Βασδέκη: «Ήρθε η ώρα να μπουν μπροστά άνθρωποι του χώρου»

Η Όλγα Βασδέκη έχει το απόλυτο ρεκόρ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τρεις παρουσίες, τρεις συμμετοχές σε τελικό τριπλούν. Ακόμα και το 2004 όταν κατέβηκε με επίδοση 13.89μ και πέρασε στον τελικό με 14.54μ. Πρωταθλήτρια Ευρώπης στη Βουδαπέστη το 1998, τρίτη στο παγκόσμιο του 1999 στη Σεβίλη, τρίτη στο ευρωπαϊκό κλειστού το 1996 στη Στοκχόλμη. Μια από τις κορυφαίες Ελληνίδες αθλήτριες έμεινε μακριά από το στίβο, όχι από δική της επιλογή. Επιστρέφει όμως και δηλώνει έτοιμη να προσφέρει στην επόμενη μέρα του ΣΕΓΑΣ.

Η παρουσία του ονόματός σας στην κίνηση της Αναγέννησης προκάλεσε έκπληξη στο χώρο του στίβου. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αποφασίσετε να ενεργοποιηθείτε;
Εμένα αλλά και πολλούς άλλους αθλητές και αθλήτριες μας είχατε χάσει γιατί κανένας δε μας φώναξε να βοηθήσουμε. Ήμασταν πάντα ανοικτοί προς τον χώρο μας και την ομοσπονδία μας. Ήταν το σπίτι μας, όμως δεν είχαμε την αγκάλια που περιμέναμε για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε.
Με πονάει που από τη μέρα που σταμάτησα μέχρι και σήμερα δεν μπορώ να προσφέρω έστω και συμβουλευτικά στον χώρο μου. Όσοι σταματήσαμε δεν είχαμε την ευκαιρία να βοηθήσουμε. Δε μας κάλεσαν ποτέ σε αγώνες, δε μας ζήτησαν ποτέ για τίποτα. Δεν είναι ωραία εικόνα αντιμετώπισης αυτή, για αθλητές και αθλήτριες που έχουν προσφέρει πολλά στο άθλημα μας. Αυτή την κίνηση της Αναγέννησης την ήθελαν πολλοί και… πολύ και αυτό φάνηκε. Είναι μία κίνηση από μία ομάδα αθλητών που θέλουν να βοηθήσουν. Δεν είμαστε σωτήρες να τα κάνουμε όλα σωστά. Έχουμε «ζήσει» όμως στο σπίτι της ομοσπονδίας και γνωρίζουμε τις καταστάσεις και τις δυσκολίες και μπορούμε με τον τρόπο μας να κάνουμε κάτι καλό. Θεωρώ πως πρέπει να γίνει μια ανανέωση σε όλους τους τομείς. Όχι μόνο στους ανθρώπους αλλά και στον τρόπο που βλέπουμε τον στίβο.

Όντως βλέπουμε αρκετούς πρωταθλητές που έχουν γράψει ιστορία, να επιστρέφουν στο προσκήνιο. Ήρθε η ώρα οι αθλητές να έχουν τον πρώτο λόγο;
Ήρθε η ώρα να μπουν μπροστά άνθρωποι που έχουν περάσει από τον χώρο, που έχουν ταξιδέψει, έχουν δει άλλο κόσμο στο εξωτερικό, έχουν δει κάποια πράγματα παραπάνω. Ήρθε η ώρα, να γίνει η αρχή.
Κανένας από εμάς δε θέλει να ασχοληθεί δίχως να βοηθήσει. Πρόκειται για το χώρο που αγαπήσαμε και χαρίσαμε επιτυχίες στη χώρα μας. Υπάρχουν και άλλοι συναθλητές μας που έχουν δουλέψει σκληρά, έχουν κάνει αξιόλογη προσπάθεια, έχουν αγαπήσει το στίβο και ας μην έχουν φέρει μεγάλες επιτυχίες. Έχουν όρεξη και φρέσκιες ιδέες.

Το άθλημα περνά κρίση και δυστυχώς τις συνέπειες τις αντιμετωπίζουν πρώτα οι αθλητές και οι αθλήτριες. Τι θεωρείτε πως πρέπει να αλλάξει; Πως θα μπορούσε να γίνει η κατάσταση πιο ευνοϊκή για τους αθλητές;
Από τη δική μου την εποχή, θυμάμαι ότι οι επιπτώσεις βαρύνουν τους αθλητές και τους προπονητές. Δεν μπορώ να το καταλάβω γιατί πρέπει πάντα οι αθλητές να το πληρώνουν. Αν η ομοσπονδία έχει μείον στην επιχορήγηση, δε θα πρέπει η μείωση να μεταφερθεί στους αθλητές. Να γίνει κάτι στο διοικητικό κομμάτι, σε κάτι που δεν επηρεάζει άμεσα τους αθλητές. Η επιχορήγηση του κράτους γίνεται γι’ αυτούς. Αν δεν τους πληρώσεις προετοιμασίες κτλ για να φέρουν επιδόσεις, πως θα έχεις αυξημένη επιχορήγηση;

Γιατί πάντα όταν γίνεται περικοπή, να βγαίνουν οι αθλητές να ζητιανεύουν; Είναι λάθος αυτό που τους το μεταφέρουν. Και εμείς το κάναμε σαν αθλητές αλλά δεν έπρεπε. Να κόψουν από αλλού και να τα δώσουν στους αθλητές.

Τα είχαμε και εμείς αυτά τα προβλήματα και μπαίναμε μπροστά. Μας έκαναν πλύση εγκεφάλου, μας έλεγαν δεν έχουν χρήματα για προετοιμασία και νιώθαμε σαν τους φτωχούς συγγενείς. Η ζητιανιά δεν είναι δουλειά των αθλητών. Ο αθλητής δουλεύει και δεν πρέπει να σκέφτεται άλλα προβλήματα. Οι ομοσπονδίες υπάρχουν γιατί υπάρχουν αθλητές. Αυτούς πρέπει να προστατέψουμε.

Σας έχουν λείψει οι αγώνες και η ζωή του πρωταθλητή;
Ήταν υπέροχη ζωή. Άλλα χρόνια, ξέγνοιαστα, άλλη ένταση, άλλα προβλήματα… Έχω περάσει σε άλλη φάση της ζωής μου. Έχω το παιδίμου, κάνω πράγματα για αυτό. Ο εαυτός μου έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Υπάρχουν όμως στιγμές και μέρες που μου λείπει. Νιώθω ακόμα αθλήτρια. Δεν θα βγει πότε από μέσα μου η φλόγα και το πάθος ενός αθλητή. Θα ήθελα να ξαναζήσω την αθλητική ζωή που έκανα.

Θα αλλάζατε κάτι αν μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω;
Δεν θα έκανα τα ίδια πράγματα. Κάποια θα τα άλλαζα, όπως να μη δεσμευτώ τόσο μικρή. Δε θα εμπιστευόμουν κάποιους ανθρώπους μου που έβλεπα ότι δεν το άξιζαν. Θα ήμουν πιο επιφυλακτική. Ίσως να άλλαζα και την προπόνηση και να μην έκανα τόσο εντατικά.

Tο τριπλούν γυναικών παραμένει ωστόσο ένα από αγωνίσματα που προσφέρουν επιτυχίες στην Ελλάδα. Το κράτησε ψηλά η Βούλα Παπαχρήστου και από πίσω έρχεται και η νεαρή Σπυριδούλα Καρύδη. Θεωρείτε σαν λαός μας ταιριάζει περισσότερο σαν αγώνισμα;
Από το 1992 όταν για πρώτη φορά έγινε αγώνας τριπλούν γυναικών στην Ελλάδα μέχρι σήμερα, το τριπλούν φαίνεται ότι μας ταιριάζει. Είναι στην ιδιοσυγκρασία μας. Οι Ελληνίδες είμαστε δυνατές και τεχνικές οπότε μας ταιριάζει. Το δείχνει και το ιστορικό μας άλλωστε. Γενικά τα άλματα μας ταιριάζουν περισσότερο, όπως και ο στίβος είναι το άθλημα που ταιριάζει περισσότερο στον Έλληνα. Να τονίσω ότι πρέπει να επενδύσουμε στην περιφέρεια που έχει πολύ κόσμο που ασχολείται με το στίβο. Όλοι οι μεγάλοι πρωταθλητές της Ελλάδας από την περιφέρεια προέρχονται. Για αυτό πρέπει να συνεχίσουμε να στηρίζουμε τους συλλόγους της περιφέρειας για να μην εγκαταλείπουν το σπίτι τους οι αθλητές.

Είναι τυχαίο πως ένας πρώην τριπλουνίστας ο Βασίλης Οικονόμου, διεκδικεί την προεδρία της ομοσπονδίας;
Το τριπλουν θεωρείται και είνει πολύ δύσκολο αγώνισμα. Είναι δυναμικό, τεχνικό και επίπονο. Οι τριπλουνίστες είμαστε φτιαγμένοι για τα δύσκολα.