Πάντοτε υπήρχαν και υπάρχουν διαζύγια μεταξύ προπονητών – αθλητών. Είναι δεδομένο ότι αυτή η ισχυρή σχέση μπορεί να «διαλύεται» είτε από την επιθυμία του προπονητή είτε από την επιθυμία του αθλητή.
του Πούταρχου Σαρασλανίδη
προπονητής στίβου
Συνήθως είναι η «φυσική συνέπεια» λόγω:
Α. κακών αγωνιστικών αποτελεσμάτων
Β. συνεχόμενων τραυματισμών που πιθανόν να οφείλονται στο πρόγραμμα προπόνησης
Γ. μειωμένο ενδιαφέρον του αθλητή για να γυμνασθεί συστηματικά που δεν γίνεται αποδεκτό από τον προπονητή
Δ. κακή ανθρώπινη σχέση που δεν γίνεται αποδεκτή είτε από τον προπονητή είτε από τον αθλητή
Ε. παρεμβάσεις τρίτων (οικογένεια αθλητή, μάνατζερ, ομοσπονδία, σωματείο, άλλοι προπονητές, φίλοι κ.α.)
Όμως υπάρχουν περιπτώσεις που δεν είναι αναμενόμενο το διαζύγιο, λόγω πολύ πετυχημένων αγωνιστικών αποτελεσμάτων. Αυτές τις ημέρες υπάρχει ένα ακόμη διαζύγιο που δεν ήταν αναμενόμενο.. Προσωπικά έχω βιώσει ανάλογες καταστάσεις και μαλιστα μετά από πολύ θετικά αποτελέσματα…
Προφανώς οι λόγοι περιλαμβάνονται στους παραπάνω προαναφερθέντες.
Πιστεύω, ανεξάρτητα από τους λόγους, ο αθλητής είναι ελεύθερος να «φύγει» από τον προπονητή του, είτε συμφωνεί ο προπονητής είτε όχι. Σίγουρα ο αθλητής δεν είναι «κτήμα» του προπονητή και ο προπονητής οφείλει να σέβεται και να διαμορφώνει θετικά, για όσο χρονικό διάστημα συνεργάζονται, την προσωπικότητα του.
Τελικά αυτή είναι συνήθως η μοίρα των προπονητών παγκοσμίως και σε όλα τα αθλήματα. Και φυσικά ο αθλητής που αλλάζει προπονητή αναλαμβάνει την ευθύνη της επιλογής του. Προφανώς σε αθλητές μικρής ηλικίας η επιλογή είναι δικαίωμα των γονέων του αθλητή.
Από την πλευρά των προπονητών, στην οποία ανήκω, πιστεύω ότι πρέπει να αποδεχόμαστε την απόφαση των αθλητών και να πάψει το φαινόμενο να μην επικοινωνούμε πλέον με τον νέο προπονητή. Ο προπονητής υποδοχής είναι ο αποδέκτης της πρότασης των αθλητών και δεν αποτελεί «εχθρό» του παλαιού προπονητή.
Επιπλέον οι προπονητές πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε αντίπαλοι, δια μέσου των αθλητών μας, ΜΟΝΟ κατά την διάρκεια των αγώνων. Πριν και μετά έχουμε κοινά ενδιαφέρονται και κοινά συμφέροντα που πρέπει να έχουμε την ωριμότητα να διεκδικούμε.
Με τα 40 χρόνια της προπονητικής μου εμπειρίας πιστεύω ότι εάν η πλειοψηφία των αθλητών μας αισθάνονται θετικά για την συνεργασία μας τότε εισπράτουμε τον λεγόμενο «κοινωνικό μισθό» μας. Είναι γεγονός ότι η σχέση προπονητή – αθλητή έχει σφυρηλατηθεί από την καθημερινή τριβή και η αναγνώριση εκ μέρους των αθλητών ότι δέχθηκαν μια θετική επίδραση και ότι συμβάλλαμε να τους δώσουμε εφόδια ζωής, είναι το σημαντικότερο παράσημο μας. Και αυτό ισχύει πάνω και πέρα από τις όποιες αγωνιστικές επιτυχίες.
