Θυμίζει τον διάσημο βετεράνο τενίστα Αντρέ Άγκασι, ωστόσο δεν έχει ιδέα από τένις. Κι όμως, ο φαλακρός προπονητής της Χιλής που ενορχήστρωσε την ταπείνωση της πρωταθλήτριας Ισπανίας, ονομάζεται Χόρχε Λουίς Σαμπάολι Μόγια, είναι Αργεντινός, και απ’ ό,τι φαίνεται συνεχίζει επάξια το έργο του διάσημου συμπατριώτη και προκατόχου του, Μαρσέλο Μπιέλσα.
του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas
“La Roja es nuestra!”, δηλαδή «Η Κόκκινη είναι δική μας!», έγραφε επάνω στη σημαία που κρατούσε ένας οπαδός της Χιλής στις κερκίδες του «Μαρακανά». Το σύνθημα αποτελεί το βασικό σλόγκαν μίας εκστρατείας που ξεκίνησε στη Χιλή, μέσω της οποίας οι Λατινοαμερικάνοι κατηγορούν ευθέως την ομάδας της Ισπανίας (την οποία αποκαλούν «μία εθνική χωρίς ταυτότητα») ότι τους έκλεψε την ιστορική ονομασία “La Roja”, η οποία όπως ισχυρίζονται τους ανήκει δικαιωματικά από παλιά. Τελικά το επικό βιντεάκι-προαναγγελία που ετοίμασαν οι Χιλιανοί πριν το μεγάλο ντέρμπι του μίσους επετέλεσε τον στόχο του, καθώς η απερχόμενη βασίλισσα Ισπανία παρέδωσε τελικά ντροπιασμένη το στέμμα της, εγκαταλείποντας πρόωρα την -αφιλόξενη όπως αποδείχθηκε- Βραζιλία. Πέρα όμως από την τεράστια σημασία της, η εκκωφαντική νίκη-πρόκριση των φτωχών συγγενών από την πατρίδα του μέγαλου ποιητή Πάμπλο Νερούδα με σκορ 2-0 επί των «φούριας ρόχας», που ήταν και η πρώτη στη μακρά ιστορία των μεταξύ τους αναμετρήσεων (προηγήθηκαν 10 αγώνες, με οκτώ ισπανικές νίκες και δύο ισοπαλίες), επαλήθευσε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο ότι υπάρχει μία αδιαμφισβήτητη, σχεδόν μεταφυσική, χημεία ανάμεσα στο ποδόσφαιρο της Χιλής και τους Αργεντίνους προπονητές.
Η μοναχική φιγούρα του φαλακρού κυρίου με το λευκό κοντομάνικο, μπλε φόρμα και το περικάρπιο στον πάγκο της Χιλής, σίγουρα δεν ήταν και η πιο οικεία στους απανταχού φίλους του ποδοσφαίρου. Εν τούτοις αυτός ο κύριος αποτελεί τον ιθύνοντα νου πίσω από το ιστορικό κατόρθωμα της -αυθεντικής- κόκκινης ομάδας, συνεχίζοντας μία μακρά παράδοση που ξεκίνησε από τον νυν προπονητή της Μαρσέιγ, τον περίφημο “El loco” («Ο τρελός»), Μαρσέλο Μπιέλσα. Ο (εξ)αιρετικός δάσκαλος που ήρθε στην πρωτεύουσα τη Χιλής, Σαντιάγκο, το 2009, παρέλαβε μία άτολμη, παθητική ομάδα, μετατρέποντάς τη σύντομα σε ένα ατρόμητο, επιθετικογενές και γεμάτο φλόγα σύνολο, ενσταλάζοντας την κοσμοθεωρία του για το όμορφο παιχνίδι, όπως ακριβώς έκανε λίγο αργότερα και με τα τρομερά μωρά της βασκικής Αθλέτικ Μπιλμπάο. Τη φυγή του Μπιέλσα ακολούθησε το πισωγύρισμα υπό τις οδηγίες του -επίσης Αργεντινού, αλλά μέτριου- Κλαούντιο Μπόργκι (2011-2012), ωστόσο η χιλιανή ομοσπονδία αντιλήφθηκε και διόρθωσε έγκαιρα το λάθος της. Η πρόσληψη του Σαμπάολι τον Δεκεμβριο του 2012 αποδείχθηκε εμπνευσμένη, με τον 54χρονο αφοσιωμένο μαθητή του Μπιέλσα να επαναφέρει στην εθνική ομάδα τις αρχές και τις αρετές που της προσδίδουν τη νέα, συναρπαστικη της ταυτότητα: ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, υψηλό τέμπο, ασφυκτικό πρέσινγκ, μεταφορά του παιχνιδιού στην αντίπαλη περιοχή, διαρκής κίνηση και σουτ προς την εστία. Ο γεννημένος στη Σάντα Φε προπονητής, που είδε τα ποδοσφαιρικά του όνειρα να συντρίβονται το 1979, μόλις στα 19 του χρόνια, στις ακαδημίες της Νιούελς Ολντ Μπόις, λόγω ενός σοβαρότατου τραυματισμού στην κνήμη και την περόνη, ζει πλέον το όνειρο μέσα από τους αθλητές του.
Όπως δήλωσε και ο ίδιος με ταπεινότητα μετά το τέλος του ιστορικού αγώνα, «Νιώθω φυσικά πολύ περήφανος και ιδίως για τους παίκτες μου. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η σπουδαιότερη νίκη όλων των εποχών, γιατί για μένα η καλύτερη νίκη είναι πάντα η επόμενη. Ωστόσο δε νομίζω ότι θα ξεχάσω ποτέ την αποψινή. Ήμασταν πολύ θαρραλέοι στον τρόπο που αγωνιστήκαμε. Μπορείτε μάλιστα να πείτε ότι είμαστε οι επαναστάτες αυτού του τουρνουά»!
Η «Ρόχα» πέθανε, ζήτω η «Ρόχα»! Σύμπτωση ή όχι; Το τέλος εποχής μίας σπουδαίας ομάδας φέρει πλέον τη σφραγίδα ενός Αργεντινού επαναστάτη – άλλωστε και ο σπουδαιότερος επαναστάτης όλων, κάποιος Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα, ήταν κι αυτός γεννημένος εκεί, στη χώρα του τάνγκο…
