Η Τασούλα Κελεσίδου πέρυσι τα Χριστούγεννα ετοιμαζόταν να καλοσωρίσει ένα 2020 που, όπως αποδείχτηκε στο κλεισιμό του, της έκρυβε μεγάλες εκπλήξεις.
του Θοδωρή Σαλαντή
Ανταλλάσσοντας ευχές με μια σειρά από Ολυμπιονίκες και φίλους της πρωταθλητές για τον νέο χρόνο, δεν παρέλειπε, συνήθειο των εποχών που μεσουρανούσε αγωνιστικά, να ξεκινά: «άντε υγεία, δύναμη, καλούς αγώνες και να αλλάξει επιτέλους κάτι στον στίβο».
Η αίσθηση της εγκατάλειψης και της λησμονιάς γέμιζε μελαγχολία μια ντουζίνα Ολυμπιονίκες και παγκόσμιους πρωταθλητές. Και όμως, αυτοί οι πρώτοι στον κόσμο, ξεπερνώντας εαυτούς και γίγαντες, ένοιωθαν ανίσχυροι μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Η λήξη της αγωνιστικής καριέρας ήταν βέβαιο ότι σε οδηγούσε εκτός αθλητισμού. Μπορούσες να κάνεις τα πάντα αλλά δεν σου επέτρεπαν να ασχοληθείς με αυτό που σε ανέδειξε. Να μεταδώσεις μέσω διοικητικής θέσης ευθύνης στις νέες γενιές τις εμπειρίες , να έχεις τέλος πάντων το δικαίωμα να διεκδικήσεις, να προσφέρεις και εν τέλει να κριθείς.
Το εκλέγειν και εκλέγεσθαι στον αθλητισμό είχε φροντίσει να δείξει ότι το ενθουσίαζαν τα σταλινικά χαρακτηριστικά τα οποία ακολουθούσε κατά πόδας. Ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας των μελών του. Ουσιαστικά γινόταν με ορισμό – εσείς στο προεδρείο, εσείς μέλη του ΔΣ- και καμία κυβέρνηση δεν τολμούσε να διαταράξει την καθεστηκυΐα ταξη που αυτοδημιουργήθηκε. Μια τάξη η οποία ενισχύετο από τον κρατικό προϋπολογισμό. Των χρημάτων που έμπαινε στα ταμεία τους από την πολιτεία, υπό την απόλυτη διαχείριση τους και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Κονδύλια κρατικά, που έπαιρναν επειδή ακριβώς οι αθλητές, που σκοπίμως απέκλειαν από τα διοικητικά τους συμβούλια, έφερναν διακρίσεις.
Όταν ο Αυγενάκης ψήφιζε τον Νόμο για τον αθλητισμό και ακριβώς έθετε χρονικούς περιορισμούς στους αιωνόβιους άρχοντες λίγοι προέβλεψαν το τσουνάμι που θα επακολούθουσε. Έχοντας, ακριβώς βάλει στην άκρη τους παλιούς αθλητές, το σύνολο των ομοσπονδιαρχών προετοιμάστηκε για μια εκλογική αναμέτρηση με παράγοντες υποτίθεται κυβερνητικούς και όρους κομματικούς. Έτσι είχαν μάθει, αυτό περίμεναν, μια εκλογική διαδικασία όπως αυτές που ήξεραν! Όταν ο νόμος πέρασε στην Βουλή, έφτασε και το πρώτο κύμα από το τσουνάμι στην παραλία για να σαρώσει τα πάντα.
Μόνο που στο κύμα αυτή την φορά ήταν καβάλα οι Ολυμπιονίκες. Οι επαγγελματίες κομματικοί παραγοντες των άλλων εποχών καταλαβαν ότι έφτασε το τέλος. Η Τασούλα Κελεσίδου όταν ανακοίνωνε ότι θα θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία του ΣΕΓΑΣ είδε συγκίνηση δίπλα της, τους παλιούς της συναθλητές, σωματοφύλακες, συναγωνιστές και υπερασπιστές της προσπάθειας. Είδε ανθρώπους του στίβου να συστρατεύονται υπό την ηγεσία της από την Πατουλίδου και τον Κουκοδήμο, τον Γκατσιούδη, τον Παυλακάκη, τον Αλεξόπουλο, το Δημότσιο, τη Βασδέκη έως και πολλούς άλλους. Είδε ανθρώπους σωματείων, προπονητές, απλό κόσμο να την ενθαρρύνει.
Ένας για ολους και όλοι για έναν. Οι αθλητές για πρώτη φορά στο προσκήνιο. Από τον Νόμο ενός ανθρώπου, του Λευτέρη Αυγενάκη, που για να πω την αλήθεια μου είχε κάνει εντύπωση προ ετών όταν σε μια δικαστική μάχη στην Κρήτη, ξεσήκωσε τον κόσμο ενάντια στην ανακήρυξη ενός Γερμανού καθηγητή ως επίτιμου καθηγητή στο πανεπιστήμιο. Ο Χάιντς Ρίχτερ, έτσι ήταν το όνομά του περιέγραφε ως ιπποτική και δίκαιη την κατάκτηση της Κρήτης από τους Γερμανούς ενώ χαρακτήριζε βρώμικο και κτηνώδη τον αντιστιασιακό αγώνα των Κρητικών. Πάλεψε την προσβολή ο Αυγενάκης και δικαιώθηκε, νομίζω ότι αυτή ηταν και η πρώτη δίκη στην Ευρώπη με τον αντιρατσιστικό νομο για την άποψη επί ιστορικών γεγονότων.
Οι αθλητές πλέον πήραν θέση. Όχι μάχης αλλά αναγνώρισης και επιβεβαίωσης. Ενότητας και αγώνα. Δεν σημαίνει ότι όλοι θα κάνουν για όλα ή ότι οι ικανότητες τους είναι αδιαμφισβήτητες. Έχουν όμως την ευκαιρία τους και την διεκδικούν ακριβώς με την ισχύ που δίνει η ένωση. Η Τασούλα Κελεσίδου σε ρόλο Ντ’ Αρτανιαν έχει διπλα της όχι μόνο τρεις αλλά δεκάδες σωματοφύλακες
Αν πριν λίγους μήνες έλεγες ότι στον ΣΕΓΑΣ αλλά και σε μια σειρά άλλων ομοσπονδιών θα υπήρχαν υποψήφιοι για την θέση του προέδρου και των μελών του διοικητικού συμβουλίου δεκάδες νέοι άνθρωποι, κυρίως προβεβλημένοι πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες, οι ματιές και τα σχόλια που θα λάμβανες θα ήταν τουλάχιστον συμπονετικά. Την ώρα που το παγκόσμιο αθλητικό κίνημα έκανε την επανάσταση του και σε διεθνές επίπεδο συντελέσθηκε μια αλλαγή παραγόντων σε ποσοστά 100%, η Ελλάδα έμενε προσκολλημένη σε ανθρώπους που δεκαετίες κυριαρχούσαν στον χώρο.
Κατ επίφασην της δημοκρατικής νομιμότητας, εδώ όπου ελέγχων και ελεγχόμενος ήταν πάντα ο ίδιος, ήταν αδύνατον να παραχωρηθούν οι ηγετικές καρέκλες από τους κατέχοντες. Αλλά και όταν συνέβαινε αυτό, κληρονομικώ δικαίω ο αρχηγός όριζε τον αντικαταστατη του. Ο Λευτέρης Αυγενάκης και δεν είναι υπερβολή, έφερε την Δημοκρατία στον αθλητισμό, την ισότητα και ισονομία. Ο νόμος του, θα κριθεί εκτιμώ πολύ σύντομα και ιστορικά ως σταθμός για το αθλητικό κίνημα, όπως ο 75/75 που έβαλε τον αθλητισμό σε ράγες στο ξεκίνημα της μεταπολίτευσης. Άλλες εποχές, άλλα χρόνια.
Μονο γιζ αυτό ο Αυγενάκης αξίζει συγχαρητήρια. Για την εκ βάθρων ανανέωση προσώπων, διαδικασιών και θεσμών. Απλά και εύκολα. Οι Κρητικοί λένε, είναι μια πάστα ανθρώπων που άμα τους μπει κάτι στο κεφάλι δεν τους το γυρίζεις με τίποτα. Τούτος που έλαχε να έχουμε για υφυπουργό αθλητισμού, δεν θα μπορούσε να διαφέρει πολύ, απλά ξαφνιάζει υπερβολικά με την απλότητα των διαδικασιών. Με ένα …νόμο και ένα άρθρο φέρνει την επανάσταση, εξ ου και η λυσσαλέες αντιδράσεις. Το νομοσχέδιο για τον αθλητισμό, με προσταγή του Κυριάκου Μητσοτάκη όπως λέει παντού, έρχεται να γυρίσει και να κλείσει όχι την σελίδα αλλά ένα κεφάλαιο του αθλητισμού που αναδείκνυε παράγοντες –διαχειριστές ισόβου χαρακτήρα. Με ομοσπονδίες που λειτουργούσαν υπό αδιαφανείς και αμφισβητούμενης νομιμότητας διαδικασίες. Τελικά ήταν όλα τόσο εύκολα. Αρκεί η πολιτική βούληση για την αλλαγή. Και για να ξηγηθούμε επειδή όλοι γνωριζόμαστε. Με τον άνθρωπο δεν έχω μιλήσει ποτέ στην ζωή μου…
