Το 10 το καλό και του προβληματισμού

Τα μέλη της Εθνικής ομάδας στίβου που θα μας εκπροσωπήσουν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Πεκίνο συνθέτουν ένα ισχυρό πυρήνα, ικανό να επαναφέρει τη χώρα μας στον πίνακα των μεταλλίων για πρώτη φορά από το 2007 (κι εμείς εδώ στο Sportsfeed τους το ευχόμαστε ολόψυχα), ο πενιχρός αριθμός των μόλις δέκα εκπροσώπων μας, όμως, στην πρωτεύουσα της Κίνας, κρούει του κώδωνα του κινδύνου που αντηχεί χρόνια τώρα στον ελληνικό κλασικό αθλητισμό, αλλά υπεύθυνοι υιοθετούν αντί οιασδήποτε δράσης τη χρήση ωτοασπίδων.

του Βασίλη Γεωργιώτη

Τα όρια προϋποθέσεις πρόκρισης παρουσίασαν, βέβαια, στα περισσότερα αγωνίσματα ανοδική τάση, μετά τη συγχώνευση των ορίων Α και Β, ωστόσο η IAAF είναι υποχρεωμένη να αναπροσαρμόζει τις προϋποθέσεις συμμετοχής στην κορωνίδα των δικών της διοργανώσεων, ανάλογα με το ποιοτικό-ποσοτικό επίπεδο των αθλητών, αλλά και με γνώμονα της προστασία του παρεχόμενου προς τηλεοπτική εκμετάλλευση προϊόντος της.
Το μικρό μέγεθος της ελληνικής αποστολής δεν δικαιολογεί ούτε η αναγκαστική απουσία 3-4 αθλητών λόγω τραυματισμών ή ντεφορμαρίσματος – γεγονός αναπόφευκτο σε κάθε σπορ και σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη.
Ο αριθμός 10 είναι ιστορικά ο πιο ισχνός για την Ελλάδα από το 1991, όταν στο επίσης μακρινό Τόκιο ταξίδεψαν τότε μόλις έξι αθλητές. Εκείνες τις χαλεπές εποχές όμως, ο ΣΕΓΑΣ είχε την κακή συνήθεια να εξοργίζει προπονητές, αθλητές και φιλάθλους άλλες φορές «τσεκουρώνοντας» το δυναμικό του την τελευταία στιγμή έπειτα από λάθος «συναγερμό» (ευρωπαϊκό κλειστού 1985), κι άλλες αυστηροποιώντας τα όρια πρόκρισης σε σχέση με τα θεσμοθετημένα από την IAAF. Οι παλιότεροι αδυνατούν να σβήσουν από τη μνήμη τους την ανελαστικότητα της αρχαιότερης ομοσπονδίας το 1988 με τα δυσθεώρητα, επιβεβλημένα από την ίδια, όρια, που οδήγησε για πρωτοφανή λειψανδρία την ελληνική Ολυμπιακή ομάδα του στίβου.
Η πορεία του κλασικού αθλητισμού στη χώρα μας με τις αποστολές και τις διακρίσεις σε όλα τα παγκόσμια πρωταθλήματα, που απεικονίζεται στον παρακάτω πίνακα, καθορίζεται από τέσσερις, ιστορικά, φάσεις:

1. Τα χρόνια της απαξίωσης (1983-1991). Ακολούθησαν τις επιτυχίες της δεκαετίας του ’70 και το τέλος εποχής που σηματοδότησε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1982 στην Αθήνα,

2. Η εποχή της άνοιξης (1992-1995). Την έφερε το χρυσό μετάλλιο της Βούλας Πατουλίδου στη Βαρκελώνη και την ενίσχυσε η προοπτική της τέλεσης του παγκοσμίου του 1997 στην Αθήνα,

3. Η περίοδος της ακμής (1996-2004). Αφετηρία ήταν το παγκόσμιο του 1997 και τερματισμός οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 στο «Σπύρος Λούης»,

4. Η εποχή της παρακμής (2005 έως σήμερα). Συνέβαλαν η σταδιακή αποχώρηση (εκούσια ή ακούσια) των μεγάλων πρωταθλητών μας, η βαθιά οικονομική κρίση και η εσωστρέφεια της ομοσπονδίας.

Φτωχός συγγενής
Μια ματιά στο μέγεθος των αποστολών των χωρών που συναγωνιστήκαμε και ξεπεράσαμε βαθμολογικά (πλην Τσεχίας) στο πρόσφατο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ομάδων στο Ηράκλειο, αλλά και των τριών που υποβιβάστηκαν από τη σούπερ λίγκα, όσων δηλαδή βράζουν πάνω-κάτω στο ίδιο καζάνι με εμάς, προκαλεί βαθύ προβληματισμό. Η Σουηδία ταξίδεψε στο Πεκίνο με 24 αθλητές κι ακολουθούν: Φινλανδία 17, Νορβηγία 9, Τσεχία 25, Ολλανδία 23, Βέλγιο 20, Πορτογαλία 17, Ιρλανδία 16, Τουρκία 12 (παρά το τσουνάμι του ντόπινγκ), Ελβετία 16, Ρουμανία 17, Εσθονία 15, Λιθουανία 12, Λετονία 10. Άπασες, πλην Νορβηγίας και Λετονίας, που κατατάχθηκαν τελευταίες σε σούπερ λίγκα και Α’ κατηγορία αντίστοιχα και μειονεκτούν σαφώς πληθυσμιακά σε σχέση με την Ελλάδα, υπερτερούν.
Η περαιτέρω υποβάθμιση της ελληνικής ισχύος από την ποσοτική σύγκριση, συνδυάζεται με ένα ακόμα ανησυχητικό στοιχείο. Η ελληνική ομάδα, χωρίς να την έχουν πάρει τα χρόνια, αντικειμενικά γερνάει και δεν ενισχύεται με νέο αίμα. Η Υφαντίδου είναι 30, οι Φιλιππίδης, Μπανιώτης και Κυριακοπούλου 29, ο Δουβαλίδης 28, ο Παπαμιχαήλ 27, οι Τσάκωνας και Στεφανίδη 25, η Αναγνωστοπούλου και η Μπελιμπασάκη 24. Κανείς δεν ντεμπουτάρει σε μεγάλη διεθνή διοργάνωση, με τις Αναγνωστοπούλου και Στεφανίδη να παίρνουν πρώτη γεύση από παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Επιπλέον, η ποσότητα και κυρίως η ποιότητα των αθλητών που έρχονται στον στίβο φθίνει επικίνδυνα εδώ και αρκετά χρόνια. Μοιραία οι συμμετοχές και οι επιτυχίες στις διεθνείς διοργανώσεις των μικρών ηλικιών περιορίζονται κι από τους λίγους που ξεχωρίζουν, ελάχιστοι εξελίσσονται.

Δράσεις πριν στερέψει η πηγή
Οι ρίψεις, ένα από τα παραδοσιακά ισχυρά μας κάστρα αποδυναμώθηκαν. Μόνο η Αναγνωστοπούλου εκπροσωπεί τους «δυνατούς» στο Πεκίνο. Αθλητή σε απόσταση από τα 800μ. έως τα 10.000μ. έχουμε να δούμε από το 2009, με εξαίρεση την Κοκκιναρίου το 2011, που κι αυτή τιμωρήθηκε μετέπειτα για χρήση απαγορευμένων ουσιών.
Ο Τσάκωνας και η Μπελιμπασάκη μόνοι τους κρατούν τα σπριντ. Τα εμπόδια, χωρίς Ιακωβάκη πλέον, τα στηρίζει ο ένας αλλά λέων Δουβαλίδης, ενώ το παραδοσιακά δυνατό μας χαρτί, τα άλματα, θα χρειαστούν σύντομα ενέσεις. Οι ταλαιπωρημένοι από τραυματισμούς Τσάτουμας και Τσιάμης «πάτησαν» τα 33 και δεν είχαν καλή χρονιά.
Προκαταβολικά και για να μην θαμπωθούμε από τη λάμψη ενός (πολύ) πιθανού μεταλλίου στο Πεκίνο. Θέλουμε να περιοριστούμε στις δεήσεις υπέρ υγείας Φιλιππίδη, Κυριακοπούλου και Στεφανίδη; Προτιμούμε να ευχόμαστε να μην σβήσει το ταλέντο του Καραλή ή του Τεντόγλου ή θα βάλουμε, σήμερα κιόλας, φρένο στην κατηφόρα με συντεταγμένες δράσεις ανάπτυξης του αγωνιστικού στίβου και όχι μόνο των κερδοφόρων λαϊκών-μαζικών δρόμων;