Σε λίγες ώρες, στο κολυμβητήριο του Αλίμου, θα πέσει να αγωνιστεί για τελευταία φορά στην καριέρα του ο Σπύρος Γιαννιώτης. Ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές που ανέδειξε η Ελλάδα εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων.
Η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με τον Σπύρο Γιαννιώτη πέρα από το τυπικό της ανάδειξης μιας επιτυχίας ή την καταγραφή μιας είδησης, ήταν λίγο μετά το 2004, όταν ο συναδελφος Ηλίας Τάταλας μου αποκάλυψε ένα συμβάν το οποίο έπρεπε να μείνει (μάλλον) μεταξύ μας. Με το τρίθυρο αυτοκίνητο του ο Ηλίας, αποφάσισε να κάνει μια εξυπηρέτηση και να μεταφέρει στο Ολυμπιακό μουσείο της Θεσσαλονίκης δύο μεγάλους Ολυμπιονίκες. Τον παλαιστή Κώστα Θάνο και τον κολυμβητή Σπύρο Γιαννιώτη. Φτάνοντας στην εκδήλωση, ο Θάνος βγήκε από το αυτοκίνητο πρώτος και έχοντας ξεχάσει ότι στο πίσω κάθισμα βρισκόταν ο Γιαννιώτης έκλεισε με δύναμη την πόρτα τη στιγμή που ετοιμαζόταν να βγει και ο Κερκυραίος από το αυτοκίνητο. Η πόρτα… φρέναρε στο κεφάλι του Γιαννιώτη όχι όμως και τα γέλια (συγγνώμη Σπύρο). Η ιστορία έχει συμπληρώσει 11 χρόνια και κάθε φορά που ο Ηλίας τη διηγείται, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο…
Η δεύτερη φορά, ήταν το 2009 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα υγρού στίβου τη Ρώμης, όταν βρέθηκα στην αιώνια πόλη για 20 (ατελείωτες μέρες) προκειμένου να καλύψω τους αγώνες και κυρίως την προσπάθεια των Ελλήνων αθλητών.
Εκμεταλλευόμενος την ανοργανωσιά των Ιταλών, βρήκα την ευκαιρία ως κουτοπόνηρος Έλληνας, να πάρω διαπίστευση αθλητή και όχι δημοσιογράφου. Με τους Αμερικανούς να έχουν φέρει στη Ρώμη πλήρη ομάδα, ήθελα να τους παρακολουθώ από κοντά μαζί με τους υπόλοιπους σούπερ σταρ της κολύμβησης. Άλλωστε ήταν μόλις ένα χρόνο μετά τα οκτώ χρυσά μετάλλια του Φελπς στο Πεκίνο και υπήρχε ένας στρατός δημοσιογράφων από ολόκληρο τον πλανήτη στο Φόρο Ιτάλικο, όμως μόνο ένας κατάφερε να έχει πρόσβαση μέσα στο προθερμαντήριο, τα αποδυτήρια και την αίθουσα κλήσης… Κάθε μέρα πήγαινα στην πισίνα με την ελληνική αποστολή των κολυμβητών, με τον Άρη Γρηγοριάδη να είναι ο Έλληνας σταρ (παγκόσμιος πρωταθλητής άλλωστε) τον οποίο γνώριζαν όλοι οι ξένοι, τους κόουτς Νίκο Γέμελο και Χρυσάφη Βαγγελακάκη και φυσικά την ομάδα από την οποία έχουν απομείνει ενεργοί από τότε, ο Στέφανος Δημητριάδης και ο Ρωμανός Αλυφαντής.
Εκείνες τις ημέρες τις απολάμβανα. Στο προθερμαντήριο, το ελληνικό γκρουπ ήταν δίπλα στο γαλλικό (θηρίο ο Μπερνάρ), το κινεζικό και το βρετανικό με τον Λίαμ Τάνκοκ να έχει διαρκώς το βλέμμα του στον (αντίπαλο) Γρηγοριάδη. Φυσικά έκοβα βόλτες στους Αμερικανούς για να βλέπω Φελπς και Λόχτι αλλά και στους Ιταλούς που τότε η Πελεγκρίνι ήταν η απόλυτη ντίβα. Τσεχ και Χόσου τους έβλεπα κάθε μέρα στο ξενοδοχείο, με τη δεύτερη τότε να είναι ένα… σιαμιαμίδι που δεν του πολυέδινες σημασία κυρίως γιατί κυκλοφορούσε παντού με τη δίμετρη Γιάκαμπος.
Ήταν οι αγώνες των γρήγορων μαγιό τεχνολογίας (η Jaked είχε κάνει δώρο από ένα σε όλους του κολυμβητές) και κάθε μέρα είχαμε παγκόσμια ρεκόρ. Κάθε φορά που είχε κούρσα, έβγαινα μαζί με τους αθλητές και τις αθλήτριες που θα κολυμπούσαν και οι δρόμοι μας χώριζαν στην αίθουσα κλήσης καθώς εγώ ανέβαινα στην κερκίδα των αθλητών για να δω τους αγώνες. Όταν όμως είχε ενδιαφέρον (Φελπς) έμενα στην αίθουσα κλήσης.
Το κολυμβητήριο κάθε μέρα ήταν γεμάτο με 15.000 θεατές και για κάποιον που αγαπά την κολύμβηση, ήταν ένας παράδεισος (αν υπήρχε τότε το Sportsfeed θα έγραφα 1.000.000 λέξεις την ημέρα). Ώσπου ένα βράδι, ο Νίκος Γέμελος θέλησε να με βγάλει από τον… παράδεισο. «Αύριο θα πάρουμε μετάλλιο» μου είπε καθώς καθόμασταν στο λόμπι του ξενοδοχείου «απολαμβάνοντας» τις ατελείωτες αναλύσεις του Δημήτρη Διαθεσόπουλου. «Έλα στην Όστια γιατί θα χάσεις την ελληνική διάκριση» μου ξαναείπε και πήγα στη ρεσεψιόν του ξενοδόχειου για να βάλω αφύπνιση.
Ήταν Τρίτη 21 Ιουλίου και είχα αναγκαστεί να ξυπνήσω νωρίς για να προλάβω το λεωφορείο των διοργανωτών που αναχωρούσε από το ξενοδοχείο στην περιοχή Έουρ της Ρώμης για να διανύσει απόσταση 80 χιλιομέτρων μέχρι την Όστια όπου γινόταν ο αγώνας των 5χλμ. open water. Μέσα στο λεοφωρείο ήμασταν καμιά 10αρια άτομα. Από Έλληνες εγώ και ο φυσιοθεραπευτής της ελληνικής αποστολής τον οποίο μοιράζονταν κολυμβητές, καταδύτες, κολυμβήτριες της συγχρονισμένης και οι πολίστριες (τη στιγμή που οι Ούγγροι που έμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο με εμάς, έναν είχαν μόνο για τον Λάζλο Τσεχ).
Φτάνοντας στην Όστια, καταριόμουν τη στιγμή που αποφάσισα να αφήσω το δροσερό ξενοδοχείο και το… κοσμοπολίτικο Φόρο Ιτάλικο, για να ταξιδέψω 80 χιλιόμετρα με ένα λεοφωρείο και τη θερμοκρασία να είναι στους 35 βαθμούς. Το χειρότερο από όλα είναι ότι φτάσαμε λίγο πριν από τον τερματισμό. Ωστόσο παρακολούθησα τη φοβερή μονομαχία Γιαννιώτη-Λουρτζ με τον Γερμανό να παίρνει τελικά το χρυσό μετάλλιο και τον Σπύρο το αργυρό.
Βγαίνοντας από το νερό, τον περίμενε ο κόουτς Γέμελος (το ίδιο μούσκεμα από ότι θυμάμαι) και μέσα σε 1,5 λεπτό έκαναν την ανάλυση του αγώνα. Όσο πρόλαβαν δηλαδή, καθώς πέρασαν όλες οι αποστολές για να τους δώσουν συγχαρητήρια. Εκείνη τη στιγμή άνοιξε και το πτυσσόμενο κρεβάτι ο φυσιοθεραπευτής για να κάνει μασάζ αποθεραπείας στον Γιαννιώτη. Όπως ήμουν περίεργος (δημοσιογράφος) έκανα βόλτα με την ιδιότητα του αθλητή στους σταθμούς των άλλων ομάδων. Όσο περιφερόμουν στην παραλία της Όστια και εισέπραττα συγχαρητήρια από τους ξένους γιατί νόμιζαν ότι ήμουν μέλος του τιμ Γιαννιώτη (team Greece έγραφε η διαπίστευση μου), τόσο διαπίστωνα το μέγεθος του Σπύρου. Όσο έβλεπα τους αντιπάλους του να έχουν από πάνω τους ολόκληρα επιτελεία υποστήριξης (ένας Αμερικανός είχε μέχρι και ψυχολόγο!) τη στιγμή που ο Έλληνας κολυμβητής είχε τον προπονητή του σε 5 ρόλους και τον μασέρ να ταξιδεύει αυθημερόν 80 χιλιόμετρα, τόσο περισσότερο εκτιμούσα το μέγεθος της επιτυχίας του Σπύρου με τον κόουτς να μου το επισημαίνει. «Εμείς παλεύουμε με σφεντόνες κόντρα σε πυρηνικά όπλα» μου είπε τότε το 2009. Ακόμα έτσι είναι δυστυχώς, στο μεταξύ όμως ο Γιαννιώτης αυτό που δεν κατάφερε στην Όστια το 2009 το πέτυχε το 2011 και το 2013. Ανέβηκε στο βάθρο και το 2015…
Σήμερα στον Άλιμο θα κάνει τον τελευταίο του αγώνα σε πισίνα. Θα είναι τα πιο δύσκολα 1.500μ. για τον ίδιο, αλλά και για όλους μας, γιατί σήμερα θα διαπιστώσουμε ότι δε θα τον ξαναδούμε να φοράει το σκουφάκι του Ολυμπιακού για να αγωνιστεί. Ελπίζω το κολυμβητήριο του Αλίμου να γεμίσει ασφυκτικά για να αποθεώσει αυτόν τον αθλητή-πρότυπο. Θα μας λείψει…
ΥΓ1. Από ότι είμαι σε θέση να γνωρίζω, οι υποψήφιοι σημαιοφόροι της ελληνικής αποστολής για το Ρίο, είναι η Σοφία Μπεκατώρου και ο Σπύρος Γιαννιώτης. Η Σοφία είναι σπουδαία αθλήτρια με βιογραφικό που όμοιο του, ελάχιστοι διαθέτουν (και όχι μόνο στην Ελλάδα). Είναι γυναίκα, μητέρα και μέλος της ολομέλειας της ΕΟΕ. Έχει όλα αυτά τη στοιχεία που δικαιωματικά θα πρέπει να είναι η σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Όμως… Υπάρχει ο Σπύρος Γιαννιώτης. Το βιογραφικό του μπορεί να μη διαθέτει (ακόμα) Ολυμπιακό μετάλλιο, έχει όμως τα πάντα. Έχει όμως και κάτι ακόμα που ελάχιστοι Έλληνες αθλητές διαθέτουν. Το πόσο καθοριστικός υπήρξε για την ανάπτυξη του αθλήματος του στην Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή στο πανελλήνιο πρωτάθλημα που διεξάγεται στον Άλιμο, αγωνίζονται εκατοντάδες αθλητές. Για όλα αυτά τα παιδιά, ο Γιαννιώτης είναι πρότυπο. Όλα θέλουν να του μοιάξουν. Αν ένας Γιαννιώτης έχει καταφέρει κάτι τέτοιο, φανταστείτε τί έχει να συμβεί με δεκάδες Γιαννιώτηδες που θα προκύψουν από την εξαιρετική (φάνηκε στο ευρωπαϊκό) νέα φουρνιά.
Να με συγχωρέσει η Σοφία την οποία εκτιμώ και θαυμάζω απεριόριστα για όλα όσα έχει πετύχει και συνεχίζει να πετυχαίνει, αλλά προσωπικά, από τους 10.000 αθλητές που θα αγωνιστούν στο Ρίο τον ερχόμενο Αύγουστο, πρώτος από όλους στο Μαρακανά την Παρασκευή στις 5 Αυγούστου θα ήθελα να μπει ο Σπύρος Γιαννιώτης. Το γιατί ακολουθεί στο βίντεο…
