Και ξαφνικά, οι Έλληνες αγάπησαν την Εθνική ομάδα των χειμερινών αθλημάτων. Επτά αθλητές και αθλήτριες που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μπουν στην πρώτη 30αδα κάποιου αγωνίσματος. Για μετάλλιο ούτε λόγος. Και όμως, αυτά τα επτά παιδιά που αγωνίζονται στο Σότσι έχουν τη συμπάθεια όλων. Ο λόγος είναι απλός. Πρόκειται για καθημερινούς ανθρώπους με τους οποίους έχουμε ταυτιστεί όλοι μας.
του Θανάση Νικολάου
[email protected] follow me @ThanNikolaou
Όταν η ελληνική αποστολή εισήλθε πρώτη στο Ολυμπιακό στάδιο στις 7 Φεβρουαρίου κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης των 22ων Ολυμπιακών Αγώνων, τα διεθνή μέσα τη χαρακτήρισαν “χαριτωμένη”. Το χαμόγελο της σημαιοφόρου Παναγιώτας Τσακίρη από το παγωμένο Σότσι, ζέστανε τις καρδιές των Ελλήνων που ποτέ δεν έδωσαν σημασία στη χειμερινή έκδοση των Ολυμπιακών Αγώνων. Για όλα όμως υπάρχει η πρώτη φορά.
Επτά παιδιά από ολόκληρη την Ευρώπη, γεμάτα όνειρα ξεκίνησαν μια μοναχική πορεία προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι με την ομοσπονδία τους να επιχορηγείται (ενόψει των Αγώνων) με το… τεράστιο ποσό των 90.000 ευρώ. Για να καταλάβετε για τί ποσό μιλάμε, η προετοιμασία της ομάδας (δύο άτομων) μπόμπσλεϊ της Τζαμάικα, κόστισε 80.000 ευρώ…
Η προσπάθεια των Ελλήνων, καταγράφηκε από τον Παύλο Τριποδάκη με το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ “Η δική μας ομάδα” (αξίζει πραγματικά να το παρακολουθήσετε). Με τη δημιουργία του αυτή, ο Τριποδάκης έδειξε στους Έλληνες τον αγώνα που δίνουν οι χιονοδρόμοι μας για να εκπροσωπήσουν τη χώρα που τους γύρισε την πλάτη. Μόνοι τους, χωρίς υλική υποστήριξη και έχοντας μόνο τα απαραίτητα όσον αφορά τον αγωνιστικό εξοπλισμό. Μοναδικό τους εφόδιο το πείσμα και το όνειρο της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Παιδιά που εργάζονται για τα προς το ζειν και από το περίσσευμα τους πληρώνουν για την προετοιμασία και τη συμμετοχή τους σε αγώνες.
Στα πρόσωπα τους δε βλέπουμε υπεραθλητές που τους υποστηρίζουν πολυεθνικές και ολόκληρα επιτελεία προπονητών (και γιατρών). Στα πρόσωπα τους βλέπουμε… εμάς. Στη θέση της Παναγιώτας, της Σόφιας, του Κωνσταντίνου, του Αλέξανδρου, του Μασιμιλιάνο, του Αποστόλη και του Νικόλα θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς. Αρκεί να το είχαμε ονειρευτεί όπως αυτά τα παιδιά και να είχαμε το ίδιο πείσμα. Αυτά τα παιδιά, εκτός των άλλων μας θύμισαν ποιο είναι το πραγματικό Ολυμπιακό ιδεώδες. Το είδαμε στο χαμόγελο της Παναγιώτας Τσακίρη όταν ανέμιζε την ελληνική σημαία στην τελετή έναρξης. Το ακούσαμε από τον Κωνσταντίνο Συκαρά όταν τερμάτισε φωνάζοντας “Πάμε Ελλαδάρα. Γερά!”. Το νιώσαμε στην προσπάθεια του 19χρονου Μασιμιλιάνο Βαλκαρέντζι που στάθηκε όρθιος στο πολύ δύσκολο γιγαντιαίο σλάλομ μόνο και μόνο γιατί ήθελε να τερματίσει. Και φυσικά το θαυμάσαμε στον Νικόλα Πολυχρονίδη. Ένα παιδί από τη Γερμανία που δίχως να έχει προπονητή έγραψε ιστορία ως ο πρώτος Έλληνας που συμμετείχε στο άλμα στο σκι.
Γι’ αυτό αγαπήσαμε αυτήν την ομάδα. Την χαριτωμένη ελληνική αποστολή.
