Η πιο συνηθισμένη φράση των προπονητών προς τους αθλητές είναι η «αγωνίσου σα να μην υπάρχει αύριο». Για το Σπύρο Γιαννιώτη δεν υπήρχε αύριο και αγωνίστηκε επειδή ήταν ο τελευταίος αγώνας της ζωής του.
Ρίο Θανάση Νικολάου
[email protected] follow me @ThanNikolaou
Ήρθε στο Ρίο με έναν και μοναδικό στόχο. Να κάνει τον αγώνα της ζωής του. Ο Σπύρος Γιαννιώτης δε χρειαζόταν τους Ολυμπιακούς για να περάσει στην ιστορία ως ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές. Κατακτώντας όμως το αργυρό μετάλλιο στη μαραθώνια κολύμβηση σε ηλικία 36 ετών, αυτό τον καθιστά μυθική φιγούρα. «Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει τέσερα χρόνια από το Λονδίνο που ήταν μια στιμγή πολύ έντονη. Τώρα η στιγμή είναι ακόμα μεγαλύτερη, από την άλλη πλευρά βέβαια. Τελειώνοντας το Λονδίνο, δεν πίστευα ποτέ ότι τέσσερα χρόνια μετά θα κατακτούσα ένα μετάλλιο και μάλιστα στην τελευταία κούρσα μου σαν αθλητής» τόνισε ο αργυρός Ολυμπιονίκης του Ρίο και συμπλήρωσε: «Είναι κάθε όνειρο που μπορούσα να φανταστώ. Είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής μου Υπάρχει και η τύχη και η ατυχία. Προσπάθησα πολύ αυτά τα τέσσερα χρόνια. Έχω δώσει πολλή ένταση στην προπόνηση και στην ψυχολογία μου. Έχω περάσει πολλά πάνω κάτω, αλλά αυτό μου βγήκε σε καλό, ώστε να τα δώσω όλα στο τέλος. Τα τελευταία 100 μέτρα δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να τα κάνω έτσι. Ο αγώνας κρίθηκε στην τελευταια χεριά. Του βγήκε του Ολλανδού καλύτερα. Ήταν με την αναπνοή. Εγώ κοίταζα από την άλλη πλευρά. Βασικά στο τέλος δεν κοίταζα τίποτα, είχα κλειστά μάτια, δεν έβλεπα τίποτα, μόνο ένα άσπρο για να ακουμπήσω. Δεν το ακούμπησα καλά αλλά εντάξει, δεν έχει σημασία αυτό. Όταν τερμάτισα, πέθανα από χαρά. Έκρηξη χαράς. Δεν μπορούσα να σκεφτώ. Αμέσως σκέφτηκα το Λονδίνο. Σκέφτηκα το Πεκίνο, σκέφτηκα την Αθήνα, σκέφτηκα και το Σίδνεϊ. Σκέφτηκα όλη αυτήν την πορεία, όλα αυτά τα χρόνια. Είναι κάτι μοναδικό. Δεν σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή που σου δίνουν το μετάλλιο στην απονομή πόσο κόπο έχεις δώσει, ότι έχεις πονέσει,ότι έχεις κλάψει, πόσες χιλιάδες ώρες προπονήσεων στην πισίνα, ότι έχεις στεναχωρηθεί, έχεις πονέσει. Δεν σκέφτεσαι τίποτα από αυτά… Ήξερα ότι έχει φύγει ένας αυστραλός μπροστά αλλά είπα στον εαυτό μου κάτσε όπως είσαι στα αυγά σου, κάνε την δική σου κούρσα, ότι είχε σκεφτεί από την αρχή. Υπολόγιζα ότι αν ανεβάζαμε ρυθμό θα τον φτάναμε, όπως και έγινε. Νομίζω ότι αυτό που ήταν στο μυαλό μου από την αρχή, δηλαδή να κάνω μια κούρσα αναμονής, βγήκε. Η τακιτκή μου ήταν λίγο διαφορετική. Έίχα σχεδιάσει να κάνω και ένα ντεμαράζ τουλάχιστον 1000 μέτρων γιατί στο σπριντ δεν είμαι καλός, υπάρχουν τα νέα παιδιά που είναι πολύ δυνατά όπως ο Ολλανδός που ήταν δυνατός στο σπριντ στο τέλος και με πήρε στην χεριά. Όμως ήταν απίστευτο. Τριακόσια μέτρα πριν είπα στον εαυτό μου, οκ τώρα, να φτάσεις στο διακοσάρι το τελευταίο και να κάνεις ένα μπραφ και ότι βγει… Θα πάω στο δωμάτιο, θα βγάλω το μετάλλιο και θα το επεξεργαστώ. Νομίζω ότι με το που πάω και ηρεμήσω και συνειδητοποιήσω ότι είναι δικό μου και γυρίσω στην Ελλάδα και το κρεμάσω μαζί με τα άλλα μετάλια μου, θεωρώ ότι αυτή θα είναι Η ΣΤΙΓΜΗ».
Το 2012 στο Λονδίνο ο Σπύρος Γιαννιώτης είχε πει: «Είμαι 32 ετών και δεν ξέρω αν μπορώ σε τέσσερα χρόνια να ξαναβρεθώ σε τέτοιο επίπεδο». Το 2016 βρέθηκε σε καλύτερο επίπεδο τόσο ο ίδιος όσο και συνολικά το αγώνισμα που είχε όλο το νέο αίμα παρών και διψασμένο. Καμία δίψα όμως, δεν είναι μεγαλύτερη από τήν δίψα ενός αθλητή δίχως αύριο..
