Υπό φυσιολογικές συνθήκες, αυτές τις ημέρες θα βρισκόμουν στο Τόκιο για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Αλλά τι είναι φυσιολογικό στη ζωή μας, για να τηρείται ευλαβικά και το πρόγραμμά μας; Εδώ χάνουμε τα αυτονόητα.
του Σταύρου Γεωργακόπουλου
[email protected]
Θα ταξίδευα εγώ στην άλλη άκρη του κόσμου στις σωστές ημερομηνίες; Αλλά το θέμα μου δεν είναι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες θέλω να σταθώ και να βγάλω την απογοήτευσή μου για όλους όσοι όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό. Από οποιοδήποτε μετερίζι. Είτε μιλάμε για την πολιτική ηγεσία του αθλητισμού, είτε για τους παράγοντες, είτε και για το σινάφι μας, δηλαδή, τους δημοσιογράφους.
Συγκινηθήκαμε όλοι με το ανθρώπινο ξέσπασμα του Θόδωρου Ιακωβίδη και το αναδείξαμε. Όλα τα μέσα! Όταν, βέβαια, ασκούσε κριτική στην ΕΟΑΒ το Sportsfeed, τότε είμαστε εμείς τα κακά παιδιά του χώρου. Έτσι, συμβαίνει πάντα. Εμείς, όμως, το έχουμε ξεκαθαρίσει: πρώτα και πάνω απ’ όλα είμαστε με τους αθλητές!
Τα περισσότερα ΜΜΕ, βέβαια, έμαθαν τώρα τον Ιακωβίδη. Όπως είχαν μάθει πριν από μερικούς μήνες και τη Σοφία Μπεκατώρου. Λάθος. Την ήξεραν, αλλά την είχαν ξεχάσει. Τη θυμήθηκαν, όμως, έπειτα από τις αποκαλύψεις της.
Όπως θυμήθηκαν και τον Νικόλα Κακλαμανάκη. Άλλος ένας που κινδύνεψε να βρεθεί στη λήθη, αλλά επειδή είναι ζιζάνιο, δεν γινόταν να τον ξεχάσουμε. Ή μάλλον, δεν γίνεται να γλιτώσουμε τόσο εύκολα από δαύτον.
Ο Κακλαμανάκης, λοιπόν, ανέδειξε για άλλη μια φορά την ανεπάρκεια των πάντων. Όχι άμεσα, αλλά έμμεσα. Ποιος είδε το ξέσπασμα του Βύρωνα Κοκκαλάνη κατά την επιστροφή του από το Τόκιο; Πόσοι αναπαρήγαγαν τα λόγια του που ξεχείλιζαν από παράπονο; Μιλάμε για ένα παλικάρι με απίστευτες ικανότητες, που όμως λύγισε κάτω από την πίεση. Το είπε ξεκάθαρα. Ο Βύρων δεν άντεξε την ψυχολογική φθορά, από τον πόλεμο της ΕΙΟ στον προπονητή του. Ποιος δεν το περίμενε; Κάποτε είχα γράψει ότι στην ιστιοπλοϊα θα πληρώσουν τις επιλογές τους. Δυστυχώς, δικαιώθηκα. Το άθλημα με τις τόσες διακρίσεις μάς γύρισε στο 1992. Ναι, επιστρέψαμε 30 χρόνια πίσω. Γιατί; Διότι όλοι εμείς κάναμε τα στραβά μάτια όταν το σύνολο των αθλητών που πήγε στους Ολυμπιακούς Αγώνες ζήτησε την παρέμβαση της παγκόσμιας ομοσπονδίας στην ΕΙΟ για να καθαρίσει ο χώρος. Αλλά ούτε ο Λευτέρης Αυγενάκης έπραξε το αυτονόητο, να στείλει, δηλαδή, στο πρωτοδικείο την αλληλογραφία που είχε με τους διεθνείς φορείς του αθλήματος, ούτε εμείς σηκώσαμε το θέμα όσο έπρεπε. Πού ακούστηκε να στρέφονται κατά μίας διοίκησης όλοι οι πρωτοκλασάτοι αθλητές και τελικά να εκλέγονται τα ίδια πρόσωπα;
Η αποτυχία ήταν προδιαγεγραμμένη. Όση διάθεση και αν είχαν οι αθλητές, όταν βίωσαν τόσα και τόσα κατά την περίοδο της προετοιμασίας τους, κάποια στιγμή θα έβγαιναν όλα αυτά. Τα δάκρυα του Βύρωνα, μοιάζουν με σάλιο που έρχεται κατά πάνω μας κι εμείς νομίζουμε ότι βρέχει. Κι εδώ, βέβαια, να υπογραμμίσω ότι τον Κοκκαλάνη παρέλειψε να υποδεχθεί ο υφυπουργός Αθλητισμού επειδή προφανώς δεν είχε πουλήσει ο ιστιοπλόος τη φόρτισή του στο Τόκιο, αλλά κατέθεσε την ψυχή του στην Ελλάδα όταν είδε τους δικούς του ανθρώπους,
Τελικά, με όσα έγιναν τον τελευταίο χρόνο, ως κορυφή του παγόβουνου για εκείνα που βίωναν οι αθλητές τα προηγούμενα έτη, καταλήγουμε σε ένα συμπέρασμα. Η Αναστασίου Νίκη(σε), αλλά η ιστιοπλοϊα έχασε.
