Το άλμα επί κοντώ είναι το πιο τεχνικό από όλα τα αγωνίσματα του στίβου. Είναι όμως και το αγώνισμα που έχει τοποθετήσει την Ελλάδα στις ψηλότερες θέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε κανένα άλλο άθλημα ή αγώνισμα δεν υπάρχουν τόσοι αθλητές (Φιλιππίδης, Κυριακοπούλου και Στεφανίδη) που να βρίσκονται τόσο ψηλά. Λογικό λοιπόν, το Spike (site της IAAF) να ζητήσει από την Κατερίνα Στεφανίδη να μιλήσει για τα κοντάρια της.
της Σεβαστής Βρακατσέλη
[email protected]
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια η οποία ξεκίνησε εντυπωσιακά τη σεζόν, θέτοντας με το καλημέρα υποψηφιότητα για μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου που θα γίνει στο Πόρτλαντ, μίλησε για το μέσο (κοντάρι) το οποίο της άλλαξε τη ζωή από κάθε άποψη. Την έβαλε σε ένα από τα κορυφαία ακαδημαϊκά ιδρύματα του πλανήτη (Στάνφορντ), τις χάρισε μεγάλες διακρίσεις στον αθλητισμό, ενώ και ο σύζυγος της υπήρξε αθλητής του επί κοντώ! Να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε, πως και η μικρότερη αδελφή της Κατερίνας, η Γεωργία βαδίζει ακριβώς το ίδιο μονοπάτι…
Οι ατάκε της Στεφανίδη
«Αγοράζω όλα τα κοντάρια μου από την UCS, μια εταιρεία αθλητικού εξοπλισμού που εδρεύει στη Νεβάδα. Χρσησιμοποιώ τα κοντάρια τους από το 2008 που ήρθα στις ΗΠΑ για να σπουδάσω στο Στάνφορντ. Μου αρέσουν λοιπόν τα κοντάρια τους και όλοι οι άνθρωποι της εταιρείας με τους οποίους συνεργάζομαι».
«Τα κοντάρια έχουν τιμές που διαφέρουν ανάλογα με το μέγεθος τους, αλλά η στάνταρντ τιμή είναι 500 δολάρια. Είμαι τυχερή γιατί η UCS μου έχει δώσει κάποια κοντάρια δωρεάν, ενώ και η ελληνική ομοσπονδία έχει πληρώσει για κάποια από αυτά».
«Έχω στην κατοχή μου 12 αγωνιστικά κοντάρια, τα οποία παίρνω πάντα μαζί μου όταν αγωνίζομαι στην Ευρώπη, αλλά χρησιμοποιώ πολλά περισσότερα στην προπόνηση».
«Τα κοντάρια διαφέρουν σε μέγεθος και ευλυγισία. Οι περισσότεροι επικοντιστές έχουν ένα μικρότερο κοντάρι με το οποίο νιώθουν πιο άνετα κατά τη διάρκεια των αγώνων και όλα τα υπόλοιπα έχουν τα στάνταρντ μέγεθος, αλλά διαφέρουν σε ευλυγισία. Όλα μου τα κοντάρια είναι 4.45μ. Κάποιες αθλήτριες προτιμούς κοντάρια 4.30μ. και κάποιες άλλες των 4.60μ. Όπως όλες έτσι και εγώ έχω ένα αγαπημένο και ένα που δεν το… συμπαθώ και τόσο, το οποίο έχει 20.6 ευλυγισία (σκληρό) και έκανα με αυτό το ατομικό μου ρεκόρ, οπότε μάλλον πρέπει να αλλάξω άποψη. Το αγαπημένο μου αυτή τη στιγμή έχει μήκος 4.30μ. και ευλυγισία 21.0. Αυτό σημαίνει ότι είναι πιο εύκολο να το λυγίσεις, αλλά αν πηδήξω με αυτό, το πιο πιθανό είναι να κάνω άλμα 60 πόντους κάτω από το ατομικό μου ρεκόρ».
«Όπως συμβαίνει με τον εξοπλισμό, έτσι και τα κοντάρια παλιώνουν. Στη 14χρονη πορεία μου ωστόσο ποτέ δεν έσπασα κοντά. Πολλές φορές στην προπόνηση κάνω άλματα με κοντάρια 20 ετών, τα οποία όμως όλα αντέχουν να κάνουν τη δουλειά τους».
«Κάποιοι με ρωτάνε, αν… μιλάω στο κοντάρι (συνηθίζει να το κάνει η Ισινμπάεβα) και η αλήθεια είναι πως δεν το κάνω. Έχω… μιλήσει όμως στο πήχη! Όταν ήμουν νεότερη ζητούσε από τον πήχη να είναι καλός μαζί μου. δεν το κάνω πια, γιατί δεν είμαι τρελή! Θα πρέπει όμως να παραδεχτώ ότι είχα τύχη με τον πήχη, οπότε μάλλον με άκουγε όταν του μιλούσα…».
«Ο μεγαλύτερος μπελάς ενός επικοντιστή είναι η μεταφορά των κονταριών στα ταξίδια. Γίνεται με έναν μεγάλο κυλινδρικό σάκο το οποίο πρέπει να δηλώσεις έγκαιρα στην αεροπορική εταιρεία και να το διπλοτσεκάρεις ότι έγινε η… κράτηση πριν μπεις στο αεροπλάνο για την πτήση. Οι εταιρείες μέλη της Star Alliance airlines είναι εξυπηρετικές όσον αφορά στη μεταφορά των κονταριών, αν και δεν είναι καθόλου φτηνό… σπορ. Για τα ταξίδια μου στην Ευρώπη, μου κοστίζει 100-150 ευρώ, ενώ έχω πληρώσει μέχρι και 400 ευρώ για να τα μεταφέρω στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ευτυχώς πλέον έχω ολοκληρώσει το κολέγιο και μπορώ να έχω επαγγελματία μάνατζερ ο οποίος ασχολείται με αυτά θα θέματα. Θυμάμαι την εποχή που δεν ήμουν ακόμα επαγγελματίας και φρόντιζα εγώ για τη μεταφορά, χρειάστηκε να ταξιδέψω από τις ΗΠΑ στην Οστράβα για το ευρωπαϊκό Κ23 (ήταν 2η) και έπρεπε να αλλάξω πτήσεις. Η μία εταιρεία δεχόταν να μεταφέρει τα κοντάρια, ενώ η άλλη όχι. Φυσικά υπάρχει και η περίπτωση, τα κοντάρια να μην φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους. Κάποτε επέστρεφα από την Ευρώπη και ήμουν στο Σαν Φρανσίσκο. Εκεί με ενημέρωσαν ότι τα κοντάρια μου δεν είχαν φτάσει. Υπέθεσα ότι είχαν κολλήσει κάπου στη Γερμανία. Τελικά μετά από 1,5 μήνα, ανακαλύψαμε ότι ήταν στο Σαν Φρανσίσκο από την πρώτη μέρα που είχα επιστρέψει».
