Παπαγιάννη: «Ό,τι αγγίζει ο Κεφαλόπουλος γίνεται χρυσός»

Η Αθηνά Παπαγιάννη αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού στίβου καθώς πρόκειται για μια από τις σπουδαιότερες αθλήτριες που ανέδειξε το βάδην. Η πρωταθλήτρια από την Πρέβεζα με το ταλέντο της και με την καθοδήγηση του κορυφαίου Έλληνα προπονητή, Ναπολέοντα Κεφαλόπουλου, άφησε το δικό της στίγμα φέρνοντας διακρίσεις, μετάλλια και ένα πανελλήνιο ρεκόρ που χρειάστηκε να περάσουν 19 χρόνια για να καταρριφθεί από μία πρωταθλήτρια Ευρώπης.

συνέντευξη στην Αγγελική Μαγκανά 
[email protected]

Η Αθηνά Παπαγιάννη ξεκίνησε τον αθλητισμό στα 7 της χρόνια με αντοχή και κατέληξε στο βάδην, στο οποίο και διέπρεψε. Μαζί με την χρυσή Ολυμπιονίκη Αθανασία Τσουμελέκα αποτελούσαν τα δύο μεγάλα ονόματα της δεκαετίας του 2000 που θριάμβευαν με τα ελληνικά χρώματα. Η πρώτη μεγάλη διάκριση ήρθε το 2000 όταν συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ κατακτώντας την 10η θέση ενώ το 2005 έφτασε στην έκτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Ελσίνκι. Έχει συμμετάσχει συνολικά σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες ενώ το 2004, λίγους μήνες πριν τους Αγώνες της Αθήνας, βάδισε τα 20χλμ σε 1:28.58, ένα ασύλληπτο πανελλήνιο ρεκόρ για τα δεδομένα της εποχής. Το ρεκόρ αυτό άντεξε 19 χρόνια μέχρι που χρειάστηκε μια (δις) πρωταθλήτρια Ευρώπης, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη για να το κάνει δικό της το ρεκόρ φέτος.

Σε συνέντευξή που παραχώρησε στο Sportsfeed αναφέρεται στην εκτόξευση του γυναικείου ελληνικού βάδην, τον Ναπολέοντα Κεφαλόπουλο με τον οποίο συμπορευτήκαν μαζί κατά τη διάρκεια της καριέρας της, την ασταμάτητη Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, κάνει αναδρομή στη δική της εποχή και τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει, φαντάζεται μέχρι που θα μπορούσε να είχε φτάσει αν δεν σταματούσε στα 28 της χρόνια ενώ εκφράζει και την πικρία της για την στήριξη που δεν είχε όταν εκείνη ήταν στην ενεργό δράση και την αφάνεια στην οποία βρισκόταν το βάδην.

Το ελληνικό γυναικείο βάδην έχει εκτοξευτεί τα τελευταία χρόνια, με την Ελλάδα να υπολογίζεται πλέον ως παγκόσμια δύναμη. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Θεωρώ ότι η εκτόξευση του ελληνικού βάδην οφείλεται και στην προεργασία που έχει γίνει και τα προηγούμενα χρόνια. Δεν απαριθμεί επιτυχίες μόνο τα τελευταία χρόνια και στα δικά μου χρόνια μαζί και με την Ολυμπιονίκη Αθανασία Τσουμελέκα υπήρχαν μεγάλες διακρίσεις. Οπότε νομίζω ότι είναι και απόρροια όλης αυτής της διεργασίας και της δουλειάς των προηγούμενων ετών.

Σας έχουν ξαφνιάσει οι επιτυχίες;
Οι επιτυχίες αυτές έπρεπε να γίνουν. Υπήρξε μια μεγάλη χρονική περίοδος κατά την οποία το αγώνισμα ήταν σε τέλμα από όταν σταμάτησα να αγωνίζομαι εγώ και η Αθανασία, έπρεπε να το αγώνισμα να βγει πάλι μπροστά και περίμενα ότι κάποια στιγμή θα γινόταν, αυτό δείχνει ότι το αγώνισμα εξελίσσεται.

Η δική σας εποχή με τη σημερινή μπορεί να συγκριθεί ως προς τις συνθήκες;
Όταν έκανα το πανελλήνιο ρεκόρ στους βαλκανικούς Αγώνες στη Ρουμανία το 2004, πριν από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, οι συνθήκες θα μπορούσα να πω ότι ήταν χειρότερες. Αυτά τα προνόμια που έχουν οι σημερινοί αθλητές, η υποστήριξη από την ομοσπονδία, δεν υπήρχαν, τουλάχιστον μιλάω για το πρόσωπό μου σαν αθλήτρια. Όταν έκανα το πανελλήνιο ρεκόρ με τον Ναπολέοντα Κεφαλόπουλο, βάλλονταν όλοι εναντίον μας αλλά εμείς συνεχίζαμε απρόσκοπτα να κάνουμε τη δουλειά μας και να σημειώνουμε σπουδαίες επιδόσεις. Αν αναλογιστείτε ότι πριν από 19 χρόνια έγινε μια επίδοση η οποία καταρρίφθηκε μόλις πρόσφατα, αν είχαμε και τους κατάλληλους ανθρώπους και στήριξη δίπλα μας, φανταστείτε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Νομίζω ότι τώρα οι αθλητές και οι αθλήτριες είναι σε καλύτερη μοίρα.

Το πανελλήνιο ρεκόρ σας στα 20χλμ άντεξε 19 χρόνια και τελικά το κατέρριψε μια πρωταθλήτρια Ευρώπης. Αν τα πράγματα ήταν ιδανικά στην εποχή σας, που πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να είχατε φτάσει δεδομένου του ταλέντου που είχατε;
Θα μπορούσα να είχα κάνει αυτές τις διακρίσεις αν είχα την κατάλληλη στήριξη γιατί όταν υπάρχει «πόλεμος» επιδρά και στη ψυχολογία του αθλητή και στη σχέση του με τον προπονητή. Πιστεύω ότι θα μπορούσα εύκολα να πετύχω τέτοιες διακρίσεις, έχω φτάσει μέχρι την έκτη θέση στο παγκόσμιο του 2005, έχω συμμετάσχει σε δύο Ολυμπιακούς και είχα πιάσει και το όριο και για τρίτη συμμετοχή. Χωρίς υποδομές και στήριξη φτάσαμε να κάνουμε πανελλήνιο ρεκόρ πριν από 19 χρόνια και μάλιστα τρεις μήνες πριν τους Ολυμπιακούς σε μια διαδρομή που ήταν 40 μέτρα μεγαλύτερη. Μετά την κατάρριψη του πανελληνίου ρεκόρ τον Απρίλιο του 2004 στη Ρέσιτσα μας είχαν ετοιμάσει λεωφορείο να κατέβουμε στο Βουκουρέστι, οκτώ ώρες με το λεωφορείο από εκείνη την πόλη για να περάσουμε αντι-ντόπινγκ κοντρόλ για να είναι έγκυρο το πανελλήνιο ρεκόρ. Εγώ τώρα συνειδητοποιώ το μέγεθος εκείνης της επίδοσης που είμαι εκτός χώρου και έχοντας αλλάξει τελείως συνθήκες ζωής. Πιστεύω ότι αν συνέχιζα λίγο ακόμα θα μπορούσα να φτάσω ακόμη πιο ψηλά. Τότε στους Ολυμπιακούς και τα παγκόσμια αγωνιζόμασταν με υπερδυνάμεις του αγωνίσματος, όπως ήταν οι Ισπανίδες, οι Ρωσίδες, οι Ιταλίδες, οι Λευκορωσίδες, οι Κινέζες, ένας αριθμός αθλητριών που έφτανε τις 60. Όταν έγινε το πανελλήνιο ρεκόρ και κάναμε προετοιμασία για τους Αγώνες του 2004 δεν λάβαμε καμία επιχορήγηση και η προετοιμασία μας ήταν μέσα στον Άγιο Κοσμά, συνθήκες που δεν είναι ιδανικές για την προετοιμασία μιας διοργάνωσης αυτής της εμβέλειας και παρόλα αυτά εγώ κατέλαβα τη 10η θέση.

Έχετε μετανιώσει για κάτι;
Έχω μετανιώσει που δεν συνέχισα γιατί σταμάτησα σε πολύ μικρή ηλικία και άφησα εξωγενείς παράγοντες να επηρεάσουν τη σχέση μου με τον Ναπολέοντα Κεφαλόπουλο και την προπόνησή μου. Πιστεύω ότι αν συνέχιζα θα είχα καταφέρει πολλά περισσότερα αλλά δεν πειράζει, κάθε πράγμα γίνεται στον καιρό του. Θεωρώ ότι αυτά που έχει να δώσει ένας αθλητής  μπορεί να τα δώσει σε μια νεαρή ηλικία έτσι ώστε να είναι προσηλωμένος στο στόχο του και να μπορεί να ανταπεξέλθει. Όσο περνάν τα χρόνια νομίζω ότι βάζεις και άλλες προτεραιότητες στη ζωή σου.

Έχετε συνεργαστεί για πολλά χρόνια με τον Ναπολέοντα Κεφαλόπουλο τι έχετε να θυμάστε; Τι είναι αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει;
Πέρασα τη μισή μου ζωή με τον Ναπολέων. Είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, αγαπάει το αγώνισμα, δουλεύει για το αγώνισμα, αγαπάει και τα παιδιά που γυμνάζει και θέλει το καλό τους. Έχει πολλά από τα συστατικά που τον κάνουν κορυφαίο προπονητή στο βάδην. Ό,τι αγγίζει γίνεται χρυσός. Μια επιτυχία ενός αθλητή εξαρτάται απόλυτα από την καλή συνεργασία που έχει με τον προπονητή γιατί μπορεί να υπάρχει η στόφα του πρωταθλητή αλλά αν δεν υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος για να καθοδηγήσει τον αθλητή, θεωρώ ότι δεν μπορεί να φτάσει σε μεγάλες επιτυχίες. Εγώ με τον Ναπολέων έχω μια πολύ καλή και φιλική σχέση και δεν μπορώ να κρύψω ότι όταν έγινε το πανελλήνιο πρωτάθλημα στο Άστρος Κυνουρίας, συγκινήθηκα γιατί εκεί κάναμε όλες τις προετοιμασίες μας, πρωτοχρονιές, Πάσχα, προετοιμασία με το γκρουπ των Ιταλών και έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις.

Πως εξηγείτε το γεγονός ότι η Ντρισμπιώτη συνεχίζει σε τόσο υψηλό επίπεδο σε ηλικία 39 ετών;
Θέλει μεγάλα κότσια και ισχυρή προσωπικότητα για να το κάνει κάποιος αυτό. Είχε ένα διάστημα ξεκούρασης αυτά τα οκτώ χρόνια που είχε σταματήσει και αυτό ήταν ωφέλιμο για την ίδια και ο οργανισμός της τώρα μπορεί τώρα να ανταπεξέλθει. Είναι δύσκολο να το κάνεις σε αυτή την ηλικία αλλά έχοντας αυτό το κενό διάστημα, τη βοήθησε να ανακάμψει, να μαζέψει τις δυνάμεις της για να κάνει αυτό που θέλει και φυσικά θέλει μεγάλο πείσμα και αγωνιστικότητα για να το κάνει αυτό.

Τι θα λέγατε σε ένα παιδί για να το πείσετε να δοκιμάσει το βάδην και τι θα λέγατε σε ένα γονιό προκειμένου να βάλει το παιδί του στο βάδην;
Θεωρώ ότι θα πρέπει όλα τα παιδιά να αθλούνται, στη συνέχεια αν ένα παιδί θελήσει να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό είναι θέμα προσωπικότητας, στο πως μπορεί να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες. Εγώ θέλω να ασχολούνται τα παιδιά μου με τον αθλητισμό και με το βάδην, έχω προσπαθήσει ένα από τα παιδιά μου να τα μυήσω. Μόνο θετικά μπορεί να αποκομίσει πρώτα ο γονιός γιατί το παιδί του θα είναι σε ασφαλή μονοπάτια και μετέπειτα και ίδιο το παιδί για τον χαρακτήρα του και τη ζωή του, θα αποκτήσει πειθαρχία, θα έχει αυτοπεποίθηση. Κυρίως τα θετικά θα παρουσίαζα σε έναν γονιό γιατί οι γονείς επηρεάζουν τα παιδιά. Το βάδην είναι μοναχικό αγώνισμα, καθαρά τεχνικό, παλεύεις κάθε μέρα με τις δικές σου δυνάμεις. Κατά τη διάρκεια του αγώνα είσαι εσύ και ο εαυτό σου. Αλλά είναι και ένα αγώνισμα το οποίο με τα χρόνια το έχει αγαπήσει η Ελλάδα μετά από αυτές τις επιτυχίες. Ήταν ένα αγώνισμα που ήταν στην αφάνεια, εμείς αγωνιζόμασταν σε μια εποχή που δεν υπήρχε τέτοια δημοσιότητα, δεν υπήρχαν τα social media, ήμασταν εντελώς μόνοι μας, μας είχαν εκτός πλάνου, διοργανώσεων και εκδηλώσεων. Νιώθω μια πικρία γιατί εμείς τότε δεν τα είχαμε αυτά όμως τώρα βλέπω ότι η ομοσπονδία έχει αγκαλιάσει το αγώνισμα. Ήταν καιρός και φυσικά αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό.