Έχω ακούσει τόσα πολλά και ομολογώ άκρη δεν μπορώ να βγάλω! Έχω άποψη αλλά επειδή ουσιαστικά –και κακώς- ως δημοσιογράφοι ρίχνουμε το βάρος ως επί το πλείστον (για να μην πω μόνο) στους αθλητές του υψηλου επιπέδου έχουμε την ανάλογη καθημερινή επαφή με τους προπονητές τους.
του Θοδωρη Σαλαντή
Που επίσης εμείς ονομάζουμε κορυφαίους, εφόσον γυμνάζουν και τους αθλητές του σχεδιασμού. Συζητήσεις επί συζητήσεων έχω κάνει γι’ αυτό το θέμα, έχω ακούσει παράπονα από τους μεν και τους δε … Το κάνω πιο συγκεκριμένο!
Τον βγάζει τον πιτσιρικά ο προπονητής τον φτάνει σε ένα επίπεδο και ξαφνικά φεύγει και πάει σε έναν ομοσπονδιακό τεχνικό. Συνήθως με την προτροπή της ομοσπονδίας συναινετικά ή συγχωρήστε μου την έκφραση εκβιαστικά. Ποιος έχει δίκαιο, τι είναι το σωστό είναι το ερώτημα που με απασχολεί πάντα.
Θα μπορούσε ο αθλητής αν έμενε στον προπονητή που τον ανέδειξε στα πρώτα του βήματα να κάνει την αγωνιστική υπέρβαση ή θα μείνει στάσιμος; Είναι ηθικό ή ανήθικο να παίρνει ως μεταγραφή, ή να «κλέβει» όπως ισχυρίζεται η μια πλευρά, ένας τεχνικός τον κόπο ζωής του συναδέλφου του, που έχει πάρει από το χεράκι ένα παιδί και το πάει μέχρι τα δεκαοχτώ του… Γιατί είναι καλός έως εκεί και όχι για παραπάνω;
Θα μου πείτε εξαρτάται πρωτίστως από ποιόν φεύγει και σε ποιον πάει. Για παράδειγμα τον Γιώργο Πομάσκι τον θεωρώ κορυφαίο. Τον παρακολουθώ από όταν ήλθε στην Ελλάδα, συνδέομαι μαζί του φιλικά οπότε μπορεί να μην χαρακτηρίσετε ως αντικειμενική την άποψη μου. Ο άνθρωπος δεν έχει πάρει αθλητή και να μην τον ανεβάσει σε βάθρο μεγάλης διοργάνωσης. Κάθε χρόνο, μα κάθε χρόνο παίρνει μετάλλιο… Ίσως πολλοί να διαφωνήσετε με την άποψη για τον Πομάσκι, αλλά ξέρω ότι επίσης προσωπικές διαφορές και ενδεχομένως ο ανταγωνισμός που υπάρχει δεν επιτρέπουν σωστή κρίση ανάμεσα στους προπονητές στίβου.
Και εντάξει θα συμφωνήσουμε , ότι π.χ. σε ένα χωριό υπάρχει ένα φυσικό ταλέντο που το ανακαλύπτει ο γυμναστής του σχολείου. Νικά στους σχολικούς ανεβάζει επιδόσεις αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και ο γυμναστής του αυτόματα, γκουρού του αγωνίσματος. Οπότε το παιδί πρέπει να φύγει…
Πάντα ηθελα απαντήσεις στο ερώτημα και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος. Διότι για τα δεκάδες ταλέντα που έμειναν στα χωριά τους και χάθηκαν, υπάρχουν άλλα τόσα που έμειναν στάσιμα όταν έκαναν το μεγάλο βήμα. Ίσως αντίστοιχα να χάσαμε μεγάλους προπονητές που δεν είχαν «πέρασμα» στα ψηλά και να αναδείξαμε άλλους που είχαν δουλέψει «τεχνικές» και μόνο για την προσωπική τους ανέλιξη… Κάθε απάντηση δεκτή.
