The Honest Olympics (7): Paris Mon Amour

Πάντα μου άρεσε ο γαλλικός κινηματογράφος. Ξεκίνησα την «καριέρα» μου με τον μοναδικό Λουί Ντε Φινές για να περάσω σε Ζαν Πολ Μπελμοντό (Μπορσαλίνο), Αλέν Ντελόν (Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο) και να καταλήξω σκηνοθετικά στον Λικ Μπεσόν με το Απέραντο γαλάζιο, το Λεόν και το 5ο στοιχείο. Μετά ήρθαν η Αντέλ και η Σεϊντού…

ΠΑΡΙΣΙ – Θανάσης Νικολάου
[email protected]

Οι Γάλλοι είναι αυτοί που χάρισαν στην ανθρωπότητα την έβδομη τέχνη, τον κινηματογράφο. Αν μη τι άλλο γνωρίζουν από δημιουργία. Όπως γνωρίζουν να παίρνουν κάτι «ξένο» και να το απογειώνουν. Ο Αμερικάνος (δεν ήταν ποτέ Γάλλος) Τζο Ντασέν έχει περάσει στην αιωνιότητα με το Les Champs Élysées, τον ανεπίσημο ύμνο των 33ων Ολυμπιακών που κάθε μία από τις περίπου 10.000 φορές που ακούστηκε κατά της διάρκεια των Αγώνων, έκανε τους πάντες να αγκαλιάζονται και να το πιάνουν από το ρεφρέν. Ωωω Σαμπς Ελιζέ..
Στην αιωνιότητα πέρασαν οι Γάλλοι και ως διοργανωτές των κορυφαίων από κάθε άποψη Ολυμπιακών Αγώνων, ξεκινώντας το «μέτρημα» από το 1984 και μετά. Από το Λος Άντζελες έγινε η μεγάλη αλλαγή στους Ολυμπιακούς πριν από 40 χρόνια και στο Λος Άντζελες έδωσε τη σκυτάλη το Παρίσι με την (κατ’ εμέ) κορυφαία τελετή λήξης Ολυμπιακών Αγώνων.

Οι γκρίνιες

Όπως συμβαίνει πάντα, οι γκρίνιες για τους Ολυμπιακούς ξεκινούν μήνες πριν τη διεξαγωγή τους και κορυφώνονται λίγο πριν την έναρξη. Δε θα γινόταν εξαίρεση για τους ξινούς, σνομπ και σωβινιστές Γάλλους. Βρωμάει ο Σηκουάνας, δεν έχουν κλιματισμό στο Ολυμπιακό χωριό, κάνουν τσιγκουνιές στις εγκαταστάσεις και άλλα. Φτάνοντας στο Παρίσι ξεκινά ο δεύτερος γύρος με τους Γάλλους να μην έχουν στα ώπα ώπα τους αγγελιοφόρους (εμάς τους δημοσιογράφους δηλαδή). Δεν έδωσαν την περίφημη αναμνηστική τσάντα (το 95% ζει και αναπνέει για αυτήν την τσάντα), τα λεωφορεία που μετέφεραν τον κόσμο ήταν το 1/10 από αυτά που είχαν διαθέσει οι Ιάπωνες, το κέντρο Τύπου άνοιξε στο παρά πέντε και έκλεισε στις 12:00 ακριβώς της επομένης της τελετής λήξης (παγκόσμιο ρεκόρ)! Γενικά οι Γάλλοι δεν έκαναν το παραμικρό για να καλοπιάσουν τα μίντια. Δε χρειάστηκε όμως…
Σε μια συζήτηση που είχα την τελευταία μέρα με καλό συνάδελφο, μου είπε ότι θα τα γράψει όλα αυτά και θα αναφέρει και πόσο βρώμικο είναι το Παρίσι και ότι παντού έχει αρουραίους.
Διαφώνησα τονίζοντας ότι τους αναγνώστες δεν τους ενδιαφέρει καθόλου πως κάνει τη δουλειά του ένας απεσταλμένος. Πόσο δύσκολα μετακινείται (που δεν ήταν δύσκολο γιατί το Παρίσι έχει το καλύτερο δίκτυο μετρό στον κόσμο), αν ζεσταίνεται και αν οι Γάλλοι του δίνουν νερό να πιει. Στο φινάλε δεν ήρθαμε για διακοπές στο Παρίσι (άσχετο αν εγώ έκανα μπόλικες τις πρώτες μέρες που είχα παρέα).
Στο κομμάτι το οικονομικό και τη βιωσιμότητα, οι Γάλλοι τα πήγαν περίφημα και σίγουρα έβγαλαν μεγάλο κέρδος. Όλες οι αγωνιστικές εγκαταστάσεις ήταν γεμάτες, ξεπουλώντας σχεδόν 9.000.000 εισιτήρια που είναι all time ρεκόρ ενώ και τα αναμνηστικά τους ξεπούλησαν παντού. Κάθε μέρα υπήρχαν ατελείωτες ουρές από επισκέπτες που περίμεναν υπομονετικά για να αγοράσουν οτιδήποτε θα τους θυμίζει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όταν θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

Η τελετή έναρξης

Σε πρώτο χρόνο, η τελετή έναρξης δε μου άρεσε. Μένοντας όμως στο Παρίσι για 20 μέρες και γνωρίζοντας καλύτερα τους Γάλλους και την κουλτούρα τους, θα πω μετά βεβαιότητας ότι την τελετή έναρξης κατέστρεψε ο καιρός (έβρεχε καταρρακτωδώς) και ο τηλεσκηνοθέτης που «έκαψε» εντελώς την παρέλαση των εθνών. Αυτό που είδαμε στην τελετή έναρξης είναι η Γαλλία. Μια χώρα ανοιχτή και ανοιχτόμυαλη που τους αποδέχεται όλους. Σχεδόν όλους γιατί έχουν τα θέματά τους με το ισλάμ και τις μαντήλες. Αν στην αισθητική του υπόλοιπου πλανήτη δεν ταιριάζει η οπτική των Γάλλων, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Όταν όμως μια χώρα αναλαμβάνει να διοργανώσει Ολυμπιακούς, μουντιάλ ή euro, οφείλουμε οι υπόλοιποι να σεβόμαστε την κουλτούρα και την παράδοση τους, Είτε αυτή είναι τόσο ανοιχτόμυαλη όσο των Γάλλον είτε στενόμυαλη όπως κάποιας αραβικής χώρας.
Πάντως αν δεν είχε βρέξει, είχαμε 300.000 θεατές κατά μήκος του Σηκουάνα και ο τηλεσκηνοθέτης δεν έκανε τόσο κακή δουλειά στα πλάνα των αθλητών, άλλη άποψη θα κυριαρχούσε για την τελετή έναρξης.

Η ατμόσφαιρα

Άλλο να το βλέπεις από την τηλεόραση ή να το διαβάζεις στα κείμενα των απεσταλμένων και άλλο να το ζεις. Δεν υπήρξε Ολυμπιακή εγκατάσταση που να μην ήταν γεμάτη. Από την κολύμβηση που είχε το σπανιότερο εισιτήριο των Αγώνων (μικρή τελικά η Λα Ντεφάνς Αρένα των 17.000) μέχρι το στίβο των 80.000 θεατών που γέμιζαν πρωί και βράδυ το Σταντ ντε Φρανς, η ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν οι Γάλλοι (κυρίως) και οι επισκέπτες από άλλες χώρες μοναδική. Ένα διαρκές πάρτι, σχεδόν πάντα σε φίλαθλο πνεύμα (λίγες οι περιπτώσεις των αποδοκιμασιών) με τους θεατές να πανηγυρίζουν για κάθε αθλητικό επίτευγμα ανεξαρτήτως χώρας προέλευσης. Με απόλυτη τάξη έμπαιναν οι θεατές στα στάδια, με την ίδια τάξη έβγαιναν. Μποτιλιαρίσματα υπήρξαν άλλα το μετρό φρόντισε για τη διευκόλυνση της συντριπτικής πλειοψηφίας των θεατών. Αλλά και πάλι, ποιον αναγνώστη σε ολόκληρο τον πλανήτη τον ενδιαφέρει αυτό; Μόνο η εικόνα που έβλεπε από τους Αγώνες είχε σημασία και τίποτα άλλο.

Περί σεβασμού

Που και που διαβάζω ή ακούω περί ασέβειας των δημοσιογράφων προς τους αθλητές και τις αθλήτριες κατά τη διάρκεια των Αγώνων. Για να ξακαθαρίσουμε τα πράγματα, δεν υπάρχει μεγαλύτερος σεβασμός προς το πρόσωπο του αθλητή ή της αθλήτριας από την παρουσία του δημοσιογράφου στον αγώνα του. Ας είμαστε ειλικρινείς. Κανένα μέσο στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται για το στίβο ή την κολύμβηση, το τζούντο και την κωπηλασία για να μπει στη διαδικασία να πληρώσει αποστολή. Κάποιοι δημοσιογράφοι κάνουν αγώνα για να πείσουν τους διευθυντές τους ότι πρέπει να υπάρχει αποστολή στους Ολυμπιακούς, ενώ υπάρχουν και οι freelancers που πληρώνουν από την τσέπη τους με την ελπίδα να πουλήσουν «κομμάτια» ή ραδιοφωνικές ανταποκρίσεις και θα πληρωθούν αν πρόκειται για σκάνδαλο, ίντριγκα ή κάτι αρνητικό.
Είμαι πολύ περήφανος που το Sportsfeed έχει επιβάλλει με τον τρόπο του τις αποστολές από το 2014 και μετά. Βέβαια εμείς είμαστε αυτοχρηματοδοτούμενοι και κάνουμε την τρέλα μας. Γιατί είναι τρέλα να στέλνεις αποστολή σε ευρωπαϊκό παίδων – κορασίδων, όταν κάτι τέτοιο δε συμβαινει ούτε στο ποδόσφαιρο, ή το μπάσκετ. Και δεν είναι κάτι που το κάνουμε τώρα, Είδαμε σε διοργανώσεις Κ18 και σταμπάραμε από τότε, τον Μόντο Ντουπλάντις, τη Γιαροσλαβα Μάχουτσικ, τη Φέμκε Μπολ, την Κίλι Χόντγκινσον, για να μην αναφερθώ στους δικούς μας.
Αν τώρα δεν αρέσει σε κάποιους η κριτική, σεβαστό αλλά ο δημοσιογράφος οφείλει να είναι ειλικρινής στους αναγνώστες του και όχι δημοσιοσχετίστας με τους αθλητές. Αυτή η ειλικρίνεια του Sportsfeed το διατηρει στην κορυφή της ενημέρωσης των Ολυμπιακών αθλημάτων ως το εγκυρότερο στον τομέα του.

Ευχαριστήριο

Κλείνοντας το κεφάλαιο των Ολυμπιακών Αγώνων (εμείς είμαστε Γάλλοι και θα συνεχίσουμε με την ίδια αφοσίωση στους Παραολυμπιακούς) θέλω προσωπικά να ευχαριστήσω δημόσια. Τον Γιάννη Νάτσιο της ΚΟΕ γιατί μου έδωσε λύση ψάχνοντας για εισιτήρια των αγώνων της Εθνικής πόλο.
Για τον ίδιο λόγο τον Σπύρο Ζαννιά αλλά και τον Θανάση Ζαννιά της ΕΦΟΑ που μου έδωσαν εισιτήρια στο τένις.
Να ευχαριστήσω δημόσια και τον Δήμο Μπουλούκο που σαν γραφείο Τύπου της ΕΟΕ με βοήθησε σε κάποιες περιπτώσεις διαδικαστικών και ενώ είχε να «νταντέψει» (όπως εμένα) και άλλους 19 δημοσιογράφους – φωτογράφους. Εξαιρετικός συνάδελφος ο Δήμος. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί δεν είναι ο γραμματέας του ΠΣΑΤ.

ΥΓ. Το Sportsfeed συνεχίζει στο Παρίσι με ένα πολύ σημαντικό και πρωτοποριακό τηλεοτπικό project. Περισσότερα αύριο.