Οι μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη γνωρίζουν ιδιαίτερη άνθιση και στις μεγάλες διοργανώσεις αποτελούν τα πιο δημοφιλή αγωνίσματα, τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Η Ελλάδα αποτελεί την εξαίρεση…
του Γιάννη Δαγκόγλου
προπονητής στίβου
Η ομοσπονδία με την αδιαφορία και την πολιτική της έχασε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί την συγκύρια από την συμμετοχή πέντε μαραθωνοδρόμων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο αφού θα μπορούσαν με την στήριξη και βοήθεια των χορηγών της ομοσπονδίας αλλά και ειδικά των μεγάλων δρομικών αγώνων μαζικού χαρακτήρα που διοργανώνει όπως ο Κλασικός Μαραθώνιος αλλά και ο ημιμαραθωνιος να επενδύσει πάνω σε αυτούς αλλά και σε μερικούς ακόμα αθλητές που επιλεγμένοι με αντικειμενικά κριτήρια θα μπορούσαν να διεκδικήσουν στα επόμενα δυο χρόνια την συμμετοχή τους στους επόμενους Ολυμπιακούς.
Κάτι ανάλογο κάνει ένας από τους μεγαλύτερους μαραθωνίους του κόσμου, αυτός του Λονδίνου, που δίνει υποτροφίες σε Άγγλους αθλητές να προετοιμαστούν για να πρωταγωνιστήσουν στον επόμενο αγώνα που διοργανώνει.
Με την αντιμετώπιση που έτυχαν όμως επιστρέφοντας στην Ελλάδα αφού από την ομοσπονδία μπήκαν στην κατηγορία της «ανύπαρκτης στήριξης» τα αποτελέσματα ήταν:
– κάποιοι να σταματήσουν οριστικά
– κάποιοι να εγκαταλείψουν προσωρινά την αγωνιστική δραστηριότητα με σοβαρές επιπτώσεις για την παραπέρα αγωνιστική τους εξέλιξη
– και κάποιοι απλά ώριμοι πια και με πολλά χρόνια αγωνιστικής δράσης να μην έχουν σοβαρό κίνητρο αλλά και τις δυνάμεις να διεκδικήσουν πάλι την συμμετοχή τους σε μια Ολυμπιάδα.
Άλλωστε με το νέο σύστημα πρόκρισης σε μεγάλες διοργανώσεις που καθιερώνει η IAAF (ranking) που αναμένεται να ανεβάσει τα όρια πρόκρισης και με την συνεχιζόμενη πτώση των επιδόσεων των Ελλήνων μαραθωνοδρόμων η συμμετοχή σε έναν μαραθώνιο Ολυμπιακών Αγώνων θα αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός…
Όσο για το αγωνιστικό πρόγραμμα της ομοσπονδίας μην ξεχνάμε ότι έχει εξαφανιστεί ουσιαστικά η χειμερινή περίοδος αγώνων. Ειδικά ο ανώμαλος δρόμος που αποτελεί βασικό πυλώνα της σωστής αγωνιστικής ανάπτυξης των αθλητών αντοχής και ενώ και ο κλειστός στίβος αφορά κυρίως αυτούς που μένουν και γυμνάζονται στην Αθήνα, οι ημερίδες και επίσημοι αγώνες δεν ξεπερνούν τους 2-3 για αθλητές αντοχής! Ειδικά για τον ανώμαλο δρόμο προηγμένα αθλητικά κράτη σε όλη την Ευρώπη βλέποντας ανάλογα προβλήματα στους αθλητές τους αντοχής αφού στατιστικά οι έφηβοι αθλητές τους τρέχουν τα 5 χιλιόμετρα στον στίβο ένα λεπτό πιο αργά από ότι τα έτρεχαν πριν από 25 χρόνια βάζουν χαμηλότερα κριτήρια και συμμετέχουν σε αγώνες χαμηλότερου βεληνεκούς όπως το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου στο οποίο εμείς ούτε καν στέλνουμε κάποιον αθλητή. Παράλληλα καταργήσαμε την συμμετοχή και στο βαλκανικό πρωτάθλημα για τους πρώτους του πανελληνίου πρωταθλήματος ανώμαλου δρόμου! Για συμμετοχή Έλληνα αθλητή στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου δεν αξίζει καν να κάνουμε αναφορά…
Από την άλλη με το τέλος των πανελληνίων πρωταθλημάτων του καλοκαιριού ουσιαστικά οι αθλητές μπαίνουν σε μια μακρά περίοδο διακοπών στην αρχή και μετά προετοιμασίας για την χειμερινή περίοδο αφού έχει εξαφανιστεί η δεύτερη φάση της αγωνιστικής περιόδου, η Φθινοπωρινή που στο παρελθόν περιελάμβανε μια ακόμα φάση Διασυλλογικών Πρωταθλημάτων όλων των κατηγοριών αλλά και διαφόρους τοπικούς αγώνες. Έτσι οι αθλητές επανέρχονταν σε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο πριν ξεκινήσουν την χειμερινή τους προετοιμασία για την επόμενη αγωνιστική χρόνια έχοντας ένα υψηλότερο επίπεδο φυσικής κατάστασης.
Ποιες θα μπορούσαν να είναι οι αλλαγές και ποιες λύσεις προτείνονται
Καταρχήν το πιο σημαντικό στοιχείο που θα έπρεπε να αλλάξει στο σκεπτικό και την φιλοσοφία της Ομοσπονδίας είναι η πραγματική αξιολόγηση και ανάδειξη του προπονητή σαν τον πρώτο και βασικότερο παραγωγικό στοιχείο στην ανάδειξη και εξέλιξη ενός αθλητή και αυτό θα έπρεπε να ισχύει για όλη τα αγωνίσματα και σε όλους τους τομείς αγωνισμάτων του αθλήματος του στίβου.
Ο αθλητής που σαν «κακομαθημένο παιδί» αντιμετωπίζεται από τα όργανα της ομοσπονδίας είναι κάτι το «αναλώσιμο». Ο αθλητής γερνά, παντρεύεται, τραυματίζεται και δεν επανέρχεται, απογοητεύεται και τελικά ακόμα και αν έχει μια μεγάλη και υψηλού επιπέδου καριέρα φτάνει η στιγμή να σταματήσει. Άρα για όλους τους παραπάνω λόγους έχει ημερομηνία λήξης! Ο προπονητής όμως είναι αυτός που με το πάθος του, την γνώση του, που με τα χρόνια πρέπει να βελτιώνεται και την πείρα από την καθημερινή τριβή του με διαφορετικούς αθλητές μέσα στο γήπεδο πρέπει να στηριχτεί για να παραμείνει μάχιμος στον χώρο και να συνεχίσει να αναδεικνύει τους επόμενους αθλητές και πιθανούς πρωταθλητές.
Στην δε περίπτωση των πρωταθλητών επίσης σημαντικό είναι να στηρίζεται να καθοδηγείται και να επιμορφώνεται για να συνεχίσει με τον αθλητή που αυτός ανέδειξε στο υψηλό επίπεδο. Ο λόγος είναι απλός. Γνωρίζει τις ιδιαιτερότητες, τα ταλέντα και τις αδυναμίες του αθλητή του και με αυτόν τον τρόπο θα αποτελέσει μια επένδυση για την ομοσπονδία για το μέλλον αφού ανεβαίνει μαζί με τον αθλητή του αγωνιστικό επίπεδο.
Η μέχρι σήμερα πίεση της ομοσπονδίας για αλλαγή προπονητή στους ταλαντούχους αθλητές δεν φαίνεται να αποδίδει καρπούς με βάση τα φτωχά αποτελέσματα στις μεγάλες κατηγορίες.
Ειδική μέριμνα θα έπρεπε να δοθεί στους προπονητές της περιφέρειας που ενώ είναι αυτοί που κυρίως αναδεικνύουν δρομείς αντοχής αφού το μεγαλύτερο μέρος των ταλέντων για αυτά τα αγωνίσματα βρίσκονται εκτός αστικών κέντρων, πολλοί από αυτούς για οικονομικούς κυρίως λόγους δίνουν βάση στις ακαδημίες εγκαταλείποντας την αγωνιστική δραστηριότητα η απορροφούνται από αλλά αθλήματα.
Βέβαια το απλούστερο και πιο άμεσο που θα έπρεπε να γίνει είναι να ανανεωθεί η να συμπληρωθεί η υφιστάμενη δομή της ομοσπονδίας από νέους προπονητές αφού οι περισσότεροι από τους υπάρχοντες σήμερα μετά από μια εικοσαετία συνεχούς παρουσίας στο χώρο φαίνεται να έχουν στερέψει από ιδέες και ένας επανασχεδιασμός κρίνεται απαραίτητος.
