Διαφήμιση του χάντμπολ ήταν σύμφωνα με την ομοσπονδία ο πρώτος τελικός μεταξύ Διομήδη και ΠΑΟΚ. Ας αλλάξουμε τώρα πλευρό…
του Ηλία Τάταλα
[email protected]
Αν στην ομοσπονδία θεωρούν διαφήμιση την αγωνιστικότητα των παικτών, τότε μιλάμε για αυτονόητα πράγματα. Για τελικό πρόκειται, οι δύο καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος αγωνίζονται, λογικό είναι να υπάρχει πάθος και σασπένς.
Ας δούμε τα πραγματικά γεγονότα. Ο τελικός έγινε μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες για τους αθλητές, με αφόρητη ζέστη. Διήρκεσε κάτι παραπάνω από δύο ώρες, αφού συνεχώς γίνονταν διακοπές για να σκουπιστεί ο αγωνιστικός χώρος από τον ιδρώτα των παικτών, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ρυθμός στο ματς. Οι πρωταγωνιστές στο άθλημα είναι οι αθλητές. Τι συνθήκες τους παρέχονται για να το διαφημίσουν;
Το σχολικό γήπεδο στο οποίο έγινε το ματς, χωρητικότητας 250 θεατών, είναι ακατάλληλο όχι απλώς για τελικούς, αλλά γενικώς για αγώνες πρωταθλήματος. Οι συνθήκες είναι απαράδεκτες. Τα πόδια των θεατών πατούν στην πλάγια γραμμή. Όποιος θέλει μπορεί να μπει στον αγωνιστικό χώρο, είτε για να διαμαρτυρηθεί, είτε για να παρεμποδίσει αντίπαλο παίκτη (όπως έγραψαν οι διαιτητές στο φύλλο αγώνα, χωρίς να σημειώσουν όμως, ότι ο παίκτης του ΠΑΟΚ που παρεμποδίστηκε, για τα επόμενα 2-3 λεπτά δεχόταν τις πρώτες βοήθειες από τον γιατρό του αγώνα) είτε απλώς για να πάει στο κυλικείο.
Εκεί στην πρώτη σειρά των θεατών ήταν και ο πρώην υφυπουργός Αθλητισμού Γιάννης Ανδριανός. Προφανώς, θα πιστεύει ότι το γήπεδο αυτό είναι ασφαλές για αθλητές και φιλάθλους, επειδή κανείς δεν έπεσε πάνω του. Τι σημασία έχει, που στο πρώτο μέρος ο Νίκος Σαμαράς σε μία διεκδίκηση της μπάλας έπεσε στην κερκίδα; Χτύπησε κανείς; Εκτός από τον κ. Ανδριανό, το ίδιο βέβαια θα πιστεύουν και αυτοί που έδωσαν την άδεια για να χρησιμοποιείται το γυμναστήριο, στην Ελλάδα του 2015.
Διέσχισα τη μισή Ελλάδα για να βρεθώ στο Άργος και να καλύψω δημοσιογραφικά τον αγώνα. Ορατότητα είχα μόνο στο μισό αγωνιστικό χώρο, διότι στα λίγα τετραγωνικά της σιδεροκατασκευής πάνω από την εξέδρα, μπροστά μου ήταν το παιδί από τον Διομήδη που μαγνητοσκοπούσε τον αγώνα. Ταξιδεύει ένας δημοσιογράφος, δυστυχώς ο μοναδικός απ’ όλη την Ελλάδα που παίρνει την απόφαση να βρεθεί στο Άργος, σχεδόν 700 χιλιόμετρα για να καλύψει τον τελικό και βλέπει μόνο τον μισό αγωνιστικό χώρο. Η επισήμανση δεν γίνεται ως παράπονο για τους ανθρώπους του Διομήδη, που ήταν ευγενέστατοι. Γίνεται για να αντιληφθούμε πώς είναι οι συνθήκες στο άθλημα, στο υψηλότερο, θεωρητικά επίπεδο και τι συνθήκες υπάρχουν για τη διαφήμισή του. Και ότι αν δεν τις βελτιώσουμε, θα παραμείνουμε στη μιζέρια. Και δυστυχώς αυτό επικρατεί στην έδρα μίας ομάδας που έχει επενδύσει πολλά χρήματα στα ελληνικό χάντμπολ και η μιζέρια δεν την ευνοεί.
Επίσης, διαφήμιση είναι να προβάλλεις το προϊόν σου σε κοινό, προκειμένου αυτό το κοινό να το πολλαπλασιάσεις. Ο τελικός προβλήθηκε, όπως αρμόζει σε έναν τελικό; Η ομοσπονδία εξασφάλισε τηλεοπτική μετάδοση της σειράς των τελικών για όλη την Ελλάδα; Πόσος κόσμος αγανάκτησε από το γεγονός ότι δεν μπορούσε να δει μεγάλα κομμάτια του ματς, ούτε μέσα από το live streaming; Ας ελπίσουμε, ότι έστω την τελευταία στιγμή θα γίνουν κινήσεις από την ΟΧΕ για να υπάρξει μετάδοση του δεύτερου τελικού, ο οποίος θα διεξαχθεί στο PAOK Sports Arena και θα μπορεί να αποτελέσει διαφήμιση, όπως αποτέλεσαν για το βόλεϊ οι τελικοί του πρωταθλήματος.
Για τον τελικό της Α1 γυναικών, τον “τελικό των τελικών”, σύμφωνα με την ΟΧΕ, τι να πούμε αφού διεξήχθη την ίδια ώρα με τον τελικό των ανδρών και χωρίς μετάδοση; Διαφήμιση κι εκεί;
* Το στιγμιότυπο τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια του χθεσινού τελικού – διαφήμιση στη Νέα Κίο.
