Σινεφίλ αθλητισμός

Το Hollywood αγαπάει τον αθλητισμό, κυριολεκτικά. Και πώς θα μπορούσε να μην το κάνει, αφού ορισμένες από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της βιομηχανίας του Tinseltown έγιναν από φιλμ που είχαν ως βασικό τους θέμα τα σπορ κάθε είδους (με μία ελαφρά προτίμηση στο μπάσκετμπολ και στο μπέιζμπολ, αλλά μιλάμε για τις Η.Π.Α.).

του Νίκου Κούδα
[email protected]

Άλλωστε, η γοητεία που ανέκαθεν ασκούσε η «στρογγυλή θεά» (και όχι μόνο) στο ευρύ κοινό έγινε γρήγορα αντιληπτή από παραγωγούς και σκηνοθέτες, οι οποίοι έσπευσαν να το εκμεταλλευτούν αναλόγως. Ευτυχώς για εμάς τους σινεφίλ, αφού έτσι μας χάρισαν στιγμές αυθεντικής κινηματογραφικής μαγείας…
Το sportsfeed.gr ξόδεψε αρκετές ώρες μπροστά στην οθόνη και τα περιοδικά του και σας παρουσιάζει δέκα από τις καλύτερες αθλητικές ταινίες όλων των εποχών.

10.
Cool Runnings
Παραγωγή: 1993
Πρωταγωνιστούν: Τζον Κάντι, Λεόν, Νταγκ Ε. Νταγκ.
Υπόθεση: Κωμωδία εμπνευσμένη από την αληθινή ιστορία της πρώτης εθνικής ομάδας bobsled (έλκηθρο 4 ατόμων) της Τζαμάικα, η οποία κόντρα σε όλα τα προγνωστικά έλαβε μέρος στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Κάλγκαρι το 1988, ξαφνιάζοντας όλο τον κόσμο.
Extra: Σε αντίθεση με το σενάριο της ταινίας, στην πραγματικότητα η αποστολή της Τζαμάικα έγινε δεκτή με μεγάλη συμπάθεια από όλες τις υπόλοιπες εθνικές ομάδες. Μάλιστα, μία από αυτές έφτασε στο σημείο να δανείσει στους Τζαμαϊκανούς ένα βοηθητικό έλκηθρο, προκειμένου να προκριθούν στον τελικό.
Η σκηνή της σύγκρουσης που υπάρχει στο τέλος της ταινίας είναι από τα αυθεντικά πλάνα της τηλεοπτικής μετάδοσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1988.
Τόσο ο Ντενζέλ Ουάσινγκτον, όσο και ο Έντι Μέρφι αρνήθηκαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην ταινία, λόγω της χαμηλής αμοιβής που τους προτάθηκε.
Κορυφαία ατάκα: Ο προπονητής Έρβ απευθυνόμενος στον αρχηγό του: «Λοιπόν, Ντερίς, άσε με να σου επισημάνω μερικές δυσκολίες. Χιόνι: Δεν έχετε! Κάνει 900 βαθμούς εκεί έξω! Χρόνος: Δεν έχετε! Οι Ολυμπιακοί είναι σε τρεις μήνες. Και εμένα: Δεν με έχετε!».
Αξιολόγηση: Μία πολύ έξυπνη και ιδιαίτερη ταινία που αξίζει πραγματικά να τη δεις, τόσο λόγω του – ούτως ή άλλως – πρωτότυπου θέματος, αλλά και λόγω των πολύ καλών ερμηνειών. Ο μακαρίτης Τζον Κάντι κλέβει την παράσταση στον ρόλο του προπονητή.

09.
Mike Bassett: England Manager
Παραγωγή: 2001
Πρωταγωνιστούν: Ρίκι Τόμλινσον, Αμάντα Ρέντμαν, Μπράντλεϊ Γουόλς.
Υπόθεση: Σατιρική κωμωδία γυρισμένη σε στιλ ντοκιμαντέρ (fly-on-the-wall), με θέμα την πρόσληψη νέου προπονητή για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Αγγλίας και ενώ απομένουν τρεις προκριματικοί αγώνες ενόψει του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Η δουλειά ανατίθεται τελικά στον φωνακλά και ιδιόρρυθμο Μάικ Μπάσετ, του οποίου το μοναδικό κατόρθωμα είναι η πρόσφατη κατάκτηση του κυπέλλου ’’Mr Clutch Cup’’ με τη Νόριτς, ομάδα Β’ εθνικής! Όπως είναι φυσικό ο Μπάσετ τα κάνει μαντάρα, αλλά χάρη στην ήττα-σοκ της Τουρκίας από το Λουξεμβούργο στο τελευταίο παιχνίδι του ομίλου, η Αγγλία μπαίνει στο αεροπλάνο για το Ρίο ντε Τζανέιρο από σπόντα.
Extra: Η εθνική ομάδα της Ιρλανδίας, με την οποία διαπληκτίζονται οι άγγλοι διεθνείς στο αεροδρόμιο του Ρίο, απαρτίζεται ολόκληρη (εκτός από έναν) από βραζιλιάνους κομπάρσους. Αντίθετα, η εθνική της Σκωτίας αποτελείται από λίγους σκωτσέζους τουρίστες τους οποίους οι παραγωγοί της ταινίας κατάφεραν να ανιχνεύσουν, ενώ οι υπόλοιποι είναι βραζιλιάνοι κομπάρσοι και διάφοροι βοηθοί του σκηνοθέτη!
Στο τέλος του έργου, η Βραζιλία κατακτάει το παγκόσμιο κύπελλο. Κατά σύμπτωση, την αμέσως επόμενη χρονιά από την προβολή της ταινίας (2002) η «σελεσάο» κατέκτησε το Μουντιάλ και στην πραγματικότητα, επικρατώντας της Γερμανίας με 2-0 στον τελικό της Γιοκοχάμα.
Κορυφαία ατάκα: (Στην πιο συγκινητική σκηνή της ταινίας, ο Μπάσετ απαγγέλλει το ποίημα «Αν» του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου και ανακοινώνει στους δημοσιογράφους το σύστημα της ομάδας του): «Ladies and gentlemen. England will be playing Four-Four-Fucking Two».
Αξιολόγηση: Βρετανικό φλέγμα και στιλ, πλήθος από ποδοσφαιρικά κλισέ, μπηχτές για τα «αιμοδιψή» αγγλικά ταμπλόιντ, αναφορές σε πραγματικά πρόσωπα (Πολ Γκασκόιν, Βίνι Τζόουνς, Ίαν Ράιτ κ.α.) και περιστατικά (το «χέρι του Θεού», μεθυσμένα πάρτι διεθνών κ.λ.π.). Η ταινία είναι ένα πραγματικό must see για ποδοσφαιρόφιλους και όχι μόνο.

08.
White men can’t jump
Παραγωγή: 1992
Πρωταγωνιστούν: Γουέσλεϊ Σνάιπς, Γούντι Χάρελσον, Ρόζι Περέζ.
Υπόθεση: Ο Σίντνεϊ και ο Μπίλι είναι δύο μπασκετμπολίστες του δρόμου, με μεγάλο στόμα, πολλές ικανότητες, αλλά και ένα… μικρό πρόβλημα εθισμού στον τζόγο. Όταν ο Μπίλι βρίσκεται να χρωστάει αρκετά λεφτά σε κάποιους μαφιόζους και ο Σίντνεϊ να χρειάζεται χρήματα λόγω ληστείας στο σπίτι του, οι δύο συμπαίκτες αποφασίζουν να σοβαρευτούν, παίρνοντας μέρος σε έναν αγώνα «2on 2» κόντρα στους καλύτερους παίκτες της περιοχής, με έπαθλο αρκετές χιλιάδες δολάρια.
Extra: Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, οι παραγωγοί της ταινίας προσέλαβαν τον Μπομπ Λανίερ, βετεράνο σέντερ των Ντιτρόιτ Πίστονς, σαν προπονητή για τους δύο πρωταγωνιστές. Ο Χάρελσον, που είχε παίξει μπάσκετ στο κολέγιο, περηφανευόταν στον Λανίερ για το πόσο καλός παίκτης είναι. Ο Λανίερ τον προκάλεσε σε ένα «μονό». Αργότερα, ο Χάρελσον περιέγραψε τον αγώνα ως «τα πιο ντροπιαστικά 15 λεπτά της ζωής μου».
Σύμφωνα με τους προπονητές τους, τόσο ο Σνάιπς όσο και ο Χάρελσον έφτασαν κατά τη διάρκεια της ταινίας το επίπεδο για να παίξουν βασικοί σε ομάδα της τρίτης κατηγορίας του NCAA.
Όταν ο Χάρελσον τελικά κάρφωσε, δεν το έκανε σε μπασκέτα με ύψος 10 πόδια, αλλά 9 ½, αφού ποτέ δεν μπόρεσε να τα καταφέρει στην ψηλότερη.
Κορυφαία ατάκα: Ο Σίντνεϊ (Σνάιπς) απευθυνόμενος στον Μπίλι (Χάρελσον): «Μπίλι, άκουσέ με. Οι λευκοί δεν μπορούν να πηδήξουν».
Αξιολόγηση: Βγαλμένη από τα γήπεδα στις κακόφημες γειτονιές του Λος Άντζελες, με τα διχτάκια-αλυσίδες στις μπασκέτες, η ταινία αποπνέει τον αέρα των street courts των Η.Π.Α. Εντυπωσιακές φάσεις, χιπ χοπ σάουντρακ και εξαιρετικές ερμηνείες συνθέτουν μία πολύ ευχάριστη ταινία, που καταφέρνει να «πιάσει» ιδανικά την ατμόσφαιρα του μπάσκετ στον δρόμο.

07.
The Natural
Παραγωγή: 1984
Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Ρόμπερ Ντιβάλ, Γκλεν Κλόουζ, Κιμ Μπάσιντζερ.
Υπόθεση: Διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Μπέρναρντ Μάλαμουντ (1952), που αφηγείται την ιστορία του Ρόι Χομπς, ενός αυθεντικού ταλέντου (σύμφωνα με τον τίτλο) στο μπέιζμπολ, ο οποίος από το πουθενά οδηγεί μία μέτρια ομάδα στην κορυφή του πρωταθλήματος. Όπλο του το ξύλινο μπαστούνι με το όνομα «Wonderboy», το οποίο κατασκεύασε από τον κορμό ενός δέντρου που το είχε σκίσει στα δύο ένας κεραυνός.
Extra: Η κλασική σκηνή στην οποία ο Ρέντφορντ σπάει τον φωτεινό πίνακα του σκορ με ένα homerun είναι εμπνευσμένη από τον βετεράνο αθλητή Μπάμα Ράουελ των άλλοτε Μπόστον Μπρέιβς, ο οποίος το είχε κάνει στις 30 Μαΐου 1946, σκορπίζοντας σπασμένα γυαλιά στο γήπεδο. Μάλιστα, η εταιρεία κατασκευής ρολογιών Bulova, που ήταν χορηγός στον φωτεινό πίνακα, του είχε υποσχεθεί ένα ρολόι ως δώρο, το οποίο του δόθηκε τελικά το 1987!
Η ταινία ήταν η δεύτερη χρονικά παραγωγή για τη διάσημη εταιρεία TriStar Pictures. Αν και προοριζόταν ως η πρώτη ταινία της -νεόκοπης τότε- εταιρείας, οι υπεύθυνοι είχαν την αίσθηση ότι φιλμ με θέμα το μπέιζμπολ δεν θα έχουν εισπρακτική επιτυχία. Έτσι, προτιμήθηκε η προβολή της ταινίας “Where the Boys Are ’84” (Απρίλιος 1984), για να ακολουθήσει το “TheNatural” ένα μήνα μετά.
Κορυφαία ατάκα: Ο Ποπ Φίσερ (προπονητής) απευθύνεται στον Χομπς (Ρέντφορντ):
-Προπόνηση αύριο, να είσαι εκεί.
-Εκεί είμαι. Κάθε μέρα της ζωής μου.
Αξιολόγηση: Μία πραγματικά μαγική σε αίσθηση ταινία, με έμμεσες παραπομπές τόσο στον θρύλο του βασιλιά Αρθούρου, όσο στην Οδύσσεια και την ελληνική μυθολογία, μέσω της χρήσης χαρακτήρων και καταστάσεων επηρεασμένων από τα δύο έπη (το σπασμένο Εξκάλιμπερ-μπαστούνι, το όνομα της ομάδας είναι Ιππότες, ο κεραυνός-σύμβολο του Δία, ο Δικαστής-Άδης, η Μέμο Πάρις {Κιμ Μπάσιντζερ} σε ρόλο Καλυψώς κ.α.). Καταπληκτικό κάστινγκ, ρεαλιστικές ερμηνείες, σε μία από τις κορυφαίες αθλητικές ταινίες όλων των εποχών στις Η.Π.Α.

06.
United
Παραγωγή: 2011
Πρωταγωνιστούν: Ντέιβιντ Τέναντ, Τζακ Ο’ Κόνελ, Ντάγκρει Σκοτ.
Υπόθεση: Η αληθινή ιστορία των θρυλικών «μπέμπηδων του Μπάσμπι» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που ξεκληρίστηκαν στην αεροπορική τραγωδία του Μονάχου το 1958. Η ταινία αντλεί το υλικό της από συνεντεύξεις με τους επιζώντες και τις οικογένειές τους, εμβαθύνοντας κυρίως στις ζωές του Τζίμι Μέρφι, Ουαλού βοηθού προπονητή του Σερ Μάτ Μπάσμπι και του, πιτσιρικά τότε, Σερ Μπόμπι Τσάρλτον.
Extra: Για την αναπαράσταση της συντριβής του αεροσκάφους, η οποία γυρίστηκε σε μία στρατιωτική βάση του Νιούκαστλ, ο σκηνοθέτης θεώρησε σωστό να μεταφέρει τις σκηνές που εκτυλίχθηκαν μέσα από τα μάτια του Μπόμπι Τσάρλτον. Ο Τζακ Ο’ Κόνελ (ηθοποιός που υποδύεται τον παίκτη) δήλωσε ότι η συγκεκριμένη σκηνή είχε μία αίσθηση ονείρου: «Έχει μία ληθαργικότητα, λες και δεν είναι πραγματική».
Ο Σάντι Μπάσμπι, γιος του θρυλικού Σερ Ματ, εκδήλωσε πάντως τη δυσαρέσκειά του για την ταινία, την οποία χαρακτήρισε «κακοφτιαγμένη», ενώ δεν έκρυψε τον θυμό του και για το γεγονός ότι κανένας από την παραγωγή δεν επικοινώνησε με την οικογένειά του. Δεν δίστασε μάλιστα να δηλώσει «αηδιασμένος» για τον τρόπο που απεικονίζεται ο πατέρας του στην ταινία: «Τον παρουσιάζουν σαν γκάνγκστερ, με καμηλό γκαμπαρντίνα και καπέλο ‘Παναμά’. Δεν τον δείχνουν ούτε μία φορά με φόρμα, ενώ ήταν γνωστός ως ο πρώτος προπονητής στην εποχή του που φορούσε φόρμες».
Κορυφαία ατάκα: Ο Τζίμι Μέρφι ζητάει από τον Τσάρλτον να ξαναπαίξει στην ομάδα, μετά τον χαμό των συμπαικτών του:
(Τσάρλτον): «Αυτοί είναι η ομάδα για εμένα. Χωρίς εκείνους δεν είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ».
(Μέρφι): «Μην γίνεις ακόμη ένας που σκοτώθηκε εκεί πέρα».
Αξιολόγηση: Πραγματικά συγκινητική ταινία, η οποία αποτυπώνει με ρεαλισμό τόσο τη συγκλονιστική στιγμή του δυστυχήματος, όσο κυρίως την ψυχική δύναμη που έδειξαν μετά όλοι οι άνθρωποι της ομάδας, αλλά και η ευρύτερη κοινωνία της πόλης του Μάντσεστερ. Θα αρέσει σε μη ποδοσφαιρόφιλους, ακόμη και σε μη οπαδούς της Γιουνάιτεντ.

05.
He got game
Παραγωγή: 1998
Πρωταγωνιστούν: Ντενζέλ Ουάσινγκτον, Ρέι Άλεν, Ροζάριο Ντόουσον.
Υπόθεση: Αφηγείται την ιστορία του Τζίσους Σατλσγουόρθ, του μεγαλύτερου και πιο περιζήτητου μπασκετικού ταλέντου στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Το όνειρό του να παίξει στο ΝΒΑ, όμως, βρίσκει εμπόδια στην προβληματική σχέση με τον πατέρα του, Τζέικ, ο οποίος εκτίει ποινή φυλάκισης για την ανθρωποκτονία εξ αμελείας της συζύγου του, όταν ο μικρός ήταν 12 χρονών. Ο Τζέικ αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους για μία μόνο εβδομάδα από τον κυβερνήτη της Πολιτείας, προκειμένου να πείσει τον γιο του να παίξει στην ομάδα του πανεπιστημίου του κυβερνήτη, με αντάλλαγμα την γρηγορότερη αποφυλάκισή του.
Extra: Για τον ρόλο του Τζίσους, ο σκηνοθέτης Σπάικ Λι είχε ετοιμάσει μία λίστα με όλους τους πιθανούς παίκτες του ΝΒΑ που να μοιάζουν με τελειόφοιτο κολεγίου. Έτσι, πρότεινε τον ρόλο στον Κόμπι Μπράιαντ, ο οποίος όμως είχε άλλες υποχρεώσεις, «έκοψε» τον Τρέισι Μακγκρέιντι γιατί του φάνηκε πολύ ντροπαλός, ενώ και ο Άλεν Άιβερσον απορρίφθηκε τελικά, αφού ο Λι δεν εντυπωσιάστηκε με την ερμηνεία του. Μάλιστα ο Άιβερσον, που δεν είχε ξαναπαίξει ποτέ του, δούλεψε εντατικά με δάσκαλο υποκριτικής για 8 εβδομάδες πριν τα γυρίσματα. Τέλος, ο μάνατζερ των Κέβιν Γκαρνέτ και Στεφόν Μάρμπουρι είχε ζητήσει εγγυήσεις από την παραγωγή ότι ένας εκ των δύο θα έπαιρνε τον βασικό ρόλο.
Η ταινία γυρίστηκε σε 23 μόλις ημέρες. Ήταν το πρώτο φιλμ του Λι που άνοιξε στο Νο.1 του αμερικανικού box office.
Κορυφαία ατάκα: Ο Jake (Ουάσινγκτον) απευθυνόμενος στον γιο του: «Άσε με να σου πω κάτι, γιε μου. Βγάλε αυτό το μίσος από την καρδιά σου ή αλλιώς θα καταντήσεις ένας ακόμη νέγρος, σαν τον πατέρα σου».
Αξιολόγηση: Δυνατή ταινία, στο κλασικό στιλ του Σπάικ Λι, η οποία δείχνει σε βάθος τον κόσμο των γκέτο και των φτωχών, νέγρων αθλητών του μπάσκετ που κυνηγούν το όνειρο του ΝΒΑ. Εμβαθύνει ιδιαίτερα στις σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών, ενώ έχει και ορισμένες καταπληκτικές στιγμές, όπως το φορτισμένο «μονό» μεταξύ πατέρα και γιου.

04.
Major League
Παραγωγή: 1989
Πρωταγωνιστούν: Τσάρλι Σιν, Τομ Μπέρεντζερ, Ρενέ Ρούσο, Γούεσλεϊ Σνάιπς.
Υπόθεση: Μία στριπτιτζού παντρεύεται τον βαθύπλουτο ιδιοκτήτη της ομάδας μπέιζμπολ Ινδιάνοι του Κλίβελαντ. Όταν εκείνος πεθαίνει στο ταξίδι του μέλιτος, η πρώην χορεύτρια βρίσκεται στο τιμόνι της ομάδας, αλλά σε μία βροχερή εργατούπολη την οποία απεχθάνεται. Έτσι, βάζει στόχο της να μετακινήσει την ομάδα προς… Φλόριντα μεριά, όμως ένας όρος στο μισθωτήριο του γηπέδου της το απαγορεύει. Μοναδικός τρόπος διαφυγής είναι να έχει χαμηλή προσέλευση οπαδών. Έτσι, δημιουργεί τη χειρότερη ομάδα που μπορεί να βρει, με «τελειωμένους», τραυματίες βετεράνους, ερασιτέχνες κλπ, όμως η συμπεριφορά της δίνει στους ξεγραμμένους παίκτες κίνητρο για μεγάλα πράγματα…
Extra: Ο Τσάρλι Σιν, που υποδύεται τον πίτσερ Ρίκι Βον, παραδέχτηκε σε συνέντευξή του στο περιοδικό “Sports Illustrated” ότι είχε πάρει στεροειδή ώστε να προετοιμαστεί καλύτερα για τον ρόλο του. Πίστευε μάλιστα ότι το ντοπάρισμά του τον βοήθησε να αυξήσει την ταχύτητα της γρήγορης ρίψης του (fastball) στα 85 μίλια/ώρα (περίπου 136 χλμ/ώρα).
Ο απώτερος στόχος της ιδιοκτήτριας (Ρέιτσελ Φελπς) στην ταινία ήταν να μεταφέρει τους Ινδιάνους από το Κλίβελαντ στο Μαϊάμι. Κατά διαβολική σύμπτωση, το 1997, η πραγματική ομάδα των Cleveland Indians έχασε τον τίτλο του πρωταθλητή του MLB (το περίφημο World Series) από τους Florida Marlins. Έδρα τους; Μα, φυσικά το Μαϊάμι…
Κορυφαία ατάκα: “Wild thing, you make my heart sing!” (ο στίχος από το διάσημο τραγούδι των Troggs που δονεί την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, όταν ο Τσάρλι Σιν βγαίνει από τα αποδυτήρια για να ρίξει).
Αξιολόγηση: Το περιοδικό Variety την αποκάλεσε ως “sheer crowd pleasing fun” και αυτό ακριβώς προσφέρει: γέλιο και σκέτη ικανοποίηση στο κοινό. Ακόμη κι αν το μπέιζμπολ είναι ξένο φρούτο για την Ελλάδα, η ταινία έχει έξυπνο σενάριο, καταπληκτικό ρυθμό και χαρακτήρες με τους οποίους ταυτίζεσαι θες δεν θες. Δείτε τη.

03.
Raging Bull
Παραγωγή: 1980
Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Κάθι Μοριάρτι, Τζο Πέσι.
Υπόθεση: Η δραματική ιστορία του Ιταλο-αμερικανού μποξέρ μεσαίων βαρών Τζέικ Λαμότα, του οποίου η παθολογική ζήλια και ο αυτοκαταστροφικός και βίαιος χαρακτήρας κατέστρεψαν άδοξα καριέρα, γάμο και φιλικές σχέσεις.
Extra: Για τις ανάγκες του ρόλου, ο Ντε Νίρο έβαλε 27 κιλά. Οι σκηνές μποξ είναι οι πιο ρεαλιστικές και βίαιες που έχουν γυριστεί ποτέ, ενώ ο Σκορτσέζε προτίμησε επίτηδες ασπρόμαυρο φιλμ για έμφαση. Μάλιστα, αντί για μπογιά χρησιμοποιήθηκε σοκολάτα ως αίμα, αφού «έγραφε» καλύτερα. Οι δε ήχοι που χρησιμοποιούνται στο ρινγκ περιλαμβάνουν γυαλιά που σπάζουν και κραυγές ζώων, προσδίδοντας περισσότερη ένταση.
Κορυφαία ατάκα: «Τo μόνο που ξέρω είναι αυτό: Πως ενώ πριν ήμουν τυφλός, τώρα βλέπω» (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο IX, 24-26 / Καινή Διαθήκη).
Αξιολόγηση: Μάρτιν Σκορτσέζε πίσω από την κάμερα και Ρόμπερτ Ντε Νίρο μπροστά από αυτήν, στην κορυφαία ίσως στιγμή της καριέρας αυτών των δύο ιερών τεράτων. Για πολλούς η καλύτερη ταινία με θέμα το μποξ και σύμφωνα με λίστες πολλών περιοδικών σινεμά μία από τις 50 καλύτερες όλων των εποχών.

02.
Field of dreams
Παραγωγή: 1989
Πρωταγωνιστούν: Κέβιν Κόστνερ, Τζέιμς Ερλ Τζόουνς, Ρέι Λιότα.
Υπόθεση: Ο αγρότης Ρέι Κινσέλα ακούει συνεχώς μία φωνή από το χωράφι με καλαμπόκι που έχει στην Άϊοβα να του λέει «Αν το χτίσεις, θα έρθει». Ερμηνεύει το μήνυμα ως οδηγία για να φτιάξει ένα γήπεδο μπέιζμπολ μέσα στο χωράφι του. Μόλις το ολοκληρώνει, εμφανίζονται τα φαντάσματα του «Ξυπόλητου Τζο Τζάκσον» και άλλων επτά παικτών των Σικάγο Γουάιτ Σοξ, οι οποίοι είχαν αποκλειστεί δια βίου επειδή «έστησαν» τους τελικούς (World Series) του 1919. Όμως οι φωνές συνεχίζονται…
Extra: Η παραγωγή της ταινίας έχτισε το γήπεδο (διαμάντι) του μπέιζμπολ σε μία πραγματική φάρμα στο Ντάιερσβιλ της Άϊοβα. Μετά το τέλος των γυρισμάτων, η οικογένεια που είχε την ιδιοκτησία της φάρμας διατήρησε το γήπεδο και έχτισε μία μικρή καλύβα, όπου ο κόσμος μπορούσε να αγοράσει φτηνά σουβενίρ. Μάλιστα, από το 1990 οι επισκέπτες μπορούσαν να έρθουν ελεύθερα στο γήπεδο και να παίξουν δωρεάν.
Κορυφαία ατάκα: «If you build it, he will come…».
Αξιολόγηση: Η κορυφαία ταινία με θέμα το μπέιζμπολ, τουλάχιστον από άποψη στόρι και ατμόσφαιρας. Η επική φωνή του Τζέιμς Ερλ Τζόουνς (“This…is… CNN”) φτάνει και περισσεύει γι’ αυτό, αλλά και ο Κόστνερ είναι ο γνωστός, καλός εαυτός του. Προτάθηκε για τρία βραβεία Όσκαρ: Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου και Καλύτερης Μουσικής Επένδυσης. Ταινία ονειρική, που σου μένει χαραγμένη στο μυαλό.

01.
The Damned United
Παραγωγή: 2009
Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Σιν, Τίμοθι Σπαλ, Κολμ Μίνεϊ.
Υπόθεση: Βασισμένη στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του Ντέιβιντ Πις, η ταινία εξιστορεί το σύντομο πέρασμα (μόλις 44 ημέρες) του θρυλικού Άγγλου προπονητή Μπράιαν Κλαφ από τον πάγκο της, μισητής για εκείνον, Λιντς Γιουνάιτεντ το 1974. Γυρισμένη με την τεχνική των φλασμπακ στην καριέρα του Κλαφ τόσο στη Λιντς, όσο και στη Ντέρμπι Κάουντι.
Extra: Ο Ουαλός Μάικλ Σιν επιλέχθηκε για τον ρόλο του Κλαφ εξαιτίας κυρίως της φυσικής του ομοιότητας με τον προπονητή. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Πίτερ Φρίαρς περιγράφει πως όταν πρότεινε τον ρόλο στον Σιν, εκείνος «γύρισε τα μάτια του προς τα πάνω και έκανε την πιο απίθανη μίμηση του Κλαφ που είχα ακούσει». Μάλιστα σε μία χαρακτηριστική σκηνή όπου ο Κλαφ φωνάζει σε έναν παίκτη του «Θέλεις γαμ… σκότωμα που έχασες το γκολ από εκεί», πολλοί πρώην παίκτες του δήλωσαν ότι, έχοντας κλειστά τα μάτια, ήταν σαν να άκουγαν τον ίδιο τον Κλαφ!
Κορυφαία ατάκα: Ο Μπράιαν Κλαφ σε συνέντευξή του: «Δεν θα έλεγα ότι είμαι ο καλύτερος προπονητής στη χώρα. Αλλά είμαι σίγουρα στο τοπ 1».
Αξιολόγηση: Ίσως η καλύτερη ταινία των τελευταίων ετών με θέμα το ποδόσφαιρο. Καλογυρισμένη, με έναν καταπληκτικό Σιν στον ρόλο του ιδιοφυούς αλλά και αυτοκαταστροφικού Μπράιαν Κλαφ, πλαισιωμένο ιδανικά από τον Σπαλ στον ρόλο του Φιλ Τέιλορ, συνεργάτη και άλτερ έγκο του Κλαφ στους πάγκους. Έχει νεύρο, φανταστικό ρυθμό, εύστοχο σάουντρακ και ατάκες που «σκοτώνουν». Άλλωστε, μιλάμε για τον βασιλιάτων one-liners: “Brian Howard Clough, über- fucking-alles…”.