Στην προηγούμενη επικοινωνία μας, σας είχα προαναγγείλει το ρευστό που αρχίζει να συγκεντρώνει η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή και μέσα από το Καλλιμάρμαρο, το οποίο άνοιξε τις πύλες του στον κόσμο.
αποκαλύπτει ο Κατάσκοπος
[email protected]
Έπειτα από 48 ώρες, βέβαια, το στολίδι της Αθήνας και του παγκόσμιου Ολυμπιακού κινήματος βρέθηκε στο επίκεντρο για μία επίδειξη μόδας. Μπορεί πολλοί από τους προσκεκλημένους να ασχολήθηκαν με τις συζητήσεις της Μαρέβα Γκραμπόφσκι και της Αγγελικής Κανελλοπούλου, αλλά από το show προέκυψε ο εντυπωσιασμός των ξένων για την ατμόσφαιρα που προσδίδει το Παναθηναϊκό Στάδιο σε κάθε εκδήλωση. Για «μυσταγωγία», έλεγαν κάποιοι και προφανώς έχουν δίκιο.
Η ουσία ήταν ότι το Καλλιμάρμαρο αύξησε τη ζήτησή του. Δεν μπορώ να αναφερθώ σε οικονομικά μεγέθη της συγκεκριμένης εκδήλωσης, διότι βρήκα παντού κλειστές πόρτες, ενδεχομένως επειδή στη σύμβαση παραχώρησης προβλέφθηκε και ρήτρα εμπιστευτικότητας, αλλά εκείνο που κρατάω είναι η διαφήμιση της εγκατάστασης σε άλλους χώρους, άσχετους με το αθλητικό και Ολυμπιακό κίνημα. Άκουσα, μάλιστα, πώς μετά το τέλος της πανδημίας, το Καλλιμάρμαρο θα φιλοξενεί σε ετήσια βάση μία επίδειξη μεγάλου οίκου. Πώς τα λένε αυτά; Ντεφιλέ; Ε, εντάξει, με τη μόδα δεν τα πηγαίνω καλά, αλλά από ‘δω και πέρα υποχρεωτικά θα μάθω εάν θέλω να λαμβάνω επίσημη πρόσκληση.
Απούσα η πολιτεία
Μιας, όμως, και μπήκα σε μονοπάτια της οικονομίας, οφείλω στον εαυτό μου, να καταγράψω την απουσία της πολιτείας. Το 2020 ήταν, μέχρι την παγκόσμια αποκλειστικότητα του Γεωργακόπουλου, χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων. Κι, όμως, το ελληνικό κράτος συνέβαλε στον προϋπολογισμό της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής με το τρομερό ποσοστό 12% επί του συνολικού προϋπολογισμού της. Ίσως να μπερδεύτηκαν στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και να θεώρησαν ότι μπήκε και η ΕΟΕ στα κριτήρια του Χίλωνα. Πέρα από την πλάκα, σε μένα προσωπικά προκαλεί θλίψη η περιορισμένη συμβολή της πολιτείας στον προϋπολογισμό της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής σε χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων ή έστω σε περίοδο προετοιμασίας.\
Λευτέρης για τη σημαία
Τελικά ήταν να μην επισκεφτώ τη Δημητρίου Βικέλα. Κόλλησα. Έπαιξε, βέβαια, ρόλο και η συγκίνηση που μου προκάλεσε η νέα μεγαλειώδης εμφάνιση του Λευτέρη Πετρούνια στην Ντόχα και η εξασφάλιση της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Κάποιοι έκαναν λόγο για άθλο. Προσωπικά θεωρώ ότι απλά ο Λευτέρης έκανε τη δουλειά του. Με την έννοια ότι το παλικάρι είναι ένας θρύλος. Άρα, ως μόνο αντίπαλο έχει τον εαυτό του. Κι αυτόν, όμως, τον ξεπερνάει κάθε μέρα. Κι ας μού έλεγε κάποτε ως ελεύθερος, ότι χαλούσα την πιάτσα επειδή τα έδινα όλα στις γυναίκες και έμενα στο άσο. Τώρα, τον βλέπω ότι πράττει το ίδιο! Εντάξει, καλή η πλάκα, αλλά να πούμε ότι μετά από την Ντόχα, ο Λευτέρης έθεσε υποψηφιότητα να μπει στο Τόκιο ως σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Κάποιοι επιμένουν ότι μαζί του θα ‘ναι και η Άννα Κορακάκη, λόγω των δύο μεταλλίων στο Ρίο. Αν θα ‘χει παρτενέρ ο Πετρούνιας, εγώ θα στοιχημάτιζα στην Κατερίνα Στεφανίδη. Ούτως ή άλλως, η Άννα, με τα μετάλλια στην Ιαπωνία θα παίξει χωρίς αντίπαλο το 2024! Αλλά οι αποφάσεις θα βγουν την Τετάρτη, στην ολομέλεια της ΕΟΕ.
