Από το 2012 η Εθνική κορασίδων έχει εξελιχθεί σε συνώνυμο της επιτυχίας, έχοντας καταφέρει να δώσει το παρών σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Κι αν οι προηγούμενες επιτυχίες (5η θέση στο ευρωπαϊκό του Μαυροβουνίου, 12η θέση στο παγκόσμιο της Ταϊλάνδης) πιστώνονται στη γενιά που πλέον απαρτίζει την Εθνική νεανίδων, η πρόσφατη πρόκριση στα τελικά του ευρωπαϊκού που θα φιλοξενηθούν στην Βουλγαρία (28 Μαρτίου – 5 Απριλίου) είναι μία πρώτη απόδειξη ότι και η νέα φουρνιά μπορεί να μας χαρίσει ανάλογες μεγάλες στιγμές.
Η 2η θέση στον προκριματικό όμιλο (διεξήχθη στην πόλη Μπαρ του Μαυροβουνίου εκεί όπου το 2013 η προηγούμενη κορασίδων πήρε την 5η θέση στο ευρωπαϊκό) πίσω από την Ολλανδία ήταν μία πολύ σημαντική επιτυχία γιατί οκτώ από τις δώδεκα αθλήτριες που ήταν στην αποστολή συμμετείχαν για πρώτη φορά σε μια τέτοια διοργάνωση.
Ναι μεν οι τέσσερις της 7άδας (Φακοπουλίδου, Παπάζογλου, Διάλλα, Ξανθοπούλου) έχουν παραστάσεις ακόμη κι από τελικές φάσεις ευρωπαϊκών ή παγκοσμίων, όμως για όλες τις υπόλοιπες το… ταξίδι έχει μόλις αρχίσει.
Αν μάλιστα σκεφτούμε ότι η πρόκριση στο Μαυροβούνιο ήρθε κόντρα σε ομάδες που επενδύουν πολλά λεφτά στην ανάπτυξη (Ολλανδία, Αυστρία) ή έχουν τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα (Μαυροβούνιο) που βοηθάει στην καλύτερη προετοιμασία, τότε η επιτυχία αυτή αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία.
Αυτό όμως που δίνει το δικαίωμα σε όλους να αισιοδοξούν για ακόμη καλύτερες ημέρες είναι τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά που έχει η συγκεκριμένη φουρνιά των κοριτσιών, τα οποία θα προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε καταγράφοντας τα θετικά αλλά και τα αρνητικά της στοιχεία.
Τα συν (+)
Παρόλο που στο Μπαρ η υποδοχή εξελίχθηκε σε αχίλλειο πτέρνα, ένα από τα δυνατά όπλα της ομάδας είναι η πολύ καλή πρώτη μπάλα κι η κακή απόδοση στο Μπαρ ήταν θέμα άγχους και απειρίας και όχι έλλειψη δεξιότητας ικανότητας.
Για την ηλικία των αθλητριών λειτουργεί εξαιρετικά το τρίπτυχο σερβίς – μπλοκ – άμυνα. Όλη η ομάδα απειλεί από τη γραμμή του σερβίς, οι κεντρικές έχουν πολύ καλή κίνηση, αλλά αντίληψη πάνω στο φιλέ, ενώ όλες ανεξαιρέτως, ακόμη και τα ψηλά κορμιά της ομάδας κυνηγάνε τις μπάλες στην άμυνα
Επιθετικά η ομάδα διαθέτει αθλήτριες που δεν κάνουν εύκολα το λάθος, μένουν πιστές στο τακτικό πλάνο μεταφέροντας την πίεση στην άλλη πλευρά.
Υπάρχουν αρκετά παιδιά με πολύ καλές σωματομετρικές προδιαγραφές, ενώ υπάρχουν παιδιά που είναι κοντά σ’ αυτά τα επίπεδα, αλλά έχουν μεγάλες αθλητικές δυνατότητες τις οποίες εφόσον αναπτύξουν (μέσα από την καθημερινή δουλειά) μπορούν να φτάσουν στα διεθνή στάνταρ.
Είναι μια πραγματική ομάδα, όπου όλες κάνες τη δουλειά τους, χωρίς να υπάρχει η μεγάλη σταρ, αλλά μία πλειάδα ποιοτικών εργατών.
Τα πλην (-)
Υπάρχει δυσκολία στη διαχείριση του άγχους, ωστόσο αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό τη δεδομένη χρονική στιγμή καθώς είναι κορίτσια μικρά σε ηλικία, χωρίς πολλές αγωνιστικές παραστάσεις.
Η πλειοψηφία των κοριτσιών είναι καταπονημένες σωματικά και ψυχολογικά από τους πολλούς αγώνες που είναι αναγκασμένες να δίνουν στη διάρκεια της σεζόν. Αγωνιζόμενες στις ομάδες κορασίδων, νεανίδων και γυναικών στους συλλόγους τους επιβαρύνονται σημαντικά, δεν έχουν τον απαραίτητο χρόνο για να δουλέψουν σε συγκεκριμένους τομείς (ενδυνάμωση, τεχνική) και είναι εκτεθειμένες σε τραυματισμούς.
Τη δεδομένη χρονική στιγμή υπάρχει έλλειψη δύναμης στην επίθεση, αλλά και ποικιλίας στις επιθετικές κινήσεις των κεντρικών.
Η σύνθεση της Εθνικής
Κατερίνα Βλάχου (17, 1.76), πασαδόρος, Αιγάλεω
Ελένη Καρακάση (15, 1.82), πασαδόρος, ΑΟ Μαρκοπούλου
Λήδα Καστάνου (16, 1.91), διαγώνια, Ηρακλής Κηφισιάς
Άλκηστις Καραφουλίδου (15, 1.95), διαγώνια, Μακεδόνες Αξιού
Σία Φακοπουλίδου (17, 1.78), ακραία, Φιλαθλητικός Λαρισαϊκός
Κατερίνα Παπάζογλου (17, 1.82), ακραία, Ελπίδα Αμπελοκήπων
Ελένη – Ελπίδα Μιλεντίγιεβιτς (15, 1.77), ακραία, Αιγάλεω
Κωνσταντίνα Δασκάλου (16, 1.80), ακραία, Ηρακλής Ιωαννίνων
Άννα – Λαμπρινή Πήττα (17, 1.80), κεντρική, Άρης
Εύα Αλεξάκου (15, 1.82), ακραία, Μακεδόνες Αξιού
Βασιλική – Μαρία Διάλλα (17, 1.85), κεντρική, Αργώ Βόλου
Μαρία Αικατερίνη Ξανθοπούλου (16, 1.61) λίμπερο, ΔΑΣ Ωραιοκάστρου
