Από το 1993 και μετά όταν αποχώρησε ο Νίκος Γκάλης από την Εθνική, η επίσημη αγαπημένη στηριζόταν περισσότερο στο σύνολο, παρά στις μονάδες. Φέτος δεν είναι ακριβώς “η ομάδα του ενός”, αλλά είναι πιο ξεκάθαρο από κάθε άλλη φορά ότι η Εθνική ομάδα έχει ηγέτη, έχει έναν παίκτη που ξεχωρίζει και βγαίνει μπροστά. Τον Βασίλη Σπανούλη.
του Γιώργου Συρίδη
[email protected]
follow me @ GeoS31178
Η απόδοσή του με την Ισπανία και οι ομιλίες του στα αποδυτήρια αμέσως μετά τα δύο στραπάτσα στο Κόπερ από την Ιταλία και την Φιλανδία, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Ο Σπανούλης μεταλλάχτηκε από έναν σπουδαίο παίκτη, σε έναν ηγέτη και σταρ (εντός παρκέ) όταν το 2010 αποφάσισε να αφήσει τον Παναθηναϊκό για τον Ολυμπιακό.
Σήμερα, τρία χρόνια μετά ο 31χρονος γκαρντ είναι ο απόλυτος σταρ του ελληνικού μπάσκετ, είναι η πριμαντόνα της Εθνικής ομάδας, ο άνθρωπος πάνω στον οποίο βασίστηκε ο Ολυμπιακός για να κατακτήσει δύο συνεχόμενα χρόνια την Ευρωλίγκα!
Από τον Κεραυνό Λάρισας ο Σπανούλης ήταν ηγέτης και σκόρερ. Το έκανε στο Μαρούσι, το έκανε εν μέρει στον Παναθηναϊκό, αλλά στον Ολυμπιακό έγινε ο απόλυτος σταρ μέσα στο γήπεδο, κάνοντας σπουδαία πράγματα στο παρκέ, ειδικά όταν οι ερυθρόλευκοι έχρισαν αυτόν αρχηγό, ολοκληρώνοντας τη συνεργασία τους με Παπαλουκά, Τεόντοσιτς, Μπουρούση.
Όταν, λοιπόν, ο Ολυμπιακός έδωσε τα “κλειδιά” στον Σπανούλη, κέρδισε δύο Ευρωλίγκες και έσπασε την κυριαρχία του Παναθηναϊκού, κερδίζοντας και το πρωτάθλημα το 2012.
Περίπου ίδια πορεία έχει ο Σπανούλης και στην Εθνική ομάδα. Πάντοτε ήταν σπουδαίος παίκτης, πάντοτε βοηθούσε τα μέγιστα, πάντοτε ήταν παρών (με εξαίρεση το 2011 που έμεινε εκτός λόγω τραυματισμού), αλλά… Ποτέ η Εθνική ομάδα δεν ήταν “δική” του ομάδα. Δική του υπό την έννοια ότι αυτός είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, αυτός έχει τα “κλειδιά” της ομάδας. Άλλωστε αυτό δεν είπε χθες και ο Αντρέα Τρινκιέρι; Τα “κλειδιά” τα πήρε ο Kill Bill με τους Ισπανούς και κράτησε “ζωντανή” την Εθνική ομάδα σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, για το οποίο ο Σπανούλης θεωρούσε πριν ξεκινήσει (και θεωρεί ακόμα και τώρα) πως είναι η πιο μεγάλη ευκαιρία του για να πετύχει αυτός και οι συνομήλικοί του (Ζήσης, Μπουρούσης, Καϊμακόγλου) ότι και το 2002 στην Λιθουανία, όταν με την Εθνική Νέων κατέκτησαν το πρωτάθλημα Ευρώπης.
Ο Σπανούλης τότε είχε 16 πόντους και 5,5 ασίστ μέσο όρο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με 31 λεπτά κάθε φορά στο παρκέ. Πρώτος σκόρερ τότε ήταν ο κολλητός του, Νίκος Ζήσης με 17,8 πόντους, αλλά ήταν ηγετική φυσιογνωμία της ομάδας. Το 2005 στο Ευρωμπάσκετ της Σερβίας είχε συμπληρωματικό ρόλο στην ομάδα με μόλις 10 λεπτά συμμετοχή μέσο όρο και 2,4 πόντους.
Στο Ευρωμπάσκετ του 2009 ήταν πρώτος σκόρερ για την ελληνική ομάδα με 14,1 πόντους και 4,2 ασίστ, οδηγώντας την στο χάλκινο μετάλλιο, αλλά και τότε η ομάδα δεν ήταν… τόσο δική του, όσο αυτή. Σε αυτή την Εθνική ομάδα, με τις ευλογίες όλων – του Αντρέα Τρινκιέρι και όλων των παικτών – όλα αρχίζουν και τελειώνουν από τον Σπανούλη. Παίζει καλά ο Σπανούλης, η Εθνική δεν έχει πρόβλημα. Δεν παίζει καλά, είναι άστοχος ή κάνει λάθη; Προβλήματα για την Εθνική. Οι μπαγκέτες είναι στα χέρια του, αυτός κατευθύνει την ελληνική ορχήστρα, η οποία είχε κάποια… φάλτσα στο Κόπερ, αλλά τώρα στην “πρώτη σκηνή” της Λουμπλιάνας αλλάζει πρόσωπο. Ο μαέστρος πατάει καλά στα πόδια του…
Και το πιο σημαντικό… Έχει πάρει την “ευλογία” του μεγάλου Νίκου Γκάλη καθώς είναι ο παίκτης που τον έχει ξεχωρίσει από τη νέα γενιά.
