Δυστυχώς είναι γνωστό ότι καμιά διοργάνωση (αθλητική ή μη) που ανέλαβε η χώρα μας στα «χρόνια της …ευημερίας» δεν συνοδεύθηκε από τήρηση του προϋπολογισμού, σύνεση και συγκράτηση δαπανών… Οι περισσότερες «νομιμοποιήθηκαν» εκ των υστέρων και φυσικά τα εκάστοτε μέλη των Εκτελεστικών ή Οργανωτικών Επιτροπών που είχαν συσταθεί για το συγκεκριμένο σκοπό απαλλάχθηκαν από αστικές ή ποινικές ευθύνες.
του Γιάννη Μαμουζέλου
Δημοσιογράφος – Συγγραφέας
Δεν είμαι ούτε δικαστής, ούτε εισαγγελέας, ούτε πάρεδρος του Ελεγκτικού Συμβουλίου ώστε να πω αν και πόσο ζημιώθηκε το ελληνικό Δημόσιο (κατ’ επέκταση και ουσία οι φορολογούμενοι πολίτες) σε κάθε περίπτωση, ούτε αν, πόσο και ποια τυχόν πρόσωπα ωφελήθηκαν οικονομικά από συγκεριμένες δαπάνες.
Πρακτικά όλοι όσοι είχαν κάποια γνώση ή εμπλοκή με τα οργανωτικά εγχειρήματα διεθνών διοργανώσεων στην Ελλάδα (μηδέ των Ολυμπιακών εξαιρουμένων) γνωρίζουν ότι ο τρόπος σκέψης, λειτουργίας, συνεργασίας κ.α. των φορέων του ελληνικού κράτους μοιραία οδηγούσε σε μεγάλες καθυστερήσεις τη λήψη οποιασδήποτε απόφασης για ένα έργο ή προμήθεια υλικών ή υπηρεσιών, που έφερναν κάθε φορά και τις Οργανωτικές Επιτροπές και τη χώρα γενικώς (ως διοργανώτρια) σε θέση κατάρρευσης και διασυρμού για τη συγκεκριμένη υποχρέωση, που είχε εγγυηθεί!
Φυσικά δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι όλα αυτά συνέβαιναν (και συνεχίζονται σε άλλους τομείς…) τυχαία ή από αδήριτη ανάγκη ή λόγω εκτάκτων συνθηκών κ.α. και όχι μεθοδευμένα και σκόπιμα, ώστε να υπερπηδηθούν ή συντμηθούν διαδικασίες, προθεσμίες κλπ με κάποιους να ωφελούνται και βέβαια το κόστος να αυξάνει!
Πώς όμως είναι σίγουρος κανείς ότι κάθε μέλος μιας Οργανωτικής Επιτροπής (προερχόμενο λ.χ. από μια Ομοσπονδία, τον ΟΤΕ, το Δήμο ή την ΕΡΤ κ.α.) ευθύνεται (και μάλιστα εις ολόκληρον ή σε ίσο βαθμό) με τέσσερα πέντε πρόσωπα που είχαν πολιτική – κυβερνητική ιδιότητα ή πολιτικές θέσεις ευθύνης και ουσιαστικά μετέφεραν την «κυβερνητική απόφαση» (που λαμβανόταν αλλού…) για ψήφιση στην Οργανωτική Επιτροπή;
Μπορεί η εικόνα των δαπανών να δείχνει υπέρβαση και να στηρίζεται σε αποφάσεις συγκεριμένων ατόμων (στα οποία τώρα καταλογίζονται ευθύνες και ζητείται η επιστροφή της ζημίας του Δημοσίου…) αλλά ποιος μπορεί να φτάσει στη γενεσιουργό αιτία αυτών των αποφάσεων και στους ουσιαστικά υπεύθυνους; Γιατί για κάθε ζήτημα, ακόμη και για μια δαπάνη 10 ή 20 χιλιάδων ευρώ (σήμερα) που μπορεί να αφορούσε ενοικίαση τηλεοπτικών συσκευών ή πρόσκαιρων κατασκευών ή αναλώσιμων υλικών, αν επιδιώξει να ξετυλίξει κανείς το κουβάρι ίσως έφτανε σε μυθιστορηματικές συνθήκες σύνδεσης γεγονότων και προσώπων… Άλλοτε δεν διατυπώθηκε έγκαιρα μια ανάγκη, άλλοτε δεν ανατέθηκε (νόμιμα) στον κατάλληλο προμηθευτή ή κατασκευαστή κι αυτός αδυνατούσε να ανταποκριθεί, άλλοτε διαπιστώθηκε καθυστερημένα κάτι απαραίτητο κ.α., οπότε η Οργανωτική αποφάσιζε υπό πίεση και εν συντομία, φυσικά με αυξημένο κόστος.
Χωρίς να θέλω να κάνω το συνήγορο κανενός και χωρίς να απαλλάσσω προκαταβολικά οποιονδήποτε (άλλωστε δεν έχω αρμοδιότητα, πέραν της δημοσιογραφικής κρίσης…) ποιος μπορεί να αποδείξει ότι όσοι σήμερα κατηγορούνται είχαν για το κάθε θέμα και τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή άλλη επιλογή ή καλύτερη ή φθηνότερη; Αν δεν είχαν και έπρεπε να διαφυλάξουν την αξιοπρέπεια και τη συμβατική υποχρέωση της χώρας να κάνει τους αγώνες κατά τα υπεσχημένα πρέπει να είναι υπόλογοι;
Είναι βέβαιο ότι δεν έπρεπε να φθάνουν τα πράγματα στο «και πέντε…». Αλλά έτσι ήταν και είναι αυτή η χώρα… Ανίκανη – διαχρονικά – για όλα! Δυστυχώς αυτά τα ζητήματα (έλεγχοι, καταλογισμοί πολιτικών ή άλλων ευθυνών) έπρεπε να εξετάζονται και να λύνονται σε λογικά σύντομο χρόνο και όχι στα όρια της παραγραφής… Ωστε να μπορούν να βρεθούν στοιχεία ή πρόσωπα που θα βοηθούσαν τη δικαιοσύνη σε πλήρη αποκάλυψη των αληθινών περιστατικών, σε δίκαιη κρίση για κάθε υπεύθυνο…
Τώρα είναι πιθανόν να τιμωρηθούν και αθώοι και άδικα ! Να καταλογισθούν με δικαστική απόφαση ποσά που είναι αδύνατο να βρεθούν από τους «υπόλογους», που ή θα πρέπει να επιλέξουν τη φυλακή ή την πλήρη οικονομική (κατ’ ουσίαν και οικογενειακή) καταστροφή τους, αφού μάλλον θα πρέπει να εκποιήσουν σημαντικά περιουσιακά στοιχεία για να πληρώσουν όσα τελικά τους καταλογισθούν!
Δεν ξέρω αν η «ρύθμιση Λοβέρδου ή Κοντονή» άγγιζε την αλήθεια ή τη δικαιοσύνη ή απέβλεπε σε πολιτική λύση μιας υπόθεσης που η ανακίνησή της σίγουρα δεν ξεκίνησε ούτε από υγιή κίνητρα ούτε από την πίστη στο δημόσιο συμφέρον…
Φυσικά όλοι θα θέλαμε κάθε υπόθεση αδιαφάνειας, διαπλογής, διαφθοράς κ.α. να εξεταζόταν έγκαιρα και σωστά, ώστε οι πραγματικά υπαίτιοι να τιμωρούνται…
Μπορεί όμως να βάλει κανείς το χέρι στη φωτιά ότι έτσι θα δικαιωθεί η νομιμότητα και αποδοθεί δικαιοσύνη με τον τρόπο που επιδιώκεται στη συγκεριμένη υπόθεση; Αν ναι κι αν πρόκειται να παταχθεί όποια σκευωρία ή μηχανισμός καταλήστευσης του ελληνικού δημοσίου υφίσται διαχρονικά τότε να συμφωνήσω απόλυτα! Αλλά να δούμε χέρια στη φωτιά όχι πολιτικάντικες υστερίες και καταγγελίες…
Αυτά για την ιστορία και τη διαφορετική προσέγγιση του πράγματος… Που δεν είναι το μόνο αλλά το «νιοστό» στην ελληνική καθημερινότητα, που όμως συνεχίζει με κάθε κυβέρνηση και τη νιρβάνα και την τιμωρία σε στιλ λόττο!
