Παρακολουθώντας το χθεσινό μαραθώνιο του Βερολίνου και τον Έλιουντ Κιπτσόγκε να υποστηρίζει με επιχειρήματα πως δεν υπάρχουν όρια, άνοιξε και πάλι η συζήτηση γιατί ο ελληνικός στίβος στερείται επιτυχιών στα αγωνίσματα αντοχής, τη στιγμή που στο βάδην έχει αναδειχθεί σε παγκόσμια δύναμη.
του – Θανάση Νικολάου
[email protected]
Αν κάποιος ασχοληθεί με τα social media και αφιερώσει χρόνο να διαβάσει σχόλια περί ελληνικής αντοχής, λίγη γνώση να έχει θα την χάσει και αυτήν. Ένα πέρασμα να κάνει από τον Πανελλήνιο, το προπονητήριο του Ζωγράφου ή τον Άγιο Κοσμά και θα ενημερωθεί ακριβώς για το… γιατί. Αρκεί να βρεθεί στα πηγαδάκια που στήνουν οι προπονητές.
Η ποιότητα κερδίζει πάντα την ποσότητα
Κάθε χρόνο στην Ελλάδα, περισσότεροι από 100.000 δρομείς από 14 μέχρι 84 ετών συμμετέχουν σε αγώνες άνω των 10χλμ. Η δεξαμενή είναι τεράστια, η μεγαλύτερη από οποιοδήποτε άλλο αγώνισμα οποιουδήποτε αθλήματος.
Αντιθέτως, στο βάδην είναι δεν είναι 50 (συνολικά από όλες τις ηλικίες) αυτοί που ασχολούνται με το αγώνισμα. Και όμως την τελευταία διετία το ελληνικό βάδην έχει πετύχει τα εξής:
– κέρδισε 2 χρυσά στο πρόσφατο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Μονάχου στα 20χλμ και 35χλμ γυναικών (Ντρισμπιώτη)
– 1 αργυρό στο ομαδικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος ομάδων στα 20χλμ γυναικών (Ντρισμπιώτη, Φιλτισάκου, Παπαδοπούλου, Κουρκουτσάκη, Φιάσκα)
– 1 χρυσό στο ατομικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ομάδων στα 35χλμ γυναικών (Ντρισμπιώτη)
– 1 αργυρό στο ομαδικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ομάδων στα 35χλμ γυναικών (Ντρισμπιώτη, Φιλτισάκου, Παπαδοπούλου, Κουρκουτσάκη)
– 4η θέση στο πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Γιουτζίν στα 35χλμ γυναικών (Ντρισμπιώτη)
– 6η θέση στο ατομικό του παγκόσμιου πρωταθλήματος ομάδων στα 20χλμ γυναικών (Ντρισμπιώτη)
– 8η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο στα 20χλμ γυναικών (Ντρισμπιώτη)
– 6η επίδοση φέτος στον κόσμο στα 35χλμ γυναικών (Ντρισμπιώτη)
– 3η (Ντρισμπιώτη) και 21η (Φιλτισάκου) στα 35χλμ και 17η (Ντρισμπιώτη) στα 20χλμ του παγκόσμιου ranking
Τί έχει καταγράψει την ίδια περίοδο ο τομέας των δρόμων αντοχής;
– καμία συμμετοχή σε ευρωπαϊκό – παγκόσμιο πρωτάθλημα και Ολυμπιακούς Αγώνες
– το 2:54:50 της Ντενίζ Δημάκη στο χθεσινό μαραθώνιο του Βερολίνου είναι η κορυφαία επίδοση φέτος για την Ελλάδα και Νο977 στον κόσμο
– το 2:14:15 του Κώστα Γκελαούζου επίσης στο χθεσινό μαραθώνιο του Βερολίνου είναι η κορυφαία επίδοση φέτος στην Ελλάδα και Νο460 στον κόσμο για το 2022
Γιατί το βάδην πέτυχε και η αντοχή όχι
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η διοίκηση του ΣΕΓΑΣ επέλεξε να μην επενδύσει το παραμικρό στην αντοχή. Δεν την ενδιέφερε να έχει δρομείς σε μεγάλες διοργανώσεις ούτε και παραγωγή νέων. Το μόνο που ενδιέφερε ήταν να δεσμεύονται οι δρομείς να είναι παρόντες και παρούσες στους commercial (μαζικούς) αγώνες προκειμένου να ικανοποιούνται οι χορηγοί.
Όλο αυτό οδήγησε στην… αναρχοποίηση των αντοχιτζήδων. Πολλοί προπονούνται ουσιαστικά μόνοι τους, οι προπονητές που τους έχουν χρεωθεί δεν έχουν πλήρη εικόνα της προετοιμασίας και φυσικά δεν υπάρχουν οργανωμένα γκρουπ. Οι σχετικοί, γνωρίζουν πολύ καλά πόσο σημαντικό είναι το γκρουπ στους δρομείς.
Η νέα διοίκηση του ΣΕΓΑΣ προσπάθησε κάπως να συμμαζέψει την κατάσταση, αλλά ο τομέας της αντοχής δυστυχώς παραμένει αναρχοαυτόνομος.
Σε αντίθεση με την αντοχή το βάδην έχει παρουσιάσει τεράστια επιτυχία την τελευταία διετία γιατί υπάρχει σχέδιο. Δε φύτρωσαν ξαφνικά αθλήτριες παγκοσμίου επιπέδου. Δεν έκανε μεταγραφές ο ΣΕΓΑΣ από Κένυα, Αιθιοπία, Ερυθραία και Σουδάν.
Η συνταγή της επιτυχίας υπάρχει και είναι γνωστή. Αν ασχοληθεί σοβαρά η ομοσπονδία με την αντοχή και ακολουθήσει σχέδιο τότε θα σταματήσουμε να μετράμε επέτειους πανελλήνιων ρεκόρ από τον προηγούμενο αιώνα…
