Η πρώτη φορά που είδα ζωντανά τον Εμμανουήλ Καραλή να αγωνίζεται, ήταν τον Ιούλιο του 2016, στο πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κάτω των 18, στην Τιφλίδα. Σε μία διοργάνωση που έμεινε αξέχαστη σε όσους την έζησαν από κοντά, σε μία πόλη που πρώτη φορά άνοιγε τις πύλες της για να υποδεχτεί ένα τόσο μεγάλο στιβικό γεγονός.
γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΥΤΖΙΔΗΣ
[email protected]
Ο Εμμανουήλ στη Τιφλίδα αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης, με άλμα στα 5.45, 15 εκατοστά ψηλότερα από το δεύτερο τότε, Γερμανό Μπο Λίτα Μπαέρ και 40 εκατοστά ψηλότερα από τον τρίτο, το Νορβηγό Σόντρε Γκούτορμσεν. Αυτοί οι δύο ήταν παρόντες και στο χθεσινό τελικό του Παρισιού.
Θυμάμαι το συναίσθημα όταν τον έβλεπα να αγωνίζεται τότε στη Τιφλίδα. Τη χαρά μου και το θαυμασμό μου για κάθε άλμα του. Σκεφτόμουν, μακάρι να μείνει στο στίβο, μακάρι να μην τα παρατήσει. Γιατί θα φτάσει πολύ ψηλά. Λίγα παιδιά συνέχισαν από τότε και ακόμα λιγότερα βρέθηκαν στο Παρίσι. Ο Γερμανός, ο Νορβηγός, ο Τούρκος Ερσού Σασμά και ο Γάλλος Τιμπό Κολέ, που δεν κατάφερε να προκριθεί από το προχθεσινό ημιτελικό. Αυτοί οι τέσσερις μόνο, και ο Εμμανουήλ.
Ήταν ο πατέρας του, που του έδειξε πρώτη φορά πως να πετάει ψηλά με το κοντάρι. Ο Χάρης Καραλής, ένας από τους καλύτερους δεκαθλητές που έχει βγάλει η χώρα μας, ήθελε να κάνει το μικρό Εμμανουήλ δεκαθλητή. Σκέφτηκε λοιπόν να τον ξεκινήσει από το πιο δύσκολο αγώνισμα από τα δέκα. Το επι κοντώ. Δεν υπολόγισε, πως ο Εμμανουήλ θα το λάτρευε με την πρώτη. Δεν τον ενδιέφερε πια να μάθει τα άλλα εννέα. Έμεινε στο επί κοντώ.
Στα οκτώ χρόνια που περάσανε, από το 2016 μέχρι να φτάσει στο χθεσινό τελικό, πέρασε πολλά. Και δε φοβήθηκε να τα μοιραστεί μαζί μας. Μίλησε για το ρατσισμό, για την ψυχολογική πίεση, για την κατάθλιψη, δε δίστασε ακόμα και να σταματήσει τη σεζόν του πρόωρα το 2022, για να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία τους φόβους του. Ότι και αν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει, στο τέλος το κέρδισε! Το κοίταξε στα μάτια, και το νίκησε. Όπως θα κάνει και με τον πήχη την επόμενη φορά που θα τον δει στα 6 μέτρα. Είναι θέμα χρόνου.
Χθες, έκανε ένα υποδειγματικό αγώνα, από κάθε άποψη. Γιατί το επί κοντώ είναι πολυσύνθετο αγώνισμα. Πέρα από εξαιρετική σωματική και ψυχολογική κατάσταση, απαιτεί και εξαιρετική στρατηγική. Σκάκι με κοντάρι. Διότι αυτό παρακολουθήσαμε χθες. Σε κάθε αγώνα επι κοντώ, κάποιοι αθλητές αφήνουν ένα ύψος, μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια και δοκιμάζουν στο επόμενο. Αυτό απαιτεί η στρατηγική και σύμφωνα με τη στατιστική συμβαίνει 3-4 φορές κατά μέσο όρο σε έναν αγώνα.
Χθες, αυτό συνέβη 10 φορές. Αριθμός ρεκόρ. Ο Γκούτορμσεν, ο Μάρσαλ, ο Ζέλνικερ, ο Σασμά, ο Λίτα Μπάερ, ο Ομπιένα, ο Κέντρικς και ο Καραλής, όλοι τους πρωταγωνίστησαν σε μία παρτίδα σκακιού στον αέρα. Και νικητές βγήκαν οι δύο τελευταίοι. Ο Κέντριξ με τον Καραλή.
Σε λίγη ώρα θα βρεθούν στο βάθρο, μαζί με τον αθλητή φαινόμενο, τον Μόντο Ντουπλάντις. Οι τρεις τους. Όπως ακριβώς καθόταν μαζί, και οι τρεις, σε ένα παγκάκι, κατά τη διάρκεια του αγώνα. Οι κάμερες που κάλυπταν αποκλειστικά το επι κοντώ, μας τους έδειχναν άλλοτε να γελάνε, να πειράζει ο ένας τον άλλο, άλλοτε να είναι απόλυτα αμίλητοι και συγκεντρωμένοι στον αγώνα τους και στη στρατηγική που θα ακολουθήσουν.
Ο Μανόλο είχε πει σε μία συνέντευξη του, ότι όταν μικρός, στο δημοτικό, αυτός και η αδερφή του η Αγγελική, δεχόταν επιθέσεις από μία ομάδα παιδιών. Αναγκάζονταν τότε να κάθονται μόνοι τους, δακρυσμένοι, σε ένα παγκάκι. Χθες βρήκε καινούριο παγκάκι να κάθεται. Με τους καλύτερους του κόσμου. Τον Μόντο και το Σαμ. Το παγκάκι των Ολυμπιονικών! Όσο για την Αγγελική, ήταν στις κερκίδες του Stade de France.Μαζί με τον μπαμπά Χάρη και τη μαμά Σάρα, να κλαίνε όλοι τους από χαρά, για τον Ολυμπιονίκη Μανόλο!
