Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για την πρεμιέρα της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στο παγκόσμιο κύπελλο της Βραζιλίας! Η Κολομβία, 8η δύναμη στην κατάταξη της ΦΙΦΑ μοιάζει υψηλό εμπόδιο, αλλά όχι αξεπέραστο για μια ομάδα που έχει μάθει να παλεύει και να μένει όρθια εκεί που όλοι βιάζονται να την ξεγράψουν. Έχουν, άλλωστε, αποκτήσει οι διεθνείς την εμπειρία από την παρουσία τους στα προηγούμενα ποδοσφαιρικά ραντεβού. Σε αντίθεση, ασφαλώς, με την παρθενική εμφάνιση σε παγκόσμιο κύπελλο, πριν από 20 χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες.
του Σταύρου Γεωργακόπουλου
[email protected]
«Ήταν τραυματική για όλους μας εκείνη η εμπειρία, αλλά εξελίχθηκε σε μάθημα για τις επόμενες φουρνιές διεθνών», μού είπε πρόσφατα η Αντριάνα Μαραγκού. Είχε απόλυτο δίκιο. Το κάζο του 1994 βοήθησε, κατά περίεργο τρόπο για Έλληνα, στη βελτίωση πολλών πραγμάτων.
Ο αείμνηστος Αλκέτας Παναγούλιας, βέβαια, είχε διαφορετική γνώμη μετά από την επιστροφή της ελληνικής αποστολής στην Αθήνα. Παρά τα ανέκδοτα που δημιούργησαν οι τρεις συντριβές από Αργεντινή (0-4), Βουλγαρία (4-0) και Νιγηρία (2-0). «Βγείτε από τη μιζέρια», είχε προτρέψει ο Παναγούλιας τους συμβούλους της ΕΠΟ. «Το ελληνικό ποδόσφαιρο σας χρωστάει πολλά», πρόσθεσε ο κορυφαίος Έλληνας προπονητής που οδήγησε την Εθνική στις δύο μεγαλύτερες διακρίσεις της, τα πέτρινα χρόνια. Αρχικά το 1980 στο κύπελλο εθνών της Ιταλίας κι έπειτα στο παγκόσμιο κύπελλο των ΗΠΑ.
Το… πανηγύρι των ΗΠΑ
Το 1994 άφησε μόνο τραύματα στην Εθνική ομάδα. Όχι μόνο επειδή κατά την παραμονή της αποστολής στις ΗΠΑ οι διεθνείς έκαναν τους γυρολόγους σε εκδηλώσεις χορηγών και όχι μόνο, αλλά διότι απειλήθηκε άμεσα και η συνοχή της ομάδας στο μέλλον.
Η γκρίνια είχε αρχίσει πριν από την ανακοίνωση της αποστολής. Ο Παναγούλιας προτίμησε να πάρει μαζί του ποδοσφαιριστές που είχαν συμμετοχή στην πρόκριση και άφησε εκτός των ανερχόμενα αστέρια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τα μέλη εκείνης της Εθνικής Ελπίδων που είχαν ήδη γίνει άνδρες. Ο Τσιάρτας, ο Γεωργάτος, ο Κωστής, ο Ζαγοράκης, ο Αλεξούδης, ο Γκώνιας έμειναν εκτός αποστολής, αν και στα φιλικά προετοιμασίας έβγαλαν μάτια με αποκορύφωμα την εμφαντική νίκη επί της Σαουδικής Αραβίας.
Οι γκρίνιες και ο… χορηγοτουρισμός στις ΗΠΑ οδήγησαν στο κάζο. Όσες αλχημείες και αν μηχανεύτηκε ο Αλκέτας, το 4-4-2 από τις τρεις ήττες της Εθνικής έγινε ανέκδοτο που ακούγεται έως τις μέρες μας. Άλλαξε πολλά πρόσωπα και αρκετές διατάξεις ο Παναγούλιας. Από το 5-3-2 της πρεμιέρας έως το 4-4-2 του τελευταίου αγώνα η Εθνική αγωνίστηκε στις ΗΠΑ δίχως συγκεκριμένη ταυτότητα. Μοιραία, λοιπόν, απέτυχε!
Πρώτη νίκη στην Αφρική
Στην Νότιο Αφρική η Εθνική πήγε με τις δάφνες της πρωταθλήτριας Ευρώπης, έστω και έξι χρόνια νωρίτερα, αλλά και με τον φόβο να επαναληφθεί το κάζο του 1994. Από το 2004 έως το 2010, άλλωστε, είχε μεσολαβήσει ένα άλλο πατατράκ, στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας στο Euro του 2008. Μόνο που ο Ότο Ρεχάγκελ είχε πάρει τα μέτρα του στη Νότιο Αφρική. Παράλληλα όλοι γνώριζαν πώς ο Γερμανός έδινε την τελευταία παράστασή του ως προπονητής της Εθνικής Ελλάδας και οι διεθνείς ήθελαν να παίξουν και για εκείνον. Χωρίς, βέβαια, να λείψουν οι γκρίνιες και για τις επιλογές του «βασιλιά Όθωνα». Άλλοι γκρίνιαζαν για την επιμονή του να εμπιστεύεται τον Χαριστέα, άλλοι επειδή χρησιμοποίησε στην πρεμιέρα εναντίον της Νότιας Κορέας τον Λουκά Βύντρα στο κέντρο της άμυνας και τον Αλέξανδρο Τζιόλη στη μεσαία γραμμή. Η ήττα 0-2 από τους Ασιάτες ξύπνησε μνήμες ΗΠΑ, αλλά ο Ρεχάγκελ βρήκε το αντίδοτο. Κόντρα στη Νιγηρία όχι μόνο συνήλθε η Εθνική, όχι μόνο σκόραρε για πρώτη φορά, αλλά πέτυχε και την πρώτη νίκη της σε παγκόσμιο κύπελλο! Σε ρόλο… εξορκιστή ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης που ισοφάρισε στο 44’ το γκολ του Ούτσε. Τη νίκη, όμως, χάρισε ο Βασίλης Τοροσίδης στο 71’! Εναντίον της Αργεντινής το πάλεψε η Ελλάδα και το τελικό 0-2 έμοιαζε με μαγική εικόνα στο τέλος του ματς.
Πίστη στην πρόκριση
Βήμα – βήμα το πάει, λοιπόν, η Εθνική στο παγκόσμιο κύπελλο. Αρχικά η απλή συμμετοχή, έπειτα η πρώτη νίκη και τώρα στη Βραζιλία ο στόχος του Φερνάντο Σάντος και των διεθνών είναι η πρόκριση στους 16 της διοργάνωσης. Ο Πορτογάλος διαδέχθηκε τον Ότο Ρεχάγκελ, τις βασικές αρχές του οποίου διατήρησε στην Εθνική. Συνταγή επιτυχημένη, άλλωστε, δεν αλλάζει. Είναι νόμος στη ζωή, στη ζαχαροπλαστική και στο ποδόσφαιρο! Έτσι, τα κατάφερε η Εθνική στο Euro 2012 όταν πέρασε στην 8άδα, έτσι πήρε το εισιτήριο και για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, έστω και μέσα από τα μπαράζ με τη Ρουμανία.
«Θέλουμε να ζήσουμε το όνειρο», είπε ο Σάντος το απόγευμα της Παρασκευής (13/6), παραμονή του αγώνα με την Κολομβία και συμπλήρωσε πως «μπορούμε να περάσουμε».
Κόντρα στην 8η ποδοσφαιρική δύναμη του πλανήτη, την Κολομβία η Εθνική καλείται να αντιπαραθέσει τη συνοχή της, την καλή ανασταλτική λειτουργία της και να χτυπήσει στο κέντρο της αντίπαλης άμυνας που με τον Γέπες έχει πείρα, αλλά υστερεί σε ταχύτητα.
Για πρώτη φορά ο Σάντος δείχνει εντελώς απελευθερωμένος. Με διάθεση να ρισκάρει στα πλάνα του δίχως να στέκεται σε ονόματα. Σύμφωνοι, έχει κάποιες αδυναμίες, αλλά τον είδαμε στα φιλικά να αφήνει στην άκρη τον Αλέξανδρο Τζιόλη, βασικό τα προηγούμενα χρόνια. Είδαμε τον Κονέ να παίρνει φανέλα βασικού παρά τα στοιχήματα για δεδομένη μεσαία γραμμή. Ακόμα και οι προσκλήσεις σε Γιάννη Φετφατζίδη, Βαγγέλη Μόρα ξάφνιασαν πολλούς. Ακόμα και τους ίδιους τους παίκτες. Ο Σάντος, όμως, πράττει όσα ο ίδιος νομίζει σωστά. Χωρίς να επηρεάζεται από εξωγενείς παράγοντες. Κι αυτό το στοιχείο, η πεποίθηση των διεθνών ότι υπάρχει δικαιοσύνη, ασφαλώς αυξάνει τις πιθανότητες διάκρισης διότι συντελεί στην ηρεμία και στη διαμόρφωση οικογενειακής ατμόσφαιρας. Έτσι απορροφήθηκαν και οι κραδασμοί που προκλήθηκαν από τα επεισόδια στους αγώνες Ολυμπιακού – ΠΑΟΚ.
Η Εθνική ρίχνεται στη μάχη. Η Κολομβία, έστω και δίχως τον Ραδαμέλ Φαλκάο έχει αυξημένες δυνατότητες. Η Ιαπωνία πήγε στη Βραζιλία ως πρωταθλήτρια Ασίας και με φιλοδοξίες πρόκρισης. Η Ακτή Ελεφαντοστού κουβαλάει το βάρος της καλύτερης αφρικανικής ομάδας. Κι, όμως, η Ελλάδα μπορεί! Διότι όπως λένε όλοι όσοι ζουν από κοντά τους διεθνείς «έχουν μάθει πλέον να κοιτάνε στα μάτια κάθε αντίπαλο και αξιώνουν αποτέλεσμα παντού»! Πάμε, λοιπόν, για τη νίκη και την πρόκριση! Για να μη σταματώ να τραγουδώ ποτέ…
