Τον Σεπτέμβριο του 2009 στο «Χαλκαπινάρ» της Σμύρνης οι τρεις πρώτες ημέρες του Ευρωβόλεϊ της Τουρκίας ήταν ημέρες δόξας για την Εθνική ομάδα βόλεϊ ανδρών. Για την ακρίβεια ήταν «οι τελευταίες ημέρες δόξας» μια ομάδας η οποία εκ τότε έχει ξεχάσει τι θα πει επιτυχία…
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των αποτυχημένων προσπαθειών του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος να επανέλθει στο προσκήνιο, συμμετέχοντας σε μια κορυφαία διοργάνωση ήταν ο πρόσφατος αποκλεισμός από την τελική φάση του παγκοσμίου πρωταθλήματος.
Οι τρεις ήττες που γνώρισε η ομάδα του Σωτήρη Δρίκου από Φινλανδία (πήρε την πρόκριση), Σλοβακία (απέτυχε αν και διοργανώτρια) και Ουκρανία ήταν το χειρότερο δυνατό ποδαρικό για το ελληνικό βόλεϊ μέσα στο 2014, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι αιτίες του κακού βρίσκονται πολλά χρόνια πίσω.
Τότε, που στις εποχές των παχέων αγελάδων ουδείς σκεφτόταν το αύριο. Τότε που η Εθνική συμμετείχε ανελλιπώς σε παγκόσμια πρωταθλήματα (1994, 1998, 2002, 2006) στα περισσότερα Ευρωπαϊκά (1995, 1997, 2003, 2005, 2007, 2009) και φυσικά στο World League.
Το Ελληνικό βόλεϊ ποτέ δεν επένδυσε σ’ αυτές τις καλές εποχές, ποτέ δεν τις εκμεταλλεύτηκε για να χτίσει το αύριο. Όπως ακριβώς συνέβη και μετά το χάλκινο μετάλλιο της Γάνδης του ’87, όταν μέσα σε δύο χρόνια προέκυψε η διάλυση εκείνης της ομάδας και η αποκαθήλωση του αείμνηστου Μιχάλη Μαστρανδέα από τον Θανάση Μπελιγράτη.
Επί των ημερών του τελευταίου το άθλημα έζησε όντως μια μακρά περίοδο με σημαντικές επιτυχίες, αλλά παράλληλα άρχισε σιγά, σιγά και η μεγάλη φθορά. Διοικητικά με την γιγάντωση του χρέους που απειλεί να πνίξει το άθλημα και αγωνιστικά με τη μη σωστή εκμετάλλευση των μεγάλων γεγονότων.
Η παρουσία της Εθνικής στο World League (αν θεωρήσουμε ότι στα παγκόσμια και στα πανευρωπαϊκά υπήρχαν συγκεκριμένοι στόχοι) ποτέ δεν αξιοποιήθηκε για να δημιουργηθεί μια νέα γενιά αθλητών. Παίζοντας με (σχεδόν) τους ίδιους και τους ίδιους παίκτες, πανηγυρίσαμε το 2003 μια παρουσία σε τελική φάση διοργάνωσης, κι αυτό ήταν…
Η γενιά που δεν αξιοποιήθηκε
Η περίφημη γενιά των 79άρηδων που είχε φέρει μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο παίδων, ουδέποτε αξιοποιήθηκε κι όσοι βρέθηκαν στον προθάλαμο της ομάδας ποτέ δεν μπήκαν στην… είσοδο.
Τα παραδείγματα πολλά, αλλά χαρακτηριστικά θα αναφέρουμε ένα: Ο Κώστας Προύσαλης, νυν αρχηγός και βασικός πασαδόρος της Εθνικής, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως βασικός σε μεγάλο τουρνουά στο Ευρωβόλεϊ της Σμύρνης! Στα 29 του χρόνια κι ενώ μέχρι πρότινος ήταν σχεδόν… αόρατος.
Μένοντας απλά στο παρελθόν φυσικά και δεν μπορεί κανείς να περιμένει ότι το αύριο θα είναι καλύτερο, όμως η αλήθεια είναι ότι μέσα από την τελευταία αποτυχία φάνηκε πως η απόσταση που μας χωρίζει από το δεύτερο επίπεδο του Ευρωπαϊκού βόλεϊ (Φινλανδία, Βέλγιο, Σλοβακία, Τσεχία, Γερμανία, Ολλανδία) δεν είναι μεγάλη.
Θα παραμείνει όμως αγεφύρωτη αν δεν γίνει αντιληπτό ότι δεν αρκεί το ταλέντο. Γιατί ταλέντο στην συγκεκριμένη ομάδα (οι 12 της Σλοβακίας συν κάποιους παίκτες ακόμη) υπάρχει, αλλά η τριβή και οι εμπειρίες είναι αυτές που επιτρέπουν μία καλή ομάδα να γίνει καλύτερη και κυρίως αποτελεσματικότερη.
Από κει και πέρα, αυτό που επίσης είναι φανερό ότι απουσιάζει από την συγκεκριμένη Εθνική ομάδα είναι ο ηγέτης. Αυτός που όχι απλά θα πάρει την ευθύνη όταν η μπάλα καίει, αλλά θα εμπνεύσει και τους υπόλοιπους μέσα στα αποδυτήρια.
Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το φτιάξει ο προπονητής της Εθνικής ή η διοίκηση της oμοσπονδίας.
ΥΓ1: Αν στην Σμύρνη δεν ζούσαμε την “άλωση Νο 2”, η Εθνική θα ήταν στην 5άδα του Ευρωβόλεϊ 2009, θα είχε εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στο Ευρωβόλεϊ 2011 και τα δεδομένα θα ήταν διαφορετικά.
ΥΓ2: Για να ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Κι η Εθνική αυτό που χρειάζεται απεγνωσμένα είναι μια επιτυχία. Μια μεγάλη πρόκριση, ένα καλό πλασάρισμα, κι όχι απλά “μεγάλες ήττες” με “καλές εμφανίσεις”.
