Αθλητικού νομοσχεδίου κριτική συνέχεια… Όπως ήδη βλέπετε τα κίνητρα –πριμ ανταμοιβής αθλητικών επιτυχιών προκάλεσαν την πρώτη έκρηξη αντιδράσεων, κυρίως από τους ενδιαφερόμενους αθλητές/τριες. Θα εκφράσω τις απόψεις μου, όταν έλθει η ώρα… Η ιστορία πάντως λέει ότι ατυχώς στην Ελλάδα εξακολουθεί να επαληθεύεται ο στίχος του Ρασούλη, χωρίς φυσικά να υπονοώ ότι πρέπει να πέσει η Κυβέρνηση, επειδή ο κ. Κοντονής έφερε ένα κακό νομοσχέδιο για διαβούλευση!
του Γιάννη Μαμουζέλου
δημοσιογράφου – συγγραφέα
Περνάμε λοιπόν σ’ ένα κύριο κεφάλαιο που αναφέρεται στη δομή, οργάνωση και λειτουργία των αθλητικών ομοσπονδιών, που αποτελούν τον κύριο πυλώνα ανάπτυξης και άσκησης του αθλητισμού.
• Στο άρθρο 23 παρ. 2 ορίζεται ότι αν αθλητικό σωματείο –μέλος ομοσπονδίας δεν χορηγηθεί η ειδική αθλητική αναγνώριση ένα (1) έτος μετά την εγγραφή τους τότε διαγράφεται αυτοδικαίως κλπ.
Αντίφαση με τα οριζόμενα στο άρθρο 10παρ. 2 & 3, που προβλέπουν ότι ένα σωματείο χάνει την ειδική αθλητική αναγνώριση αν δεν ασκεί δραστηριότητα τουλάχιστον για δύο (2) χρόνια και ότι κατ’ εξαίρεση στις δύο (2) πρώτες αγωνιστικές περιόδους από την ίδρυσή τους μπορούν να μετέχουν σε αγωνιστικές δραστηριότητες χωρίς την ειδική αθλητική αναγνώριση!
• Στο άρθρο 25 παρ. 1 οι πρώτες «βόμβες» καθώς μπαίνει ο περιορισμός συμμετοχής ενός μέλους σε ΔΣ Ομοσπονδίας μόνο για 2 θητείες (πλήρεις ή μειωμένες, δηλ. μάξιμουμ 8 χρόνια). Περιορισμός όμως που δεν ισχύει για όσες έχουν μέλη λιγότερα από 100 σωματεία.
Φανερή η πρόθεση να κτυπηθεί το φαινόμενο των μόνιμων προέδρων και παραγόντων στις μοσπονδίες, καθώς παρατηρείται το φαινόμενο κάποιοι να κρατάνε τα αξιώματα για 20 ή και πολλά παραπάνω χρόνια!
Η θεωρητικά λογική αναζήτηση μιας άλλης λύσης, που θα δημιουργούσε προϋποθέσεις εναλλαγής και ανανέωσης προσώπων με το άρθρο αυτό οδηγεί σε αποδυνάμωση και αποστέρηση προσώπων με εμπειρία στη διοίκηση και καθοδήγηση κάθε αθλήματος!
Και όχι μόνο αυτό, αλλά πιθανώς ο περιορισμός «δυο θητείες κι έξω…» να είναι σφόδρα αντισυνταγματικός! Οπότε αντιλαμβάνεστε τι θα επακολουθήσει…
Την ίδια στιγμή δημιουργεί ομοσπονδίες δύο ταχυτήτων! Δηλ. η ΕΠΟ, ο ΣΕΓΑΣ, η ΚΟΕ, η ΕΟΚ, η ΕΟΠΕ και ίσως καμία άλλη να πρέπει να τηρούν αυτή τη δέσμευση και όλες οι υπόλοιπες όχι, αφού μάλλον δεν έχουν 100 σωματεία – μέλη!
Μάλιστα είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει κάποια αθλήματα να αποτρέπουν την ίδρυση νέων σωματείων για να μη ξεπεράσουν το 100 και χάσουν το ευεργέτημα της συνεχούς εκλογής των μελών του ΔΣ! Τραγελαφική εικόνα φυσικά…
Η διάταξη δεν εξειδικεύει ποια θεωρεί «μέλη του προεδρείου» καθώς σε κάθε ομοσπονδία το καταστατικό της προβλέπει διαφορετική σύνθεση! Τι θα γίνει λοιπόν; Θα εναρμονίσουν πρώτα όλες τα Καταστατικά και μετά θα εφαρμόσουν το νόμο ή θα αποκλείεται διαφορετικός αριθμός στην καθεμιά;
Πέραν από τη γενικότητα της διάταξης (όλα τα μέλη του προεδρείου) είναι και διαλυτική για τη «συνέχεια και μεταφορά τεχνογνωσίας» μεταξύ των διοικητικών στελεχών ενός αθλήματος, αφού κάποιοι παράγοντες δεν θα επιθυμούν να καταλαμβάνουν θέσεις στα προεδρεία για να μην αποκλειστούν μετά τις δύο θητείες!
Δυστυχώς το θέμα της «μονιμότητας καρέκλας» στις ομοσπονδίες δεν προέρχεται από τον μη περιορισμό των θητειών, αλλά από τον εντελώς αδιαφανή, διαβλητό, ελεγχόμενο και χειραγωγούμενο τρόπο που διεξάγονται οι αρχαιρεσίες τους για την ανάδειξη μελών στις διοικήσεις τους!
Οι θητείες (για ορισμένες θέσεις και συνεπώς πρόσωπα) έχουν νόημα και ευεργετική επίδραση όταν συντελούν στη διαδοχή των παραγόντων σε θέσεις ευθύνης, ώστε να μπορούν να εκφράσουν τις δικές τους απόψεις, ιδέες, νοοτροπία «διοικείν» κ.λπ. Να μη δημιουργούν στεγανά και μονιμότητα, που αποτρέπει άλλους (και νεότερους) να έχουν ουσιώδη ρόλο στις ομοσπονδίες και στα αθλήματά τους…
Ο νόμος θα μπορούσε να ορίζει είτε α) ότι μετά από δύο πλήρεις θητείες (8 χρόνια) συγκεκριμένα πρόσωπα (λ.χ. πρόεδρος, αντιπρόεδροι, γεν. γραμματέας, ταμίας) δεν θα μπορούν να επανεκλέγονται για μία (1) τουλάχιστον τετραετία, μετά την οποία θα δικαιούνται και πάλι να είναι υποψήφιοι και να εκλέγονται είτε β) τα συγκεκριμένα πρόσωπα δεν θα μπορούν να καταλάβουν θέσεις στο προεδρείο της Ομοσπονδίας, αν επανεκλεγούν, για τις δύο επόμενες θητείες.
Έτσι με πιο φυσικό τρόπο θα μπορούσε να επέλθει ανανέωση, καθώς κάποιοι δεν θα επανέρχονταν μετά από 4ετή διακοπή ή δεν θα έβαζαν υποψηφιότητα ή δεν θα εκλέγονταν ως απλά μέλη κ.λπ.
• Το αρθρο 23 παρ. 2 προβλέπει πολύ λίγα μέλη για τα ΔΣ των Ομοσπονδιών που δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους, ειδικά όταν έχουν πολλές «ειδικότητες»(disciplines), πολλά σωματεία και μεγάλη δράση σε πλήθος ηλικιακών κατηγοριών κ.α.
• Το άρθρο 26 εισάγει για τις μεγάλες ομοσπονδίες (ουσιαστικά για 2-3 με πάνω από 300 σωματεία μέλη) το θεσμό του ειδικού συνεργάτη για οργανωτικά, αναπτυξιακά, διοικητικά-λειτουργικά θέματα.
Αν και δείχνει μια θετική κίνηση προς σύγχρονα μοντέλα λειτουργίας μιας ανεπτυγμένης Ομοσπονδίας το άρθρο είναι ημιτελές, καθώς δεν προβλέπει διαδικασία προκήρυξης υποβολής υποψηφιοτήτων και τρόπου αξιολόγησης, αν και το κάνει στο άρθρο 29 για τους προπονητές! Σίγουρα μια ακόμη αντίφαση…
• Το άρθρο 27 παρ. 6 που ρυθμίζει τον τρόπο εκλογής ΔΣ για ομοσπονδίες με πάνω από 1000 μέλη, αφορά μόνο την ΕΠΟ και καμιά άλλη ελληνική ομοσπονδία ερασιτεχνικού αθλήματος!
• Στο ίδιο άρθρο η παρ. 8 απ’ την μια επιτρέπει να διατηρηθεί σύστημα απλής αναλογικής (σε Ομοσπονδίες που το προβλέπει το Καταστατικό τους) κι απ’ την άλλη καθιερώνει ένα σύστημα ενισχυμένης ή πλειοψηφικό, όπου ένας συνδυασμός ανάλογα με το ποσοστό ψήφων που θα παίρνει στις εκλογές θα εκλέγει από το 60% έως και το 100% των μελών του ΔΣ!
Κατά τ’ άλλα για να μην προκληθεί «ακυβερνησία» στις ομοσπονδίες οι …σοφοί εγκέφαλοι της νομοπαρασκευαστικής εξασφάλισαν την πολυφωνία, φροντίζοντας μάλιστα να βάλουν στη διάταξη ότι οι συνδυασμοί μετά τον πρώτο δεν θα εκλέγουν κανένα μέλος, αν δεν έχουν πάρει τουλάχιστον 10%!
Μπαίνουν στη Βουλή Κόμματα με ποσοστό 3% , αλλά όχι σε Ομοσπονδία μια αθλητική παράταξη ή ομάδα προσώπων με κοινό όνομα και όραμα!
• Στο άρθρο 29 παρ. 10 ορίζονται προϋποθέσεις για την μετάκληση ή μετάβαση ομάδων ή μεμονωμένων αθλητών για αγώνες στην Ελλάδα ή το εξωτερικό κ.λπ.
Το άρθρο αποπνέει κρατισμό, γραφειοκρατία, καθυστερήσεις κ.α.. Σε μια σύγχρονη πραγματικότητα ειδικά στην ΕΕ είναι χωρίς λόγο, αφού καμία αρχή δεν μπορεί να κρίνει τη σκοπιμότητα και χρησιμότητα μιας τέτοια ενέργειας της Ομοσπονδίας.
• Στο άρθρο 29 παρ. 12 καθιερώνεται η υποχρέωση επιλογής προπονητών Εθνικών ομάδων μετά από δημόσια πρόσκληση υποβολής υποψηφιοτήτων στην οποία καθορίζονται κριτήρια επιλογής και τρόπος βαθμολόγησης…
Εδώ, ενώ υποθέτει κανείς ότι «μπαίνει τάξη» για να μην προσλαμβάνει κάθε «ομοσπονδιάρχης» τον «δικό» του ανεξαρτήτως τυπικών και ουσιαστικών προσόντων, ελλοχεύει ο κίνδυνος κατάλυσης του αυτοδιοίκητου των ομοσπονδιών και της ελευθερίας βούλησης του ΔΣ!
Μια Ομοσπονδία κρίνεται βάσει αποτελεσμάτων και από τα μέλη της. Ο Εθνικός ή ομοσπονδιακός προπονητής ή τεχνικός σύμβουλος κρίνεται πέραν από τα τυπικά προσόντα και από άλλα στοιχεία, όπως λ.χ. εμπιστοσύνη, βαθμός συνεργασίας με τη διοίκηση, σύμπτωση αντιλήψεων και στόχων κ.α.
Πώς είναι δυνατό να παρεμβαίνει το Κράτος σε αυτό; Και αν ο θεωρητικά καλύτερος δεν συμφωνεί με τα χρήματα που θα προσφέρει η ομοσπονδία τι γίνεται; Θα πρέπει να καθορίζεται στην προκήρυξη ο μισθός; Και αν συμφωνήσουν οι κατάλληλοι προπονητές να μην υποβάλουν υποψηφιότητα η ομοσπονδία θα αναγκάζεται να ανεβάζει την αμοιβή κ.α.;
Θα έλεγα ότι το μόνο που θα μπορούσε να προβλέπει ένα παρόμοιο άρθρο είναι η ύπαρξη τίτλου σπουδών (πανεπιστημιακού επιπέδου, ειδικότητα στο άθλημα) και προπονητικής εμπειρίας ως μίνιμουμ προσόντων, ώστε να αποτρέπονται προκλητικές αποφάσεις
• Στο άρθρο 29 παρ. 13 προβλέπεται υποχρεωτικά η συμμετοχή γιατρού της ομοσπονδίας.
Μοιάζει λογικό, αλλά… Γιατί να μην είναι υποχρεωτική και η συμμετοχή φυσικοθεραπευτή, που συχνά είναι πιο αναγκαίος; Η διάταξη δείχνει άγνοια της πρακτικής, ειδικά στις διοργανώσεις ατομικών αθλημάτων. Εκεί, ακόμη και σε Βαλκανικού επιπέδου οι διοργανωτές διασφαλίζουν ιατρική και νοσοκομειακή κάλυψη, οπότε δεν είναι απόλυτη η ανάγκη συνοδού γιατρού.
Αλλά και από ποιον αριθμό μελών αποστολής θα καθίσταται υποχρεωτική η συνοδεία του γιατρού; Στα ατομικά αθλήματα πολύ συχνά ακόμη και σε μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις οι εθνικές αποστολές είναι 6, 9 ή 12 αθλητών… Πότε θα είναι αναγκαίος ο γιατρός;
Η ευθύνη μιας ομοσπονδίας και των συνοδών (αρχηγού, προπονητών κ.α.) είναι δεδομένη αν προκύψει οποιοδήποτε θέμα, γιατί υπάρχει η δυνατότητα να προσφύγουν σε ιατρικές υπηρεσίες της χώρας/πόλης που γίνονται οι αγώνες.
Άλλωστε συνηθέστατα οι γιατροί των ομοσπονδιών είναι ορθοπαιδικοί –χειρούργοι και λιγότεροι παθολόγοι. Πώς θα καλύπτονται αντίθετες ανάγκες ή αν αφορούν γυναικολογικά προβλήματα;
Τόσο η ΕΟΕ όσο και οι Ομοσπονδίες αντιλαμβάνονται βάσει δεδομένων συνθηκών πότε είναι αναγκαία η ύπαρξη γιατρού σε μια αποστολή και δεν χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση.
• Στο άρθρο 29 παρ. 14 νέο …όλμος στα κεφάλια των ομοσπονδιών… Σε διεκδίκηση ή διοργάνωση σημαντικών αγώνων για τις οποίες συστήνονται οργανωτικές επιτροπές ως αυτοτελή Νομ. Πρόσωπα, οι ομοσπονδίες ευθύνονται αλληλεγγύως για όλες τις υποχρεώσεις ακόμη και μετά την κατάργηση και λύση τους…
Μιλάμε για μνημείο προσπάθειας αποποίησης και μεταβίβασης ευθυνών (αστικών ή και ποινικών) από τον εκάστοτε υφυπουργό ή ΓΓΑ ή άλλα στελέχη τους σε ανθρώπους που στην πράξη υποχρεώνονταν να συμβιβάζονται με τις αποφάσεις τους! Αυτό τουλάχιστον έχει δείξει το παρελθόν… Τι πείθει ότι δεν θα συμβεί και στο μέλλον, αν βέβαια βρεθούν παράγοντες Ομοσπονδιών που θα πάρουν το ρίσκο να εμπλακούν σε διεκδίκηση και οργάνωση διεθνών διοργανώσεων συμμετέχοντας σε ειδικές οργανωτικές επιτροπές!
Τα σχόλια που φιλοξενούνται, δεν εκφράζουν τις απόψεις του Sportsfeed, αλλά του συγγραφέα. Δίνουμε βήμα σε όλους τους συναδέλφους, αλλά και τους ανθρώπους του αθλητισμού είτε συμφωνούμε με τα γραφόμενα τους, είτε όχι, αρκεί να μην είναι προσβλητικά.
