Άλλη μία γιορτή για τον Νίκο Γκάλη στην Αθήνα, άλλη μια απόσυρση φανέλας και άλλη μια αγιογραφία για τον Έλληνα που κυριολεκτικά άλλαξε την πορεία του ελληνικού αθλητισμού και την αθλητικής δημοσιογραφίας. Την περασμένη Παρασκευή στο ΟΑΚΑ, άπαντες δάκρυσαν και όλοι μόνο καλά λόγια είχαν να πουν για τον Νικ. Όμως η αλήθεια είναι διαφορετική και η μασονία του μπάσκετ, επιμελώς αποφεύγει να παρουσιάσει.
Από μικρός είχα την τύχη να… συμπορεύομαι με τον Γκάλη. Κατηφορίζοντας από το Κατσάνειο στο Παλέ Ντε Σπορ σχεδόν καθημερινά παρακολουθούσα τις προπονήσεις του Άρη. Τελειώναμε τις δικές μας στο προ-παιδικό του Ηρακλή στο τούβλινο με μια λαμαρίνα ως στέγαστρο, Κατσάνειο (δεν είχε τελειώσει ακόμα η κατασκευή του Ιβανώφειου) και βρίσκαμε τον τρόπο να τρυπώνουμε στο Παλέ, συνήθως με τη δικαιολογία ότι είμαστε από το κλιμάκιο των επιλέκτων της ΕΚΑΣΘ. Ήταν οι εποχές που ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν κλείδωνε τις πόρτες στις προπονήσεις. Μας άφηνε στο γήπεδο αρκεί να μη μιλάμε. Χαζεύαμε τον Γκάλη να βάζει 30 συνεχόμενα τρίποντα και να δίνει οδηγίες σε Γουίλτζερ, Μισούνοφ και Λυπηρίδη που να στήνονται για τους βρίσκει όταν οι αντίπαλοι τον έκλειναν στο μπάσιμο. Εκείνες οι προπονήσεις του Άρη ήταν μαγεία.
Λίγα χρόνια αργότερα, δημοσιογράφος πλέον στη «Μακεδονία» άκουσα χιλιάδες (κυριολεκτικά) ιστορίες για τον Γκάλη από τον Πάρι Καλημερίδη. Τον μοναδικό δημοσιογράφο που ο Νικ μιλούσε σταθερά, από το επεισόδιο με τον Φίλιππο Συρίγο το 1981 και μετά. Μόνο τον Πάρι εμπιστευόταν ο Γκάλης και τον Πάρι έψαχνε για το ρεπορτάζ όλη η Ελλάδα. Έτσι καταλήξουμε όλοι να τον αποκαλούμε… Γκαλημερίδη.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε και κανείς δεν γράφει την αλήθεια για την αντιμετώπιση που είχε ο Γκάλης στην Ελλάδα από τους συμπαίκτες του στην Εθνική. Καλές οι τιμές από την ΕΟΚ, όμως η αλήθεια είναι διαφορετική.
Οι μπασκετμπολίστες – σταρ των 80s δεν γούσταραν τον Γκάλη
Όταν το 1979 εμφανίστηκε ο Γκάλης, στην Ελλάδα «αλώνιζαν» οι Παναγιώτης Γιαννάκης, Στιβ Γιατζόγλου, Τάκης Κορωναίος και ο Χάρης Παπαγεωργίου στη Θεσσαλονίκη. Όλοι τους παικταράδες και όλοι τους ήθελαν μια μπάλα μόνο για τους ίδιους. Χαμηλών τόνων ο Παπαγεωργίου απλά αποχώρησε από τον Άρη. Οι άλλοι τρεις όμως τον μίσησαν τον Γκάλη. Γιατζόγλου και Κορωναίος σταμάτησαν από την Εθνική γιατί γυάλιζαν τον πάγκο και ο Γιαννάκης έγινε πλέι μέικερ (πόιντ γκαρντ όπως λένε σήμερα) για να επιβιώσει ως πρωταγωνιστής στην ομάδα που αγάπησε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Τεράστιος ο εγωισμός όλων, μόνο ο Γιαννάκης τον έπνιξε, στα… φανερά. Μόλις του δόθηκε όμως η ευκαιρία, έκανε «κόμμα» με τον Παναγιώτη Φασούλα – που δεν μπορούσε ούτε να βλέπει τον Γκάλη – και τον Φάνη Χριστοδούλου που είχε την ίδια άποψη με τον ψηλό. Οι τρεις τους επαναστάτησαν το 1990 (κατόπιν εντολής Γιώργου Βασιλακόπουλου), με την Εθνική να μην περιμένει τον Γκάλη να γίνει καλά από τραυματισμό στο πόδι και να ταξιδεύει χωρίς αυτόν στο μουντομπάσκετ της Αργεντινής. Ο Γιαννάκης θυμήθηκε τα νιάτα του και κουβάλησε την ομάδα στις πλάτες του κάνοντας προσπάθειες στην επίθεση τραβηγμένες από τα μαλλιά και η Εθνική ολοκλήρωσε στην 6η θέση. Λίγα χρόνια αργότερα βρήκε την ευκαιρία του να εκδικηθεί και ο Στιβ Γιατζόγλου…
Η Θεσσαλονίκη τον έδιωξε και μέχρι σήμερα δεν τον έχει τιμήσει
Το 1992, πρόεδρος στον Άρη είναι ο συγχωρεμένος Θεόφιλος Μητρούδης (Θεότρελος για τους μπασκετικούς ρεπόρτερ της Θεσσαλονίκης). Φέρνει προπονητή στον Άρη τον Στιβ Γιατζόγλου γιατί ο μάνατζερ του Ελληνοαμερικάνου, έταξε στον Μητρούδη και τον Ρόι Τάρπλεϊ. Αρκεί να έδινε τη θέση του προπονητή στον Γιατζόγλου. Ο Τάρπλεϊ κανονικά θα έπαιζε στο ΝΒΑ έχοντας μέσους όρους 20 πόντους και 20 ριμπάουντ, όμως τιμωρήθηκε με δια βίου αποκλεισμό για χρήση ναρκωτικών και όταν αποφάσισε να έρθει στην Ευρώπη ήταν σα να φεύγει τώρα από το ΝΒΑ, ο Μπαμ Αντεμπάγιο. Η πρώτη κίνηση του Γιατζόγλου, με την υποστήριξη του Παναγιώτη Γιαννάκη, ήταν να τελειώσει τον Γκάλη. Δεν τον ήθελε στον Άρη με τίποτα. Ο Μητρούδης αναλαμβάνει την αποστολή και κάνει πρόταση στον Γκάλη 150.000.000 δραχμές το χρόνο για να κάνει τον προπονητή στις ακαδημίες του Άρη… Όλα αυτά έχοντας 32,5 πόντους μέσο όσο στο κύπελλο πρωταθλητριών τη σεζόν που μόλις είχε ολοκληρωθεί. Η είδηση κυκλοφορεί αμέσως, χιλιάδες φίλοι του Άρη (και όχι μόνο) συγκεντρώνονται στην Παπαναστασίου (έξω από τα γραφεία του Άρη) όμως ο Γιατζόγλου είναι ανένδοτος, ο Μητρούδης… θεότρελος και ο Γκάλης προσβεβλημένος. Ο Νικ δεν άκουσε ούτε τα πιο ιστορικά στελέχη του Άρη που προσπαθούσαν να τον μεταπείσουν για να βρεθεί η λύση και να μείνει στην ομάδα. Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος του πρόσφεραν συμβόλαιο 1 δις δραχών για τρία χρόνια και μετά από ένα τραπέζι στην υπερλούξ ψαροταβέρνα της εποχής (Μαϊάμι) οι τρεις τους έδωσαν τα χέρια και ο Νικ πήγε στον Παναθηναϊκό. Από τότε, ο Γκάλης έχει τιμηθεί αμέτρητες φορές στην Αθήνα όπου ήταν περαστικός, δόθηκε το όνομά του στο ΟΑΚΑ που ποτέ δεν ταυτίστηκε (και ούτε πρόκειται ποτέ) με το ελληνικό μπάσκετ και στη Θεσσαλονίκη η ανεκδιήγητη (τότε) διοίκηση των ΕΑΚ βάφτισε τη… σάλα του Αλεξάνδρειου «Νίκος Γκάλης». Όχι όλο το γήπεδο, μόνο το παρκέ. Παγκόσμια πρωτοτυπία. Η δικαιολογία; Να μη βγει το όνομα του Αλέξανδρου από το γήπεδο, για εθνικούς λόγους. Ανεκδιήγητη η τότε διοίκηση, αλλά και οι επόμενες δεν έκαναν τίποτα. Ολόκληρη η Θεσαλονίκη είναι γεμάτη γήπεδα και κλειστά γυμναστήρια που φέρουν το όνομα αθλητών και αθλητριών και του Νίκου Γκάλη δεν υπάρχει πουθενά.
Ο Κώστας Πολίτης δεν χώνευε τον Νικ
Η ιστορία με τον «Ευρωκόουτς» είναι γνωστή σε όλους τους μπασκετικούς. Όσο η Ελλάδα κέρδιζε στο ευρωμπάσκετ του 1987, τόσο ο Πολίτης μισούσε τον Γκάλη. Ο λόγος απλός. Η ομάδα ήταν του Γκάλη και όχι δική του και όταν το 1989 στο Ζάγκρεμπ η Εθνική κέρδισε το αργυρό μετάλλιο σε εκτός έδρας διοργάνωση κόντρα στις δυο καλύτερες ομάδες όλων των εποχών στην Ευρώπη (ενωμένη Γιουγκοσλαβία και ΕΣΣΔ) με τον πρώην βοηθό του Πολίτη (Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου) σε ρόλο βασικού, τον μίσησε περισσότερο. Και ο Πολίτης βρήκε την ευκαιρία του με τον Γκάλη. Ότι δεν κατάφεραν Γιατζόγλου και Μητρούδης, το κατάφερε ο Πολίτης. Έκοψε το μπάσκετ στον Γκάλη. Δεν τον σεβάστηκε και το 1994, σε ανύποπτη στιγμή (στο ημίχρονο ενός αγώνα με το Παγκράτι) ο Γκάλης πήρε το ταξί στο ημίχρονο, έφυγε από το γήπεδο με τη στολή και δεν επέστρεψε ποτέ σε αυτό για να αγωνιστεί.
Μόνο o Γιαννάκης αποκατέστησε τη σχέση του με τον Νικ
Από όλους όσοι δεν… γούσταραν τον Νικ, ο μοναδικός που αποκατέστησε ειλικρινά τη σχέση τους, ήταν και ο μοναδικός που έπρεπε να το κάνει. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι κομμάτι του Γκάλη και το αντίστροφο. Στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ δεν υπάρχει Γκάλης χωρίς Γιαννάκη και Γιαννάκης χωρίς Γκάλη. Ήταν 7 Μαΐου 2013. Ο Άρης υποδέχθηκε στο Παλέ Ντε Σπορ τη Λιμόζ που προπονητής της τότε ήταν ο Γιαννάκης. Ο αγώνας ήταν προς τιμήν του Γκάλη. Σε μια ανύποπτη στιγμή, οι δύο γίγαντες του ελληνικού αθλητισμού αγκαλιάστηκαν, δάκρυσαν και ο Γιαννάκης ψιθύρισε κάτι στο αυτί του Νικ. Αυτό ήταν. Αγαλλίασε η ψυχή των απανταχού μπασκετικών.
Xtra Nick
– Μια από τις μεγαλύτερες ανακρίβειες στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, είναι η προέλευση του προσωνύμιου «Γκάγκστερ» που συνοδεύει τον Γκάλη από τα τέλη της δεκαετίας του 80. Κανένας αντίπαλος του δεν ήταν ο νονός και οι 40αρες (πόντοι) που πετούσε σε κάθε αγώνα δεν ήταν ο λόγος. Το «Γκάγκστερ» προέκυψε από τις διαπραγματεύσεις του για τα συμβόλαια του με τον Άρη. Δεν έπεφτε δραχμή κάτω από το ποσό που ζητούσε κάθε χρόνο, απαιτούσε το 50% μπροστά και το υπόλοιπο 50% σε προσωπικές επιταγές των Μιχαηλίδη, Μεσοχωρίτη, Μπουτάρη. Διαφορετικά δεν κατέβαινε καν στις προπονήσεις της ομάδας. Έπαιρνε τον (τότε) κολλητό του γυμναστή Γιώργο Ραμπότα και έκανε ατομικές προπονήσεις στο Καυτανζόγλειο.
– Φορούσε τα πιο άθλια παπούτσια για μπάσκετ (Pony), τα οποία στην πραγματικότητα ήταν παπούτσια για… τένις. Χαμηλά, χωρίς καμία υποστήριξη στον αστράγαλο και μια σόλα ελαφρώς καλύτερη από παντόφλα κολυμβητηρίου. Το 1988 η Pony έβγαλε και κανονικά μπασκετικά παπούτσια (χαμηλά, ημίμποτα και μποτάκια) όπου στα πλαϊνά υπήρχε χαραγμένο το «Nick Gallis». Αυτά τα παπούτσια φορούσαν οι τότε σούπερ σταρ του αιώνιου αντιπάλου ΠΑΟΚ, Μπάνε Πρέλεβιτς και Μάικ Τζόουνς. Είναι τυχεροί που εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν κινητά με κάμερα, για να τους τραβήξω βίντεο και τους δυο να κάθονται στον πάγκο του ΠΑΟΚ και με ένα ξυράφι ξύνουν το Nick Gallis για να το σβήσουν από τα παπούτσια. Γιατί επέλαξαν να αγοράσουν Pony Nick Gallis; Για τον ίδιο λόγο που τα αγοράζαμε όλοι μας εκείνη την εποχή. Όταν το συμβόλαιο του Γκάλη με την Pony ολοκληρώθηκε και δεν του έδωσαν τα χρήματα που ήθελε για να το ανανεώσει, αποφάσισε να φορέσει τα Asics Gel που είχαν επαναστατική για την εποχή τεχνολογία (το Gel ήταν τύπου Air – Nike). Επειδή όμως δεν τον πλήρωναν από την Asics, ξήλωνε από τα παπούτσια τις δύο οριζόντιες γραμμές του σήματος για να μη φαίνεται ότι είναι Asics και τους διαφημίζει… δωρεάν.
– H φράση «δε σου χαρίζει ούτε τον πυρετό του» βγήκε για τον Γκάλη. Υπήρξε σφιχτοχέρης από τους λίγους. Δεν αγόραζε ούτε πορτοκαλάδα από το κυλικείο του Παλέ Ντε Σπορ και όταν άρχισε να πηγαίνει στα μπουζούκια ζητούσε να μην τον βάζουν στα μπροστινά τραπέζια γιατί θα έπρεπε (ως διάσημος και πλούσιος) να πετάξει λουλούδια. Το λογαριασμό πάντως στο «Μαϊάμι» όταν έδωσε τα χέρια με τους αδελφούς Γιαννακόπουλους τον πλήρωσε ο ίδιος («τους πήρε 1 δις, αυτό έλειπε να μην πληρώσει το τραπέζι» τάδε έφη Πάρις Καλημερίδης).
– Σούπερ σκόρερ εντός γηπέδων, σούπερ και εκτός ο Νικ. Αλέκα Καμηλά (νυν σύζυγος του Στογιάκοβιτς), Γκέλυ Γαβριήλ (ηθοποιός – sex symbol 80s-90s) και Ελίνα Ακριτίδου (ηθοποιός) υπήρξαν σύντροφοι του Νικ, πριν παντρευτεί για δεύτερη φορά.
Όσο ο Νικ έπαιζε ακόμα μπάσκετ, τις καλύτερες (και μοναδικές) συνεντεύξεις τις έκανε πάντα ο Πάρις Καλημερίδης. Ο κορυφαίος μπασκετικός ρεπόρτερ της χρυσής εποχής του ελληνικού μπάσκετ. Απο τη στιγμή που ο Γκάλης σταμάτησε, η πιο ωραία συνέντευξη, είναι αυτή που παραχώρησε στο συνάδελφο Παντελή Βλαχόπουλο. Δείτε την. Δε θέλεις να τελειώσει…
