Δύο φορές αργυρός Ολυμπιονίκης, πρωταθλητής Ευρώπης, σημαιοφόρος της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς του 2012 στο Λονδίνο και ο μοναδικός αθλητής του τάε κβον ντο με 4 συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης κουβάλησε στις πλάτες του πολλά χρόνια το ελληνικό τάε κβον ντο, υπήρξε τεράστια αθλητική προσωπικότητα και το κενό που αφήνει πρόωρος χαμός του, μόλις σε ηλικία 43 ετών, δεν μπορεί να αναπληρωθεί.
Γεννημένος στις 17 Οκτωβρίου το 1979 στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης, ξεκίνησε την ενασχόληση του με το τάε κβον ντο σε ηλικία μόλις τριών ετών. Δεν πρόλαβε να γίνει… παιδί καθώς από πολύ μικρή ηλικία μπήκε στον πρωταθλητισμό με πολύ μεγάλες θυσίες. Ο πρώτος του αγώνας ήταν στο κλειστό γυμναστήριο της Μίκρας όταν ήταν μόλις 11 ετών και ξεκίνησε με… ήττα. Μέχρι τα 14 του χρόνια ήθελε να παρατήσει τον πρωταθλητισμό και το τάε κβον ντο, όμως τρία χρόνια αργότερα, μόλις 17 ετών γράφει ιστορία για τον ελληνικό αθλητισμό. Γίνεται ο πρώτος παγκόσμιος πρωταθλητής στο τάε κβον ντο στην κατηγορία των εφήβων. Τότε ήταν που η Ελλάδα άρχισα να μαθαίνει το τάε κβον ντο σαν άθλημα.
Το 1999, ο Νικολαΐδης παίρνει την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Ένα μήνα αργότερα όμως θα σπάσει το πόδι του σε τροχαίο ατύχημα καθ’ οδόν για την προπόνηση. Έδωσε μάχη με το χρόνο για να προλάβει τους Ολυμπιακούς, αγωνίστηκε τελικά στο Σίδνεϊ, όμως το πόδι δεν είχε «δέσει» καλά και στον αγώνα με τον Κολομβιανό Μίλτον Κάστρο για τα προημιτελικά των +80 κιλών, στο δεύτερο γύρο της αναμέτρησης ακούστηκε ένα… κρακ. Ακολούθησε η κραυγή του Αλέξανδρου Νικολαΐδη «Έσπασε! Έσπασε… έσπασε! Μαμά έσπασε!». Ο Νικολαΐδης προηγούνταν στο σκορ και ετοιμάζονταν για τον ημιτελικό…
Με το πόδι σπασμένο δύο φορές σε ηλικία 21 ετών, ένας αθλητής του τάε κβον ντο θεωρείται τελειωμένος. Όχι όμως ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης που δεν ήταν ένας συνηθισμένος αθλητής. «Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα γίνουν σε τέσσερα χρόνια οι Ολυμπιακοί στην Ελλάδα και εγώ δεν θα αγωνιστώ» είχε δηλώσει και ξεκίνησε έναν Γολγοθά. Δύο χρόνια θεραπείες να δέσει το πόδι και δύο χρόνια ταχύρρυθμη προετοιμασία για να είναι έτοιμος.
Σαν από κινηματογραφική ταινία, ο δίμετρος γίγαντας από τον Εύοσμο Θεσσαλονίκης τα κατάφερε. Έφτασε στον τελικό των +80 κιλών και ήταν το φαβορί για το χρυσό, όμως μια στιγμή ολιγωρίας έδωσε την ευκαιρία στον εξαιρετικό και πολύπειρο Νοτιοκορεάτη Μουν Ντάε Σέονγκ με ένα λάκτισμα να τον βγάλει νοκ άουτ και να τον αφήσει με το αργυρό μετάλλιο. «Δεν μπόρεσα να χαρώ, γιατί έχασα στον τελικό και μάλιστα με νοκ άουτ. Είναι ο χειρότερος τρόπος για να χάσεις. Δεν ήθελα καν να βγω να πάρω το μετάλλιο. Άργησε να γίνει η απονομή στην κατηγορία μου ακριβώς για αυτόν τον λόγο, επειδή δεν ήθελα να βγω. Καθόμουν στον χώρο προθέρμανσης και έρχονταν από την οργανωτική επιτροπή και μου ζητούσαν να βγω και τους έλεγα να μου φέρουν το μετάλλιο εδώ. Ήρθε η μάνα μου και με ανάγκασε να βγω, αλλιώς δεν ξέρω πόση ώρα θα έμενα μέσα. Δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία μου από το 2004 με το μετάλλιο όπου να χαμογελάω. Καμία». H πρόκριση του στον τελικό των +80κ κόντρα στον Ιορδανό Ιμπραχίμ Καμάλ, έχει ξεσηκώσει τους χιλιάδες Έλληνες που είχαν γεμίσει ασφυκτικά το κλειστό τάε κβον ντο στο Φάληρο.
Αυτό που έχασε στην Αθήνα το 2004, αποφάσισε να το διεκδικήσει ξανά το 2008 στο Πεκίνο. Ήταν ο κορυφαίος των +80κ στον κόσμο και στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου έκανε αλάνθαστο τουρνουά. Στον τελικό ηττήθηκε 5-4 από τον Νοτιοκορεάτη Τσα Ντονγκ Μιν. Ο Μιλώντας για το Πεκίνο, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης θυμόταν την αδικία αλλά αυτή τη φορά χαμογέλασε. «Δεν μιλάω ποτέ για αδικίες και διαιτησίες, αλλά εκείνη την χρονιά μου το πήρανε το χρυσό. Ένιωσα όμως ότι ανταμείφτηκα για όλον αυτόν τον κόπο των προηγούμενων ετών και επίσης έκανα την καλύτερη εμφάνιση της καριέρας, οπότε στο μυαλό μου ήταν σαν να το είχα πάρει το χρυσό, άσχετο αν βγήκα δεύτερος. Όταν βέβαια τελείωσε ο αγώνας και πήγα στα αποδυτήρια έγινε ένας μικρός χαμός, πήγα να τα σπάσω, αλλά όταν ήρθε η ώρα την απονομής σκέφτηκα πως είναι κρίμα να έχω δεύτερο συνεχόμενο ολυμπιακό μετάλλιο και να μην έχω φωτογραφίες που να χαμογελάω. Οπότε είπα πως πρέπει να βγω και να το χαρώ».
Το Ολυμπιακό ταξίδι του Αλέξανδρου Νικολαΐδη δεν είχε τελειώσει. Κέρδισε την πρόκριση για τους Αγώνες του 2012, αν και το σώμα του έλεγε να σταματήσει, αυτός πείσμωνε περισσότερο. Ως το πιο πετυχημένο μέλος της Ολυμπιακής ομάδας στους Αγώνες του 2008, η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, βάσει παράδοσης, τον έχρισε σημαιοφόρο στο Λονδίνο. Ολόκληρος ο πλανήτης παρακολούθησε έναν δίμετρο Έλληνα να μπαίνει πρώτος στο Ολυμπιακό στάδιο στην 4η συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες (μοναδικό επίτευγμα για τάε κβον ντο). Στο Λονδίνο πήγε με πολλά προβλήματα και αποκλείστηκε από τον πρώτο γύρο χάνοντας 7-3 από τον Τούρκο Μπαχρί Τανρικουλού. Τον πείραξε πολύ ο αποκλεισμός, όμως είχε σηκώσει την ελληνική σημαία και αυτή τη στιγμή τη χαρακτήρισε ως τη σημαντικότερη της καριέρας του. «Το να σου απονείμει η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή τον τίτλο του σημαιοφόρου της ελληνικής Ολυμπιακής ομάδας είναι τιμή και η πιο συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή της καριέρας μου».
Δεν ήθελε να τελειώσει την καριέρα του με ήττα. Πήγε το 2013 στους μεσογειακούς της Μερσίνης. Έφτασε και πάλι στον τελικό για να χάσει το χρυσό από τον Τούρκο Αλί Σαρί (5-0) με εχθρική διαιτησία…
Προσπάθησε να δώσει το παρών και 5η φορά σε Ολυμπιακούς το 2016 στο Ρίο, αλλά η ηλικία και οι τραυματισμοί έβαλαν νωρίς τέλος στο εγχείρημα…
Ο Αλεξανδρος Νικολαΐδης προσέφερε πολλά στον ελληνικό αθλητισμό, περισσότερα από όσα του επέστρεψε το άθλημά του, ο αθλητισμός και η Πολιτεία.
