Η ζωή του είναι συνυφασμένη με το νερό. Θυμάται τον εαυτό του να ξημεροβραδιάζεται στη θάλασσα από την ανατολή του ηλίου μέχρι το σούρουπο. Σήμερα ο Σπύρος Γιαννιώτης μπαίνει στο 36ο έτος της ηλικίας του και είναι σίγουρο πως κάθε φορά που βουτάει στη θάλασσα νιώθει τον ίδιο ενθουσιασμό όπως την πρώτη φορά.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Την ημέρα που γεννήθηκε συμπληρώνονταν εβδομήντα χρόνια από τα εγκαίνια του Ολντ Τράφορντ. Στις 19 Φεβρουαρίου 1910 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπροστά σε 45.000 φιλάθλους γιόρταζε την κατασκευή του νέου της γηπέδου με επίσημη καλεσμένη τη Λίβερπουλ. Οι φιλοξενούμενοι τούς χάλασαν το πάρτι νικώντας τους «κόκκινους διάβολους» με 4-3. Μια νίκη που έχουν να τη λένε ακόμα στο Μέρσεϊσαιντ. Εκεί γεννήθηκε και ο Σπύρος Γιαννιώτης, μία ημέρα σαν σήμερα, στις 19 Φεβρουαρίου 1980. Τότε που η Λίβερπουλ μετρούσε ήδη δύο κύπελλα πρωταθλητριών Ευρώπης και δύο κύπελλα ΟΥΕΦΑ. Αναπόφευκτα ο Γιαννιώτης μπολιάστηκε με το μικρόβιο των Ρεντς. Χρόνια αργότερα ο κολυμβητής θα χτυπούσε τατουάζ στο σώμα του τη φράση «You will never swim alone», παραφράζοντας το γνωστό σύνθημα των Λιβερπούλιανς. Η Βρετανίδα μητέρα του, Μπρέντα, γνώρισε τον πατέρα του σε διακοπές στην Κέρκυρα. Οι δυο τους πήγαν στη Βρετανία και λίγους μήνες μετά τη γέννηση του Σπύρου, του πρώτου από τα τρία παιδιά που ακολούθησαν, επέστρεψαν οριστικά στο νησί των Φαιάκων. Τα χριστούγεννα ο Γιαννιώτης ταξίδευε στη Βρετανία για διακοπές και ο παππούς του τον έπαιρνε στο γήπεδο για να δει από κοντά τη Λίβερπουλ.
Νερό και αλάτι
Αν υπάρχει ένας αθλητής για τον οποίο η Ελλάδα είναι περήφανη τα τελευταία χρόνια, τότε αυτός ακούει στο όνομα «Γιαννιώτης» και αυτό γιατί ο μεγάλος αθλητής φαίνεται στη διάρκειά του. Και ο Γιαννιώτης δεν έχει ημερομηνία λήξης ακόμα και αν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο κρεμάσει το σκουφάκι του για να απολαύσει ο,τι στερήθηκε για πάνω από δύο δεκαετίες. Τα μαθητικά του χρόνια δεν ήταν εύκολα λόγω της δυσλεξίας που είχε και της άγνοιας που επικρατούσε τότε για τη συγκεκριμένη μαθησιακή δυσκολία. Διάβαζε με τις ώρες αλλά αυτό δεν αποτυπωνόταν στις επιδόσεις του. Αντίθετα οι επιδόσεις του φάνηκαν στο νερό. Ο Γιαννιώτης παρακινούμενος από τη μητέρα του που ήταν κολυμβήτρια βούτηξε για πρώτη φορά σε πισίνα στην Κέρκυρα σε ηλικία πέντε ετών. Εκεί λάτρεψε το νερό και στη συνέχεια λάτρεψε τη θάλασσα. Ακόμα και σήμερα αγαπημένη του παιδική ανάμνηση αποτελεί η προβλήτα του Κάβου που με τους φίλους του περνούσε ατέλειωτες ώρες ανεμελιάς είτε μέσα στη θάλασσα είτε ψαρεύοντας μέχρι να ακούσει από μακριά τη φωνή της μητέρας του να τον φωνάζει. Δε χρειάστηκε και πολύ για να καταλάβει πως αυτό ήταν που ήθελε να κάνει στη ζωή του. Να βρίσκει στο νερό τον εαυτό του, να ονειρεύεται, να ξεφεύγει από την ακρογιαλιά για να ανακαλύπτει νέους ωκεανούς. Να μυρίζει και να γεύεται την αλμύρα της θάλασσας.
Μέχρι τα 17 του έκανε προπονήσεις στην Κέρκυρα. Στη συνέχεια ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη για να ενσωματωθεί σε κλιμάκιο της Εθνικής και μετά από ένα χρόνο κατέβηκε στην Αθήνα. Στους Ολυμπιακούς του 2004 γνώρισε τις μεγαλύτερες επιτυχίες ως αθλητής κλασικής κολύμβησης (5ος στα 1500μ., 7ος στα 400μ.ελευθ.).
Στη συνέχεια βρέθηκε στο μεταίχμιο του να σταματήσει την κολύμβηση ή όχι. Με τον προπονητή Νίκο Γέμελο άρχισαν να επεξεργάζονται τη σκέψη του όπεν γουότερ. Ήταν η μητέρα του Γιαννιώτη που έβαλε τέλος στους ενδοιασμούς του. «Κόψε τη συζήτηση και καν’το», ήταν τα λόγια της Μπρέντα, όπως τα θυμήθηκε ο Γιαννιώτης χρόνια αργότερα. Τι και αν το όπεν γουότερ ήταν ακόμα πιο μοναχικό από την κολύμβηση; Δεν τον ενόχλησε καθόλου και αυτή η μοναχικότητα είναι που κάνει τα επιτεύγματα του Γιαννιώτη ακόμα σπουδαιότερα.
Όταν βουτάει στο νερό δεν υπάρχει κανένας γύρω για να τον εμψυχώσει. Δε υπάρχουν συναθλητές να του χτυπήσουν την πλάτη ούτε φίλαθλοι να φωνάξουν ρυθμικά το όνομά του. Μόνο αντίπαλοι. Και αυτοί δεν είναι οι κολυμβητές που θέλουν να του αρπάξουν τη νίκη αλλά οι σκέψεις που τον κατακλύζουν όταν φτάνει στα όριά του. Έμαθε όμως να ανταπεξέρχεται και να μην αφήνει τον εαυτό του να παρασύρεται από τα παιχνίδια που του έπαιζε το μυαλό. Δύο χρυσά και ένα χάλκινο μετάλλιο στα 10χλμ. ανοιχτής θάλασσας σε παγκόσμια πρωταθλήματα το επιβεβαιώνουν. Για την ακρίβεια η επιβεβαίωση ήλθε πολύ πιο νωρίς στα νερά της Μελβούρνης το 2007, όταν στον πρώτο του αγώνα ανοιχτής θάλασσας κατακτούσε το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα 5χλμ. Στήριγμά του όλα αυτά τα χρόνια η σύζυγός του, Ισμήνη, για την οποία ο ίδιος είχε δηλώσει στο παρελθόν πως «αν και κοινωνιολόγος, ακολουθεί ζωή πρωταθλητή. Καθορίζει το πρόγραμμά της βάσει του δικού μου γι’αυτό της χρωστάω πολλά».
Για την Ολυμπιακή υπέρβαση
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην τους γνωρίζεις αλλά τους νιώθεις δικούς σου. Έτσι απλά. Χωρίς καν να έχεις ανταλλάξει κουβέντα μαζί τους. Και όταν τους συναντάς από κοντά χαίρεσαι γιατί διαπιστώνεις πως η γνώμη που έχεις σχηματίσει γι΄ αυτούς είναι σωστή. Ο Γιαννιώτης είναι τυπικό παράδειγμα τέτοιου ανθρώπου. Δε θα βρεθεί κάποιος να σου πει κακό λόγο. Τα σχόλια αναγνωστών που ακολουθούν οποιαδήποτε συνέντευξή του στο διαδίκτυο είναι το λιγότερο κολακευτικά. Τα δάκρυά του μπροστά στην κάμερα στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012 ακόμα φέρνουν δάκρυα σε πολλούς. Γι’αυτόν όμως ήταν η κάθαρσή του. Ένα χρόνο αργότερα θα πανηγύριζε το δεύτερο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην καριέρα του. Την επόμενη εβδομάδα ο Γιαννιώτης θα ξεκινήσει τη σεζόν του κολυμπώντας στο Άμπου Ντάμπι. Μια σεζόν που τον Αύγουστο θα τον οδηγήσει στην πέμπτη του και τελευταία παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες με την ελπίδα να κρεμάσει στο στήθος το μοναδικό μετάλλιο που του λείπει από τη συλλογή. Στον αθλητισμό δεν υπάρχει κάτι δεδομένο. Αλλά είτε ανεβεί στο βάθρο είτε όχι ο Γιαννιώτης θα αποτελεί για πολλά χρόνια μια τεράστια κληρονομιά του ελληνικού και παγκόσμιου αθλητισμού.
