Βρισκόμαστε αραιά και πού! Τηλεφωνικά μιλούσαμε συχνά! Μου λέει προχθές το πρωί στο τηλέφωνο. «Ρε Θοδωρή γράψε μου μία ανακοίνωση θέλω να τη στείλω στα σωματεία για τις εκλογές του ΣΕΓΑΣ. Πάρε το τηλέφωνο της κόρης μου γιατί αυτή ασχολείται με τα ηλεκτρονικά όταν την ετοιμάσεις να την στείλει… Να σου πω τρία τέσσερα σημεία για να γραψεις; ΑΚΕΚΑ ε, ξέρεις εσύ…” Γελούσε…
του Θοδωρή Σαλαντή
«Έχω δουλειά Πρόεδρε θα σε πάρω εγώ να τα πούμε …». Δεν τα ξαναείπαμε δεν προλάβαμε… Α ρε Στράτο. Τι αξία είχαν κείνα τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά παραπάνω που θα διαρκούσε η συζήτησή μας.
Με εκτιμούσε και τον σεβόμουν! Τον πείραζα, ρωτούσε πάντα για το στίβο, για τους αθλητές, για την ομοσπονδία. «Ευτυχώς που έφυγες και ανέλαβε ο Βασίλης Σεβαστής» του έλεγα, του ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι. Μετά γέλαγε. Ανάβλυζε εκείνο το βαθύ, τρεμουλιαστό γέλιο από τα στήθη του.
Πολύ ωραίες οι συζητήσεις μας ειδικά στο παρελθόν για το στίβο. Εκτιμώ ότι για τον ίδιο ήταν ότι πιο σπουδαίο, το σημαντικότερο κομματι της ζωής του. Και έτσι του συμπεριφέρθηκε. Με αγάπη και σεβασμό. Είχε ξεχωριστά συναισθήματα για τον ΣΕΓΑΣ, είχε πικραθεί από τον τρόπο που είχε χάσει τις εκλογές, από ανθρώπινες σχέσεις που είχαν διαταραχθεί.
Ήταν καλός πρόεδρος ο Στράτος ο Μολυβάς. Επί των ημερών του έγινε ουσιαστικά ο μεγάλος σχεδιασμός και τέθηκε η βάση των επιτυχιών και της ανάπτυξης. Για 10-15 χρόνια ο στίβος πήγαινε με την δυναμική πού ο ίδιος είχε δώσει την περίοδο της θητείας του. Είχε ηγετικές ικανότητες, εμπιστευόταν τους ανθρώπους του, αγαπούσε τους αθλητές. Ακόμη και όταν εκείνα τα χρόνια είχαν βρεθεί απέναντί του. Οταν σταμάτησαν να του δίνουν χρήματα για να τον ρίξουν από πρόεδρο αφού δεν θα μπορούσε να πληρώσει πριμ, μισθούς και προετοιμασίες. «Τι φταίνε τα παιδιά, τα χρησιμοποίησαν…».
Αν του λεγες κάτι για τον Γκατσιούδη και τον Κεντέρη θα σε σκότωνε. Για όλους, αλλά ειδικά αυτούς τους δύο τους είχε φυλαγμένους στην καρδιά του. Ήταν αυστηρός , δεν έδειχνε εύκολα τα συναισθήματά του αλλά τους θεωρούσε παιδιά του. Και έτσι ξεκινούσαν οι ιστορίες για την Χρυσή γενιά του αθλητισμού μας.
Παλιότερα κάθε μεσημέρι ήταν στο καφέ στη Βαλαωρίτου, τελευταία δεν μπορούσε . «Ελάτε ρε στη Νέα Σμύρνη να πιούμε ένα καφέ να σας δω, να τα πούμε…». Ακόμη πηγαίνουμε, κρίμα!
Νομίζω ότι ο στίβος ξεπέρασε στην καρδιά του την οικογένειά του και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Άλλες ιστορίες για τον Αντρέα. Έχουμε πολλά να γράψουμε και να πούμε για το Στράτο Μολυβά. Δεν είναι η ώρα σήμερα, τις επόμενες μέρες θα αναφερθούμε σε πολλές ανέκδοτες στιγμές τόσο της θητείας του στον ΣΕΓΑΣ όσο και της υπόλοιπης ζωής του.
Ήταν ένας καλός Πρόεδρος ο Στράτος. Μας άφησε πλούσιες μνήμες, γίναμε σοφότεροι, καλύτεροι, υπηρέτησε τον αθλητισμό και όπως λέμε στην πολιτική πετυχημένος είναι ο ηγέτης που παραδίδει αυτό που παραλαμβάνει έχοντας το πάει ψηλότερα. Ο Μολυβάς το έκανε. Παρέδωσε τον ΣΕΓΑΣ σε καλύτερη κατάσταση από αυτην που τον παρέλαβε. Και πέθανε φτωχός.
Γεια σου ρε Πρόεδρε… Αντίο ρε Στράτο! Τιμή μας που σε γνωρίσαμε… Στο καλό!
