H φωτογραφία του κειμενου συνοψίζει τη ζωή μου στην καραντίνα. Περίπου…
Η ζωή στην καραντίνα δεν είναι μεγάλο πρόβλημα για εμένα. Κατά βάθος πάντα έτσι ήθελα να ζω γιατί ενδόμυχα μπορεί να είμαι αντικοινωνική. Το πρόβλημα είναι πως μένοντας στο σπίτι πρέπει να συγκεντρωθείς, να δουλέψεις και να συγκρατήσεις τον εαυτό σου από βαθιά κατάθλιψη καθώς ο αθλητισμός για φέτος… ακυρώθηκε.
Μένοντας όλη μέρα μέσα στο σπίτι, έχεις πολύ χρόνο να σκεφτείς άπειρα πράγματα αλλά ελάχιστο χρόνο για να δουλέψεις (όλοι το ξέρουν αυτό εκτός από τον αρχισυντάκτη μας). Είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθείς και να αποφασίσεις όντως να δουλέψεις όταν από το κρεβάτι πηγαίνεις στον καναπέ, από τον καναπέ στο μπαλκόνι και πάλι πίσω σέρνοντας μαζί το λάπτοπ σου (Σημείωση: το μπαλκόνι θεωρείται έξοδος ανακάλυψα πρόσφατα). Οι συνάδελφοι παίζουν στοίχημα τι ώρα θα ξυπνήσω και κανείς δεν με υποστηρίζει αφού το να ξυπνήσω πριν τις 10:00 έχει απόδοση 12.50 και πάνω. Παράλληλα, το φαγητό που αποσπά σε όλους την προσοχή εμένα δεν με αγγίζει τόσο (53 κιλά από το γυμνάσιο βλέπεις) όμως τα e-shops είναι το αδύναμο σημείο. Και αφού έκανα expose τον εαυτό μου στους αναγνώστες του Sportsfeed, ας περάσουμε στα του αθλητισμού.
Γνωρίζω πως αυτή η κατάσταση έχει επηρεάσει πολλούς ανθρώπους, οικογένειες, επιχειρήσεις, όλο τον πλανήτη. Ολόκληρος ο κόσμος κλείστηκε στο σπίτι του, ήρθε νέα τάξη πραγμάτων. Κακά τα ψέματα, κάτι εκεί έξω σκοτώνει κόσμο και έπρεπε κάτι να γίνει. Μέσα σε αυτό το «κάτι» που έπρεπε να γίνει, ήταν και η αναβολή των Ολυμπιακών. Πριν τα Χριστούγεννα, σκεφτόμουν πως το 2020 θα είναι η χρονιά μας. Παρ’ όλο που δεν είμαι αθλήτρια, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι και όνειρο δικό μου. Δεν πίστευα ότι μπορεί να αναβάλλονταν ποτέ. Μετά από αυτή την αναβολή, πήραν όλα σειρά. Παγκόσμια, ευρωπαϊκά, μίτινγκ, εθνικά πρωταθλήματα. Τα καλεντάρια άδειασαν, οι αθλητές κλείστηκαν σπίτι κι εμείς αυτά τα αποτυπώναμε καθημερινά και λεπτομερώς στα άρθρα μας, χωρίς ιδιαίτερη χαρά. Είναι θλιβερό να βλέπεις τα πάντα να αναβάλλονται -πόσο μάλλον όταν είσαι μέσα στο σπίτι και σκέφτεσαι μόνο αυτό-. Ήταν αναπόφευκτο, δε γινόταν αλλιώς αλλά μέχρι τελευταία στιγμή ελπίζαμε να γίνει.
Όμως, δεν είναι παντού έτσι. Δεν αστειεύομαι. Ερχόμενη στον μόνιμο τόπο κατοικίας μου παρατήρησα πως οι συντοπίτες μου δεν έχουν την ίδια άποψη με εμένα. Γελάνε με όποιον φοράει γάντια και μάσκα, τα ράφια των σουπερμάρκετ με τα αντισηπτικά είναι κυριολεκτικά γεμάτα και ανέγγιχτα και γενικά στο δρόμο σταυροφιλιούνται και όλη η φάση είναι: «πότε θα μας αφήσουν μωρέ να πάμε για ένα μπανάκι Κατάκολο; Βαρεθήκαμε μέσα στο σπίτι». Κι αυτό ψέμα είναι, ποιο σπίτι; Όλοι έξω είναι. Και μη κάνεις κανείς το λάθος να μιλήσει για αναβολή Ολυμπιακών εδώ γιατί η απάντηση είναι πολύ συγκεκριμένη: «Εδώ αναβλήθηκε το Γ’ τοπικό Λατζοΐου κοπέλα μου, που έχει να αναβληθεί από το 1992 όταν είχε τσακωθεί ο χ με τον ψ»… Ιστορικές στιγμές.
Για όλα τα παραπάνω, λοιπόν, νιώθω βαθιά θλίψη και ξεσπάω στα e-shops. Ευτυχώς τελειώνει η καραντίνα γιατί οι μεταφορείς έχουν βαρεθεί πια να μας φέρνουν δέματα στο σπίτι. Το ίδιο και οι γονείς μου. Υπομονή αυτοί οι άνθρωποι, πολλή υπομονή έχουν… Κατά τα άλλα, δεν τελείωσε τίποτα. Μία δύσκολη περίοδος, μια δύσκολη χρονιά ίσως. Θα περάσει. Και αφού περάσει θα γράφω editorial για το πόσο δύσκολα περνάω χωρίς ύπνο γιατί δεν προλαβαίνω από τους πολλούς αγώνες. Το προτιμώ.
Για την ώρα, με την ομάδα κάνουμε το Home Team με συνεντεύξεις aka αράζουμε και τα λέμε μέσω βιντεοκλήσης και ο,τι πείτε χρησιμοποιείται εναντίον σας.
ΥΓ. Μία σοφή σκέψη του αρχισυντάκτη μας, η οποία έχει γίνει και επιτυχημένο meme, είναι να προσποιηθούμε πως το 2020 δε συνέβη ποτέ, να μην το προσθέσουμε και στην ηλικία μας. Μαζί του είμαι.
