26 Μαΐου, Μπρέσια. Το κέντρο της πόλης έχει κατακλυστεί από 800.000 ανθρώπους οι οποίοι αποθεώνουν τους ποδηλάτες που τερματίζουν στο Γύρο της Ιταλίας. «Ήρωες, ήρωες» τους αποκαλεί ο κόσμος. Και μέσα σε αυτούς, που τερματίζουν, για πρώτη φορά στην ιστορία της επαγγελματικής ποδηλασίας, βρίσκεται ένας Έλληνας, ο Γιάννης Ταμουρίδης.
Συνέντευξη στον Ηλία Τάταλα
[email protected]
follow me @Ilias Tatalas
φωτογραφία Κώστας Αμοιρίδης
[email protected]
follow me @amiridiskostas
Στην κατοχή του μπορεί να μη βρίσκεται κάποιο Ολυμπιακό μετάλλιο, όμως σήμερα ο 32χρονος ποδηλάτης είναι ο top-class Έλληνας αθλητής σε ατομικό άθλημα. Μίλησε και φωτογραφήθηκε στο sportsfeed.gr, πριν ξεκινήσει εκ νέου τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις με τη βάσκικη επαγγελματική ομάδα Euscaltel – Euscadi.
Μετά από οκτώ μήνες στην επαγγελματική ποδηλασία, ποιες είναι οι εντυπώσεις;
«Είναι ένας διαφορετικός κόσμος. Σε σχέση με αυτό που έκανα πριν, είναι σαν να ανέβηκα από την Γ’ εθνική στο Champions League. Τα πάντα είναι διαφορετικά. Τέλεια οργάνωση, πολύς κόσμος σε κάθε αγώνα, κάλυψη από διεθνή ΜΜΕ , επαγγελματική αντιμετώπιση. Φανταστείτε ότι μία επαγγελματική ομάδα της ποδηλασίας, μοιάζει με μία της φόρμουλα 1. Οι αθλητές συνοδεύονται από γιατρούς, μασέρ, μηχανικούς ποδηλάτων που διαμορφώνουν αυτό το πρότζεκτ. Σε κάθε ξενοδοχείο που διανυκτερεύουμε τη διατροφή μας την επιμελούνται μάγειρες της ομάδας, που μας ακολουθούν παντού. Οι έξι αθλητές έχουμε ένα πούλμαν αποκλειστικά για εμάς και από πίσω μας συνοδεύουν τα υπόλοιπα στελέχη με άλλα πούλμαν και στέισον βάγκον. Λίγες ποδοσφαιρικές ομάδες στην Ευρώπη έχουν τέτοια οργάνωση. Η δική μου ομάδα έχει ένα μπάτζετ γύρω στα 15 εκατομμύρια ευρώ ετησίως και δεν είναι από τις πλούσιες του χώρου. Υπάρχουν ομάδες που δίνουν μέχρι και 40 εκατομμύρια κάθε χρόνο. Σε αγωνιστικό επίπεδο ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Σκεφτείτε τους 200 καλύτερους αθλητές του κόσμου να δοκιμάζονται στις πιο δύσκολες διαδρομές. Σε αυτούς τους αγώνες, αν δεν είσαι καλά, απλώς δεν μπορείς να τερματίσεις».
Ο Γύρος της Ιταλίας πρέπει να ήταν απολαυστική εμπειρία…
«Πράγματι. Τα ιταλικά ΜΜΕ μιλούσαν για τον πρώτο Έλληνα που μπήκε στην επαγγελματική ποδηλασία και στέκονταν στο γεγονός ότι δεν τα παρατούσα. Είχα τέσσερις θέσεις μέσα στην πρώτη δεκαπεντάδα των ετάπ. Ο στόχος μου σε αυτούς τους αγώνες ήταν να βοηθήσω τον Σάντσεζ, τον αρχηγό της ομάδας μας, αλλά παράλληλα μου δόθηκε η ευκαιρία να σπριντάρω. Σκεφτόμουν ότι δεν πρέπει να είμαι παθητικός και προσπαθούσα να είμαι ξεκολλημένος από τους υπόλοιπους. Στην ομάδα έμειναν πολύ ευχαριστημένοι…»
Φαντάζομαι ότι και από το χώρο της ελληνικής ποδηλασίας τα συγχαρητήρια θα έπεσαν βροχή…
«Τι να σου πω; Τους τελευταίους πέντε μήνες δεν με πήρε τηλέφωνο κανείς από την ομοσπονδία. Ούτε να εκμεταλλευτούν την παρουσία μου στο Γύρο Ιταλίας δεν προσπάθησαν, έστω με ένα δελτίο Τύπου. Να πουν δηλαδή ότι εκεί αγωνίζεται κάποιος Έλληνας. Κατά τ΄ άλλα υπάρχει κόσμος που ρωτάει και ενδιαφέρεται, όχι όμως τόσο μέσα από το χώρο».
Ως Έλληνα πώς σε αντιμετωπίζουν στο εξωτερικό με όσα γίνονται στη χώρα μας;
«Συνέχεια με ρωτάνε, ειδικά οι Ισπανοί. Η κρίση είναι κοινή, συζητάμε για το πώς προκλήθηκε. Οι Ισπανοί πιστεύουν ότι οι Έλληνες είμαστε ένα βήμα μπροστά από αυτούς, θεωρούν πως ότι συμβαίνει σήμερα εδώ, θα γίνει αύριο και εκεί. Με τους Γερμανούς τα πράγματα είναι διαφορετικά. Υπάρχουν δύο Γερμανοί ποδηλάτες στην ομάδα και η συμπεριφορά τους είναι ειρωνική. Μία μέρα με ρώτησαν αν έχουμε δρόμους από άσφαλτο στην Ελλάδα ή αν μπορείς να κάνεις ποδήλατο στη χώρα μας. Τι να τους απαντήσεις; Υπάρχει μία ζήλια για την Ελλάδα. Οι φυσικές ομορφιές, ο καλός καιρός που έχουμε και τα άλλα φυσικά πλεονεκτήματα της χώρας προκαλούν φθόνο. Οι συγκεκριμένοι Γερμανοί πιστεύουν ότι η Ελλάδα εξαρτάται από τη Γερμανία. Ούτε οι Ισπανοί δεν τους συμπαθούν, διότι οι Γερμανοί δείχνουν υπεροψία. Οι Έλληνες, με την ιστορία που έχουμε και με όσα έχουμε προσφέρει στην ανθρωπότητα, αυτή την υπεροψία δεν την έχουμε… Έχουμε φυσικά, πολλά άλλα κουσούρια. Εμείς σήμερα δεν θέλουμε να προοδεύει ο διπλανός μας, θέλουμε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα…».
Η υπόθεση του Άρμστρονγκ, κατά πόσο πλήγωσε το άθλημα;
«Η ποδηλασία μαστίζεται εδώ και χρόνια από τέτοια χτυπήματα. Ολος ο αθλητικός κόσμος έχει καταλάβει τι συμβαίνει. Ζήτησαν να ανοίξουν δείγματα από το 1998. Γιατί δεν το κάνουν και στο ποδόσφαιρο. Την πολεμάνε πάρα πολύ την ποδηλασία και ο λόγος είναι προφανής. Η πίτα των χορηγών του αθλητισμού είναι μία, ενιαία. Από αυτή την πίτα παίρνουν όλοι. Σε πάρα πολλές χώρες η επαγγελματική ποδηλασία είναι δημοφιλέστατη. Είναι κρίμα να πληρώνει η ποδηλασία το τίμημα, όταν έγινε το πρώτο άθλημα που υιοθέτησε το βιολογικό διαβατήριο και γενικότερα πρωτοπορεί στις μεθόδους αντιντόπινγκ. Σε ποιο άλλο άθλημα, οι χορηγοί πληρώνουν για το αντιντόπινγκ; Εγώ παραδέχομαι ότι από το 1990 έως τα μέσα της δεκαετίας του 2000 υπήρχε πρόβλημα. Όμως αυτό ανήκει στο παρελθόν, η νέα γενιά δεν φταίει σε τίποτα να το πληρώνει. Φανταστείτε με τις μεθόδους που υπάρχουν σήμερα να άνοιγαν όλα τα δείγματα των Ολυμπιονικών από το 1998; Τι θα γινόταν; Το πρόβλημα του ντόπινγκ στον αθλητισμό πάντα θα υπάρχει. Όμως, κάποιες φορές τίθεται και θέμα ατομικής ευθύνης. Στον πρόσφατο γύρο Ιταλίας το μοναδικό κρούσμα, την προτελευταία μέρα ήταν ενός 38χρονου Ιταλού του ΝτιΛούκα, που στο παρελθόν είχε τιμωρηθεί άλλες δύο φορές. Δεν είναι άδικο να αμαυρώνεται η διοργάνωση και το άθλημα εξαιτίας του;».
Λένε ότι τεχνολογικά το ποδήλατο που χρησιμοποιείτε έχει τόσες διαφορές με ένα κοινό ποδήλατο, όσες και ένα μονοθέσιο της φόρμουλα 1 με ένα συμβατικό αυτοκίνητο. Ισχύει αυτό;
«Απόλυτα. Η τεχνολογία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ποδηλάτου. Πρέπει να είναι στιβαρό και παράλληλα ελαφρύ. Τα υλικά που χρησιμοποιούνται μοιάζουν με εκείνα της Φόρμουλα 1, όπως είναι το ανθρακόνημα. Υπάρχει μία τεράστια αγορά και ένα τεράστιο εμπόριο πίσω από την ποδηλασία, η οποία σταδιακά παγκοσμιοποιείται. Κάποτε είχε απήχηση μόνο στην Ευρώπη, αλλά πλέον και οι ΗΠΑ και η Κίνα και η Αυστραλία έχουν μπει για τα καλά στο άθλημα».
Θα συνεχίσεις και του χρόνου σε αυτό το υψηλό επίπεδο;
«Αυτή τη στιγμή υπάρχουν κάποια προβλήματα στην ομάδα, καθώς φημολογείται αποχώρηση των δύο βασικών χορηγών. Αν όντως φύγουν, αυτό σημαίνει ότι οι 30 ποδηλάτες που είμαστε εκεί θα πρέπει να ψάξουμε για νέα ομάδα. Αυτό είναι δύσκολο, αφού υπάρχουν μόνο 15 ομάδες. Θα ήθελα να συνεχίσω σε αυτό το επίπεδο και να μην επιστρέψω στην τρίτη κατηγορία. Θα ήταν πισωγύρισμα. Αφού βλέπω ότι μπορώ να αντεπεξέλθω θα το παλέψω όσο γίνεται για τα επόμενα 1-2 χρόνια να είμαι σε αυτό το χώρο».
http://ioannistamouridis.com/
https://twitter.com/tamouridis