Connect with us

EDITORIAL

Πέρα από την Αφρική

Published

on

Δύο πράγματα έρχονται στο μυαλό σου όταν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την Κένυα. Ο στίβος που για τους Κενυάτες είναι γιορτή (κυριολεκτικά) και η Κάρεν Μπλίξεν. Η Δανέζα βαρόνη που εξιστόρησε τη ζωή της στην Κένυα με το κλασικό (και οσκαρικό) «Πέρα από την Αφρική». Αρκετή Μπλίξεν και πολύ στίβο είχε η αποστολή με το Spotsfeed στο Ναϊρόμπι.

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι μετά από ένα μεγάλο ταξίδι στο σπίτι μου, στο γραφείο μου, με ένα πακέτο σοκολατένιες σταφίδες και κάνω τον δικό μου απολογισμό για το Ναϊρόμπι 2021, με στιλ.

Το ταξίδι

Το ταξίδι 11 ωρών (Αθήνα – Ναϊρόμπι) δεν ήταν ό,τι πιο ευχάριστο είναι η αλήθεια. Πολλές ώρες στον αέρα, πολλή κούραση και ήθελα απεγνωσμένα να πατήσω γη. Σε κάποιες στιγμές μάλιστα μύριζε όλο το αεροπλάνο οινόπνευμα. Δεν ξέρω αν κάποιος απολύμαινε τα χέρια του ή ήταν απόφαση της εταιρείας πάντως και στις δύο περιπτώσεις ήταν κακόγουστο και μπορούσαμε να πάρουμε φωτιά.
Αν ήξερα όμως ότι στον επτάωρο γυρισμό το ταξίδι δεν θα είχε πρίζες για να φορτίσουμε τα κινητά μας, να δούμε μια ταινία και τα καθίσματα θα ήταν άβολα, δεν θα έκανα κανένα σχόλιο για το οινόπνευμα. Τουλάχιστον στην επιστροφή η παρέα της Εθνικής ομάδας μας έφτιαξε το κέφι και είχαμε την ευκαιρία με κάποιους να μιλήσουμε παραπάνω και να τους γνωρίσουμε καλύτερα.
Σε αυτό το πήγαινε-έλα ταξίδι βάζω ένα 6/10.

Διαμονή και φαγητό

Όταν ταξιδεύεις κάπου για πρώτη φορά στη ζωή σου, όλα σου φαίνονται τέλεια. Ειδικά όταν φτάνεις από το αεροδρόμιο στις 3 το πρωί και το μόνο που θες είναι μια στέγη και ένα κρεβάτι να κοιμηθείς.
Ο γενικός χώρος του ξενοδοχείου και η ρεσεψιόν ήταν λιτός με δύο βρύσες οι οποίες ήταν φτιαγμένες από πλαστικές λεκάνες. Αφού περάσαμε μέσα από τα μονοπάτια φτάσαμε στο δωμάτιό μας το οποίο είχε δυο διπλά κρεβάτια με κουνουπιέρες και ήταν αρκετά ευρύχωρο για να παρατήσουμε κυριολεκτικά τις βαλίτσες μας στο πάτωμα και να πέσουμε για ύπνο. Καθώς όμως περνούσαν οι μέρες άρχισα να παρατηρώ του λόγους που η Στεφανία μου παραπονιόταν για το δωμάτιο. Αρκετές φορές δεν υπήρχε ζεστό νερό (μια φορά συνέβη σε εμένα αυτό) και δεν είχε θέρμανση για τις μέρες που το βράδυ είχε κρύο.
Και το φαγητό, δεν ήταν πολύ καλό. Οι πατάτες τηγανιτές, η πίτσα και το ρύζι, που όντως κάποιες φορές ήταν σαν να τρως υγρασία, ήταν οι πιο ασφαλής μας επιλογές. Από τοπικά πιάτα δοκίμασα μόνο αρνί , τύπου τηγανιά που ήταν εκπληκτικό και ένα κεφτεδάκι από πουρέ πατάτας και φασόλια, φουλ άγευστο. Η λύση δόθηκε από τους ντόπιους φίλους μας που μας πρότειναν ντελίβερι κοτόπουλα (τηγανισμένα) και από τη φίλη μας από το Ναϊρόμπι, Ελίζαμπεθ, που μας έφερε τη τελευταία μέρα τα πιο χορταστικά μπέργκερ.
Elizabeth if you are reading this, asante sana!
Σε αυτό το κεφάλαιο βάζω 7/10.

Διαπιστευμένα λεωφορεία

Ίσως το καλύτερο μέρος της πενθήμερης διαμονής στο Ναϊρόμπι ήταν τα λεωφορεία που μας μετέφεραν από και προς το στάδιο. Όσα νεύρα και αν μας προκαλούσε το γεγονός της αργοπορίας των λεωφορείων και το πρωί αλλά και το βράδυ, είχε πολύ πλάκα. Αρχικά γιατί όση ώρα περίμενες είχες την ευκαιρία να παραπονεθείς και στους άλλους που ήταν κοντά σου για αυτή τη κατάσταση και παράλληλα να τους γνωρίσεις. Δύο σε ένα που λέμε. Κατά δεύτερον όλοι όσοι πηγαίναμε στο Sports View Kasarani ήταν τρελοί και δεν μας χαλούσε καθόλου αυτό. Μια φορά ο φίλος μας Benjamin/ Bernard καθώς επιστρέφαμε χώματα από τους αγώνες, αποφάσισε να σταματήσει ολόκληρο το λεωφορείο σχεδόν στη μέση του δρόμου για να αγοράσει από μια παράγκα-λαϊκή τρία πορτοκάλια. Πραγματικά τρία πορτοκάλια. Αυτά δεν φτάνουν ούτε για να φτιάξεις χυμό. Το καλύτερο από όλα όμως ήταν τη τρίτη μέρα, όταν είχαμε αργήσει εμείς αυτή τη φορά να φτάσουμε στο λεωφορείο και φτάνοντας αντικρίσαμε ένα εγχώριο πάρτι. Η αφρικανική μουσική, το τραγούδι και ο χορός ήταν αρκετά για να ξυπνήσει από μέσα μας η ελληνική κουλτούρα και να προσαρμοστούμε φυσικά στις συνθήκες.
Εδώ θα βάλουμε ένα 10/10.

Στάδιο και αγώνες

Μετά τα πανελλήνια πρωταθλήματα της Πάτρας, Θεσσαλονίκης και Βόλου θεώρησα ότι είχα γίνει ήδη πολύ καλή στο τρέξιμο. Στο Ναϊρόμπι πήγα στο επόμενο level. Το περίπου ενάμιση λεπτό απόστασης από τα δημοσιογραφικά θεωρεία στη μεικτή ζώνη με έβρισκε να το διανύω με ένα λάπτοπ ή πάουερ μπανκ στα χέρια και με τους Κενυάτες να με χαιρετάνε χωρίς λόγο. Μετά τη δεύτερη μέρα βέβαια δεν προλάβαιναν να μιλήσουν , τους χαιρετούσα εγώ.
Από τα προβλήματα του σταδίου, που αντιμετωπίζαμε και στο ξενοδοχείο, ήταν η κακής ποιότητας διαδίκτυο. Πολλές φορές έπεφτε εντελώς, άλλες φορές λειτουργούσε και λίγα λεπτά μετά επέστρεφε και η χρήση δεδομένων χωρίς κάρτα της χώρας, σου κόστιζε 4 ευρώ το MB. Οκ.
Εκτός αυτών των διαδικαστικών, το στάδιο ήταν πανέμορφο. Σχεδόν όλα τα παιδιά της Εθνικής ομάδας μου σχολίαζαν πόσο ωραίο και γρήγορο ήταν. Γκρι ελαστικός τάπητας, οι κερκίδες φαινόταν σαν να μην έχουν μεγάλη απόσταση από τον αγωνιστικό χώρο, μερικές πολύχρωμες θέσεις και μια θέση κοντά στον τερματισμό ήταν η πιο σωστή επιλογή.
Με την Κένυα να κατακτά συνολικά 16 μετάλλια μέσα στο σπίτι της, ο χαμός που γινόταν στις κερκίδες από τους εθελοντές, τους δημοσιογράφους της χώρας και τους τεχνικούς υπεύθυνους έμοιαζε σαν το στάδιο να μην ήταν άδειο. Και φυσικά οι αθλητές που κατακτούσαν μια από τις τρεις πρώτες θέσεις, δεν ξεχνούσαν να δώσουν το δικό τους σόου. Χόρευαν, χαιρετούσαν το κοινό, έτρεχαν στο στάδιο με τις σημαίες τους και οι συμπατριώτες τους, τους αποθέωναν.
Εδώ βάζω ένα 9/10 (το ίντερνετ μας τα χάλασε).

Η καθημερινή μας ρουτίνα…

Οι στιγμές που ξεχώρισα

  • Τα μετάλλια της Εθνικής: Όλα τα μετάλλια που κατέκτησε η Εθνική ομάδα ήταν μοναδικά. Τα ασημένια της Ελίνας Τζένγκο (ακοντισμός) και του Ορέστη Ντουσάκη (σφυροβολία) και το χάλκινο της Έλλης – Ευτυχίας Δεληγιάννη (800μ) ήταν μεγάλης αξίας. Η δυνατότητα να είμαι κατά μια έννοια το πρώτο άτομο που μιλούσαν μετά την επιτυχία τους έδειχνε τα ατόφια συναισθήματά τους, όταν δεν είχαν συνειδητοποιήσει ακόμα τι έχουν πετύχει και αυτή η στιγμή τα έλεγε όλα (μπορείτε να τα δείτε στο instagram του Sportsfeed).
  • Τα πανελλήνια ρεκόρ: Ως λάτρης των σκυταλοδρομιών δεν θα μπορούσα να μην ξεχωρίσω τα δύο πανελλήνια ρεκόρ της 4Χ100μ εφήβων. Οι Γιάννης Γρανιτιώτης, Γιάννης Καριοφύλλης, Κώστας Μίλιος και Νίκος Παναγιωτόπουλος έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και οι αντιδράσεις τους ήταν συγκινητικές. Επίσης, η πρώην ποδοσφαιρίστρια (έπαιζε επίθεση) και νυν 200αρα Πολυνίκη Εμμανουηλίδου, ήρθε στο Ναϊρόμπι και κατέρριψε το πανελλήνιο ρεκόρ της όπως είχε υποσχεθεί. Δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο.
  • Όλες οι προσπάθειες της Εθνικής: Είτε το αποτέλεσμα για τους αθλητές και τις αθλήτριες δεν ήταν ικανοποιητικό είτε δεν αντιπροσώπευε τις ικανότητές τους, καμία σημασία δεν είχε. Η κάθε μια από τις εμφανίσεις τους ήταν τρομερές και έδειξαν ότι προσπάθησαν για το καλύτερο με όλη τους τη ψυχή. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω για να συνεχίσουν για ακόμα ψηλότερα.
  • Το πρώτο μου παγκόσμιο ρεκόρ: Και τις δύο φορές που ο Σάσα Ζόγια έκανε τις κούρσες της ζωής του με 12.93 και 12.72 στα 110μ με εμπόδια, μέχρι τις επόμενες, ήμουν παρούσα και ελπίζω και στην επόμενη να βρίσκομαι ξανά εκεί κοντά.
  • Τα τύμπανα: Στις μεγάλες αποστάσεις των δρομικών αγωνισμάτων, Κενυάτες με τις παραδοσιακές τους ενδυμασίες έβγαιναν στον αγωνιστικό χώρο και με τύμπανα έδιναν ρυθμό, τον οποίο διατηρούσαν για τους αθλητές/τριες.
  • Οι γνωριμίες με τη νέα γενιά: Δεν έχετε δει πιο δυναμικό και σίγουρο για τον εαυτό του άτομο, από τη Τζαμαϊκανή Τίνα Κλέιτον. Η 16χρονη παγκόσμια πρωταθλήτρια των 100μ μας είπε λακωνικά στον προκριματικό, να την περιμένουμε στα μετάλλια και στον τελικό πέρασε πρώτη τη γραμμή τερματισμού. Ο Λάιθ Πιλάι (400μ), η Σαβάνα Σάδερλαντ (400μ με εμπόδια), η Ακίρα Νούτζεντ (100μ με εμπόδια), η Σάγκα Βανίνεν (έπταθλο), η Ιβάνα Ίλιτς (100μ/200μ) και ο Τζέιντον Χίμπερτ (τριπλούν) ήταν μερικοί από όσους κατάφερα να γνωρίσω. Προσωπικά αγαπημένη (εκτός από Κλέιτον), ήταν η ευγενέστατη και κούκλα Νούτζεντ.
    Σε όλα αυτά βάζω αθροιστικά ένα 10/10.

Κάναμε και ένα σαφάρι

Μετά φυσικά από το πρωτάθλημα είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε σαφάρι με την ανατολή του ήλιου. Το τοπίο της σαβάνας με τη σύγχρονη πόλη στο βάθος και το φως του ήλιου ήταν μοναδικό. Τα λιοντάρια και τα νεογέννητα λιονταράκια, ο ρινόκερος, ο πούμπα (δεν βρήκαμε τον τιμόν), οι καμηλοπαρδάλεις, ο πύθωνας (αχρείαστο θέαμα), οι ιπποπόταμοι, οι στρουθοκάμηλοι, οι ζέβρες, οι μαϊμούδες και τα περίεργα δέντρα έδιναν το απόλυτο αίσθημα Lion King.
10/10!

Το ταξίδι μέσα από φωτογραφίες

(θα καταλάβετε ποιες δεν είναι της Στεφανίας)

Ο φίλος μας ο Όλαφ. Credits για την κεντρική φωτογραφία.

Οι απόψεις - editorial που δημοσιεύονται στο Sportsfeed απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Sportsfeed το οποίο τηρεί πιστά τις αρχές της ελευθεροτυπίας: Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης. Copyright © 2022 Sportsfeed.gr

*/