Ανίκητη εδώ και δύο χρόνια, η 19χρονη Κλαρίσα Σιλντς πέτυχε έναν άθλο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα πυγμαχίας. Ακόμη πιο συγκλονιστική, όμως, είναι η ιστορία της
του Ηλία Τάταλα
[email protected]
Στα 19 χρόνια της είναι χρυσή Ολυμπιονίκης, πρωταθλήτρια στο ηπειρωτικό πρωτάθλημα Αμερικής, πρωταθλήτρια κόσμου στις νέες γυναίκες και πλέον παγκόσμια πρωταθλήτρια στην κατηγορία των γυναικών.
Στη Τζετζού της Κορέας, η Αμερικανίδα πυγμάχος σήμερα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο που της έλειπε νικώντας στον τελικό της κατηγορίας των 75 κιλών την Κινέζα Λι Κιαν με 3-0.
Η Σιλντς έχει κατακτήσει τα πάντα και ας βρίσκεται στο ξεκίνημα της καριέρας της που αναμένεται να είναι θρυλική. Το εκπληκτικό είναι ότι τα έχει καταφέρει όλα αυτά ξεπηδώντας μέσα από ένα βούρκο.
Μέσα στην αγριότητα
Το Φλιντ του Μίτσιγκαν δεν είναι ένα μέρος για να ζουν παιδιά. Το κλείσιμο της αυτοκινητοβιομηχανίας της Μπιούικ, το 1980, προκάλεσε στην πόλη ένα πλήγμα που ακόμη δεν έχει ξεπεραστεί. Φτώχεια για τους περισσότερους και ως συνήθως η φτώχεια φέρνει βία, ακόμη και μέρα μεσημέρι.
Σε αυτόν τον άγριο τόπο ζούσε η Κλαρίσα Σιλντς. Το καλοκαίρι, πριν τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, έχασε έναν φίλο της σε συμπλοκές εφηβικών συμμοριών. Λίγες μέρες αργότερα ένας άγνωστος πυροβολήθηκε έξω από την πόρτα του γυμναστηρίου όπου προπονούταν. Εκείνη είχε αποχωρήσει μόλις μία ώρα πριν.
Όλα αυτά δεν την τρόμαζαν, καθώς έχει μεγαλώσει μέσα στην αγριότητα. Ο πατέρας της την επισκέφθηκε για πρώτη φορά όταν εκείνη ήταν εννιά ετών. Έγκλειστος στις φυλακές, δεν είχε επαφές με την υπόλοιπη οικογένεια. Ο μεγάλος αδελφός ακολούθησε το δρόμο του πατέρα και γνώρισε επίσης τη φυλακή. Η μικρή Κλαρίσα μεγάλωσε με τη μητέρα της και αυτό που θυμάται έντονα από την παιδική της ηλικία είναι οι συχνές μετακομίσεις. Εικοσιτέσσερα διαφορετικά διαμερίσματα σε δέκα χρόνια, δεν είναι και λίγα.
Στα 11 χρόνια της πέρασε έξω από το γυμναστήριο πυγμαχίας του Μπάρτον. Δεν το πολυσκέφθηκε. Έπεισε τον πατέρα της να υπογράψει τη σχετική άδεια για να κάνει προπονήσεις πυγμαχίας και μπήκε για πρώτη φορά στον κόσμο του ρινγκ.
Πεινούσε…
«Ποτέ δεν μου άρεσαν οι γυναίκες που πυγμαχούσαν. Ακόμη και αυτές που κατακτούσαν μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Το στιλ τους ήταν πολύ γυναικείο. Η Κλαρίσα όμως είχε κάτι διαφορετικό. Μετά από δύο εβδομάδες είχε αφομοιώσει πολλά περισσότερα πράγματα που είχα διδάξει, απ’ ότι τα αγόρια που ήταν και λίγο μεγαλύτερα από εκείνα. Είχε όμως ένα πρόβλημα…», θα πει ο Τζέισον Κράτσφιλντ ο προπονητής που άλλαξε τη ζωή της Κλαρίσα.
Το πρόβλημα ήταν ότι ενώ το κορίτσι είχε φοβερή αντίληψη και απίστευτη θέληση, δεν είχε ενέργεια. Ο λόγος ήταν ότι πεινούσε. Η διατροφή της ήταν περιορισμένη, λόγω της φτώχειας της οικογένειας και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις προπονήσεις.
Ένα βράδυ ο Κράτσφιλντ είπε την ιστορία στη σύζυγό του, τη Ρόουζ. Από την επόμενη μέρα εκείνη ετοίμαζε μία μερίδα φαγητό παραπάνω και την έστελνε στο άγνωστο κορίτσι.
Η Κλαρίσα πήρε τα πάνω της και άρχισε να κάνει θαύματα μέσα στο ρινγκ. «Αυτό που κατάλαβα από πολύ μικρή στη ζωή μου, είναι ότι αν θέλεις κάτι πάρα πολύ πρέπει να το διεκδικήσεις και να το πάρεις μόνη σου. Θα έκανα τα πάντα για να αλλάξω τη μοίρα μου», είπε η ίδια αρκετά χρόνια πριν.
Δύο χρόνια αργότερα, οι Κράτσφιλντ ζήτησαν από την οικογένεια της Κλαρίσα να τη φιλοξενούν στο σπίτι τους. Αν και έχουν παιδιά, έφτιαξαν ένα δωμάτιο για εκείνη και της χάρισαν μία φτωχική μεν, αλλά πιο άνετη ζωή δε από εκείνη που ζούσε πριν. Στα 13 της, η Κλαρίσα Σιλντς είχε πλέον μία καινούρια οικογένεια και θα έκανε τα πάντα για να ανταποδώσει.
Η δόξα
Στο υπόγειο, με τους φουσκωμένους από την υγρασία τοίχους, που είναι στολισμένοι με ασπρόμαυρες φωτογραφίες, η Κλαρίσα περνούσε τις ώρες της μετά το σχολείο. Ώρες ατέλειωτες, μέχρι που σύντομα ήρθε η ώρα να αγωνιστεί. Όλα τα βάσανά της παιδικής ηλικίας της τα έβγαλε μέσα στο ρινγκ. Πήρε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου με χαρακτηριστική ευκολία.
Φανταστείτε το. Αυτό το κορίτσι να παρελαύνει στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων δίπλα σε σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς, όπως ο Λεμπρόν Τζέιμς. Στο Λονδίνο η Κλαρίσα ήταν πραγματικός οδοστρωτήρας. Στα 17 της έγινε χρυσή Ολυμπιονίκης. «Πίστευα ότι με ένα χρυσό μετάλλιο θα μπορούσα να βελτιώσω τις προοπτικές της ζωής μου. Σήμερα αυτό το ζω» εξομολογείται δύο μήνες μετά την επιτυχία της.
Η οικονομική ανταμοιβή της από την κυβέρνηση ήταν 25.000 δολάρια και ένας σταθερός μισθός από την ομοσπονδία πυγμαχίας για όσο θα προπονείται, ωστόσο αυτό που δεν σταματά να απολαμβάνει, είναι ότι με το κατόρθωμά της έδωσε κίνητρο σε χιλιάδες παιδιά του Φλιντ να πιστέψουν ότι αξίζουν ένα καλύτερο μέλλον.
Οι επιτυχίες της τα δύο τελευταία χρόνια δείχνουν ότι το χρυσό μετάλλιο στο Λονδίνο δεν ήταν αρκετό για την ίδια. Το 2016, στο Ρίο, η Κλαρίσα θα πολεμήσει για το δεύτερο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, ενώ παράλληλα θα σπουδάζει στο κολέγιο. Μετά ίσως ακολουθήσει την επαγγελματική πυγμαχία. Σε κάθε περίπτωση, όμως, πέτυχε αυτό που ήθελε. Άλλαξε τη ζωή της.
