Μια ξεχωριστή οικογένεια

Έχετε γνωρίσει μια οικογένεια που το παιδί ή τα παιδιά της κάνουν αθλητισμό; Αν ναι, σίγουρα θα ξέρετε ότι πρώτα απ’ όλα είναι οι καλύτεροι σπόνσορες. Το δεύτερο είναι ότι μαθαίνουν τα πάντα. Προπονητική, ιατρική, παντός τύπου ειδικότητα, αφού ζουν παράλληλα με την αθλητική ζωή του παιδιού τους. Πολλές φορές γίνονται και οι ίδιοι προπονητές, γιατροί και όχι μόνο. Το πιο σημαντικό, όμως, απ’ όλα είναι ότι αφιερώνουν ώρες, ημέρες, εβδομάδες, χρόνια για το παιδί τους. Αν πάλι δεν γνωρίζετε μια τέτοια οικογένεια, το Sportsfeed.gr θα προσπαθήσει να σας γνωρίσει μία. Την ξεχωριστή οικογένεια Στεφανίδη.

συνέντευξη Τόλης Λελεκίδης
[email protected]

Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσαμε με τον Γιώργο Στεφανίδη, πατέρα των δύο πρωταθλητριών του επί κοντώ, της Κατερίνας και της Γεωργίας. Μάθαμε πολλά για το πώς είναι να ζεις έχοντας τα παιδιά σου στον αθλητισμό και σας τα μεταφέρουμε.
Η περίπτωση της οικογένειας έχει και μια επιπρόσθετη σημασία, καθώς και οι δύο κόρες βρίσκονται πια μακριά από το σπίτι τους. Από την Παλλήνη που έμεναν και τις προπονήσεις στα στάδια της Αθήνας, γυμνάζονται και σπουδάζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα τελευταία χρόνια προσπαθούν και οι ίδιοι να πάνε στην Αμερική για να δουν τα παιδιά τους. Ο μπαμπάς Γιώργος έχει πάει πολλές φορές, πότε στην Ατλάντα, πότε στο Φοίνιξ και παλιότερα στην Καλιφόρνια.
Αρχικά οι γονείς των δύο κοριτσιών δεν ήθελαν να μιλήσουν. Μπορεί να έχουν άποψη, μπορεί πολλές φορές να την έχουν εκφράσει και δημόσια, αλλά δεν θέλουν να μιλούν για τα παιδιά τους. Θέλουν να είναι στη σκιά και πρωταγωνιστές να είναι εκείνα. Όμως, ως γονείς πρωταθλητριών, πολλές φορές οι ίδιοι και οι οικογένειές τους αποτελούν πρότυπο. Άλλωστε φέτος η μεγάλη τους κόρη, η Κατερίνα, έφερε τη μεγαλύτερη διάκριση για τον ελληνικό στίβο στις γυναίκες, κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Ζυρίχη. Τελικά, ο μπαμπάς Στεφανίδης μάς μίλησε και πιστεύουμε ότι είπε πολλά ενδιαφέροντα, που τα αφήνουμε στη δική σας κρίση.

Αλήθεια, πώς ξεκίνησε η Κατερίνα το επί κοντώ;
Όταν ήταν μικρή έδειχνε ότι είχε αθλητικά προσόντα. Πήγαμε σε σύλλογο στην Παλλήνη, στη μία εβδομάδα ήθελε να φύγει. Πήγαμε μπάσκετ, πάλι ήθελε να το αφήσει και ασχολήθηκε με την κολύμβηση. Επειτα από ένα μήνα σταμάτησε και από εκεί και δεν την πιέσαμε να κάνει κάτι άλλο. Συμπτωματικά εδώ που είμαστε τώρα, στην Αγία Παρασκευή, συναντήθηκα για καφέ με τον Παναγιώτη Συμεωνίδη, τον προπονητή του επί κοντώ. «Έχω μια κόρη που έχει, πιστεύω, προσόντα για στίβο». Εγώ δεν ήθελα να κάνει αγωνίσματα, όπως το μήκος και το τριπλούν που τα γνώριζα, γιατί ήμουν παλιά αθλητής. Έλεγα ότι αν κάνει αγώνισμα που γνωρίζω, θα έμπαινα στη λογική να έχω άποψη και θα ήταν σαν να είχε δύο προπονητές. Για το επί κοντώ δεν είχα ιδέα και ο Συμεωνίδης δέχθηκε να την πάω. Από ένα τραμπολίνο στο ΟΑΚΑ και διάφορα σχινιά που είχε βάλει ο Συμεωνίδης, είχε κάνει το χώρο σαν παιχνιδότοπο, οπότε η Κατερίνα όλη την ενέργεια που είχε την έβγαζε εκεί. Κάθε ημέρα με το αυτοκίνητο την πήγαινα από Παλλήνη ΟΑΚΑ. Ο Συμεωνίδης την κέρδισε και στη συνέχεια της έδωσε έναν πήχη και την προχώρησε στο επί κοντώ. Φυσικά, έπαιξε ρόλο ότι τότε είχε αρχίσει το επί κοντώ και στο γκρουπ ήταν η Γωγώ Τσιλιγκίρη με την Έρρικα Πρεζεράκου. Την πρόσεχαν όλοι την Κατερίνα, ήταν το μικρό παιδάκι στο γκρουπ, και αυτό βοήθησε να της αρέσει το αγώνισμα. Πρώτη φορά που έγινε το επί κοντώ επίσημο αγώνισμα ήταν το 2000 στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϋ και την ίδια χρονιά ξεκίνησε ουσιαστικά στο ΟΑΚΑ η Κατερίνα το επί κοντώ.

Το μικρόβιο του αθλητισμού ποιος το κόλλησε στις κόρες;
Και οι δυο μας μάλλον επειδή είμαστε γυμναστές. Είχαμε το μικρόβιο του αθλητισμού, αλλά δεν θέλαμε με το ζόρι να κάνουν και οι κόρες μας.
(Σημείωση: Ο Γιώργος Στεφανίδης ήταν παλιός αθλητής στα άλματα και έκανε τριπλούν, ενώ τώρα δουλεύει σε παράρτημα του υπουργείου υγείας, με άτομα με ειδικές ανάγκες. Από την άλλη η σύζυγός του, η Ζωή Βαρέλη, ήταν παλιά αθλήτρια στα 400 μ. Τώρα έχει βγει στη σύνταξη, έπειτα από πολλά χρόνια στη μέση εκπαίδευση.

Η Γεωργία;
Στην αρχή ήταν ένα παιδί φοβισμένο, μεγάλωσε όμως μέσα στα γήπεδα βλέποντας την Κατερίνα, καθώς είναι πέντε χρόνια μικρότερη. Όταν, για παράδειγμα, η Κατερίνα ήταν 15 ετών και κέρδισε το μετάλλιο στο Μαρόκο, η Γεωργία ήταν 10 ετών. Έτσι, ο Συμεωνίδης της έδινε έναν πήχη για να παίζει και κόλλησε. Για να λέμε όμως την αλήθεια, μέσα στο σπίτι ποτέ δεν μιλάγαμε για επί κοντώ, για να μη νιώθει μειονεκτικά. Γνώρισε τον αθλητισμό στα γήπεδα που πηγαίναμε για να βλέπουμε την Κατερίνα.

Στη Ζυρίχη ήταν δύσκολη η προσπάθειά της Κατερίνας. Δεν είχε μαζί τον Χάισονγκ (ο προπονητής της) και επιπλέον, ενώ στον προκριματικό τη βοηθούσε, έστω, ο προπονητής του Γάλλου, του Ρενό Λαβιλενί, ο Φιλίπ Ντ’ Ενκοσέ στη συνέχεια δεν μπόρεσε. Επειδή υπήρχε Γαλλίδα στον τελικό, η Μαριόν Λοτού, η ομοσπονδία τού ζήτησε να μην κοουτσάρει Ελληνίδα αθλήτρια. Κάποια στιγμή στον τελικό έγινε το εξής φοβερό, η Κατερίνα, έπειτα από ένα πετυχημένο άλμα και όταν πήγε ψηλότερα ο πήχης, ήρθε και με ρώτησε αν έπρεπε ν’ αλλάξει κοντάρι. Τα ’χασα, αλλά και εκείνη έψαχνε ένα στήριγμα τη δεδομένη στιγμή.

Ο πρωταθλητισμός όμως έχει και απαιτήσεις.
Όταν ξεκίνησε η Κατερίνα, την πήγαινα στο στάδιο και αυτό μου στερούσε τη δυνατότητα να κάνω δεύτερη δουλειά και συγκεκριμένα του προπονητή που μου άρεσε. Μάλιστα, το 2004 με τα έργα στο ΟΑΚΑ, κάθε ημέρα πηγαίναμε από Παλλήνη στον Άγιο Κοσμά.

Στους αγώνες στο εξωτερικό πηγαίνατε να τη δείτε;
Στις διοργανώσεις και στις πρώτες διακρίσεις που είχε πετύχει δεν πηγαίναμε, γιατί φοβόμασταν μην την αγχώσουμε. Και στην Ελλάδα, ναι μεν ήξερε ότι είμαστε στο στάδιο, αλλά προσπαθούσαμε να πηγαίνουμε μακριά από το επί κοντώ. Μάλιστα, εγώ πήγαινα πολλές φορές στο τριπλούν και την έβλεπα, γιατί είχα άγχος, αλλά δεν ήθελα να της το μεταδώσω.

Άρα στη Ζυρίχη ήταν η πρώτη σας παρουσία;
Ναι, ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθήσαμε αγώνα της στο εξωτερικό.

Τι θυμάστε από εκείνους τους αγώνες;
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στον τελικό, έξω από το στάδιο, υπήρχαν στοιχηματικά γραφεία που είχαν την Κατερίνα φαβορί. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι δεν της έδιναν πιθανότητα. Φυσικά ήρθε δεύτερη, αλλά μας έκανε εντύπωση πώς οι μπουκ γνώριζαν. Ίσως αν είχε προπονητή να ήταν αλλιώς. Είναι ένα παράπονό μου αυτό, γιατί ήταν δύσκολη η προσπάθειά της. Δεν είχε μαζί τον Χάισονγκ και επιπλέον, ενώ στον προκριματικό τη βοηθούσε, έστω, ο προπονητής του Γάλλου, του Ρενό Λαβιλενί, ο Φιλίπ Ντ’ Ενκοσέ στη συνέχεια δεν μπόρεσε. Επειδή υπήρχε Γαλλίδα στον τελικό, η Μαριόν Λοτού, η ομοσπονδία τού ζήτησε να μην κοουτσάρει Ελληνίδα αθλήτρια. Κάποια στιγμή στον τελικό έγινε το εξής φοβερό, η Κατερίνα, έπειτα από ένα πετυχημένο άλμα και όταν πήγε ψηλότερα ο πήχης, ήρθε και με ρώτησε αν έπρεπε ν’ αλλάξει κοντάρι. Τα ’χασα, αλλά και εκείνη έψαχνε ένα στήριγμα τη δεδομένη στιγμή. Φυσικά αποφάσισε μόνη της, αλλά θέλω να πω ότι είναι πολύ σημαντικό οι αθλητές σε τέτοιο επίπεδο να έχουν μαζί τους τους προπονητές τους.

Πώς πήρατε τη μεγάλη απόφαση να στείλετε αρχικά την Κατερίνα και μετά τη Γεωργία στις ΗΠΑ;
Από τα 15 της, λόγω των επιτυχιών που είχε κάνει, ερχόντουσαν προτάσεις για υποτροφίες στην Αμερική. Θέλω να πω για τα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν σπουδές στις ΗΠΑ ότι δεν είναι εύκολο και δεν εξαρτάται μόνο από τα αθλητικά προσόντα. Πρέπει να διαβάσεις καλά. Χρειάζεται να γράψεις πριν SAT (τεστ αξιολόγησης) τουλάχιστον 500 στα 600. Και μετά φυσικά χρειάζεται διάβασμα.

Άρα προετοιμάστηκε;
Μόλις η Κατερίνα πήρε το Lower σταμάτησε γιατί δεν είχε χρόνο λόγω των προπονήσεων, αλλά όταν ήταν να πάει στις ΗΠΑ ξεκίνησε εντατικά μαθήματα αγγλικών. Σε πρώτη φάση, όμως, δεν ήθελε να πάει Αμερική. Όταν είχε προτάσεις από Χάρβαρντ και Στάνφορντ, προσπαθήσαμε να την πείσουμε και, για να πω την αλήθεια, έβλεπα ότι είχε μια άρνηση και έβαζα συγγενείς και φίλους να της μιλάνε. Όταν ήταν να πάει, εμείς ταξιδέψαμε νωρίτερα για να κανονίσουμε ό,τι χρειαζόταν και μετά ήρθε η Κατερίνα. Στο αεροδρόμιο που την περιμέναμε έκλαιγε. Τότε στενοχωρηθήκαμε, αλλά στην πορεία εκείνη ήταν που έκλαιγε γιατί δεν ήθελε να φύγει από εκεί. Ακαδημαϊκά, πάντως, ήταν η «σωτηρία» της.

Και η Γεωργία;
Το ίδιο έκανε και η Γεωργία, ως κορασίδα 16 χρόνων, έπιασε το όριο για το παγκόσμιο, έχασε στις λεπτομέρειες το μετάλλιο και ήταν τέταρτη. Αυτό της άνοιξε τις πόρτες στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Η Γεωργία ψήλωνε συνεχώς και αυτό της δημιούργησε ένα πρόβλημα στην πλάτη της που την άφησε εκτός κάποιες χρονιές. Μάλιστα, γνωρίσαμε όλες τις θεραπείες για το οστικό οίδημα που υπάρχουν, αφού πηγαίναμε συνέχεια σε γιατρούς κ.λπ. Αλλά την ήθελαν στο πανεπιστήμιο του Athens Georgia και έτσι ξεκίνησε η δική της προετοιμασία για να πάει στην Αμερική και τώρα ήδη διανύει το δεύτερο έτος των σπουδών.

Πρέπει τα παιδιά να συνδυάζουν τις σπουδές με τον αθλητισμό;
Συνιστώ στους γονείς, αν τα παιδιά τους έχουν τα αθλητικά προσόντα, να τα στέλνουν στα πανεπιστήμια. Εκεί δεν είναι μόνο το αθλητικό κομμάτι που θα προχωρήσουν. Ο αθλητισμός έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή τελειώνει. Όμως υπάρχει και το ακαδημαϊκό και όταν τελειώσεις τις σπουδές τα ακαδημαϊκά εφόδια.
Επιπλέον, για μένα είναι καλό τα παιδιά να συνδυάζουν τις σπουδές με τον πρωταθλητισμό. Πρέπει να απασχοληθείς με κάτι όλη την ημέρα για να μη σκέφτεσαι το ένα ή το άλλο μόνο. Όταν είσαι όλη την ημέρα σε ένα δωμάτιο, σκέφτεσαι μόνο την προπόνηση και αυτό σε αγχώνει. Όμως όταν κάνεις και τα δύο, ξεφεύγεις.

Έχετε μετανιώσει για κάτι;
Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό δεν μετανιώνω για κάτι μέχρι τώρα. Ίσως όταν η Κατερίνα πήρε βάρος και την πίεζα να χάσει τα κιλά, όταν ήταν περίπου 16 ετών, ως έφηβη αντιδρούσε και συνέχισε να τρώει. Ίσως να μην έπρεπε να την πιέσω τόσο πολύ. Δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Από την άλλη η Κατερίνα ωρίμασε όταν πήγε στην Αμερική γιατί ήταν μόνη της.

Έχετε πολλές φορές αντιδράσει στο παρελθόν για τον αθλητισμό στη χώρα μας και, μάλιστα, μια φορά διαφωνήσατε δημόσια με τον υφυπουργό αθλητισμού, Γιάννη Ιωαννιδη.
Δεν μου αρέσει που, όταν γίνεται μια προσπάθεια και κάτι καλό στην Ελλάδα, το «φουσκώνουμε» και μετά φθείρεται. Τα προνόμια ήταν πολύ σημαντικά, όμως δίνονταν με τέτοιο τρόπο και τέτοιο βαθμό που δημιούργησαν προβλήματα και φυσικά αντιδράσεις. Από την άλλη, το έχουν αυτό οι πολιτικοί μας, κάνουν έναν νόμο για κάτι, το ανοίγουν, ξεχειλώνει που λέμε, και μετά ξαφνικά τον καταργούν τελείως. Έτσι, είχα αντιδράσει τότε σε μια γιορτή του ΣΕΓΑΣ, στον τότε υπουργό Γιάννη Ιωαννίδη. Είχα διαφωνήσει και με τη λογική ότι τα προνόμια έπαιζαν μεγάλο ρόλο στο ντόπινγκ. Δηλαδή, έκοψε το προνόμιο του 8ου Ολυμπιονίκη και θα τα είχαν μόνο όσοι έπαιρναν μετάλλιο. Μα, ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα θα μπορούσε να πετύχει. Ο ίδιος μετά τα επανέφερε και έλεγε ότι αναμόρφωσε τον αθλητισμό. Πρέπει τα παιδιά να έχουν μια βοήθεια από την πολιτεία, γιατί αγωνίζονται για την Ελλάδα, νιώθουν και νιώθουμε υπερήφανοι όταν διακρίνονται και για τα χρόνια που αφιερώνουν στον πρωταθλητισμό πρέπει να έχουν μια εξασφάλιση. Όχι όμως από τη γυμνασιάδα να μπαίνεις στο Δημόσιο, αναφέρομαι σε μια υπερβολή των προνομίων που θυμάμαι ότι είχαν δοθεί. Επιπλέον διαφωνώ ότι πρέπει τους Ολυμπιονίκες να τους κάνουμε στρατιωτικούς. Εξασφάλισέ τον για να έχει την αξιοπρέπειά του ως άνθρωπος, αλλά βάλ’ τον σε ένα πόστο που μπορεί να προσφέρει, σε τομέα για να βοηθήσει τον ελληνικό αθλητισμό. Επίσης, θα έπρεπε για να μπει κάποιος στις Ένοπλες Δυνάμεις με βαθμό, να έχει τελειώσει κάποιο πανεπιστήμιο.

Πώς βλέπετε τον ελληνικό αθλητισμό σήμερα;
Ο ελληνικός αθλητισμός πάει όπως πηγαίνει η χώρα μας. Δυστυχώς η οικονομική κρίση παρέσυρε και τον αθλητισμό. Από την άλλη πιστεύω ότι οι γονείς, επειδή ο στίβος είναι από τα «φθηνά» αθλήματα, πηγαίνουν όλο και περισσότερο τα παιδιά τους εκεί. Αυτό ακριβώς πρέπει ο ΣΕΓΑΣ να εκμεταλλευτεί και να αναπτύξει σωστά το άθλημα και να βοηθήσει.

Η Κατερίνα θα μπορούσε να δουλέψει εδώ;
Η μισή καρδιά της Κατερίνας είναι στις ΗΠΑ και η άλλη μισή εδώ. Τώρα με την κρίση θα ήθελε να βοηθήσει στο κομμάτι που έχει σπουδάσει, αλλά, κακά τα ψέματα, αν έρθει εδώ, το πιο πιθανό είναι να την κάνουν δημόσιο υπάλληλο των 500 ευρώ. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν οι συνθήκες και ο «σεβασμός» σε αυτό που έχεις σπουδάσει και του τι μπορείς να προσφέρεις. Μάλιστα, είχε τη δυνατότητα να κάνει χρήση του δικαιώματος για μια θέση στο δημόσιο, αλλά το απεμπολήσαμε. Τι, να τη βάλουν σε ένα γραφείο, να βάζει σφραγίδες;

Ποιο είναι το όνειρό σας;
Να δούμε τις δύο κόρες μας να αγωνίζονται μαζί στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2016 στο Ρίο ντε Ζανέιρο. Φυσικά όνειρα μακρινά, που κάνει κάθε γονιός, είναι να τις δούμε και με ένα μετάλλιο.