Αγαπητοί φίλοι, διάβασα τις διαφορετικού περιεχομένου αλλά πολύ ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στο Sportsfeed και μπαίνω στον …πειρασμό να καταθέσω κάποιες απόψεις.
Το πρόβλημα παραγωγής- ανάδειξης ικανών δρομέων μεγάλων αποστάσεων (και μάλιστα με προσδοκίες να «στέκονται» σε διεθνή επίπεδα…) δεν είναι νέο στην Ελλάδα και δύσκολα –αν δεν υπάρξει ριζικά διαφορετική προσέγγιση και προσπάθεια- θα βρει ικανοποιητική λύση.
του Γιάννη Μαμουζέλου
δημοσιογράφου, συγγραφέα
Είναι γνωστές οι απαιτήσεις (προπόνησης, χρόνου, διατροφής κ.α.) για να αφιερωθεί ένας δρομέας ακόμη και στα 5 ή 10χλμ. και πολύ περισσότερο στον ημιμαραθώνιο και μαραθώνιο. Και μάλλον κατανοούμε στην Ελλάδα γιατί η «αφοσίωση» αυτή δεν ακολουθεί εύκολα τους δρομείς μας…
Δεν είμαι ειδικός για να πω πώς θα ανακαλύψουμε και θα εξελίξουμε ταλέντα στα συγκεκριμένα αγωνίσματα ή πώς θα βελτιώσουμε όσους δείχνουν προσόντα να καλύψουν τις –μίνιμουμ έστω…- ελληνικές απαιτήσεις. Δηλ. σε ένα αγώνισμα ξεχωριστό κι ελληνικό να υπάρχει και παρουσία και τερματισμός και μια θέση έξω απ’ την …ουρά. Για λόγους ιστορικής συνέχειας… Γιατί κάποτε είχαμε αυτή την ικανοποίηση, αλλά φαίνεται ότι δεν προερχόταν μόνο από τις δυνατότητες ή την προσπάθεια των δρομέων μας αλλά και από λόγους κοινωνικούς…
Θέλω να ελπίζω ότι δεν θα ξαναδούμε «άνοδο» στις αποστάσεις όταν θα αυξηθεί και παγιωθεί η φτώχεια κι η ανεργία! Ο νοών νοείτω…
Ασφαλώς είναι πολύ δύσκολο με τα κριτήρια που χρησιμοποιεί χρόνια τώρα ο ΣΕΓΑΣ να αποκτήσουν ουσιαστικά κίνητρα ακόμη και οι καλύτεροι άνδρες και γυναίκες δρομείς μας… Ευτυχώς η υποτροφία του Ιδρύματος Λεβέντη «καλύπτει» κάθε χρόνο τους δύο πανελληνιονίκες, αλλά ως εκεί.
Είχα προτείνει (ως μέλος του ΔΣ του ΣΕΓΑΣ) κάποια πράγματα που θα στήριζαν σταδιακά τους δρομείς μεγάλων αποστάσεων, που θα έδιναν – όχι για χάρη αλλά λόγω εξαιρετικών συνθηκών και απαιτήσεων – κίνητρα συμμετοχής και καλύτερης προσπάθειας στους διάφορους αγώνες… Ακόμη και την καθιέρωση (σε συνδυασμό με ένα RUN GREECE και όχι σε ξεχωριστή διοργάνωση…) Πανελληνίου πρωταθλήματος 10χλμ. σε δημόσιο δρόμο κ.α.! Βρήκαν απρόθυμη ή διστακτική ή αναβλητική διάθεση, οπότε έμειναν για το αδιόρατο μέλλον…
Είναι προφανές όμως ότι τουλάχιστον (σε πρώτη φάση) όσοι από επιλογή στρέφονται σε ημιμαραθώνιο –μαραθώνιο θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται «κατ’ εξαίρεση» στο σχεδιασμό της Ομοσπονδίας. Για να έχουν στοιχειώδες κίνητρο και να «μπουν» και να «μείνουν»… Όχι ότι θα προσδοκούσαμε διακρίσεις, αλλά για να υπάρχει μια αξιοπρεπής γαλανόλευκη παρουσία σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα και στους ΟΑ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ερώτηση που μού έκαναν ξένοι συνάδελφοι, σχολιαστές ή παραγωγοί της τηλεόρασης σε Broadcaster’s meeting, πριν από μια μεγάλη διοργάνωση: «Είχατε ή έχετε στην Ελλάδα μαραθωνοδρόμους που να κατάγονται απ’ τον Μαραθώνα; Γιατί δεν έχετε –έστω περιοδικά- αναδείξει έναν καλό μαραθωνοδρόμο αρκετά χρόνια»; Υποθέτω πως προσέγγιζαν σαν αυτονόητο ότι στη χώρα μας ιθύνοντες, προπονητές και αθλούμενοι θα θεωρούσαν «υποχρεωτικό» να προσπαθούν, να αγωνίζονται και –εν δυνάμει- να διακρίνονται στον μαραθώνιο! Μακρά η συζήτηση και τότε και τώρα… Να ευχηθούμε ότι κάποιοι αρμοδιότεροι θ’ αναζητήσουν μια κάποια λύση…
Όσον αφορά το θέμα της «διπλής κορύφωσης» και αναζήτησης διάκρισης και υψηλών επιδόσεων που πολύ εύγλωττα παρουσίασε ο Πλούταρχος Σαρασλανίδης με κάνει να σκεφθώ ότι δημοσιογραφικά κρίνοντας ούτε πρέπει να το θεωρούμε πολύ δύσκολο ή ακατόρθωτο αλλά ούτε να κρίνουμε «αδικαιολόγητους» όσους αποτυγχάνουν στο 2ο στόχο!
Έμεινα όμως με την εντύπωση ότι πέραν από σωματικούς –προπονητικούς και αγωνιστικούς λόγους επιδρούν σημαντικά και οι ψυχολογικοί για την καλή ή κακή εμφάνιση στο 2ο στόχο… Ότι δηλαδή ο αθλητής ή η αθλήτρια νιώθει «γεμάτος» απ’ όσα έκανε στον 1ο και φτάνει «άδειος» ή «μισογεμάτος» από δυνάμεις, διάθεση, θέληση κ.λπ. στο 2ο , οπότε σχεδόν νομοτελειακά υποχωρεί και σε επίδοση και σε θέση, νιώθοντας ότι η συμμετοχή και η απόλαυση της διοργάνωσης τον καλύπτει! Με δεδομένο ότι οι Ολυμπιακοί ή ένα παγκόσμιο είναι και πιο δύσκολοι –απαιτητικοί από ένα ευρωπαϊκό ή τυχόν άλλη διοργάνωση κ.λπ.
Θα μπορούσαν από κάθε πλευρά να διατυπωθούν πολλές απόψεις… Καταλήγω όμως στη εξής σκέψη: Μήπως πρέπει ομοσπονδία και προπονητές να προκαθορίζουν με ποια εσωτερική διάθεση και προπονητική-ψυχική αντοχή θα προσέρχονται σε τέτοιες περιπτώσεις οι αθλητές; Μήπως θα είναι καλύτερο και για εκείνους και για την εικόνα του αθλήματος να κάνουν μία επιλογή και να στοχεύουν το μάξιμουμ σ’ αυτή;
Γιατί –ομολογώ χωρίς να έχω καταλήξει σε σαφή γνώμη αν έτσι συμβαίνει πάντα- αισθάνομαι σαν να γνωρίζουμε (ΜΜΕ, παράγοντες, προπονητές, φίλαθλοι κ.λπ.) προκαταβολικά το απογοητευτικό ή μη ικανοποιητικό κι επιθυμητό αποτέλεσμα!
Μπορεί να ισχύει ακόμη η αρχή «αξία έχει η συμμετοχή…», αλλά στη σημερινή εποχή είναι σίγουρο ότι αρκεί σε όλους που με διάφορες ιδιότητες είναι στο «παιχνίδι»; Γιατί υπάρχουν και αρνητικές παράμετροι στον υψηλό αθλητισμό του 21ου αιώνα…
