Το 2016 ήταν η κορυφαία αθλήτρια της Κύπρου. Το 2017 ωστόσο δεν ήταν όπως θα το περίμενε. Η Ραμόνα Παπαϊωάννου έδωσε μεγάλη μάχη να ξεπεράσει ένα πρόβλημα στο πόδι, με συνεχείς θεραπείες σε Μόναχο και Θεσσαλονίκη, όμως τελικά δεν τα κατάφερε και η ίδια ανακοίνωσε το τέλος της σεζόν για φέτος για να επιστρέψει την επόμενη, ακόμα πιο δυνατή για κάτι πολύ μεγάλο.
H Κύπρια σπρίντερ που από το 2015 έχει διαρκή ανοδική πορεία με εξαιρετικά αποτελέσματα σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς, είχε μεγάλες προσδοκίες για το 2017 και μαζί της όλη η Κύπρος. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως τα περίμενε και η ίδια φροντισε να ανακοινώσει το τέλος της σεζόν.
«Με βαριά καρδιά κλείνω μια σεζόν που ούτε καν πρόλαβα να ανοίξω. Δούλεψα πάρα πολύ και αυτή τη χρονιά με στόχο να είμαι στο παγκόσμιο στο Λονδίνο και να βελτιώσω κι άλλο τις επιδόσεις μου, αλλά δεν με ήθελε φέτος. Πάλεψα, προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα αυτή τη φορά. Από την στιγμή που μπήκε ο Μάιος όλα μου πήγαν στραβά, όμως μέχρι και την τελευταία στιγμή δεν ήθελα να εγκαταλείψω την προσπάθεια, έσφιγγα τα δόντια και έλεγα ‘μπορεις’ πηγαίνοντας κόντρα στον πόνο και στα σημάδια που ήταν αρνητικά. Έφτανε ο Ιούνιος και πάλευα μέσα μου ανάμεσα στο ‘συνέχισε’ και στο ‘είναι μάταιο δεν θα προλάβεις, πονάς’. Γροθιά στο μαχαίρι ώσπου δεν πήγαινε άλλο. Εχω μάθει όμως να παλεύω για όλα και τίποτα δεν μου χαρίστηκε. Μου χρωστάω κάτι μεγάλο την επόμενη σεζόν και θα πάω να το πάρω. Έχω πίστη, δύναμη, έναν εξαιρετικό προπονητή και αυτό είναι αρκετό για να τα καταφέρω.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια την ομοσπονδία μου ΚΟΕΑΣ που όλη την χρονιά σε ό,τι χρειάστηκα ήταν δίπλα μου και φρόντισε να πηγαίνω στους καλύτερους γιατρούς στο εξωτερικό για θεραπεία αμέσως μόλις το ζητούσα. Καθώς επίσης και τον ΚΟΑ για την συνεχή στήριξη. Τεράστιο ευχαριστώ στον μεγάλο μου χορηγό την ΟΠΑΠ ΚΥΠΡΟΥ που είναι δίπλα μου οχι μόνο στις επιτυχίες αλλά κυρίως είναι δίπλα μου στις δύσκολες στιγμές, είμαι πολύ τυχερή που ανήκω σε αυτή την οικογένεια.
Ποτέ δεν κάνει να εγκαταλείπουμε το όνειρο μας. Τα όνειρα τρέφουν την ψυχή μας. Όσες φορές και αν χρειαστεί να γευτούμε πίκρες στη ζωή μας και να βλέπουμε τις ελπίδες μας να ναυαγούν, εμείς πρέπει παρόλα αυτα να ονειρευόμαστε».
