Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα το επίπεδο στις αποστάσεις δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό τα τελευταία χρόνια, γεγονός που αποτυπώνεται και στις επιδόσεις των νικητών σε ανοιχτό και κλειστό στίβο. Ειδικότερα ο κλειστός στίβος, ενώ παγκοσμίως έχει γίνει ιδιαίτερα ανταγωνιστικός σε Ευρώπη και Αμερική, στην Ελλάδα είτε δε χαίρει εκτίμησης είτε αντιμετωπίζεται ως προπονητικό τεστ.`
του Παναγιώτη Βότση
[email protected]
Η ευρύτερη εικόνα δείχνει ότι οι αποστάσεις είναι σε συνεχή άνοδο τα τελευταία χρόνια, σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ανάπτυξη του αθλήματος με επαγγελματικές προδιαγραφές σε χώρες όπως η Κένυα και η Αιθιοπία έχουν εκτοξεύσει τις επιδόσεις και κορυφαίοι αθλητές από όλο τον κόσμο συνωστίζονται σε προπονητικά καμπ στα υψίπεδα για να προπονηθούν σε ιδανικές συνθήκες, δίπλα στους καλύτερους.
Ο κλειστός στίβος αποτελεί για όλους τον πρώτο μεγάλο στόχο της χρονιάς. Ειδικά οι δρομείς από βόρειες χώρες κάθε χρόνο αναζητούν από Νοέμβρη-Δεκέμβρη πιο θερμά κλίματα για να προετοιμαστούν για τους αγώνες που λαμβάνουν χώρα από τέλη Ιανουαρίου έως τέλη Φεβρουαρίου και τα σημαντικά ηπειρωτικά ή παγκόσμια πρωταθλήματα στις αρχές Μαρτίου. Οι Αμερικάνοι προωθούν τον κλειστό στίβο μέσα από το κολεγιακό πρωτάθλημα και την αγαπημένη τους απόσταση, το μίλι, ενώ Ρώσοι και Ουκρανοί αθλητές ξεκινούν τους αγώνες ήδη από το Δεκέμβριο.
Στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο πρόβλημα του κλειστού στίβου ήταν, είναι και θα είναι σίγουρα τα επόμενα χρόνια οι εγκαταστάσεις. Με ευθύνη πρώτα της πολιτείας και στη συνέχεια της ομοσπονδίας, τα κλειστά στάδια στίβου σε όλη την Ελλάδα είναι τυπικά μόνο δύο. Στην ουσία, το ένα, η Παιανία, είναι εγκαταλελειμμένο από το 2011, ενώ το άλλο, το ΣΕΦ, φιλοξενεί το στίβο για δυο-τρεις εβδομάδες κάθε χρόνο, με την ανοχή της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού που το διαχειρίζεται. Η εγχώρια αθλητική δράση του χειμώνα σε στάδιο περιορίζεται σε μία ημερίδα και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου, μέσα σε αυτές τις 2-3 εβδομάδες. Σε αντίθετη με τις αποστάσεις, η σφαιροβολία, τα άλματα, και τα δρομικά αγωνίσματα ταχύτητας και εμποδίων βολεύονται με ημερίδες στα προπονητικά κέντρα σε Αθήνα (Άγιος Κοσμάς, ΟΑΚΑ) και Θεσσαλονίκη (Αλεξάνδρειο, κλειστό «Τασούλα Κελεσίδου», Καυτατζόγλειο). Από τα 400μ. και πάνω όμως, λόγω της αναγκαιότητας του κυκλικού στίβου, η αγωνιστική δράση είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Ορισμένοι Έλληνες πρωταθλητές μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και ψάχνουν μίτινγκ στο εξωτερικό, με δικά τους έξοδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη φετινή χρονιά είναι ο Κώστας Βασιλάκης και η Κατερίνα Κουτλή που πήγαν στη Λετονία, με τον πρώτο να επιλέγει για δεύτερη χρονιά το συγκεκριμένο μίτινγκ. Η πλειονότητα των αθλητών όμως επιλέγει να απέχει από τον κλειστό γιατί χωρίς αγώνες, δεν έχει κανένα νόημα προπονητικά να σχεδιάσει κορύφωση. Η συμμετοχή στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κλειστού συχνά αναφέρεται από πολλούς αθλητές ως «πέρασμα», στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τον ανοιχτό.
Για αυτό το θέμα μιλήσαμε με το Νότη Παπούλια, κάτοχο δύο πανελληνίων ρεκόρ κλειστού στίβου σε 1500μ. και 3000μ. και ενός ανοιχτού στα 5000μ.
Ποιος είναι κατά τη γνώμη σας ο κύριος παράγοντας της υποβάθμισης των μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων στον κλειστό στίβο, στην Ελλάδα;
Σίγουρα οι εγκαταστάσεις, με ευθύνη της πολιτείας. Με εξαίρεση το ΣΕΦ και το εγκαταλελειμμένο κλειστό της Παιανίας, δεν υπάρχουν στάδια για να γίνουν αγώνες, ακόμα και για τα 400 μ. Αντίθετα, βαλκανικές χώρες όπως η Σερβία και η Βουλγαρία, αλλά και η Τουρκία (Κωνσταντινούπολη), έχουν φτιάξει 1-2 κλειστά στάδια υψηλών προδιαγραφών. Έτσι, διατηρούν υψηλό αγωνιστικό επίπεδο και αναλαμβάνουν βαλκανικούς, ευρωπαϊκούς και διεθνείς αγώνες κλειστού στίβου.
Ήταν διαφορετική η κατάσταση όταν ήσασταν ενεργός πρωταθλητής, στα τέλη της δεκαετίας του 90; Ήταν αναγκαίο να φύγετε για αγώνες στο εξωτερικό;
Όχι, δεν ήταν απαραίτητο. Είχαμε το ΣΕΦ στη διάθεσή μας από τα μέσα Νοεμβρίου έως τις αρχές Μαρτίου για προπόνηση. Ως προς την αγωνιστική δράση, πέρα από τις ημερίδες και το πανελλήνιο πρωτάθλημα, υπήρχαν μερικοί πολύ καλοί αγώνες όπως το μίτινγκ Αθήνα που μάζευε διεθνείς αθλητές και τακτικά το βαλκανικό πρωτάθλημα κλειστού. Ένας αθλητής αποστάσεων μπορούσε να κάνει μία καλή χειμερινή σεζόν, εντός συνόρων.
Αυτή τη στιγμή, ένας αθλητής αντοχής στην Ελλάδα θα επιλέξει να κάνει αγώνες κλειστού στίβου;
Γενικά, είναι δύσκολο να κάνεις αντοχή στην Ελλάδα. Στον κλειστό είναι ακόμα χειρότερα αφού πολλοί αθλητές επιλέγουν να μη συμμετέχουν και πολλοί από αυτούς που τελικά παρευρίσκονται στο πανελλήνιο πρωτάθλημα το αντιμετωπίζουν ως προπονητικό τεστ για τον ανοιχτό, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία.
Πόσο αναγκαίο είναι να φτιαχτεί αυτό που αναφέρεται τελευταία και ως «Σπίτι του στίβου»;
Υπάρχει μεγάλη η ανάγκη για τέτοιες εγκαταστάσεις στίβου στην Ελλάδα. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα με ένα σωστό κλειστό γήπεδο στίβου στην Αθήνα, αλλά και άλλο ένα στην επαρχία και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη.
