Ο Ιταλός Κλαούντιο Ρανιέρι θα είναι, εκτός απροόπτου, ο νέος ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Ελλάδας για τα επόμενα δύο χρόνια. Ο διάδοχος των Ότο Ρεχάγκελ και Φερνάντο Σάντος στον πάγκο της «κυανόλευκης» όπως δείχνει και το βιογραφικό του, είναι ένας προπονητής που έκλεινε καλές δουλειές αλλά δεν πέτυχε πουθενά.
του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas
Η πολυβραβευμένη σειρά του BBC με τίτλο «Εγώ, ο Κλαύδιος» (“I, Claudius”) εξιστορούσε τη ζωή του πλέον αταίριαστου αυτοκράτορα στην ιστορία της πανίσχυρης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας – του τραυλού, ελαφρώς κουτσού, αλλά πανέξυπνου Τιβέριου Κλαύδιου του Γερμανικού, ο οποίος κατάφερε να επιβιώσει μέσα σε ένα «τοξικό» περιβάλλον γεμάτο ραδιουργίες και απρόβλεπτα παιχνίδια εξουσίας, χάρη στην ευστροφία, το χιούμορ και την αδιαμφισβήτητη ικανότητά του να «διαβάζει» τους ανθρώπους. Σε αντίθεση με τον τηλεοπτικό συνονόματό του, ο δικός μας Κλαύδιος, ο 63χρονος σινιόρε Ρανιέρι, σίγουρα δεν κινδυνεύει να βρεθεί προ ανάλογων… δυσάρεστων εκπλήξεων. Κι αυτό διότι παραλαμβάνει μία εύρωστη και απαλλαγμένη από τις παθογένειες του παρελθόντος Εθνική ομάδα, η οποία αποτελεί εδώ και χρόνια το μόνο υγιές κύτταρο, μέσα σε ένα κατά τα άλλα νοσηρό και απαξιωμένο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τι μπορεί όμως να προσφέρει στην πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004 ο νέος της «αυτοκράτορας», στην παρθενική του δουλειά σε πάγκο εθνικής ομάδας;
Το ξεκίνημα
Ο Κλαούντιο Ρανιέρι γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1951, στην «αιώνια πόλη», Ρώμη. Προικισμένος με ύψος 1,82, ο 22χρονος ξεκίνησε την καριέρα του το 1973 στη Ρόμα ως ένας δυναμικός αμυντικός, με τα βιώματά του να καθορίζουν και το στιλ παιχνιδιού που επέλεξε στη μετέπειτα προπονητική του καριέρα. Στην πρωτεύουσα άντεξε για δύο σεζόν (με 6 μόλις εμφανίσεις), επιλέγοντας ως επόμενο σταθμό του την Κατανζάρο, ομάδα Β’ εθνικής στην Καλαβρία της νότιας Ιταλίας, η οποία αποτέλεσε και το «λιμάνι» του για τα επόμενα εννιά χρόνια (1974-1982, 225 αγώνες – 8 γκολ). Κρέμασε τα παπούτσια του στη Σικελία, αγωνιζόμενος συνολικά 132 φορές, με τις φανέλες των Κατάνια (1982-1984) και Παλέρμο (1984-1986) αντίστοιχα. Κορυφαίες στιγμές της καριέρας του, η συμμετοχή σε τέσσερις ανόδους στη Σέριε Α (δύο με την Κατανζάρο και από μία με Κατάνια και Παλέρμο).
Ο εξπέρ στις ανόδους
Η περιπλάνηση του Ρανιέρι στους προπονητικούς πάγκους ξεκίνησε τη σεζόν 1986-1987, στην ερασιτεχνική Λαμετίνι και ακολούθως στην Πουτεολάνα, την οποία υποβίβασε στη Γ2 εθνική κατηγορία. Ο Ρανιέρι «έχτισε» ουσιαστικά τη φήμη του στην Κάλιαρι (1988-1991), την οποία οδήγησε από τη Γ1 εθνική στη Σέριε Α, σε τρεις συναπτές σεζόν. Η σπουδαία επιτυχία του εξαργυρώθηκε ακολούθως στη Νάπολι της μετά-Μαραντόνα εποχής (1991-1993), την οποία οδήγησε μέχρι την 4η θέση, με σταρ τους Καρέκα και Τζιανφράνκο Τζόλα, χωρίς όμως να κερδίσει κανένα τρόπαιο.
Η συνέχεια του βιογραφικού του… γοητεύει, τόσο για την ποσότητα, όσο κυρίως για την ποιότητα των ομάδων που κοουτσάρισε, αφού στη λίστα συναντά κανείς ορισμένα από τα πιο «βαριά» ονόματα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου: Φιορεντίνα (1993-1997), με την οποία προβιβάστηκε στη Σέριε Α και εν συνεχεία κατέκτησε και τα δύο μοναδικά του τρόπαια στην Ιταλία (κύπελλο και Σούπερ Καπ 1996), Βαλένθια (1997-1999), Ατλέτικο Μαδρίτης (1999-2000) Τσέλσι (2000-2004), Βαλένθια (2004-2005), Πάρμα (02/2007-06/2007), Γιουβέντους (2007-2009), Ρόμα (2009-2011), Ίντερ (2011-2012) και τέλος Μονακό (2012-2014). Η κορυφαία στιγμή του Ιταλού ήρθε αναμφίβολα στην Ισπανία, όπου μαζί με τις «νυχτερίδες» πανηγύρισε την κατάκτηση του Κόπα ντελ Ρέι της σεζόν 1998-1999 και την έξοδο στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ από… σπόντα πιστώθηκε και το ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ του 2004 (2-1 την πρωταθλήτρια Ευρώπης Πόρτο), χάρη στον Ράφαελ Μπενίτεθ και το κύπελλο ΟΥΕΦΑ που είχε κατακτήσει πριν τρεις μήνες κόντρα στη Μαρσέιγ.
Το παράδοξο με τον Ρανιέρι είναι ότι, παρά το εντυπωσιακά πλούσιο παλμαρέ των ομάδων όπου εργάστηκε, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άνετα ο «κύριος παραλίγο», αφού με εξαίρεση τις Φιορεντίνα και Βαλένθια, σε όλες τις υπόλοιπες ομάδες που δούλεψε ουσιαστικά προετοίμασε το έδαφος για τις επακόλουθες επιτυχίες του αντικαταστάτη του!
Ο κύριος «Τίνκερμαν»
Αν κάτι χαρακτηρίζει πάντως τον Ρανιέρι είναι η παθολογική του σχέση με την επιδίωξη της νίκης, την οποία αναζητά με κάθε μέσο. Ενδεικτικά αυτού του γεγονότος είναι δύο περιστατικά επί των ημερών του σε Τσέλσι και Μονακό αντίστοιχα, όταν είχε αποκτήσει το παρατσούκλι «Τίνκερμαν». Στην αγγλική αργκό, η λέξη χρησιμοποιείται για τον προπονητή που κάνει διαρκώς πειραματισμούς και rotation στον σχηματισμό και τους παίκτες του. Μάλιστα σε μία συνέντευξη τύπου στο Λονδίνο, είχε ενημερώσει ο ίδιος τους έκπληκτους Άγγλους δημοσιογράφους ότι έτσι τον αποκαλούσαν στην Ιταλία και την Ισπανία. Ακολούθως, όταν ήταν στο πριγκιπάτο, απείλησε ότι θα σκοτώσει (!) τους ποδοσφαιριστές του αν δεν κερδίσουν το επόμενο παιχνίδι τους, μετά από μία ντροπιαστική ήττα με 3-0 από την Καέν τον Δεκέμβριο του 2012, η οποία είχε ρίξει τους «Μονεγάσκους» προσωρινά στη 2η θέση της Β’ εθνικής. Παθιασμένος με τη νίκη…
Οδεύοντας προς το άγνωστο
Ο πάγκος της Εθνικής μας αποτελεί αδιαμφισβήτητα έναν γρίφο για τον Ρανιέρι, καθώς αυτή θα είναι η πρώτη του δουλειά σε εθνική ομάδα. Αυτό συνεπάγεται άλλους ρυθμούς, άλλο σχεδιασμό και μία εντελώς διαφορετική καθημερινότητα από αυτή που είχε συνηθίσει στους συλλόγους που εργάστηκε. Στα πλεονεκτήματά του προσμετρώνται αναμφίβολα οι πλούσιες παραστάσεις και οι ανεκτίμητες εμπειρίες του από τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης (Ιταλία, Ισπανία, Αγγλία, Γαλλία), καθώς και η εργασιομανία-πειθαρχία που τον χαρακτηρίζει. Στοιχεία που οπωσδήποτε απαιτούνται για τον παραδοσιακά ατίθασο και επιπόλαιο ελληνικό χαρακτήρα, αν και χάρη στον Ότο Ρεχάγκελ ακόμη και αυτό παρήλθε ανεπιστρεπτί. Θα καταφέρει ωστόσο ο Ιταλός να αποτινάξει την ταμπέλα του μέτριου/λούζερ προπονητή; Αυτό είναι κάτι που θα φανεί στην πορεία. Σε κάθε περίπτωση, όπως σε κάθε ποδοσφαιρικό «γάμο», η χημεία (βλέπε Ρεχάγκελ) και η υπομονή είναι το παν…
