Η αρσιβαρίστρια Ντίκα Τούα, μητέρα 2 παιδιών και εχει επιζήσασα από φυματίωση, πάει να γράψει ιστορία αφού πρόκειται να γίνει η 1η γυναίκα στο άθλημα με 5 Ολυμπιακές συμμετοχές.
της Δανάης Καρασμανάκη
Αν και η άρση βαρών είναι ένα από τα αθλήματα που έχει πληγεί περισσότερο κατά τη φετινή περίοδο κυρίως λόγω των υποθέσεων αναβολικών από τις οποίες σε κάποιες χώρες (Ταϊλάνδη, και η Αίγυπτος) έχουν αποκλειστεί και κάποιες άλλες χώρες (Ρουμανία, Κολομβία και Μαλαισία) να είναι πιθανό να αποκλειστούν, υπάρχει και μία αθλήτρια που μόνο αισιοδοξία μπορεί να μας γεμίσει. Ο λόγος για την Ντίκα Τούα.
Μπορεί το όνομά της να μην είναι ιδιαίτερα γνωστό εκτός Ωκεανίας, στη χώρα της, όμως είναι πρότυπο γυναίκας και αθλήτριας αφού έχει αγωνιστεί σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες. Μάλιστα έμεινε στην ιστορία και ως η πρώτη γυναίκα που αγωνίστηκε στην άρση βαρών καθώς είχε κληρωθεί να αγωνιστεί πρώτη στο Σίδνεϊ το 2000, στην παρθενική εμφάνιση της γυναικείας άρσης βαρών στους Ολυμπιακούς.
Ξεκίνησε των αθλητισμό τυχαία στην ηλικία των 10 ετών, καθώς της άρεσε να παίζει με τα βάρη στο γυμναστήριο που υπήρχε κοντά στο σπίτι της. Στα 13 συνειδητοποίησε πως έχει κάποιο ταλέντο σε αυτό και αγωνίστηκε για πρώτη φορά σε διεθνείς αγώνες. Παρόλα αυτά, ποτέ δεν περίμενε ότι θα καταφέρει να αγωνιστεί σε Ολυμπιακούς. Μάλιστα την είδηση ότι θα συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ, την έμαθε καθώς μάζευε εθελοντικά άδεια μπουκάλια και χαρτιά μετά από μία εκδήλωση και ήταν μεγάλη έκπληξη για την ίδια. Στους πρώτους της Ολυμπιακούς, στα 16 της ακόμα, τονίζει πως είχε πολύ άγχος για αυτό και έχασε την πρώτη της προσπάθεια, αλλά κατάφερε να σηκώσει τα κιλά με τη δεύτερη. Τελικά κατάφερε να τερματίσει στη 10η θέση.
Στους Ολυμπιακούς της Αθήνας ήταν αυτή που κρατούσε τη σημαία της χώρας της, η οποία όπως λέει δεν περίμενε ποτέ ότι είναι τόσο βαριά. Οι Αγώνες αυτοί ήταν σίγουρα η αγαπημένη της αθλητική στιγμή και είχε και τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας της, καθώς τερμάτισε στην 6η θέση. Στις δύο επόμενους Ολυμπιακούς στο Πεκίνο το 2008 και στο Λονδίνο το 2012 τερμάτισε στην 7η και στη 12η θέση αντίστοιχα. Οι επιτυχίες της σε αγώνες συμπληρώνονται με το αργυρό μετάλλιο το 2006 στους κοινοπολιτειακούς αγώνες στη Μελβρούνη και στην Κυανή Ακτή και το
χρυσό σε αυτούς της Γλασκόβης το 2014. Παράλληλα έχει κερδίσει 3 χρυσά στο ηπειρωτικό πρωτάθλημα της Ωκεανίας.
Από τον αθλητισμό απείχε μόνο κατα την περίοδο που γεννούσε τα παιδιά της, ενώ η μόνη περίοδος που σκέφτηκε να τον παρατήσει ήταν όταν βρισκόταν σε απομόνωση και πάλευε με τη φυματίωση. Η ίδια λέει για αυτή της την περιπέτεια: «Ήμουν τυχερή και η διάγνωση έγινε την κατάλληλη στιγμή. Κατά τις 2 εβδομάδες που ήμουν σε απομόνωση δεν το είπα σε κανέναν, αλλά σκέφτηκα να τα παρατήσω. Όταν όμως γύρισα πίσω στο σπίτι άλλαξα γνώμη και ήθελα να ξαναρχίσω. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα, δεν μπορούσα να σηκώσω ούτε 50 κιλά. Όμως δε τα έβαλα κάτω και κατάφερα να συμμετάσχω στον αγώνα στόχο εκείνης της χρονιάς, αν και έκανα επίδοση 28 κιλά κάτω από το ρεκόρ μου».
Αν καταφέρει να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς του Τόκιο θα γράψει ιστορία, καθώς θα είναι η πρώτη γυναίκα που θα αγωνιστεί σε 5 Ολυμπιακούς. Δεν ξέρει ακόμα αν οι Ολυμπιακοί του Τόκιο θα είναι οι τελευταίοι της καριέρας της, καθώς όπως λέει ο προπονητής της όσο μεγαλώνει γίνεται και καλύτερη. Η ίδια λέει η άρση βαρών είναι στο αίμα της και όσο μπορεί θα συνεχίσει να αγωνίζεται. Όσο για τη ζωή μετά τον αθλητισμό έχει αποκτήσει δίπλωμα προπονήτριας, ώστε να μπορέσει να παραμείνει στο άθλημα που τόσο αγαπά.
πηγή: Inside the Games
