Έχουν περάσει πλέον σχεδόν δύο ημέρες από εκείνη την καταραμένη στιγμή που ο πρόσθιος χιαστός του Άκη Ασπιώτη κόπηκε στο κλειστό του Βραχατίου και μαζί του κόπηκε η ανάσα όλων όσων βρισκόμασταν εκεί.
strong>του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Η σπαρακτική κραυγή του πόνου κι αυτό ατελείωτο «γιατί» που έβγαινε από την ψυχή του ήταν ο συνδυασμός που έκανε τους πάντες να λυγίσουν. Μια κακιά στιγμή έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή του 23άχρονου Κερκυραίου, ο οποίος με ιώβεια υπομονή είχε επιστρέψει ξανά στο προσκήνιο.
Κι εκεί που όλοι πιστέψαμε ότι ήρθε η ώρα να μας απασχολήσει για το ταλέντο και την μαχητικότητα του, αρκούσε μια στιγμή για να έρθει το κακό.
Η μπάλα πηγαίνει προς τη ζώνη τέσσερα, ο Δρογκάρης την γυρίζει προς την ζώνη 2, ο Ασπίωτης σηκώνεται και την χτυπάει με δύναμη. Η μπάλα από τα χέρια του μπλοκ πάει προς την κερκίδα, αλλά ο Άκης πέφτοντας βάζει τα χέρια του στο έδαφος. «Προσπαθεί να κρατηθεί για να μην κάνει υπέρβαση…», σκέφτομαι και εκεί έρχεται το σοκ. «Το γόνατο μου… Γιατί Χριστέ μου γιατί…». Το ακούω και το ξανακούω συνέχεια, αλλά όσες φορές κι αν «ξυπνήσω» δυστυχώς δεν πρόκειται για ένα κακό όνειρο.
Ο Μάκης, ο Μιχάλης, ο Θάνος, όλοι οι συμπαίκτες του κλαίγανε σαν μικρά παιδιά, την ίδια ώρα που οι παίκτες του ΠΑΟΚ με ένα απλανές βλέμμα προσπαθούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς έγινε κι όλοι μαζί εύχονταν να γινόταν έναν θαύμα και η ζημιά να μην ήταν σοβαρή.
Η χθεσινή διάγνωση όμως (ολική ρήξη πρόσθιου χιαστού, ρήξη έσω πλαγίου συνδέσμου και δύο οστικά οιδήματα) δεν άφησε και πολλά περιθώρια…
Ούτως ή άλλως ο ίδιος το ήξερε από την πρώτη στιγμή. Κι όταν το γήπεδο είχε αδειάσει και έπιασε τις αναθεματισμένες πατερίτσες στα χέρια του γνώρισε ότι για τους επόμενους μήνες ο πιο μεγάλος του αντίπαλος θα είναι ο ίδιος του ο εαυτός.
Κι όπως την προηγούμενη φορά μπόρεσε να ξορκίσει το κακό, έτσι θα τα καταφέρει και πάλι… Δεν μπορεί αυτός ο παλίκαρος να μην επιστρέψει.
