Κάποιοι θα μπορούσαν να μιλήσουν για μαγικό ραβδί. Ο Ζόραν Κόβαβιτς δεν συμφωνεί με αυτό. Ο προπονητής του Πανναξιακού απλά δουλεύει και δικαιώνεται.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
«Τώρα πια το νησί μας είναι διάσημο για τα μάρμαρα, την πατάτα και τον Πανναξιακό!» Φοβερή ατάκα από Ναξιώτη λίγες ώρες μετά τον απίστευτο θρίαμβο της γυναικείας ομάδας βόλεϊ του Πανναξιακού που επικράτησε με 3-0 της Λε Κανέ (2η στο γαλλικό πρωτάθλημα) στον πρώτο αγώνα των δύο ομάδων για τους ‘16’ του Τσάλεντζ Καπ.
Στην παρθενική του ευρωπαϊκή παρουσία ο Πανναξιακός έχει καταφέρει να αποκλείσει ήδη την Μινχάνσκα από την Λευκορωσία και την Νοσατέλ από την Ελβετία κι όλα αυτά στη δεύτερη μόλις χρονιά που αγωνίζεται στη μεγάλη κατηγορία, ενώ από την περσινή ομάδα έμειναν μόνο η Τσέσλιαρ, Εμμανουηλίδου. Έμεινε όμως κι ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από αυτό το μικρό θαύμα και δεν είναι άλλος από τον Ζόραν Κόβαζιτς. Ένας προπονητής ο οποίος σε πολλούς μοιάζει απρόσιτος και υπερβολικά αυστηρός, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας εξαιρετικός επαγγελματίας.
Γεννημένος στην Σερβία, αλλά μεγαλωμένος στην Κροατία, ο Ζόραν Κόβαζιτς (αν και η κανονική προφορά είναι Κόβατσιτς) κατάλαβε νωρίς ότι ως παίκτης δεν έχει ιδιαίτερο μέλλον και στα 25 του χρόνια αποφάσισε να γίνει προπονητής. Ο πόλεμος που ξέσπασε στην Γιουγκοσλαβία τον έφερε πρόσφυγα στην ίδια του την πατρίδα καθώς βρήκε καταφύγιο στον Σερβικό θύλακα στην Βοσνία Ερζεγοβίνη, όπου έπιασε πάλι δουλειά προπονώντας αρχικά την Βίσνεγκραντ, κατόπιν την Μπρίτσκο και από το 1999 έως το 2003 την Μιτρόβιτσα την οποία οδήγησε στα ευρωπαϊκά κύπελλα.
Την ίδια χρονιά, κι αφού πλέον τα πάθη είχαν ηρεμήσει, ο πρόεδρος της σερβικής ομοσπονδίας βλεϊ Αλεξάντερ Μπόρισιτς επισκέφτηκε το Ζάγκρεμπ και αφού βαρέθηκε να του λένε «να δώσετε χαιρετίσματα στον Ζόραν Κόβαζιτς», όχι μόνο αποφάσισε να μάθει ποιος είναι αυτός ο Σέρβος προπονητής που αποθεώνουν οι Κροάτες, αλλά του έδωσε την ευθύνη των μικρών εθνικών ομάδων της Σερβίας. Το αποτέλεσμα; Μετάλλια σε ευρωπαϊκά, παγκόσμια και μια πλειάδα αθλητριών που λογίζονται στις κορυφαίες του κόσμου αν και ο ίδιος θεωρεί κορυφαία του στιγμή το χρυσό στο 1ο ευρωπαϊκό λιγκ όπου ήταν προπονητής στην εθνική γυναικών. «Το φάιναλ φορ έγινε στο Καϊσέρι της Τουρκίας κι ο τελικός σε ένα γήπεδο με 10.000 Τούρκους οπαδούς. Οι Τούρκοι που κατέβηκαν με πλήρη ομάδα προηγήθηκαν με 2-0, αλλά παρόλο που είχαμε πολλά νεαρά κορίτσια καταφέραμε και κάναμε την ανατροπή».
Μετά από εκείνο το χρυσό ο Ζόραν Κόβαζιτς άφησε την Σερβία και μετακόμισε στην Ελλάδα, όπου ήδη είχε συνεργασία με τις Ακαδημίες του Ηρακλή Κηφισιάς, αναλαμβάνοντας την ομάδα των Βορείων προαστίων. «Στον Ηρακλή Κηφισιάς είχα όλες τις προϋποθέσεις να δουλέψω με μικρά κορίτσια και θέλω να πω ένα ευχαριστώ στον κ. Μαυριτσάκη. Τώρα βλέπω κάποια από αυτά τα κορίτσια να παίζουν στην Α1 ή στην Εθνικής Ελλάδας και χαίρομαι γιατί πραγματικά δούλεψαν σκληρά. Κι αυτό που με ικανοποιεί περισσότερο είναι τώρα που με συναντούν με ευχαριστούν δείχνοντας ότι έχουν αντιληφθεί τη δουλειά που κάναμε».
Το καλοκαίρι του 2013 όμως μετακόμισε στον Πανναξιακό κι ο ίδιος θυμάται: «Όταν μιλήσαμε για πρώτη φορά με τη διοίκηση του Πανναξιακού, η κουβέντα αφορούσε ένα ολοκληρωμένο πρότζεκτ το οποίο ξεκινούσε από τις ακαδημίες και έφτανε μέχρι την πρώτη ομάδα. Επίσης είχαμε επισημάνει τι είναι σημαντικό να πετύχουμε την πρώτη χρονιά και τι την δεύτερη. Σίγουρα δεν είναι όλα τέλεια, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι η διοίκηση πιστεύει σ’ αυτό το πρότζεκτ και το στηρίζει. Κι ο κόσμος της Νάξου όμως καταλαβαίνει το βόλεϊ κι αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε. Κι είναι εξίσου σημαντικό να υπάρχει υπομονή γιατί η αλλαγή στην νοοτροπία εντός και εκτός γηπέδου είναι κάτι που δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη». Για τον Σέρβο τεχνικό δεν υπάρχουν μυστικές συνταγές, αλλά το μότο του είναι απλό: «Όποιος δουλεύει δικαιώνεται…», ενώ για τον ίδιο πέρα από τις νίκες και τις προκρίσεις: «Το πιο μεγάλο κέρδος ίσως είναι οι νέοι άνθρωποι που έρχονται κοντά στην ομάδα και μπαίνουν στο συμβούλιο κι η ζεστασιά του που δείχνουν οι τοπικοί φορείς. Εμείς έπρεπε να κάνουμε κάποια πράγματα στο γήπεδο μας κι ΝΟΠΠΑΠΑ χωρίς δεύτερη κουβέντα ολοκλήρωσε τις εργασίες»
Φυσικά και δεν παραγνωρίζει την σημαντικότητα των όσων έχει πετύχει η ομάδα του μέχρι στιγμής, αλλά τώρα που η ευφορία ξεχειλίζει στο νησί φροντίζει τραβήξει χαλινάρι στον ενθουσιασμό. «Δεν μπορείς να φτάσεις στον τελικό σου προορισμό από τη μια στιγμή στην άλλη. Βήμα, βήμα πρέπει να προχωράς. Να κάνεις μεγάλα βήματα κάθε φορά, αλλά χωρίς βιασύνη. Κι όποιος δουλεύει κι αγαπάει αυτό που κάνει πάντα προοδεύει. Είναι δύσκολο αλλά πρέπει να δουλεύεις για το όνειρο σου κι όχι να αρκείσαι μόνο σε φιλοσοφίες. Στα λόγια είναι πάντα όλα εύκολα». Πριν τα παιχνίδια με την Νοσατέλ (για τους 32 του Τσάλεντζ Καπ) ο ίδιος έλεγε ότι το πιο μακρινό του όνειρο είναι να δει τον Πανναξιακό στην πρώτη τριάδα του πρωταθλήματος (είναι 3ος με τη λήξη του πρώτου γύρου) και να δει την ομάδα του να παίζει στην Ευρώπη (το κατάφερε κι αυτό).
Το ερχόμενο Σάββατο υποδέχεται τον πρωτοπόρο και αήττητο Παναθηναϊκό και την επόμενη Τετάρτη δίνει στην Γαλλία τον επαναληπτικό με την Λε Κανέ. Προφανώς μετά από αυτά τα δύο ματς ίσως χρειαστεί να επαναπροσδιορίσει τους στόχους και τα όνειρα του. Αυτό πάντως που δεν πρόκειται να αλλάξει είναι η φιλοσοφία του. «Είμαι πολύ σκληρός, Απαιτώ την πειθαρχία και να δουλεύω όπως θέλω εγώ. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο για τις αθλήτριες ούτε για την διοίκηση αλλά πρέπει ένας άνθρωπος να έχει αυτόν τον ρόλο μέσα και έξω από το γήπεδο και στις ομάδες μου αυτός είμαι εγώ».
