Το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κολύμβησης έχει περάσει στην ιστορία και οι Έλληνες αθλητές προπονούνται πλέον για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η προετοιμασία τους για το Ρίο αξίζει από μόνη της ένα μετάλλιο.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Τέτοιες ημέρες πριν από μία εβδομάδα ολοκληρωνόταν η ελληνική παρουσία στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κολύμβησης. Ο απολογισμός ήταν θετικός αφού εκτός από παρουσίες σε τελικούς, κατακτήθηκαν δύο μετάλλια – τα πρώτα μετά το 2012. Οι αθλητές επέστρεψαν στην Ελλάδα την περασμένη Δευτέρα και παράλληλα προσγειώθηκαν απότομα στην ελληνική πραγματικότητα.
Από το Ολυμπιακό κολυμβητήριο του Λονδίνου έπρεπε ξανά να έρθουν αντιμέτωποι με τις γνώριμες συνθήκες προπόνησής τους. Κάποιοι έκαναν πιο χαλαρές προπονήσεις αυτή την εβδομάδα, κάποιοι συνέχισαν κανονικά, αλλά όπως και αν έχει από Δευτέρα όλοι τους θα μπουν πλέον στην κανονική τους ροή. Άλλωστε για τους περισσότερους εξ αυτών η χρονιά τώρα αρχίζει αφού ο μεγάλος στόχος είναι προ των πυλών. Οι Έλληνες κολυμβητές θα πάνε στο Ρίο έχοντας κάνει κατάθεση ψυχής και ανεκτικότητας όσον αφορά τις συνθήκες και τις υποδομές που τους παρέχονται στις προπονήσεις. Θα έλεγα και κατάθεση υπομονής αλλά νιώθω πως δεν είναι έτσι. Υπομονή κάνεις όταν έχεις την προσδοκία να αλλάξει κάτι. Όταν μετράς τις ημέρες ή τις εβδομάδες αντίστροφα μέχρι να έρθει επιτέλους μία αλλαγή. Οι κολυμβητές μας πλέον έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο. Γνωρίζουν πως δε θα αλλάξει κάτι, δεν ελπίζουν σε κάτι οπότε στην ουσία δεν αγωνιούν για κάτι. Και αυτό ας μην τον μπερδεύουμε με την έννοια συμβιβασμός. Γιατί συμβιβασμός σημαίνει πως βολεύεσαι σε μία κατάσταση. Πόσο πολύ να βολεύονται άραγε οι αθλητές όταν σκορπίζονται σε τρία μέρη για να κάνουν προπόνηση, γυμναστήριο και φυσιοθεραπεία, όταν το χειμώνα η (ανοιχτή) πισίνα είναι κρύα ή όταν το καλοκαίρι ο ήλιος κάνει το νερό να βράζει;
Έχουν μάθει λοιπόν να παλεύουν με ο,τι έχουν και γι’αυτό όπως έχει επισημανθεί πολλές φορές από τους προπονητές τους η είσοδος σε τελικό μιας μεγάλης διοργάνωσης ισοδυναμεί με κατάκτηση μεταλλίου. Αυτοί που κρατάνε ψηλά την ελληνική κολύμβηση και θα μας εκπροσωπήσουν το καλοκαίρι στη Βραζιλία προπονούνται σε συνθήκες αντιστρόφως ανάλογες του ταλέντου τους.
Ο Χρήστου κολυμπάει σε μια δανεική διαδρομή παραχωρημένη από την ομάδα του προπονητή του. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 2013 και πρώην παγκόσμιος ρέκορντμαν δεν έχει στην ουσία το δικό του χώρο να κάνει την προετοιμασία.
Η Δράκου δεν ήξερε τον χειμώνα ποιες ημέρες θα έκανε προπόνηση και ποιες όχι. Η θερμοκρασία στο κολυμβητήριο της Πάτρας ήταν τέτοια που ανά πάσα στιγμή παραμόνευε ο κίνδυνος τραυματισμού.
Η Ντουντουνάκη τραβιόταν στις αρχές του χρόνου σε Νέα Σμύρνη και Νίκαια όταν το Ιλίσιο ήταν κλειστό λόγω προβλημάτων στον καυστήρα.
Τα τρία παραπάνω παραδείγματα είναι ενδεικτικά. Δεν νοείται Ολυμπιακή ομάδα χωρίς μία δική της προπονητική έδρα έστω και δυόμισι μήνες πριν από τους Αγώνες. Ένας χώρος όπου θα προετοιμάζονταν όλοι μαζί, θα υπήρχε υγιής ανταγωνισμός και θα ήταν στελεχωμένος με τους ανθρώπους που εμπιστεύοταν είτε αυτοί είναι οι γιατροί είτε οι φυσιοθεραπευτές. Ο Γκολομέεβ έφυγε στο εξωτερικό και βρήκε ο,τι αναζητούσε. Το γεγονός πως είναι στις ΗΠΑ και πως δεν έχει κάτι να τον προβληματίζει όσον αφορά τις συνθήκες προετοιμασίας, φαίνεται στην εξέλιξή του. Στην Ελλάδα οι καταστάσεις είναι λίγο διαφορετικές. Εδώ κυριαρχεί μια μόνιμη αβεβαιότητα. Ας είναι καλά όμως το πείσμα των ομάδων, των προπονητών τους, των ίδιων των αθλητών και φυσικά των γονεών τους που
