Στις 10 Μαΐου 2016, δώδεκα ημέρες μετά την κατάκτηση του 2ου συνεχόμενου πρωταθλήματος κι αφού είχε προηγηθεί η ανακοίνωση της απόκτησης του Ερνάντο Γκόμεζ, ο ΠΑΟΚ με μία λιτή ανακοίνωση ενημέρωνε για «τη διετή προφορική συμφωνία με τον προπονητή των επιτυχιών Γιάννη Καλμαζίδη».
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Δέκα μήνες αργότερα κι αφότου χθες η ομάδα (έστω και πολύ δύσκολα) εξασφάλισε τη 2η θέση στην κανονική περίοδο που της δίνει το πλεονέκτημα της έδρας έως και τους ημιτελικούς, ο «προπονητής των επιτυχιών» ενημερώθηκε από τη διοίκηση του συλλόγου ότι λύεται η συνεργασία τους…
«Δεν… πλακωθήκαμε στο ξύλο, αλλά το σίγουρο είναι ότι εγώ δεν ήθελα να φύγω», είπε χθες το απόγευμα ο «Κάλμα», απαντώντας στην ερώτηση για το αν όντως ήταν φιλικό το διαζύγιο των δύο πλευρών.
Κι αν η απομάκρυνση του Καλμαζίδη (για δεύτερη φορά) είναι μια τεράστια αχαριστία, η διατύπωση της επίσημης ανακοίνωσης είναι… ευρηματική. «Η σχέση του σωματείου με τον Γιάννη Καλμαζίδη παραμένει άριστη, τη δεδομένη όμως στιγμή η διακοπή της συνεργασίας θεωρήθηκε αναγκαία για το καλό και των δυο πλευρών». Προφανώς κρατούν τις πόρτες ανοικτές για την επόμενη φορά που θα χρειαστούν κάποιον θαυματοποιό.
Μόνο που όπως αποδείχθηκε με την ανακοίνωση της πρόσληψης του Χόρχε Ελγέτα, η όλη ιστορία είχε ξεκινήσει πολύ πιο πριν. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι προέκυψε πολύ γρήγορα η συμφωνία με τον Αργεντινό, αλλά με το ότι… έτυχε να βρίσκεται στην Ελλάδα και να παίρνει τη θέση του προπονητή μετά από νίκη…
Άκρως τρελά και ΠΑΟΚτσήδικα θα μπορούσε να πει κάποιος, όπως το ίδιο ήταν κι η όλη θητεία του Καλμαζίδη τόσο σαν παίκτης όσο και σαν προπονητής του Δικεφάλου.
Σαν παίκτης έζησε την παράνοια της εποχής Μάκη Ρίζου, όταν ο τότε πρόεδρος παρουσίαζε στην Γενική Συνέλευση του ερασιτέχνη «το πρώτο Ευρωπαϊκό τρόπαιο στην ιστορία του βολεϊκού ΠΑΟΚ», το οποίο ήταν ένα κύπελλο από τουρνουά με ερασιτεχνικές ομάδες στο Παρίσι κι έταζε την κορυφή στην Ελλάδα… Λίγους μήνες αργότερα εξαφανιζόταν μαζί με τις μεγάλες εξαγγελίες. Σαν προπονητής όμως έζησε την απόλυτη παράνοια με το κερασάκι στην τούρτα να μπαίνει σήμερα το μεσημέρι…
Είπε όχι στον Παναθηναϊκό και πήρε το νταμπλ
Στην πρώτη του σεζόν (2014-2015) κι ενώ ανέλαβε τον ΠΑΟΚ λέγοντας όχι στον Παναθηναϊκό (τον οποίο είχε σώσει αν και τον ανέλαβε τελευταίο και χωρίς νίκη και του έδινε πολλά λεφτά με την εγγύηση Σταθοκωστόπουλου) ο Καλμαζίδης οδήγησε τον Δικέφαλο στο ντάμπλ με τον διπλό θρίαμβο επί του Ολυμπιακού, αλλά στη διάρκεια της σεζόν γλίτωσε την απόλυση τουλάχιστον δύο φορές…
Η πρώτη στην 6η αγωνιστική όταν στην Αλεξανδρούπολη ο Εθνικός προηγήθηκε με 2-0 (κι ενώ ο ΠΑΟΚ είχε χάσει την περασμένη εβδομάδα στο γήπεδο του από τον Ολυμπιακό, έχοντας προηγηθεί με 2-0). Αν το ματς τελείωνε με τον ΠΑΟΚ ηττημένο ο Καλμαζίδης είχε αποχαιρετίσει, αλλά στο φινάλε του αγώνα (ο ΠΑΟΚ κέρδισε με 3-2) ήταν «ο προπονηταράς» .
Η δεύτερη μετά τον χαμένο πρώτο ημιτελικό στο PAOK Sports Arena από τον Παναθηναϊκό όταν και είχε ένα σοβαρό λεκτικό επεισόδιο στο γραφείο του.
Κι αυτό το τελευταίο επεισόδιο δεν του συγχώρησαν κάποιοι στον ΠΑΟΚ, οδηγώντας τον στην έξοδο παρά την κατάκτηση του νταμπλ. «Η ομάδα δεν χρειάζεται προπονητή, έχοντας τέτοιες προσωπικότητες στο ρόστερ της», ήταν ένα από τα φοβερά που είχαν ειπωθεί εκείνο το καλοκαίρι, αλλά έξι μήνες αργότερα με τον ΠΑΟΚ του χτυπούσε την πόρτα για να επιστρέψει.
Ο «παλιοχαρακτήρας» έσωσε το καράβι
Το πείραμα με τον Ζελιάσκοφ (που είχε δουλέψει στην εθνική Σκοπίων και στην Α2 Ιταλίας και Α2 Ρωσίας για λίγους μήνες) απέτυχε παταγωδώς, κι ο «παλιοχαρακτήρας» κλήθηκε να σώσει το καράβι, οδηγώντας το αρχικά στα play off (αυτό έλλειπε) και παρά τις σοκαριστικές ήττες σε τελικό λιγκ καπ και ημιτελικό κυπέλλου από τον Ολυμπιακό, τον οδήγησε ξανά στην κατάκτηση του δεύτερου συνεχόμενου πρωταθλήματος.
Μόνο που ακόμη κι αυτό το απίστευτο repeat δεν μπόρεσε να επουλώσει τις πληγές που υπήρχαν…
Ο Καλμαζίδης έμεινε γιατί δεν θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει αυτή τη φορά την απομάκρυνση του (την πρώτη χρονιά είχε παρουσιαστεί ότι είχε τρελές οικονομικές απαιτήσεις), έφτιαξε την ομάδα που σχεδόν ήθελε (με τις ατυχίες λόγω Κάλβο, Γκόμεζ) και πλήρωσε την επιλογή (αλλά και την στήριξη στον Ντάντε).
Με τον ΠΑΟΚ να μην παίζει καλό βόλεϊ, αλλά να τερματίζει δεύτερος, αυτό που όλοι συζητούσαν ήταν το αν θα δούμε και πάλι το περσινό έργο με τις ανατροπές, όμως στον ΠΑΟΚ είχαν άλλη γνώμη. «Για το καλό των δύο πλευρών…» πάντα.
Προφανώς κι ο Καλμαζίδης έχει μεγάλες ευθύνες για το ότι ο ΠΑΟΚ φέτος δεν έπαιζε καλά, αλλά κυρίως δεν είχε το μαχητικό πνεύμα που τον διέκρινε. Αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν. Μόνο που το μέλλον του Καλμαζίδη ήταν προδιαγεγραμμένο εδώ και καιρό κι αυτό αποδείχθηκε με το γεγονός ότι μέσα σε λίγες ώρες ο Ελγέτα (ο οποίος φυσικά δεν έχει και καμία ευθύνη γι’ αυτό που έγινε με τον Καλμαζίδη) συμφώνησε και βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη…
Ο οποίος Ελγέτα δεν έχει (όπως κι ο Ζελιάσκοφ δεν είχε) κανένα ιδιαίτερο προπονητικό παράσημο, αλλά έχει τη μεγάλη ευκαιρία με τον ΠΑΟΚ να κάνει το μπαμ. Γιατί αν αλλάξει το τσιπάκι κι η ομάδα μεταμορφωθεί, προφανώς θα το πιστωθεί, ενώ αν όλα συνεχίσουν ως είχαν «θα έχει πάρει μια ομάδα που δεν ήταν δική του».
ΥΓ: Η εξιστόρηση των παραπάνω γεγονότων δεν μπορεί και δεν έχει ως στόχο να αναιρέσει την συνολική (τεράστια) προσφορά συγκεκριμένων προσώπων στον ΠΑΟΚ. Αλλά όπως ο Καλμαζίδης δεν έχει το «αλάθητο του Πάπα», το ίδιο ισχύει για τους υπόλοιπους, αλλά και για όλους μας γενικά. Κι ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεων, των επιλογών και των αποφάσεων του…
