Οι μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη γνωρίζουν ιδιαίτερη άνθιση και στις μεγάλες διοργανώσεις αποτελούν τα πιο δημοφιλή αγωνίσματα, τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Η Ελλάδα αποτελεί την εξαίρεση…
του Γιάννη Δαγκόγλου
προπονητής στίβου
Σε κεντρικό επίπεδο η oμοσπονδία είναι θεατής των εξελίξεων στο ευαίσθητο αυτό κομμάτι της αγωνιστικής δραστηριότητας της καθώς δεν έχει την πολιτική βούληση να παρέμβει ουσιαστικά και να αλλάξει τα τωρινά δεδομένα. Σε ένα χώρο μάλιστα που αποτελεί και τον στυλοβάτη της αφού η ύπαρξη αθλητών επιπέδου και με ικανότητες να ανταγωνιστούν τους ξένους αθλητές που κατά καιρούς προσκαλεί στις διοργανώσεις της είναι βασικό και χρόνιο αίτημα των χορηγών.
Από την άλλη ασκώντας πολιτική υπέρ των σωματείων και εξυπηρετώντας ψηφοθηρικά συμφέροντα αλλάζει προπονητές στους «δυσαρεστημένους» αθλητές και παράγοντες μην λαμβάνοντας υπόψη τις πραγματικές συνθήκες προπόνησης αλλά και διαμονής των αθλητών κάνοντας τα χατίρια των υμετέρων…
Και αν στα υπόλοιπα αγωνίσματα όντως είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει ο αθλητής τον προπονητή και άρα προπονητική φιλοσοφία μέσα στην αγωνιστική χρονιά, στην αντοχή είναι σχεδόν αδύνατο αφού οι προσωπικές ιδιαιτερότητες που έχουν να κάνουν με τις φυσικές ικανότητες αλλά και την ψυχοσύνθεση ενός αθλητή αντοχής είναι πολύ διαφορετικές και πολλές φορές χρειάζονται ακόμα και δυο περίοδοι για να αποδώσει ένας αθλητής με τον νέο του προπονητή!
Η ευθύνη των αθλητών
Μεγάλο μερίδιο για την συγκεκριμένη κατάσταση φέρουν και οι ίδιοι οι αθλητές, αφού βάζουν μόνοι τους χαμηλά τον πήχη των επιδόσεων. Οι περισσότεροι έχουν την νοοτροπία της καλοπέρασης που σε καμιά περίπτωση δεν συνάγει με την προπόνηση των συγκεκριμένων αγωνισμάτων, «ψωνίζονται» από την δημοσιότητα των λαϊκών αγώνων που κάθε σαββατοκύριακο συμμετέχουν και κερδίζουν μεταξύ ερασιτεχνών, παίρνουν μικρές χορηγίες ειδικά σε ρουχισμό και εξοπλισμό και μπαίνουν στην κατηγορία στήριξης όπου δεν έχουν καμιά ουσιαστικά βοήθεια για προετοιμασίες σε υψόμετρο και αγώνες στο εξωτερικό.
Τί θα μπορούσε να κάνει ο ΣΕΓΑΣ
Αυτό που θα μπορούσε να κάνει η ομοσπονδία εδώ και χρόνια πιο εύκολα με προγράμματα επιδοτούμενα αλλά και χορηγική βοήθεια, είναι να φτιάξει τις εγκαταστάσεις της όπως αυτή της Πάρνηθας. Μια εγκάτασταση που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί προπονητικό κέντρο σε υψόμετρο αφού θα έπρεπε να βρίσκεται πάνω από τα 2.000 μέτρα από το επίπεδο της θάλασσας (το προπονητήριο της Πάρνηθας είναι στα 1.000μ.). Θα μπορούσε όμως να αποτελέσει μια σταθερή βάση για τους αθλητές ειδικά την καλοκαιρινή περίοδο όπου οι κλιματολογικές συνθήκες στην χώρα μας είναι απαγορευτικές για αθλήματα αντοχής.
Άμεσα όμως θα μπορούσε να κάνει αυτό που γίνεται σε όλες τις προηγμένες αθλητικά χώρες. Να οργανώσει τομείς ανά ομάδα αγωνισμάτων και να δημιουργήσει προεθνικές ομάδες για όλες τις κατηγορίες με τους νικητές των πανελληνίων πρωταθλημάτων της κατηγορίας τους αλλά και τους νικητές των σχολικών πρωταθλημάτων ανεξάρτητα αν πιάνουν τα όρια συμμετοχής σε διεθνείς διοργανώσεις. Διαφορετικά θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο το χάσμα με τους ξένους αθλητές αφού μην έχοντας κίνητρο ακόμα και οι υπάρχοντες αθλητές εγκαταλείπουν την αγωνιστική δράση επιπέδου και καταλήγουν να τρέχουν στους λαϊκούς αγώνες δρόμους στην άσφαλτο ή στο βουνό!
Τί μπορεί να γίνει:
– η διοργάνωση μεγάλων κοινών καμπ μερικών μόνο ημερών σε τακτικά διαστήματα 2-3 μηνών
– εκμεταλλευόμενοι αργίες εορτές και άλλες περιστάσεις θα μπορούσαν να συμμετέχουν αθλητές διαφορετικών ηλικιακών κατηγοριών και επιπέδου και κυρίως μαθητές χωρίς να αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω την μαθητική τους ιδιότητας
– τα καμπ να διεξάγονται σε κατάλληλα για την περίσταση μέρη, ορεινά ως επί το πλείστον το καλοκαίρι και πεδινά τον χειμώνα
– ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των παριστάμενων προπονητών, σεμινάρια, εργομετρικές μετρήσεις μέσα στο γήπεδο αλλά και απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια δεξαμενή ανάδειξης των νέων μελών της Εθνικής ομάδας στους δρόμους ημιαντοχης και αντοχής. Η πιθανή πρόσληψη ξένου αρχιπροπονητή (Ιταλού, Ισπανού η Πορτογάλου αφού αυτές οι χώρες θεωρούνται κορυφαίες σε αυτά τα αγωνίσματα) αφού λείπει η σύγχρονη προπονητική γνώση και πράξη και θα μπορούμε να φέρει ανάλογα αποτελέσματα όπως είχε συμβεί με την έλευση του Μίχαϊ Ιγκλοϊ στο παρελθόν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτήν την πρόταση αποτελεί η ανάλογη επιλογή πριν από αρκετά χρόνια από την Ελληνική Ομοσπονδία Κωπηλασίας του Τζιάνι Ποστιλιόνε. Προσελήφθεί ως αναδιοργανωτής και αρχιπροπονητής της ομοσπονδίας και η Ελλάδα έγινε μια παγκοσμίου επιπέδου δύναμη στην κωπηλασία.
Στην ομοσπονδία του στίβου που καθιέρωσε εδώ και δύο χρόνια σε θεωρητικό επίπεδο τον θεσμό του μέντορα ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί ποιος θα είναι αυτός στα αγωνίσματα αντοχής αφού στην χώρα μας δεν υπάρχει ένας προπονητής τέτοιου επιπέδου που να διαθέτει την τεχνογνωσία αλλά και το ειδικό βάρος για να αντεπεξέρθει σε έναν τέτοιο ρολό!
Οι δε τομείς ανά ομάδα αγωνισμάτων που ξεκίνησαν πριν από 10 και πλέον χρόνια ουσιαστικά υπονομεύτηκαν από την ίδια την ομοσπονδία αφού σκοπός και στόχος ήταν να φανεί ότι δεν λειτουργεί σαν θεσμός για να καταργηθεί και να παύσει οποιαδήποτε άλλη συζήτηση για αυτό.
Η ΕΠ.Α.Σ
Τα μειωμένο ενδιαφέρον της ομοσπονδίας αποτυπώνεται και στην σύσταση της κορυφαίας επιτροπής της την λεγόμενη Επιτροπή Αθλητικού Σχεδιασμού (ΕΠ.Α.Σ.) στην οποία από τα 21 ενεργά μέλη τα τρία έχουν ρόλο γραμματέα και όλα τα υπόλοιπα είναι Καθηγητές Φυσικής Αγωγής, πρώην ή νυν προπονητές αλλά κανένας με ειδίκευση στην προπόνηση αθλητών αντοχής και ημιαντοχης σε υψηλό επίπεδο!
Αλλά και στα διαφορά σεμινάρια που έχει ξεκινήσει να οργανώνει είτε διαδικτυακά είτε ζωντανά δεν γίνετε καμιά αναφορά για ουσιαστικά και σημαντικά θέματα που έχουν να κάνουν με την προετοιμασία των αθλητών αντοχής και ειδικά τις σύγχρονες τάσεις και προπονητικές μεθόδους που ακολουθούνται διεθνώς και όχι κάποια που έχουν τον χαρακτήρα μαθήματος σε κάποιο πανεπιστήμιο η την αναφορά σε παγκοσμίου επιπέδου ερευνητικά projects που καμία σχέση δεν έχουν με την ελληνική πραγματικότητα στους δρόμους αντοχής!
