Δεν υπάρχει πουθενά και σε κανένα άλλο αθλητικό γεγονός της χώρας η δυνατότητα, χρυσοί Ολυμπιονίκες, παγκόσμιοι πρωταθλητές και Παραολυμπιονίκες να αγωνίζονται δίπλα δίπλα με μικρά παιδιά και απλούς… καθημερινούς (και μη) αθλούμενους. Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία των Βίκος Street Relays, αυτό συνέβη σήμερα στον Πειραιά.
του Θανάση Νικολάου
[email protected] follow me @ThanNikolaou
Ο σημερινός, ήταν ένας αγώνας όπου στην πρώτη γραμμή ήταν τεράστιες προσωπικότητες που έχουν πετύχει αξιοθαύμαστα πράγματα στον αθλητισμό και όχι κάποιες τηλεπερσόνες με ημερομηνία λήξης ή κοσμικοί που ουδείς γνωρίζει τί επαγγέλονται. Επίσης ήταν ένας αγώνας όπου τα άτομα με αναπηρία ήταν ισότιμοι αθλητές καθώς δεν υπήρχε κάποιο απαγορευτικό συμμετοχής για (δήθεν) λόγους ασφαλείας. Μετά από έναν τέτοιο αγώνα το μόνο που σου απομένει είναι ένα τεράστιο χαμόγελο το οποίο δε λέει να φύγει από το πρόσωπο.
Εκατοντάδες παιδάκια, αγωνίστηκαν υπό τα βλέμματα αθλητών που θα τους μνημονεύουμε για πολλά χρόνια ακόμα. Πήραν το χειροκρότημα τους με τους γονείς των μικρών πρωταγωνιστών να αντιλαμβάνονται τη διαφορά επιπέδου μεταξύ κάποιων ιδιαίτερα δημοφιλών αθλημάτων (ποδόσφαιρο-μπάσκετ) και των αθλημάτων του στίβου, της γυμναστικής, της κολύμβησης, της υδατοσφαίρισης, της κωπηλασίας, της ιστιοπλοΐας και λοιπών Ολυμπιακών.
Από τις ιδιαίτερες στιγμές του αγώνα, ήταν και η παρουσία του χρυσού Ολυμπιονίκη Ιωάννη Μελισσανίδη. Έχοντας επιστρέψει από το Τόκιο, λίγες ώρες πριν και επηρεασμένος ακόμα από το τζετ λαγκ, εμφανίστηκε στην αφετηρία, έτρεξε με την ομάδα του Sportsfeed.gr μαζί με τον (ότι και να γράψω λίγο είναι) Μάκη Καλαρά και στη συνέχεια βγήκε δεκάδες φωτογραφίες με τον κόσμο. Μάλιστα έριξε και την ιδέα. «Πρέπει να πάμε τον αγώνα και στα ακριτικά νησιά. Στο Καστελόριζο για παράδειγμα. Να με υπολογίζετε από τώρα, θα έρθω να τρέξω όπου και αν γίνει».
Από κοντά και η… κληρονομιά του. Μάρας, Πετρούνιας, Κοσμίδης και Μυλλούση, η Εθνική ομάδα της γυμναστικής που δείχνει να επανέρχεται σε υψηλά επίπεδα, μετά από μία επίπονη εβδομάδα προπονήσεων, φόρεσε το καλύτερο χαμόγελό της και έτρεξε σαν ομάδα… στίβου.
Ο Σπύρος Γιαννιώτης, από τους μεγαλύτερους αθλητές στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, παρά το πρόβλημα στο πόδι, έτρεξε στην ίδια ομάδα με τον κουμπάρο του και κατά γενική ομολογία κορυφαίο Έλληνα προπονητή για το 2014 (ελπίζω να μας διαβάζουν στον ΠΣΑΤ) Νίκο Γέμελο οποίος εντυπωσίασε με τις αντοχές και τα κιλά του.
Η Αθανασία Τσουμελέκα απέδειξε πως όποιος είναι μια φορά πρωταθλητής, παραμένει πρωταθλητής για μια ζωή. Η χρυσή Ολυμπιονίκης του 2004, ήταν η νικήτρια του αγώνα με τη δική της ομάδα, έχοντας δίπλα της σύζυγο και παιδί.
Σταυρούλα Αντωνάκου, Αλεξάνδρα Ασημάκη, Αιμίλιος Παπαθανασίου, Αθηνά Αγγελοπούλου, Κέλλυ Αραούζου, Αντώνης Φωκαΐδης, Μαρία Πολύζου, Πόπη Αστροπεκάκη και πλήθως άλλων πρωταθλητών έτρεξαν, το χάρηκαν και από φέτος έκλεισαν θέση για το επόμενο.
Πιο πολύ όμως το χάρηκε ο απλός κόσμος που βρέθηκε από νωρίς στη μαρίνα της Ζέας, εκεί μπροστά στο ρολόι της Βουγιουκλάκη (από την ταινία «Η Αλίκη στο ναυτικό») και συμμετείχε στο μεγαλύτερο αθλητικό πάρτι που έγινε στην Ελλάδα. Η ομάδα του δήμου Πειραιά, με τον δήμαρχο Γιάννη Μώραλη, τον Σταύρο Ελληνιάδη, το Νίκο Γέμελο και τη Σταυρούλα Αντωνάκου (όλοι άνθρωποι του αθλητισμού) αποτελούν την εγγύηση για τη συνέχιση αυτού που ξεκίνησε σήμερα. Αθλητές παγκοσμίου επιπέδου και αθλητές της διπλανής… πόρτας, όλοι μαζί συναθλητές και ανταγωνιστές.
Τα περισσότερα εύσημα όμως ανήκουν στην ομάδα των Relays. Τη Ρούλα, τον Λευτέρη, την Ιωάννα, τη Μπέσσυ, τον Θανάση, τη Μαρία, τον Στέλιο, τον Γιώργο, τον Άγγελο και όλους εκείνουν τους αφανείς ήρωες (συγγνώμη παιδιά που δε σας θυμάμαι όλους) που έφεραν σε πέρας ένα εγχείρημα που είχε μηδενική στήριξη από θεσμικούς αθλητικούς παράγοντες.
ΥΓ1. Προσωπικά χάρηκα πάρα πολύ με την παρουσία του αποστασιοποιημένου (δικαιολογημένα) Ιωάννη Μελισσανίδη, αλλά μάλλον αυτός το χάρηκε περισσότερο καθώς εισέπραξε πολύ αγάπη από τον απλό κόσμο που δείχνει να αναγνωρίζει τις πραγματικές αξίες και να αγνοεί εμπαθείς και κακόβουλους.
ΥΓ2. Αν θα έπρεπε να ψηφίσω έναν και μόνο για κορυφαίο αθλητή της χρονιάς, αυτός θα ήταν ο Μάκης Καλαράς. Όχι μόνο γιατί είναι εξαιρετικός αθλητής (σήμερα αγωνίστηκε με δύο όμαδες!), αλλά γιατί κάνει τεράστιο έργο και βοηθάει πάρα πολύ κόσμο. Δυστυχώς αυτό το γνωρίζουν ελάχιστοι. Ας το γνωρίζουν λοιπόν εκεί στον ΠΣΑΤ, ότι υπάρχει κάποιος ο οποίος αποτελεί υπόδειγμα αθλητή. Πραγματικό διαμάντι.
