Connect with us

INTERVIEW

Πρωταθλήτρια της ζωής

Published

on

Αθλητισμός δεν είναι μόνο μετάλλια, ρεκόρ και παχυλά συμβόλαια χορηγών για το χαμόγελο ενός σούπερ σταρ.

Είναι και η ψυχική δύναμη που διαθέτουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι παρά τις αντιξοότητες και προβλήματα που δείχνουν αξεπέραστα, κατορθώνουν να στέκονται όρθιοι και να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Η Δήμητρα Φραντζή Ρόζεσθαντ, είναι μία τέτοια περίπτωση.

συνέντευξη στον Θανάση Νικολάου
[email protected] follow me @ThanNikolaou
φωτογραφίες Κώστας Αμοιρίδης
[email protected] follow me @amiridiskostas
[email protected]

Όταν επικοινωνήσαμε με τη Δήμητρα για να της ζητήσουμε να μας παραχωρήσει συνέντευξη, ήταν σα να μην το περίμενε. “Συγγνώμη αλλά δεν είμαι κάποια αθλήτρια με μεγάλες διακρίσεις σε παγκόσμιες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις, για να αξίζω τέτοιου είδους προβολή” μας αποκρίθηκε με περισσή σεμνότητα η αθλήτρια του ΓΣ Νεάπολης Χαλκίδας που ειδικεύεται στα 400μ. εμπόδια. Όμως αυτό που έχει καταφέρει η Δήμητρα, είναι πολύ πιο σημαντικό από οποιοδήποτε μετάλλιο και περνά το πιο δυνατό μήνυμα. Έχοντας διαγνωσθεί από ενός έτους, με αλλεγικό βρογχικό άσθμα τρίτου βαθμού, η Δήμητρα όχι μόνο δε θα μπορούσε ποτέ στη ζωή της να γίνει αθλήτρια, αλλά ούτε καν να απολαύσει φυσιολογική παιδική ηλικία γεμάτη από παιχνίδι και ανεμελιά. Όταν είσαι παιδί και το δώρο για τα γενέθλια σου είναι ένας μηχανισμός αναπνευστικής υποστήριξης για να μη χρειάζεται να μπαινοβγαίνεις στα νοσοκομεία, τότε καταλαβαίνεις πως η ζωή σου θα είναι γεμάτη περιορισμούς. Η ίδια επέλεξε να μη μείνει κλεισμένη σε μία γυάλα και έβαλε στόχο να ζήσει τη ζωής της όπως αυτή θέλει και όχι όπως ορίζουν οι οδηγίες και οι συνταγές των γιατρών. Όχι μόνο τα κατάφερε αλλά αγωνίστηκε και με την Εθνική ομάδα του στίβου.

Το Ρόζεσθαντ από που προκύπτει;
Είναι το επίθετο της μητέρας μου, η οποία είναι από την Κολομβία.

Και πως γνωρίστηκαν οι γονείς σου και κατέληξαν να παντρευτούν;
Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός. Οι δυο τους γνωρίστηκαν σε ένα ταξίδι στην Νέα Υόρκη. Ερωτεύτηκαν αμέσως και η μητέρα μου πήρε την απόφαση να τον ακολουθήσει στην Ελλάδα.

Η οικογένεια της δεν είχε πρόβλημα;
Ο παππούς μου κανένα. Μόνο η γιαγιά μου και αυτό στην αρχή. Όσο περνούσε ο καιρός άρχισε να το αποδέχεται.

Εσύ έχεις επισκεφτεί ποτέ την Κολομβία;
Όχι, κάθε φορά που το σχεδιάζουμε πάντα κάτι συμβαίνει και αναβάλλεται. Καταλήγουμε να φεύγει μόνη της η μητέρα μου και γω να μένω εδώ. Μέχρι Αργεντινή έχω καταφέρει να φτάσω, αλλά είναι μέσα στα σχέδια μου κάποια στιγμή σύντομα να επισκεφτώ την πατρίδα της μητέρας μου.

Πως ξεκίνησε η ενασχόληση σου με τον αθλητισμό;
Εντελώς τυχαία. Με παρότρυνε ο γυμναστής μου στο σχολείο να λάβω μέρος σε μαθητικούς αγώνες ανωμάλου δρόμου. Σκεφτήκαμε με την αδερφή μου πως για να έχουμε καλή παρουσία θα πρέπει να προπονηθούμε με τη βοήθεια κάποιου ειδικού. Έτσι επισκεφθήκαμε πρώτη φορά το στίβο. Αν και δεν ήμουν αισιόδοξη λόγω του προβλήματος υγείας που αντιμετωπίζω από 1 έτους. Πάντως τον ευχαριστώ για αυτό.

Πόσο δύσκολο ήταν για σένα να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι έχοντας αλλεργικό βρογχικό άσθμα τρίτου βαθμού;
Απίστευτα δύσκολο. Κάθε προπόνηση και κρίση άσθματος. Και όταν λέω προπόνηση, άντεχα μέχρι την προθέρμανση και τις δρομικές. Για κύριο πρόγραμμα ούτε για αστείο.

Οι γονείς σου πως αντιμετώπισαν την απόφαση σου να ασχοληθείς με το στίβο;
Κυριολεκτικά τους παρακαλούσα γονυπετής να με αφήσουν να ξεκινήσω. Οι γιατροί τότε μου είχαν απαγορεύσει κάθε είδους αθλητικής δραστηριότητας. Ήταν ο βαθμός του βρογχικού και αλλεργικού άσθματος τέτοιος που αναγκαζόμουν πολλές φορές να μένω και μήνες σε νοσοκομείο. Η μητέρα μου φοβόταν αλλά πλέον ήμουν 17 χρονών και πίστευε ότι μπορούσα πια να προσέχω τον εαυτό μου. Ο πατέρας μου νόμιζε ότι ήταν μια τρέλα που θα δοκίμαζα και θα σταμάταγα, αλλά έπεσε έξω. Επίσης είχα και έχω πάντα την στήριξη από τις τρείς αδερφές μου.

Έχεις ξεπεράσει το πρόβλημα σου;
Δυστυχώς όχι, και ούτε πρόκειται. Αλλά έχω πετάξει πάρα πολλά φάρμακα που δεν χρειάζομαι πια. Έχω απλά μαζί μου πάντα ένα εισπνεόμενο σε περίπτωση ανάγκης. Χαίρομαι πάρα πολύ που απαλλάχτηκα από αυτά. Ήταν υπεύθυνα για μυκητιάσεις στη γλώσσα μου, απώλεια βάρους και μόνιμης αδυναμίας/ατονίας. Όταν ξεκίνησα στο στίβο ήμουν 47 κιλά με 1.70 ύψος. Θα έλεγα πως το πρόβλημα έχει ξεπεραστεί σε μεγάλο ποσοστό. Πριν δε μπορούσα ούτε να γελάσω. Πλέον μπορώ και να παίρνω μέρος σε σημαντικές διοργανώσεις στίβου. Αυτό το κέρδισα με την επιμονή και την υπομονή του προπονητή μου Κωνσταντίνου Μαρκόπουλου.

Τί πρέπει να προσέχεις στις προπονησεις;
Κατ’ αρχήν να είμαι πάντα κατάλληλα ντυμένη. Όταν νιώσω μικρή αδυναμία απλά σταματώ για να μην επιδεινώσω την κατάσταση. Μπορεί να χρειαστεί να καθίσω σπίτι μου και να μην κάνω προπόνηση για κάποιες μέρες ώστε να το αποφύγω αυτό.

Δε θα ξεχάσω ποτέ σε ένα διασυλλογικό πρωτάθλημα, τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να πάρω θέση στο βατήρα, σήκωσα τα μάτια μου και είδα τον πατέρα μου στα κάγκελα. Δε το περίμενα. Έτρεξα κοντά του και εκείνος συγκινημένος μου είπε, “Πρώτα τρέχαμε για να σε σώσουμε και τώρα τρέχεις εσύ γιατί είσαι υγιής”. Θέλοντας να μου δώσει κάποια οδηγία πριν το αγώνα, μιας και δεν έχει ιδέα από αυτά μου είπε μόνο να μην κοιτάξω τον ήλιο γιατί θα τον είχα κόντρα στα μάτια μου στην τελική ευθεία. Όταν τερμάτισα δεν μπόρεσα να τον βρω. Είχε φύγει έτσι όπως ξαφνικά είχε έρθει.

Έχεις σκεφτεί να σταματήσεις;
Πάρα πολλές φορές. Αλλά ποτέ δεν το έκανα. Μία φορά μόνο δεν άντεξα και είπα ότι σταματώ. Αυτό κράτησε μόλις μια μέρα! Ο προπονητής μου να’ναι καλά που δε με άφησε να επιμείνω στην απόφαση μου αυτή και με βοήθησε πολύ όταν συνάδελφοι του έλεγαν πως άδικα ασχολείται μαζί μου.

Πόσο επικίνδυνο είναι αυτό που κάνεις;
Πλέον είναι ελεγχόμενη η κατάσταση. Τα τελευταία χρόνια παρατήρησα πως η ιατρική έχει προσθέσει σαν θεραπεία για τέτοιες παθήσεις, τις αθλητικές δραστηριότητες. Πάντα όμως θέλει προσοχή. Από ενός έτους μέχρι και τα 19 μου η φαρμακευτική μου αγωγή ήταν «σκληρή». Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποκτήσω και κολποκοιλιακό αποκλεισμό στην καρδιά 1ου βαθμού. Ίσως να φταίει και το ιστορικό καρδιοπάθειας που έχουμε στην οικογένεια. Οι γιατροί μου συνιστούν πάντα προσοχή. Πάντως έχω πεί αν είναι να γίνει ας γίνει μέσα στο γήπεδο! Θα φύγω πολύ ευτυχισμένη!

Οι γονείς σου συνεχίζουν να ανησυχούν για σένα;
Όσο με βλέπουν ήρεμη και καλά, είναι και οι εκείνοι καλά. Βέβαια ανησυχούν και είναι πάντα δίπλα μου.
Οι γονείς μου δεν έρχονται ποτέ σε αγώνες. Μόνο οι αδερφές μου. Δε θα ξεχάσω όμως ποτέ σε ένα διασυλλογικό πρωτάθλημα, τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να πάρω θέση στο βατήρα, σήκωσα τα μάτια μου και είδα τον πατέρα μου στα κάγκελα. Δε το περίμενα. Έτρεξα κοντά του και εκείνος συγκινημένος μου είπε, “Πρώτα τρέχαμε για να σε σώσουμε και τώρα τρέχεις εσύ γιατί είσαι υγιής”. Θέλοντας να μου δώσει κάποια οδηγία πριν το αγώνα, μιας και δεν έχει ιδέα από αυτά μου είπε μόνο να μην κοιτάξω τον ήλιο γιατί θα τον είχα κόντρα στα μάτια μου στην τελική ευθεία. Όταν τερμάτισα δεν μπόρεσα να τον βρω. Είχε φύγει έτσι όπως ξαφνικά είχε έρθει.

Πόσο μεγάλη ήταν για σένα η ικανοποίηση να καταφέρεις να αγωνιστείς με την Εθνική ομάδα, κόντρα στους νόμους της ιατρικής;
Ήταν όνειρο που πραγματοποιήθηκε να φορέσω και εγώ την γαλανόλευκη στολή. Δε ξεχνάω όμως ποτέ από πού ξεκίνησα, για αυτό απολαμβάνω στο μέγιστο κάθε μου νέα επίδοση! Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως αν θέλεις κάτι, μπορείς να το πετύχεις. Μπορείς, αρκεί να το θέλησεις με όλη σου την ψυχή.

Εκτός από ενεργή αθλήτρια, είσαι και προπονήτρια μικρών παιδιών, αλλά και νοσηλεύτρια σε γυναικολογικό ιατρείο. Πως τα συνδυάζεις όλα αυτά μαζί;
Μικρή θαύμαζα τις νοσοκόμες και ήθελα και εγώ να γίνω μία. Τελικά τα κατάφερα. Μετέπειτα σαν αθλήτρια ήθελα να προπονώ και εγώ παιδιά και αποφοίτησα από την Γυμναστική Aκαδημία. Είναι υπέροχη δουλειά να εργάζομαι και να συνεργάζομαι με παιδιά. Μπορεί να είναι κουραστικό αλλά με γεμίζει πολύ η αγάπη τους. Θα ήθελα οι αθλητές μου να ξεπεράσουν την προπονήτρια τους σε επιδόσεις.

Τα προλαβαίνεις όλα;
Πρωί στο ιατρείο, μετά προπόνηση στα παιδιά και μετά η δική μου προπόνηση μέχρι να κλείσει το στάδιο. Οι 24 ώρες που έχει το 24ωρο είναι αρκετές. Δε θα με πείραζε όμως να είχε και 30 αλλά σε αυτήν την περίπτωση ναμίζω πως θα έβρισκα να κάνω και κάτι ακόμα…

Ευχαριστούμε πολύ τον Γιώργο Φειδά για την παραχώρηση του Studio 500.

Οι απόψεις - editorial που δημοσιεύονται στο Sportsfeed απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Sportsfeed το οποίο τηρεί πιστά τις αρχές της ελευθεροτυπίας: Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης. Copyright © 2022 Sportsfeed.gr

*/