Σήμερα το ελληνικό χάντμπολ κλείνει τα 38 χρόνια του και η ημέρα πρέπει να δίνει την ευκαιρία για συζήτηση και όχι για ευχολόγια.
του Ηλία Τάταλα
[email protected]
Στα 38 σου υποτίθεται ότι πρέπει να έχεις ξεπεράσει τις παιδικές ασθένειες, να έχεις κατασταλάξει στις ανάγκες, στις αδυναμίες, στις προσδοκίες και στις μεθόδους που ακολουθείς. Ώριμος, να έχεις καταλάβει πώς παίζεται το παιχνίδι και τι πρέπει να κάνεις για να σταθείς στα πόδια σου και να προοδεύσεις.
Αυτά τουλάχιστον ισχύουν για έναν άνθρωπο, αλλά γιατί να μην ισχύουν και για ένα άθλημα; Τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό χάντμπολ γίνονται βήματα προς τα πίσω και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την οικονομική κρίση. Κυρίως έχει να κάνει με το γεγονός ότι το άθλημα δεν κατάφερε να αποκτήσει άμυνες, οργάνωση και συγκεκριμένο τρόπο ανάπτυξης την εποχή που στον ελληνικό αθλητισμό υπήρχαν χρήματα.
Όλα αυτά τα χρόνια πιπιλίζεται η καραμέλα της ανάπτυξης στη βάση. Ανάπτυξη με τι στόχο; Να έρθουν παιδιά στο άθλημα με ποια προοπτική, σε σχέση με τα ανταγωνιστικά αθλήματα; Κάπου εκεί το σχέδιο μπερδεύεται. Το χειρότερο είναι ότι ενώ το ελληνικό χάντμπολ βρίσκεται σε τέλμα, δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση για ριζικές τομές και θέσπιση κανόνων που θα επιτρέψουν την ανάπτυξη σε όλους τους τομείς. Το άθλημα παραμένει ερασιτεχνικό, χωρίς στελέχη σε ομοσπονδία και συλλόγους. Μιλάμε για τη μεγάλη ομάδα του 2004, μιλάμε για τους σπουδαίους αθλητές που πήγαν στο εξωτερικό και απέκτησαν παραστάσεις, αλλά δεν τους εκμεταλλευόμαστε στο παραμικρό.
Δεν έχει νόημα να απαριθμήσουμε τις αδυναμίες του ελληνικού χάντμπολ, τις οποίες συναντάμε καθημερινά σε όλες τις διοργανώσεις, από την Α1 ανδρών και το κύπελλο Ελλάδος μέχρι τα παιδικά πρωταθλήματα. To ζητούμενο είναι να αποκτήσει το άθλημα ξεκάθαρο προσανατολισμό και να μη βαδίζει στα τυφλά. Σήμερα, με μια καινούρια κυβέρνηση που φαίνεται να έχει διάθεση για τομές, το ελληνικό χάντμπολ βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Μόλις χθες ο υφυπουργός Αθλητισμού Σταύρος Κοντονής, είπε ότι πλέον δεν θα είναι προαπαιτούμενο για ένα σύλλογο να συστήσει εταιρία ή τμήμα αμειβομένων αθλητών για να συμμετάσχει σε επαγγελματικά πρωταθλήματα. Με αυτό το σκεπτικό και εφόσον υλοποιηθεί αυτή η σκέψη, ανοίγεται ένας δρόμος για το χάντμπολ.
Δεν θα την αποφύγουμε την ευχή. Μακάρι το άθλημα να μη χάσει και πάλι το δρόμο του. Μακάρι του χρόνου, στη συμπλήρωση των 39 ετών ύπαρξης του να συζητάμε για τα βήματα που έγιναν και όχι γι’ αυτά που δεν γίνονται.
