Το ποδόσφαιρο λείπει από το Sportsfeed. Όχι, όμως, ως έλλειμμα. Είναι μία συνειδητή επιλογή. Το ίδιο συμβαίνει και με το μπάσκετ. Αλλά κάποιες στιγμές νιώθεις την ανάγκη να γράψεις και για τα δύο.
του Σταύρου Γεωργακόπουλου
[email protected]
Ειδικά εάν έχεις ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο από κάποιους παίκτες σαν τον Ρόμπι Ρέζεμπρινγκ. Τον Ολλανδό που έφυγε το βράδυ του Σαββάτου από τη ζωή, αλλά πρόλαβε και σε έμαθε πόσο ωραίο είναι το ποδόσφαιρο.
Το μουντιάλ της Αργεντινής ήταν η πρώτη μεγάλη διοργάνωση που θυμάμαι. Παιδί του δημοτικού. Ξενυχτούσα και ονειρευόμουν να δω στην Ελλάδα την τριπλέτα των Ρέζεμπρινγκ, Μάριο Κέμπες και Ρομπέρτο Μπέτεγκα. Με τον Τεόφιλο Κουμπίλιας και τον Ζίκο στην πλάτη τους. Με τον Ρούντι Κρολ και τον Ντανιέλ Πασαρέλα στο κέντρο της άμυνας. Με τον Μάφρεντ Καλτς δεξιά και τον Αντόνιο Καμπρίνι αριστερά. Με τον Ντίνο Τζοφ κάτω από τα δοκάρια. Και τον Ράινερ Μπόνοφ κεντρικό μέσο.
Ο Ρόμπι έφυγε από τη ζωή. Και η είδηση μου θύμισε τη στενοχώρια που ένιωσα όταν το δοκάρι του στέρησε το νικητήριο γκολ της Ολλανδίας στον τελικό της διοργάνωσης κόντρα στη γηπεδούχο Αργεντινή.
Με την πληροφορία για τον θάνατο του Ρέζεμπρινγκ χάθηκε εκείνη η παιδική αθωότητα. Εκείνο το τρεμούλιασμα της καρδιάς που εμφανίστηκε μερικές εβδομάδες αργότερα όταν εφημερίδα της εποχής παραμύθιαζε τον κόσμο ότι ο τεράστιος Ολλανδός μπορούσε να έρθει σε ελληνική ομάδα. Για μένα, εκείνη η είδηση δημιούργησε ένα όνειρο. Είπαμε ότι ήταν τα χρόνια της αθωότητας.
Εξίσου μεγάλη θλίψη προκάλεσε και η είδηση για τον θάνατο του Κόμπε Μπράιαντ. Διάβαζα το πρωί της Κυριακής για το προσπέρασμα του Λεμπρόν Τζέιμς στον πίνακα των σκόρερ. Και κοιτούσα το παπούτσι, στο οποίο έγραψε «Mamba 4 life». Τι τραγική ειρωνεία! Μερικές ώρες αργότερα, ο Κόμπε περνούσε στην αιωνιότητα.
Για μένα ο Μπράιαντ σηματοδότησε μία ολόκληρη εποχή. Συνδέθηκε με τα χρόνια της δημοσιογραφικής διαδρομής. Έστω και σε άλλα ρεπορτάζ. Αλλά επειδή μεγάλωσα με το Super Basket, τις Ματιές στο Μπάσκετ, το Basketόραμα και τα περιοδικά εκείνης της εποχής, θεωρούσα λανθασμένη επιλογή για κάποιον αθλητή να αφήσει το πανεπιστήμιο και να πάει στο NBA. Πίστευα ότι κάποια στιγμή θα έχανε τον προσανατολισμό του και θα καταστρεφόταν επειδή θα του έλειπε το υπόβαθρο. Εκείνη την άποψη μου την γκρέμισε ο Κόμπε. Και χάρη στο δικό του παράδειγμα τόλμησαν στην πορεία και άλλοι μεγάλοι αθλητές το ίδιο βήμα. Ο σεβασμός στον Μπράιαντ ήταν μεγαλύτερος από εκείνος που ένιωσα για τον Μάικλ Τζόρνταν, αν και πάντα θεωρούσα τον τελευταίο ως κορυφαίο όλων των εποχών. Με μοναδική ένσταση τι θα έκανε ο Μάτζικ εάν έφτανε έως το τέλος της διαδρομής. Αν και ήταν διαφορετικού τύπου παίκτης.
Αλλά το θέμα δεν είναι οι αγωνιστικές συγκρίσεις. Απλά ήταν μία ανάγκη να αποτυπώσω κάποια συναισθήματα που γεννήθηκαν από την είδηση ότι σκοτώθηκε ο Κόμπε. Και με τον σεβασμό που αρμόζει σε όσα μας πρόσφερε, να προσθέσω τη δική μου υπόκλιση…
