Όταν η Σάσι (Χίπε), γνώρισε την Τζίνα (Λαμπρούση)

Όταν η ομορφιά συνδυάζεται με το ταλέντο, τότε προκύπτει ένα… εκρηκτικό μείγμα. Αυτό δηλαδή που συνθέτουν η Σάσκιε Χίπε και η Τζίνα Λαμπρούση, δύο από τις βασικές πρωταγωνίστριες του Ευρωπαϊκού θαύματος του Ολυμπιακού, που έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα γυναικείου βόλεϊ που κατακτά Ευρωπαϊκό τίτλο.

του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]

Όση ώρα κράτησε η κουβέντα μας, αυτό που δεν σταμάτησε να «φωτίζει» τα πρόσωπα τους ήταν το… χαμόγελο. Παρά την κούραση, σωματική και πνευματική, παρόλο που ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς έχουν πετύχει, από το βράδυ της περασμένης Τετάρτης ζουν ένα όνειρο.

Ξανθιές, ψηλές, όμορφες και τροπαιούχες. Θανατηφόρος συνδυασμός
Τζίνα: «Η Σάσι είναι η αγαπημένη του κόσμου κι αυτό είναι απολύτως δικαιολογημένο. Εννοείται είναι η πιο όμορφη, αλλά είναι κι αυτή που δίνει ενέργεια σε εμάς και στον κόσμο να φωνάζει ακόμη περισσότερο»
Σάσι: «Σ’ ευχαριστώ Τζίνα (γέλια). Η αλήθεια είναι ότι πάντα προσπαθώ να μεταδώσω θετική ενέργεια γιατί το θεωρώ πολύ σημαντικό. Θεωρώ ότι έτσι μπορείς να κερδίσεις».

Σάσι, μετά τον τελευταίο πόντο έχεις πέσεις κάτω στο τάραφλεξ με την Ειρήνη (Κοκκινάκη), Τζίνα εσύ έχεις μπει ίσως και πριν σφυρίξει ο διαιτητής μέσα στο γήπεδο. Κλαίτε, γελάτε, τα θυμόσαστε όλα αυτά ή φαίνονται τόσο μακρινά;
Σάσι: «Ναι, ναι! Δεν θυμάμαι πως κατέληξα αγκαλιά με την Ειρήνη, αλλά πέσαμε κάτω και έκλαιγε… Εγώ ήμουν χαρούμενη κι αυτή έκλαιγε ολοένα και περισσότερο και φοβήθηκα ότι την είχα χτυπήσει. ‘Ειρήνη γιατί κλαις;’, ‘Κλαίω γιατί πήραμε το Κύπελλο’ μου απάντησε και ξέσπασα σε γέλια λέγοντας της ‘α, εντάξει’».
Τζίνα: «Βγήκα στο 16-24 και όταν κάθισα στον πάγκο ήμουν σίγουρη ότι η Στέλλα θα πάρει άσο… Κι όταν το έκανε όντως μπήκα στο γήπεδο για να πανηγυρίσω με τα κορίτσια… Έκλαιγα κι ένιωθα ότι είχα τρομερή ενέργεια! Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκλαιγα από χαρά και δεν μπορούσα να σταματήσω»

15/4/2017, 11/4/2018… Ένας χρόνος διαφορά, αλλά τόσο διαφορετικά συναισθήματα στην ίδια διοργάνωση στο ίδιο γήπεδο, με τον ίδιο αντίπαλο…
Σάσι: «Το να έχεις μιας δεύτερη ευκαιρία, να παίξεις με τον ίδιο αντίπαλο, στο ίδιο γήπεδο, είναι πραγματικά απίστευτο»
Τζίνα: «Σα να ήταν ένα θεϊκό σημάδι ότι πρέπει να το πάρετε φέτος»
Σάσι: «Ναι αυτό ακριβώς… Πέρσι υπήρχε μεγάλη απογοήτευση μετά τον χαμένο δεύτερο τελικό. Είχαμε την αίσθηση ότι μπορούσαμε, αλλά η Μπούρσα ήταν καλύτερη και νιώθαμε σαν βλέπαμε μια ταινία στην οποία δεν συμμετείχαμε, αλλά απλά παρακολουθούσαμε. Ίσως και φέτος στο πρώτο σετ να είχαμε το ίδιο σενάριο, αλλά εκεί όταν γυρίσαμε το σετ και το χάσαμε στις λεπτομέρειες άλλαξαν όλα. Εκεί καταλάβαμε ότι μπορούμε να κερδίσουμε αρκεί να παίξουμε αυτό που μπορούμε κι αυτό κάναμε».
Τζίνα: «Δεν αλλάζω λέξη από αυτά που είπε η Σάσι… Γι’ αυτό τη θεωρώ αδερφή μου»

Αν σας ζητήσω να μου περιγράψετε με κάποιες λέξεις τον Ολυμπιακό ποιες θα επιλέγατε;
Τζίνα: «Οικογένεια»
Σάσι: «Υποστήριξη… Πάθος»
Τζίνα: «Ενέργεια. Δύναμη. Red Power»
Σάσι: «Θέλω λίγο να το εξηγήσω… Πριν τον πρώτο τελικό μου έλεγαν ότι ίσως ο κόσμος μας προσθέσει πίεση γιατί θέλουν πάρα πολύ να κατακτήσετε τον τίτλο. Κι όμως εγώ απαντούσα ότι ίσα, ίσα ο κόσμος αυτός όχι μόνο μας δίνει ενέργεια, αλλά βλέποντας ότι δίνοντας μέσα στο γήπεδο το 100% αυτό που μας λένε πάντα είναι ‘’ότι κι αν κάνετε εμείς θα είμαστε εκεί δίπλα σας και θα νιώθουμε περήφανοι για εσάς’. Και το ότι κατακτήσαμε το Κύπελλο και τους επιστρέψαμε λίγη από αυτή την αγάπη είναι πολύ σημαντικό. Μας έλεγαν όταν επιστρέψαμε ‘σας ευχαριστούμε για το Κύπελλο’ κι εγώ τους απαντούσα ‘εμείς σας ευχαριστούμε για την στήριξη και την εμπιστοσύνη που μας δείχνετε από την πρώτη στιγμή».

Σάσι ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση όταν έμαθες ότι σε θέλει ο πρωταθλητής Ελλάδας κι εσύ Τζίνα όταν έμαθες ότι θα έχεις μια Γερμανίδα διαγώνια ως συμπαίκτρια;
Σάσι: «Είναι λίγο αστεία η ιστορία γιατί στις πρώτες κρούσεις είχα απαντήσει αρνητικά. Μάλιστα είχα στείλει ένα sms στον κόουτς που του έγραφα ‘όχι ευχαριστώ, θα συνεχίσω τις σπουδές μου, αλλά σας εύχομαι καλή επιτυχία ’ κι αυτό το χρησιμοποιεί πλέον για να μου κάνει πλάκα. Ωστόσο ο Νίκος (σ.σ ο τιμ μάνατζερ της ομάδας Νίκος Κατσιούρας) ήταν αυτός που επέμενε και μετά το δεύτερο ‘όχι’ και πρέπει να του ένα μεγάλο ευχαριστώ για την επιμονή του»

-Φοβόσουν την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης;
«Όχι, όχι καμία σχέση… Ήταν μια περίεργη κατάσταση. Είχα τότε μια σοβαρή σχέση, αλλά δεν απολάμβανα το προηγούμενο διάστημα το βόλεϊ όπως παλιά»

-Δεν ήσουν καλά και είχε βγεις πρώτη σκόρερ στο πρωτάθλημα;
«Ναι! Σκεφτόμουν να σταματήσω ή να φύγω στις ΗΠΑ που βρισκόταν το πρώην αγόρι μου, αλλά μετά έκανα δεύτερες και τρίτες σκέψεις… Έβλεπα ότι όντως είχα κάνει μια καλή σεζόν, είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση σε μια χώρο με ήλιο και θάλασσα που ήταν κοντά στο σπίτι μου. Ήταν μια νέα πρόκληση και σιγά, σιγά αντιλήφθηκα ότι ήθελα να το δοκιμάσω και σε συνδυασμό με την επιμονή του Νίκου το αποφάσισα. Ο Νίκος με πήρε από το αεροδρόμιο και θυμάμαι σαν τώρα τη διαδρομή όταν φτάσαμε στη Λεωφόρο Ποσειδώνος με αυτόν να μου μιλάει για τον Ολυμπιακό, την Ελλάδα κι εγώ να βλέπω την θάλασσα, τον ήλιο και να λέω στον εαυτό μου ‘δεν μπορώ να το πιστέψω ότι είμαι εδώ’»

Τζίνα: «Εγώ ήμουν στην Εθνική και το διάβασα από τα σάιτ ότι πήραμε την Σάσι. Τότε θυμάμαι είχε γίνει μεγάλο θέμα κι όλοι έγραφαν ότι αποκτήσαμε μια από τις κορυφαίες διαγωνίους»
Σάσι: «Πρέπει να πω ότι είχα πάθει σοκ όταν είδα την άλλη μέρα τα δημοσιεύματα για τη μεταγραφή μου (γέλια)».
Τζίνα: «Εγώ είπα μέσα μου ότι πήραμε ένα… γίγαντα. Κι όταν την αντίκρισα, είδα ένα ξανθό χαμογελαστό κορίτσι γεμάτο θετική ενέργεια που έγινε ένα με όλη την ομάδα αμέσως και την αισθάνομαι σαν αδερφή μου».

Χίπε: «Δεν υπάρχουν λόγια…»
Για την Σάσι αυτή ήταν η δεύτερη φορά που κατέκτησε το Challenge Cup, καθώς σε ηλικία 19 χρονών είχε πάρει την κούπα με την φανέλα της Ντρέσνερ (ήταν η πρώτη σκόρερ του φάιναλ φορ) και με αντίπαλο στον τελικό την βελγική Αστερίξ… Μόνο που πλέον το όνομα της θα αποτελεί πραγματικό εφιάλτη για την διεθνή βελγίδα κεντρική Σαρλότ Λέις, η οποία τότε έπαιζε στην Αστερίξ και τώρα στην Μπούρσα…

Σασι από την Κεπενίκερ μεχρι εδώ είναι μια μεγάλη διαδρομή… Τα είχες ονειρευτεί όλα αυτά όταν ξεκ
«Ειλικρινά όχι… Άρχισα να παίζω βόλεϊ στην 3η δημοτικού κι ο γυμναστής με παρότρυνε να το κάνω… Στους γονείς μου άρεσαν τα σπορ, η μητέρα μου έκανε κολύμβηση κι από τη στιγμή που το γήπεδο ήταν κοντά στο σπίτι μας ξεκίνησα. Μου άρεσε, η αλήθεια είναι ότι από νωρίς ξεχώρισα κι ήμουν τυχερή γιατί η πρώτη μου ομάδα ξεκίνησε από τις χαμηλές κι έφτασε στην Μπουντεσλίγκα, όπου έκανα ντεμπούτο σε ηλικία 14 χρονών…»

-Σε ηλικία 14; Η Τζίνα ξεκίνησε να παίζει βόλεϊ στα 16…
«Αλήθεια; Στα 17 μου υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο με την Ντρέσνερ που ήταν η καλύτερη ομάδα στην Γερμανία και πλέον το όνειρο μου ήταν να παίξω κάποια στιγμή στην Ιταλία, κάτι που έκανε το 2011 όταν πήγε στην Τορίνο. Μπορεί να μην εξελίχθηκαν τα πράγματα όπως περίμενα, γιατί δεν έπαιζα πολύ, αλλά ήταν μια μεγάλη εμπειρία. Κι όταν έχει την ευκαιρία να κάνεις το όνειρο σου πραγματικότητα δεν αφήνεις να πάει χαμένη».

-Με εξαίρεση τη χρονιά που έπαιξες στην Σβέρινερ, οι μεταγραφές σου ήταν… νότια του Βερολίνου για να φτάσεις στη Μεσόγειο και τον Πειραιά. Είναι το πεπρωμένο σου ο νότος;
«Νομίζω πως ναι… Λατρεύω τον ήλιο και όταν έχει λιακάδα είμαι πραγματικά ευτυχισμένη. Κάποιες φορές ποστάρω ‘είμαι ευτυχισμένη εδώ’ κι ίσως κάποιοι να σκέφτονται ‘η Χίπε πάλι προσπαθεί να το παίξει καλή με τον Ολυμπιακό’, αλλά είναι η αλήθεια. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν αυτή την ευτυχία, την ευλογία που νιώθω εδώ από την πρώτη μέρα. Είναι αγνή, αληθινή αγάπη και θέλω να πω βλέποντας το σήμα του Ολυμπιακού, στους ανθρώπους και τους φίλους της ομάδας ένα μεγάλο ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να είμαι μέλος αυτού του σπουδαίου συλλόγου και να ζήσω αυτές τις απίθανες στιγμές τα δύο τελευταία χρόνια»

-Αυτό το δέσιμο με τον κόσμο, που σας στηρίζει με την παρουσία του στο γήπεδο, αλλά είναι κι ο βασικός χρηματοδότης του συλλόγου μέσα από τη διαδικασία των μελών και την κάρτα φιλάθλου, την είχες νιώσει σε κάποια άλλη ομάδα;
«Ποτέ και πουθενά! Όταν ήμουν στην Γερμανία και με ρωτούσαν τι επάγγελμα κάνω και τους έλεγα ‘είμαι αθλήτρια του βόλεϊ’, η επόμενη ερώτηση ήταν ‘και πως ζεις, πως βγάζεις λεφτά’. Στην Γερμανία κυριαρχεί το ποδόσφαιρο και τα υπόλοιπα αθλήματα δεν έχουν απήχηση… Στην Ιταλία ήταν λίγο διαφορετικά, γιατί το γυναικείο βόλεϊ είναι ψηλά, ωστόσο εδώ αυτό που συμβαίνει είναι σε άλλο επίπεδο! Είναι κάτι μαγικό, συγκλονιστικό! Σήμερα βγήκα βόλτα με το σκύλο μου και στο πρώτο λεπτό με σταμάτησε ένας κύριος στο δρόμο μόλις με αναγνώρισε και μου είπε ‘Κυρία Χίπε συγχαρητήρια για την επιτυχία σας’. Είναι τρελό, δεν το είχα ξαναζήσει. Μου είχαν πει ότι πηγαίνω σε μια μεγάλη οικογένεια, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι το εννοούσαν πραγματικά και πόσο μεγάλη είναι αυτή η ‘κόκκινη οικογένεια’.

Λαμπρούση: «Ότι ζούμε μοιάζει με παραμύθι»
Ξεκίνησε το βόλεϊ στα 16 της, αφού πρώτα είχε φτάσει να συμμετάσχει σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με την εθνική ομάδα αγωνιστικού αερόμπικ… Κι όμως παρόλο που άργησε να… μπλέξει με το φιλέ, πολύ γρήγορα ήρθε η δικαίωση.

Έχεις συνειδητοποιήσει το τι πετύχατε;
Τζίνα: «Όχι ακόμη… Όσο περνάει ο καιρός και οι μέρες θα το καταλάβουμε. Υπάρχουν όμως μέσα μας απερίγραπτα συναισθήματα. Υπάρχει χαρά αλλά αι η αίσθηση της δικαίωσης και της ανταμοιβής. Της προσωπικής δικαίωσης για όλες μας, γιατί κατακτήσαμε αυτό που λαχταρούσαμε, αλλά και για τον σύλλογο που μας στηρίζει και τον κόσμο που είναι στο πλευρό μας. Είναι μία μίξη συναισθημάτων, αλλά είναι πραγματικά κάτι πολύ, πολύ όμορφο».

-Ήταν ένα τρομερό déjà vu να βρείτε την ίδια ομάδα ως αντίπαλο αν και η χρονιά εξελίχθηκε λίγο διαφορετικά και για να φτάσετε εκεί έπρεπε να περάσετε δυνατές ομάδες. Αυτό το κάνει ακόμη πιο γλυκό;
«Εμείς βλέπαμε τον κάθε αγώνα ξεχωριστά και κάποιες ήττες στην πορεία ίσως ήρθαν λόγω του χαμηλού επιπέδου του ελληνικού πρωταθλήματος. Από τη στιγμή βέβαια που φτάσαμε στον τελικό με τον ίδιο αντίπαλο, με την ίδια σειρά αγώνων, προσωπικά το έβλεπα σα να μας έδωσε ο Θεός μια δεύτερη ευκαιρία για να πάρουμε αυτό που θέλουμε»

-Όταν χάθηκε ο πρώτος αγώνας είπες «όχι γ@@@το πάλι»;
«Σε καμία περίπτωση… Είπαμε πάμε στην Τουρκία να παίξουμε ελεύθερα και να πάρουμε ότι μπορούμε»

-Ακούγεται πολύ εύκολο αυτό, αλλά πως το καταφέρατε δεδομένου ότι δεν είχατε μέχρι πέρσι κάποια τρομερή Ευρωπαϊκή εμπειρία;
«Ναι γιατί νιώθαμε και έτσι ότι ήδη ήμασταν πετυχημένες με την πρόκριση μας στον τελικό. Σίγουρα δεν αρκείσαι σ’ αυτό και παίζεις για τη νίκη κι η αλήθεια είναι όλες πιστεύαμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε»

-Ξαναλέω όμως ότι ακούγεται πολύ να έχεις χάσει τον πρώτο τελικό στην έδρα σου…
«Ναι αλλά χάσαμε 3-2! Δεν είχαμε χάσει με κάτω τα χέρια και φάνηκε ότι δεν έχουμε κάποια διαφορά»

-Αυτό είναι μια νοοτροπία που έχει περάσει ο κόουτς;
«Ναι είναι κάτι που υπάρχει από πέρσι… Τόσο από τον κόουτς όσο κι από τον σύλλογο. Κανείς δεν μας πίεσε για να κατακτήσουμε τον Ευρωπαϊκό τίτλο, κανείς δεν μας είπε ‘πρέπει’. Ένας μακρινός στόχος ήταν η τετράδα, φτάσαμε εκεί, δεν τα καταφέραμε πέρσι, αλλά το κάναμε φέτος… Και κάθε φορά θέλεις να κάνεις ένα βήμα παραπάνω».

-Αυτό ισχύει και για του χρόνου; Θέλετε το repeat, θέλετε κάτι ακόμη μεγαλύτερο;
«Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να φτάνεις στον τελικό ενός Ευρωπαϊκού κυπέλλου, αλλά πίστεψε με είναι πολύ γλυκό. Ποιος δεν θα ήθελε να λοιπόν να ξαναζήσει όσα ζήσαμε στην Προύσα ή κάτι ακόμη μεγαλύτερο;»

-Δεδομένου ότι ξεκίνησες να παίζεις βόλεϊ στα 16 σου το φανταζόσουν ποτέ ότι θα έφτανε η στιγμή που θα έπαιρνες μια ευρωπαϊκή κούπα;
«Έβλεπα τους τελικούς των Ευρωπαϊκών κυπέλλων από την τηλεόραση ή από το ίντερνετ και έλεγα ‘θα ήθελα μια μέρα να παίξω κι εγώ’… Κι όχι μόνο έπαιξα, αλλά το κατακτήσαμε κιόλας. Μοιάζει με παραμύθι»