Η φετινή σεζόν για τον κλειστό στίβο εν Ελλάδι είναι μια από τις πιο άχρωμες, άγευστες και… άοσμες από τότε που αποκτήσαμε χώρο ικανό να φιλοξενεί αγώνες τον χειμώνα, δηλαδή το ΣΕΦ.
του Βασίλη Γεωργιώτη
Ήρθε ή ώρα για το πανελλήνιο πρωτάθλημα και δυστυχώς τα επίπεδα του ενδιαφέροντος είναι πάρα πολύ χαμηλά για πολλούς και διάφορους λόγους.
Η περιορισμένη διαθεσιμότητα του μοναδικού κλειστού χώρου, που μας απέμεινε, δεν επιτρέπει στους αθλητές να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις ιδιαιτερότητες του κλειστού στίβου. Μοιραία χάνεται η μαζικότητα της συμμετοχής και ουσιαστικά ο κλειστός αφορά μόνο αθλητές με επίπεδο ικανό να τους ανοίξει την πόρτα σε κάποιο μίτινγκ του εξωτερικού.
Κάποτε το στάδιο δινόταν για προπονήσεις από τον Δεκέμβριο και ο περιφερειακός στίβος δεν έφευγε ποτέ. Οι ημερίδες άρχιζαν από τον Ιανουάριο με πολύ μεγάλη συμμετοχή. Κάποτε η Ελλάδα διοργάνωνε ένα από τα μεγαλύτερα διεθνή μίτινγκ στο διεθνές καλεντάρι. Οι σταρ του στίβου ερχόντουσαν στην Ελλάδα. Η καλύτερη διαφήμιση για το άθλημα. Τώρα δεν γίνονται ούτε οι βαλκανικοί…
Αν προσθέσουμε και την – για πολλούς λόγους – αισθητή πτώση του αριθμού των δελτίων σε σχέση με το παρελθόν, τις οικονομικές δυσκολίες (άρα λιγότερος κόσμος εκτός Αθηνών), την παντελή έλλειψη προώθησης της διοργάνωσης και την επιλογή κάποιων αθλητών να προσπεράσουν τον κλειστό καθώς φέτος διανύουμε Ολυμπιακή χρονιά, τότε έχουμε έτοιμο το μείγμα των εγχώριων λόγων, που οδηγούν σε μαρασμό τη φετινή σεζόν.
Μέσα σε όλα αυτά ήρθε και η αναβολή του παγκοσμίου πρωταθλήματος κλειστού στίβου, λόγω του κορονοϊού να μας στερήσει από τη δυνατότητα να δούμε τους πρωτοκλασάτους αθλητές μας ή αυτούς που κυνηγούσαν τα όρια. Ένας-ένας εγκατέλειψαν τα φιλόδοξα πλάνα τους για τον κλειστό, άλλοι τραυματίστηκαν και δεν είχαν πια κανένα κίνητρο να επιταχύνουν την αποθεραπεία τους, ενώ άλλοι διαπίστωσαν ότι είναι ντεφορμέ.
Τι απέμεινε να δούμε; Από όσους έχουν το Ολυμπιακό όριο μόνο τον Μίλτο Τεντόγλου, τις παλιές «καραβάνες» Φιλιππίδη, Μπανιώτη, Τσιάμη και Δουβαλίδη, αλλά και την ανερχόμενη Πόλακ, αθλητές δηλαδή που κυνηγούν βαθμούς στο ranking, τη βαδίστρια Ντρισμπιώτη, τη νέα γενιά που διακρίθηκε τα προηγούμενα χρόνια διεθνώς σε επίπεδο εφήβων-νεανίδων και τώρα προσπαθεί να προσαρμοστεί στις αυξημένες ανάγκες της μεγαλύτερης κατηγορίας, όπως οι Μουζενίδης, Μέρλος και Καρύδη και ορισμένους ακόμα έμπειρους, όπως η Πεσιρίδου, η Βασιλείου και ο Δημητράκης.
Οι παραπάνω φτάνουν για να δούμε ένα αξιοπρεπές πρωτάθλημα, όμως πολύ φοβάμαι ότι πλην της στιβικής κοινότητας, ουδείς άλλος θα ασχοληθεί ιδιαίτερα και στις εξέδρες θα δούμε πάλι μόνο αθλητές, και λίγους συγγενείς και φίλους.
